25. neçə gündü fikirləşirəm, başımı qaşıyıram, dalımı qaşıyıram ki, bu başlığa bir(!) entry yazım yaza bilmirəm. sonra da başladım niyə yaza bilmədiyimi fikirləşməyə. insan bu qədərmi acınacaqlı uşaqlıq keçirdər? doğulannan başım bəlalı olub. düz 4 ay dayanmadam ağlamışam heçcürə sakitləşdirə bilməyiblər. dilim də yox deyim ki, başına döndüyüm ana filan yerim ağrıyır. yazıq anam iki gözü bir çeşmə çarəsiz qalıbmış. sonra xəbər salıblar qohum əqrabaya ki, hansı həkimə göstərək, hansısa götvərənin verdiyi məsləhətnən gedib davud adında oğraşı tapıblar. indi şərifzadə küçəsində böyük tibb mərkəzi var alçağın. adam anama deyib ki, 1 yaşına çatmaz ölər bu, barışın vəziyyətnən. anamın gecəsi gündüzünə qatışıb. neçə il beləcə hər an itirmək qorxusuynan yaşayıb. illər ötdü və şüuraltı kin sayəsində oxuyub o götvərənə təqribi kolleqa oldum və ötən illərin qəddar bir günündə ağzına sıçdım qəhbənin. belə qəhbələr pula-pul demirlər. daha nə qədər anaların gözü yaşlı qalıb kim bilir. belə savadsız əclaflar ucbatından nə qədər körpələr yanlış müalicə olunub kim bilir? qəhbə səhiyyə nazirliyi bilir. hamısına cərrahiyə əməliyyatı eləyib am tikəsən sonra aparıb misirdə amlarını dağıtdırasan götvərənlərin.

ps: xroniki ardıcıllıqnan bütün bədbəxtçiliklərimi yazardım amma yeri yoxdu qardaş. əlim ayağım əsir ətağa.