40. tanım: xatırladıqda hələ də bir pox olmadığımı yadıma salan xatirələr


günlərdən bir yay günü, isti, bürkü, həyətdə at kimi qaçıram quma girirəm, anam çağırır belimdəki əskini dəyişir, yerinə təzəsini qoyur, qolumdan da bir çimdik qopardır ki, az qaç. onnan sonra alıram əlimə bir nizamilik balaca dəmir maşınımı ''ğin ğinn nn ğğğnn'' (vnn vnnn da ola bilər tam yadımda deyil) deyib kələ kötür divarda sürürəm. sonra anam və qonşular yığılışıb evə gedirlər və hamı uşağını çağırır, mamam da məni. mən gəlmək istəmirəm, ağlayıram özümü yerə çırpıram yoox deyə. mümkünü yoxdu gəlmirəm deyə, aysugil təzə düşüb axı. evə getməmək üçün çırpınıram
-5 dəqiqə sonra evdə oturmuşuq, keçirəm divana, başımı divanın küncünə soxub qışqırıram ki, ''neyniyim, maraqlı bir şey denən eliyim, mamaaa'' deyə, günorta vaxtı hamı yatır, gün təpədən vurub, həyətdə səssizlik, mən heç vaxt yata bilmirəm, həyətə kölgənin düşməsini gözləyirəm. bu sıxıldığım anda o balaca beynimə bir idea gəlir. qaçıram mətbəxə ayağımın altına stul qoyuram, babamın alətlər çantasını yerə düşürəm, və içindəki o qədər aləti xırdalığı görəndə o ''bunnardan bir şey düzəldim'' fikri keçir ağlımdan, atamın italiyadan gətirdiyi bir maşın var, fırlananda içindən əsgərlər çıxıb ''fire fire,ditditditi'' eliyir. onu açmağa çalışıram, çəkiclə bu işi rahat görürəm, əsgərlərin qapı bağlı olanda orda neynədiklərinə baxıram. sadəcə yarıdan ibarət olduqlarını gördükdə, həyat artıq daha fərqli olur mənimçün. əlbəttə axşamı döyülürəm və yeni taktikam olan ''stolun altına qaçmağ''ı anamın pol ağacını ora salmağı ilə unutmağa çalışıram. belə.