1. ikiqat yalnızlıqdır. nə qədər arzulanan olsa da əldə olunduqda bir müddət sonra öz cazibəsini itirir və əvvəl divarlar gəlirdisə üstünüzə indi tavan və döşəmə də gəlir. bir də elə allahından asosyallığın dibinə vurub bütün günü evdəsənsə tamamdır. danışacaq adamın yoxluğudur, dialoq quracağın adam yox, danışan adam, sən öz işində öz aləmində olanda evdə bişeylər dönürdü əvvəllər, nələrsə olurdu, səs gəlirdi, hərə birşeylə məşğul idi, arada bir sual verilirdi sənə, indi o da yoxdur. sakit oturanda gündüzlər maşınların və insanların, gecələr cırcıramaların səsidir ancaq gələn. bir insan hənirtisi yoxdur. olanlar da bir müddətlik olur gedir, təsirsiz. qapı döyüləndə belə açmağa durmamaqdır, öyrəşməmisən axı, kimsə səhv gəlib, ya da nəsə soruşub gedəcək, ya da qəbz verəcək. nəsə almağa çıxanda yeriməyi unutmuş kimi hiss etməkdir, yad planetdən gəlib adamların içinə düşmüsənmiş kimi gəlir. əsas da evdən çıxanda "mən çıxdım" deyəcəyin kimsə yoxdur, "tez gəl" deyəcək kimsə də yoxdur. tək qalsam da rahat rahat filan şey etsəm, filan yerə getsəm və s filanlarını da etmək gəlmir adamın içindən. öz özünə danışıb dialoqlar qurursan beynində, bi də ayılırsan ki gülümsəyirsən, bir dostunla görüşdün artıq. bütün etdiyin atışdırmalıq bir şeylərlə kompüter başında oturmaqdır. hələ öz özündən havalara girib "di sağolun" etmirsənmi, kimə? kimdi gəlib girən? hə bir də, içində hər hansı bir qorxu varsa lap "gözəl" olur işlər. qazın yuxarısında havaçəkəni açıb içinə baxdığım olub səs hardan gəlir deyə. sən demə içində quşlar yuva salıbmış. anladılarmı nə?