3. aşağı siniflərdə olanda riyaziyyatı yaxşı bilirdim. məllimə dedi "gəl lövhəyə" kitabdan bir məsələni barmağıyla göstərib həll etməyimi istədi. mən də ağıl dəryası, çıxdım lövhəyə, bir əlimdə kitab bu biri əlimdə də mel düşmüşəm lövhənin canına. məsələni həll etməzdən əvvəl "şərti" yazıb məsələdə verilən çəki, ölçü kimi zımbırtıları qısaca yazırdıq. məsələn "alınır - al.", " verilir-ver.", "satılır-sat." kimi formada yazırdıq. məsələdə yazılıb "əvvəlcə 5 maket götürülür" mən dərya da "göt.-5 maket" yazmağımla sinifin gülməydən ağlaması bir oldu. baxıram bu millət nəyə gülür ala?? bədənim lövhəyə tərəf başımı arxaya çevirib bulara baxıram əlimdə də kitab, təbaşir zad məllimə də tutub temanı gülümsüyür. mən lom da bir lövhəyə baxıram, bir uşaqlara. o boyda göt sözünü görmürəm orda. paçanın biri çıxdı qabağı hırıldıya-hırıldıya "göt" sözünü sildi, keçib oturdu. həmin an yarım saniyəlik umbaylama yaşadım. "lan!"dedim içimdə. baxdım hamı yatıb gülməydən məllimə də artıq pərt olmam barədə düşünmür, cırılıb orda gülməydən qalıb orda. gəldim qoydum kitabı partaya, qıpqırmızı oturdum parta arxasında. adama deyəllər ala süpermen, da pərt olmusan sikdir get çölə ta niyə oturub sənə gülməklərini izləyirsən? öz də yaş da az, söyüş ağzıma almayan uşağam. bir utanıram ki, gəl görəsən. altıma işəmədiyim qaldı. nəysə zəng vurulana kimi bular gülüblər, sonra məllimə məni 1 neçə dərs pərt olmuyum deyə lövhəyə çıxarmamışdı