the bell jar

1. sylvia plathın intiharından bir neçə ay öncə 1963-cü ildə nəşr olunan ilk və tək romanı. kitab avtobioqrafiyadır və victoria lucas ləqəbi ilə nəşr olunub. avtobioqrafik əsər olsa da hadisələrin keçdiyi məkanlar və şəxslərin adları dəyişdirilib. roman rayondan böyük şəhərə oxumaq üçün gəlmiş bir qızın meqapolisə ayaq uydura bilməyib, düşdüyü depressiyalardan, başına gələn hadisələrdən bəhs edir. romanın qəhramanının intihara meyilliliyi, ruhi dispanserdə yaşadıqları, düşüncələri yazarın intiharına gedən yol kimi qiymətləndirilir.

--spoiler--

qəhramanımız romanın birinci hissəsində şəhərə yeni gəlib, qızlar yataqxanasında qalır. məşhur bir redaksiyada iş imkanı yarandığı üçün sevinclidir, meqapolisin ona təklif etdiyi nemətlərdən faydalanır. kitabın içində bəlkə də gizli qalan, oxuyucudan gizləməyə çalışaraq yazdığı bakirəlik haqdakı düşüncələrindən sonra kitabın ikinci hissəsi başlayır. sevgilisinin bakir olmadığını öyrənən qəhraman , belə olan halda özünün də bakirə olmamalı olduğunu düşünərək fərqli erkəklərlə tanış olur, bu bakirəlik yükündən canını qurtarmağa çalışır. bu gedişat ərzində qarşılaşdığı hadisələrdən və itirdiyi özünəinamdan sonra, bir yarışmaya göndərdiyi hekayəsi seçilmədikdə tamamilə ruhdan düşür və ruhi sarsıntıları başlayır. romanın üçüncü bölümü yay tətilində rayona qayıtması, özünü odunluğa salaraq intihara cəhdi və müalicə üçün xəstaxanaya göndərilməsi ilə başlayır. burda gördüyü hadisələr, dostlaşdığı qızın özünü ağacdan asması sarsıntılarını pik həddə gətirib çıxarır. sonun hissədə qəhramanımız yaxşılaşır, xəstəxanadan çıxır, orta yaşlı bir riyaziyyat müəllimi ilə bakirəliyini pozur. kitab bitir. hicvli yazılış və dişi baxışı erkəklər üçün oxunmasını çətinləşdirsə də(məsələn paltarlar, makyaj, ayaqqabılar haqda söhbətlər), şəxsim adıma, az da olsa qadınlardan baş açmaq üçün oxunmalı kitabdır.

--spoiler--

2. avtobioqrafik detallarla işlənmiş slyvia plath melanxoliyasıdır. oxuduğum kitablar arasında bu qədər zəhləmi tökən, əsəbləşdirən, cin atına mindirən, özümü dəhşət pis hiss etməyimə səbəb olan çox az kitab vardır. vəziyyət belədir ki, baş qəhrəman olan qız yazar olmaq istəyən, ən kiçik sarsıntıda belini doğrulda bilməyən biridir və bu uğursuzluqlara cinsi ehtiyaclarını ödəyə bilməməsi, sıxılması, yaşadığı bütün problemlərin yığılması və müntəzəm olaraq davam edən intihar cəhdləridir. oxuyarkən "lənətə gələsən, slyvia plath, bir dənə qızı öldürə bilmədin" deyirəm, heç cürə özünü öldürə bilməməsi adamın əsəblərinə toxunur. amma platin intihar tərzini, yerini və şəklini bildikdən sonra niyə bu qədər melonxolik əsər ortaya qoyduğu məlum olur. əsəbləri yerində olmayan insanlar xaric, oxuyun, oxutdurun.

the bell jar

Yalnız deyilsən!

Yalnız deyilsən!