11. filmə ilk dəfə baxdığımda yarımçıq saxlayıb bağlamışdım. dörd-beş aydan sonra yenidən baxmağa qərar aldım. baxandan sonra filmi çəkəni qiyabi tanısamda, şəxsi tanışlığım olmadığı halda özünə yazmaq istəyi yarandı. yəni ciddən bəlkə problemləri var, danışmaq istədiyi birinə ehtiyac olar. amma yazmadım. hardasa üç ay öncə filmi yenidən izlədim. ilk olaraq onu vurğulayım ki, girişin schubertin trio in e flat op 100 bəstəsi ilə başlaması insana zövq verir. filmlərdəki dialoqlar öz yerində amma yuxuları "yuxu"du deyib keçmiyin məncə. ən əsas da nitsşe olan yuxunu. sonda kristin asbjornsenin slow day mahnısı yerinə düşüb məncə. ağlamaq hissəsi azca süni alınsa da, mahnı onu ört-basdır etməyi bacarıb. ayrıca filmdən sonra müsahibə verəndə sanki həqiqətən o obrazlar varmış kimi çəkilməsi bir başqa gözəl idi. (baxma: mahir kərimlinin götürdüyü müsahibə). hər dəfə baxanda nəsə başqa bir şey tapırsan. bir müddətdən sonra yenə baxıb, yeni nəsə tapacağıma inanıram. uğurlar.