Qızılgülü çox sevərdim əvvəl.Yox,sevməzdim əslində,tikanları əlimə batar məni incidərdi,nənəm isə çox sevərdi,bəli,mən də o sevir deyə sevərdim,sonra onlara göstəridiyim qayğını nənəmin görməsini istəyərdim,onun bunu görübdə mənə baxıb gülümsəməsi xoşbəxt edərdi məni.
Biz insanlar,həyat,necə qəribədir deyə düşünürəm bəzən.Yaşamağa atılmazdan öncə daim nəsə ummuşuq sevdiklərimizdən,insanlardan,insanlıqdan.
bəlkə o uşaqda özümü görməyim onu silmir ağlımdan,kim bilir,bəlkə də bunu oxuyub gözünüzdə canlandırdıqdan sonra sizin də burada özünüzü tapmağınız o təsəvvürünüzü silməyəcək ağlınızdan.Çünki hamımız elə olmuşuq.Uşaq ikən həyata bağlanmaq,sevmək,üzümüzə xatirələrimizdən silinməyəcək gülüş qonması necə də asand idi.indi gözümüzə görünməyən kiçicik şeylər,vecimizə olmayan ən xırda cəhdlərimiz belə bəs edirdi bizi “xoşbəxt” etməyə.Böyüdükcə bu hissizləşməyə məhkum olmaq niyədir?
Bəzi şeylər açıqlanmır beləcə.Həyat,yaşadıqlarımız,təcrübələrimiz-bütün bunlar bizi elə həyatın özünə,sevdiklərimizə,həm öz özümüzə yadlaşdırır,”xoşbəxtlik” adlandırdığımız və həyatımız boyu axtarışında olduğumuz o lənət məvhum günü gündən bizə uzaqlaşır,bunu bilə-bilə nə üçündür bütün bu mübarizə?...
Bəli,susuruq eləcə,cavabı yoxdur çünki yaşamağın,nə qədər hər gün lənət oxusaq da,doymuruq bu dünyada var olmaqdan.Səbəbsiz....
(youtube: 
)
)