Olriccc
21 0 0 0
9.nəsil
yazar
reytinq xalı: 144
karma xalı:2496
entry sayı:21
izləyənlər:6
sifariş sayı:1
reytinq xalı: 144
karma xalı:2496
entry sayı:21
izləyənlər:6
sifariş sayı:1
son yazdıqları| | əl əməyi göz nuru| favori seçdikləri| favori seçilənləri| bütün entryleri| lövhə
əsas qəhrəmanlar həmişə olduğu kimi alt təbəqənin üzvüdürlər.onlar kasıbdırlar,onlar səfildirlər,onlar cəmiyyətin tapdalamaqdan,əzməkdən çəkinmədiyi fərdləridirlər.Ancaq əllərinə gələn ən kiçik gəliri belə bir-biri ilə paylaşmaqdan,bir birlərinin dərdinə əncam qılmaqdan çəkinmirlər.Maddi yoxsul olan bu insanların qəlblərinin nə qədər zəngin olduğunu buradan görə bilərik.Lakin həyat öz amansızlığını heç vaxt əsirgəmədiyi müddətcə yetişdirdiyi insanların verdikləri dəyərlər də dəyişir.Yoxusulluq insanların gözündə artıq ara,bağışlanmaz günaha,digər insani dəyərlər isə heçə çevrilmişdir.Həyatın amansızlığı demişkən,onu belə edən elə insanlar özləri deyilmi?!
Həyat ziddiyətlərlə doludur.insan elə anlarla üzləşə bilər ki,o an heç olmadığı biri kimi davranar.Bəzi insanlar necə rahatlıq tapdığını görmüş olar və yenidən eyni və ya bənzər halla üzləşdikdə həmin ankı vəziyyətini xatırlayaraq o halını göstərməkdən çəkinməz.Artıq bu davranış şəkli onun üçün vərdiş halını alar.Bəziləri isə bunu görməz,eyni özündən çıxmışlığı davam etdirməz.
Yalana,xəyanətə,acımasızlığa alışmış biri kiməsə bilmədən və ya bilərəkdən göstərdiyi mərhəmətin ürəyinə necə su sərpdiyini görüb içini yanıdıran pislik alovunu sakitləşdirmək üçün hər dəfə eyni yola əl ataraq onu söndürə bilər,bir başqası isə kiçicik damcıların alova təsir etmədiyini görüb həmişəki yolu ilə davam etməyi seçər;mutiliyə,susmağa alışmış biri səbr kasasının doluduğu bir an,içində toplanmış olan qəzəbi bir səfər boşaltmaqla özünü necə düzgün ifadə etdiyini gördükdə qarşısına çıxacaq haqsızlıqlara qarşı güc tapar və yenidən eynisini etməkdən çəkinməz,başqa biri isə yenə eyni cəsarəti göstərə bilməyib əvvəlki kimi yaşamağa davam edə bilər.
Nümunə olaraq göstərdiyim 2 ci tipə aid olanların davranışlarının dəyişməməsi onların dəyişmədiyi mənasına gəlməz.Dəyişim yalnızca davranış şəkli deyildir,dəyişim dirilmədir.Dəyişim insanın özünü kəşf etməsidir.Və bunu sadəcə zamanla,yaşananlarla anlamaq mümkündür.
Bulaqlardan şərab axacaq deyirsən,
cənnət meyxanəmidir?
Hər möminə iki huri deyirsən,
cənnət kərxanəmidir?
Məni belə yaradan kimdir?sən
Nə deyəcəyimi də yazmısan öncədən
Demək günah işlədən də sənsən mənə
O zaman nədir o cənnət cəhənnəm?
Kim sənin “tabu”nu tapdamadı ki söylə?
Günahsız bir ömrün nə dadı qalar söylə
Elədiyim pislikləri pisliklə ödəsən əgər
Səninlə mənim armada nə fərq olar söylə?
~ö.xəyyam
oxuduğunuz 3 cü sinif türkcə sevgi romanlarınındakı cümlələrin altını rəngli dırnaqlarınızla tutaraq insanların gözündə sizi ağıllı göstərəcək şəkillər paylaşanda çalışın hər dəfə ayrı kitab olsun və kitabın adı da düşsün,bu sizin dünyagörüşlü və kitabsevər olmağınızın əsas göstəricisidir.
rəfiqələrinizlə getdiyiniz kafedə xəbərləri yox imiş kimi çəkilən boomeranglara təsadüfən kafenin adı düşübmüş kimi tipaj yaratmağın modası çoxdan keçib,o qədər enerji sərf edib bəzənib getmisiniz üstəlik nə qədər də pul verəcəksiniz,utanmağa nə gərək?!bir az üzlü olun.Oturduğunuz məkanın adını qeyd etmək üçün “location” bölməsi var,ya da elə məkan tapın ki,öz adlarını çıxardıqları salfetləri olsun,məlum virus dövründə yaşayrıq elə üzünüzü o salfetlə tutarsınız.
Bir-iki şəkil çəkil çəkdirib onsuz shoplayacam deyib ümidinizi itirməyin.Ən yaxşı shop olunacaq şəkil çəkilənə qədər davam edin.Nəticədə bu paylaşdığınız şəkillər düşmənlərinizi qısqanclıqdan çartladıb,onları görəcək ən yaraşıqlı tanışlarınız tərəfindən bəyənilmək və ya varlı olub oğluna layiq gözəllikdə qız axtaran xalaların gözündə sizi ilkin seçimlər arasına salmaq vəzifəsini daşıyır.
Bir də unutmadan,(sözüm instagram istifadəçilərinədir)bio ən diqqət yetirməli olduğunuz məqamdır;oxuduğunuz universitet,fakültə,ixtisas-onları bütün xırdalıqları ilə bionuza yerləşdirin.Həmin o xalaların təşkil etdikləri yarışmada ilk 3 lüyə girsəniz sizi ziyarət edəcəklərindən əmin ola bilərsiniz.
yox əgər başınız artıq bağlıdırsa,əvvəlcədən qıfıl və ürək emojilərini qoyun millət işini bilsin.
Tutunamayanlar ’dan bir hissə:
“Kitablara ithaflar yazmaq,bəyənilən sətirlərin altını xətləmək,səhifələrin kənarına düşüncələrini yazmaq Səlim’ə özünü ələ vermək,insanların ortasında çılpaq qalmaq kimi gəlirdi...”
tək kədərləndirdikləri məqam bu olsa,nə dərdimiz,musiqilərində daimi bir hüzn və çökmüşlük olması hər nə qədər “maskalandırmağa” çalışsalar da,heç cür gözümüzdən qaça bilməzdi....
Biz insanlar özümüzü ağıllı görməkdən,özəl bilməkdən nə zaman vaz keçəcəyik?bunu sorğulamaq istədiyiniz zaman açın dinləyin buraxın musiqi sizi öz çöküşünüzlə üzləşdirsin:
And if you're so clever
Then why are you on your own tonight ?
If you're so very entertaining
Then why are you on your own tonight ?
If you're so very good-looking
Why do you sleep alone tonight ?
(bax: I know It’s over)
Yerin dibini gördükdən sonra insanın ilk əl atdığı şey ümidləri və xəyalları olur,əlbəttə, siz də kiminsə tərəfindən dəlicəsinə sevildiyinizi xəyal edib öz ütopyanıza səyahət edə bilərsiz ancaq bilin ki,gerçəkliyin fərqinə varmaq qaçınılmazdır:
Last night I dreamt
That somebody loved me
No hope, no harm
Just another false alarm
(bax: Last night I dreamt that somebody loved me)
Eh bu səhv anlamalar,yanılmalar yorur onsuz bizi.Ancaq nə edək,insanoğlu.hər nə qədər son nəfəs verişimizdi desək də,yenə doğrulub yürüyürük bu yolda....
Gasping,dying-but somehow still alive
This is the final stand of all I am
(bax: Well I wonder)
yüyürmək demişkən,bəsdir bu qədər qüssə deyib çıxaq küçələrin canına!insalara qarışıb,gecənin işığında gəzişib,həyata atılmağın zamanı gəlmədimi?!
Take me out tonight
Because I want to see people
And I want to see life
(bax: There is a light that never goes out)
......
Belə-belə davam edir,istənilən parçasında sanki aynaya baxırmışcasına yansımamızı görürük...!
Əminəm ki,bu hər kəsdə baş verir:yeni bir mahnı kəşf etdikdə gün içində onu o qədər dinləyirəm ki,dinləmədiyim anlarda da beynimdə yalnız onun sözləri və melodiyası dolanır.bu hal hər nə qədər həzz verici olsa da,durduq yerə haçansa dinlədyimiz,hətta,heç dinləməmiş olduğumuz musiqiləri realda eşidirmiş kimi hiss etməyimiz bir o qədər ürpərdici olar.Musiqi qulaq sindromu adlandırılan bu vəziyyət eşitmə qabiliyyəti zəifləyən insanlarda “qulaq hallüsinasiya”larının müşahidə olunmasıdır.Bu xüsusiyyətinə görə Charles Bonnet sindromu ( #309276 ) ilə oxşardır.Müalicəsi üçün eşitmə apartından istifadə edilməsi gərəkdir.Cihaz beyindəki “eşitmə boşluqlarını” dolduracaq və bu boşluqları doldurmaq üçün yaranan halüsinasiyaların dayanmasına səbəb olacaqdır.
Xülasəsini verməli olsaq,müəyyən xəstəliklər nədəniylə görmə qabiliyyətini itirmiş insanların beyinləri görmə funksiyasının yerinə yetirilmədiyini görür və öz fantaziyalarına əsasən gözlərin önünə yeni “görüntülər” sərir.Əlbəttə ki,kim olsa,hətta qıraqdan kimsə elə düşünməsə belə,insan öz özlüyündə ağlını itirdiyini düşünər.Çünki bu zaman görülən şeylər heç də real olmur.Bu sindromdan əziyyət çəkənlər arasında qəribə görünüşlü insanlar və ya onların hər hansı bədən üzvlərini müxtəlif ölçülərdə görənlərdən tutmuş,eynəkli şimpanzelərin ətrafda qaçışdığını görənlərə qədər olmuşdur.Dediyim kimi bu hansısa xəstəlik nəticəsində,sonradan görmə qabiliyyətini itirən insanlarda baş verir,yəni yalnızca yaşlılarda müşahidə olunmur.
Qızılgülü çox sevərdim əvvəl.Yox,sevməzdim əslində,tikanları əlimə batar məni incidərdi,nənəm isə çox sevərdi,bəli,mən də o sevir deyə sevərdim,sonra onlara göstəridiyim qayğını nənəmin görməsini istəyərdim,onun bunu görübdə mənə baxıb gülümsəməsi xoşbəxt edərdi məni.
Biz insanlar,həyat,necə qəribədir deyə düşünürəm bəzən.Yaşamağa atılmazdan öncə daim nəsə ummuşuq sevdiklərimizdən,insanlardan,insanlıqdan.
bəlkə o uşaqda özümü görməyim onu silmir ağlımdan,kim bilir,bəlkə də bunu oxuyub gözünüzdə canlandırdıqdan sonra sizin də burada özünüzü tapmağınız o təsəvvürünüzü silməyəcək ağlınızdan.Çünki hamımız elə olmuşuq.Uşaq ikən həyata bağlanmaq,sevmək,üzümüzə xatirələrimizdən silinməyəcək gülüş qonması necə də asand idi.indi gözümüzə görünməyən kiçicik şeylər,vecimizə olmayan ən xırda cəhdlərimiz belə bəs edirdi bizi “xoşbəxt” etməyə.Böyüdükcə bu hissizləşməyə məhkum olmaq niyədir?
Bəzi şeylər açıqlanmır beləcə.Həyat,yaşadıqlarımız,təcrübələrimiz-bütün bunlar bizi elə həyatın özünə,sevdiklərimizə,həm öz özümüzə yadlaşdırır,”xoşbəxtlik” adlandırdığımız və həyatımız boyu axtarışında olduğumuz o lənət məvhum günü gündən bizə uzaqlaşır,bunu bilə-bilə nə üçündür bütün bu mübarizə?...
Bəli,susuruq eləcə,cavabı yoxdur çünki yaşamağın,nə qədər hər gün lənət oxusaq da,doymuruq bu dünyada var olmaqdan.Səbəbsiz....
(youtube: 
)
)So if you want to love me
Then darlin' don't refrain
Or I'll just end up walkin'
In the cold November rain
(youtube: )
)(bax: efkarlı gençlik)
Kodlaşdırmamız sırf “sürüşdürmə” yolu ilə həyata keçirilir,ümumi yazacağınız söz və ya cümlə üçün bir rəqəm seçirik və bütün hərfləri əlifba sırasındakı yerləri üzrə həmin rəqəm qədər sürüşdürürük.(Məsələn Azərbaycan əlifbası üzrə desək,rəqəmimiz 2 olduqda D hərfini C və ya Ə təmsil edəcək bu artıq seçimdən asılıdır)Əsas məsələ həmin o rəqəmi tapmaq və bütün hərfləri eyni qayda ilə sıralamaqdır.Əgər sağa doğru sürüşdürmə etdikdə,tutaqki bayaq dediyim kimi sürüşdürmə rəqəmi olaraq 2 təyin etsək və z hərfini ifadə etmək istəsək bu zaman əlifbada hərflər bitdiyi üçün ən başa gedilir.(Z=B olur)
Vdçohq ıçjç!!
+ Çünki,balaca küçələrdə balaca insanlar yaşayır...
(bax: məhəllə)
Sinifimizdə boyunun uzunluğu,qumral saçları,incə bədən quruluşu qısaca desək gözəlliyi ilə seçilən qızlardan biri var idi.Dərslərində çox da yaxşı deyildi,ancaq yaxşı rəsm qabiliyyəti var idi.Rəsm müəllimimiz onla birgə işləyir,hazırladığı rəsmləri yarışlara yollayır,məktəbimizdə nümayiş etdirirdi.içi mən qarışıq bütün sinif onun bu sahənin ardıyca gedəcəyini düşünürdük.9 cu sinifdə olanda bu qız həftəsonu getdiyi bir toydan həvəslə danışmağa başladı.Bu toyda evlənən onunla yaşıd olan xalası qızı imiş. Normal olaraq “nə danışırsan?”,”evdən məcbur edirlər?”,Niyə bir şey etmədiz?” Deyə reaksiyalar verməyə başladım.Qız isə “yoxe özü istədi,oğlan qohumlarıdı”dedi,daha sonra həyəcanla,gəlinliyin gözəlliyindən,bəyin yaraşıqlılığından,ailələrinin nə qədər varlı olduqlarından,toylarındakı “bahalı” mühitdən danışmağa başladı.Ən sonda da dərin bir eh çəkərək “sağ əli başımıza” dedi.Sadəcə susdum.Nə deyəsən beləsinə?
9 cu sinif,bəlkə də həyata atılmağın başlanğıcı olan dövrdü.Məlum məsələdi,gələcək peşə,universitetə hazırlıq və.s kimi seçimlər məhz bu dövrdədi.”sağ əli başımıza nədi?”
Bu kompleksə yoluxmuş qızcığazlarımızdan biri(xalası qızı) seçimini evlənərək,digəri isə hələ “ailə həyatına” atıla bilməməyin verdiyi heyifslənməklə məşğul idi.
11 ci sinifə qədər hələ də bu qızın rəsmlər çəkdiyini görürdüm.Düşünürdüm ki,yəqin dəyişib,ağlı başına gəlib.Bəlkə o xalası qızına baxıb,ibrət alıb.Hara alır, bir gün yanına yaxınlaşdım,”hazırlıqlar necə gedir?filan soruşmağa başladım”. Cavabında isə ümidlərimi alt üst edən o söz çıxdı “Hazırlaşmıram ki...”.Nəysə həmin gün onla nə qədər danışdım,rəssamlıqdı nəyə lazımdı filan deyib çəkinmə,qabiliyyətin var,istəyəndən sonra hər şey mümkündü” kimi motivasiya verici sözlər dedim.Nə vecinə,heç bəlkədə qulaq da asmırdı dediklərimə.Son zəng yaxınlaşırdı,sinif rəhbərimizlə aram yaxşı idi.Söhbət əsnasında həmin qızın nişanlandığını öyrəndim.Özü də 30 yaşlı biri ilə.Guya sevirmiş,özü istəyirmiş.indi isə rusiyada uşağı və əri ilə birlikdə yaşayır.
Əvvəllər yaşadığı mühit,ailə,qohumlar onu bu tərzdə düşüncəyə,bu seçimin ən yaxşısı olduğunu fikirləşməyə vadar edib deyirdim.Belə görüb nə etsin bədbaxt.Ancaq zamanla görürəm ki,ilk növbədə insanın özüdü.Gördüklərindən dərs çıxarmaq,özünə düzgün yolu seçmək varkən,o elə onun üçün cızılmış olan yol ilə getməyi seçdi.
Belə universitetə hazırlaşmayanları qınayırmış kimi danışmıram,ali təhsil ocağına varlı ər tapmaq məqsədi ilə daxil olan o qədər adam var ki.Hansını deyəsən.Xülasə,bu kompleksə yoluxmuş gözəl qızlarımıza hər yaş kateqoriyasında rast gəlmək mümkündü.
Sadəcə az yaşda yoluxmuş birini gördükdə insanın içindən yalnızca acımaq gəlir.....
Bəli , o adi insanlar kimi faytona minəndə at nalının yerə dəyərkən onların çıxartdığı ritmə həbs olunmamış , atların o ecazkar saçlarına baxarkən küləyin onları havada necə uçuşdurduğunu seyr etmək əvəzinə ağlını və riyazi bacarıqlarını ortaya salmışdır . O görüb ki , faytonu daşıyan 2 atın performansı tək atın performansının 2 qatı deyil . Bəs necə ? axı 1x2=2
Hər kəs bunun doğru olduğunu bilir . Onda niyə atlar üzərində belə deyil ?! Ona görə bunu sınamaq qərarına gəlir . Görünür ki,ağamız əylənməsini də bilirmiş,bir ip, bir dənə də dinamometr(Dartı qüvvəsini ölçən cihaz) tutur əlinə və bir qrup insana ip dartışdırmağa başlayır.Əvvəlcə iki nəfər yarışır və dinamometr göstərir ki,onlar təkbaşına 100% nümayiş etdirə biləcəkləri performansın 90% ni,4 nəfər olduqda 85%ni,8 nəfər olunca isə 50% ni , yəni tam olaraq yarısını sərf edirlər
Bu testən sonra Latane , Williams və Harkins adlı araşdırmaçılar bir gün söhbət əsnasında Ringelmann ağanın atalarımıza dediyini yada salırlar və bunu araşdırmağa qərar verirlər . Ancaq onlar testlərini “tək əl” üzərində deyil,”tək nəfər” üzərində sınayırlar. Bir qrup oğlan tələbəni yığırlar və onlardan alqışlamaqlarını istəyirlər.Əvvəlcə fərdi daha sonra isə müxtəlif saylı qruplar şəklində yoxlayırlar bunu və görürlər ki,qrupdakı oğlanların sayı artdıqca,onların fərdi olaraq sərf etdikləri güc getdikcə azalır.
Və bu vəziyyətə Ringelmannın şərəfinə “Ringelmann effekti” və ya “sosial tənbəllik” adını verirlər.Sosial tənbəlliyin yaranmasının ən əsas səbəbi məhz bizim xalqın da ən bilinən düşüncə tərzinə uyğun olan ”niyə o birilər qala qala mən edim?” cümləsidir.Fərdlər elə düşünürlər ki,onların bu işə sərf etdikləri güc və enerji “boş”dur.Çünki onların yerinə yetirib tamamladıqları iş fərdi olaraq deyil,qrupun göstərdiyi əməyin nəticəsi olaraq qiymətləndiriləcəkdir . Burada kimin az,kimin isə çox iş gördüyü əhəmiyyət daşımır.insan fərd olaraq dəyərləndirilməyə alışmışdır,ona görə sosial tənbəlliyin aradan qaldırılmasının ən başlıca yolu qrup üzvlərinin fərdi öhdəliklərini artırmaq və onu düzgün bölüşdürməkdir.Mümkün qədər qrupun daxilində də bir “mübarizə havası” yaratmaq,onların əməklərini sözlə belə olsa “mükafatlandırılmasını təmin etmək” yəni onlara motivasiya yaratmaq lazımdır.
Əminliklə deyə bilərəm ki,biz hamımız bu vəziyyətlə məktəbdə,universitetdə və ya işdə üzləşmişik.Qrup halında işləyərkən hər kəsin fərdi performanslarını aşağı salması ilə yanaşı bəzən də ümumiyyətlə qırağa çəkilib bütün öhdəliyi başqalarına buraxıb,”sonda mənə deyərsiz” deyərək qrupda varlığı ilə yoxluğunun çox da fərqinə varılmayan şəxslər mütləq olur.
Bu mənə tarix dərslərimizi xatırlatdı.Məktəbdəki tarix müəllimimiz “müasir metodlardan” istifadə etməyi sevən biri idi.Hər dəfə onun “qrupla işləyək” deyə başını cilovlayar,daha sonra 5-6 nəfərlik bir qrupda verilən vaxtın son 4-5 dəqiqəsi içərisində venn diqaramı qurar,bir nəfər də “heç nə etməyən”(guya hamı işləyirdi) birinin əlinə vərəqi verib çıx üzündən oxu deyərdik.Belə baxıram,məktəb həyatı boyu qurulan qruplarımızda tez-tez Ringelmann əmini anmışıq.
Budur nəhayət qaya ən təpəyə zirvəyə çatdı!yenidən yuvarlanır qaya,yenidən təpənin ətəklərinə sürüşür.Bəs Sizif?!ah sizif,elə belə də olmalı imiş kimi davranır.aşağı enir və eyni hünərlə qayanı sarmalayır.Bax budur Sizifin hekayəsi!
Tanrıların qəzəbinə düçar olan Sizif bir ömür boyu qayanı təpənin ən zirvəsinə çıxarmaqla cəzalandırılır.Onlara görə bitmək bilməyən sonsuz əziyyət və ümidsizlik dünyanın ən böyük cəzasıdır.
Bəli,gördüyünüz kimi,sizif mifi elə bizim həyatımızı yansıdır.Hər səhər yuxudan ayılır və sonsuz döngümüzün içərisinə giririk.Oyanırıq,yemək yeyirik,dərsə və ya işə gedirik bax beləcə günləri tamamlayırıq,günlər həftələri,həftələr ayları,aylar illəri qovalayır.
Həyatımızı boyu özümüzə sizifin qayasıtək hədəf seçir onu istədiyimiz yerə çatdırmaq üçün çabalayırıq.Ancaq o qaya ən təpəyə çatıqdan sonra artıq başqa bir azrunun,xəyalın arxasında aşağı doğru yüyürüb yeni ümidlər və inamlarla,bütün gücümüz,istəyimiz,qüvvəmizlə bu səfər həqiqi qələbəyə doğru yaxınlaşdığımıza inanaraq bizim üçün həyatımızı təmsil edən təpənin üzərində mübarizə aparırıq.Keçən zaman bizi həm “qələbəyə”,”ən zirvəyə”yaxınlaşdırması ilə birgə həm məğlubiyyətə ölümə,tamamilə yox oluşa yaxınlaşdırır.bir yerdən sonra ayaq saxlayıb illərdi bütün canını qoyaraq addımladığımız yolda qalırıq.Və arxada çiynizimdə ağır yüklə bu keşməkeşli yoldakı halmızı gözümüzdə canlanıraraq özümüzdən soruşuruq.”Niyə?”
“Bütün bunların amansız bir döngü olduğunu bilə bilə,nə üçün vaz keçmirik?”
Tolstoy-Dirilmə”Xırdaca bir yerə yüz minlərcə yığışan bu adamlar torpağı təpikləsələr də,nə qədər heç bir şeyin bitməməsi üçün torpağın üstünü daşla örtsələr də,cücərən hər otcığazı nə qədər yolsalar da,daş kömür və neft yandırıb nə qədər tüstülətsələr də,nə qədər ağacları doğrayıb,heyvanları və quşları didərgin salsalar da-bahar,hətta şəhərdə də elə bahardır.”
Orhan Pamuk-Məsumiyyət muzeyi ”Həyatımın ən xoşbəxt anıymış,bilmirdim.Bilsəydim,bu xoşbəxtliyi qoruyar,hər şey tamamilə fərqli ola bilərdimi?”
Düşünürəm ki,Azərbaycanın retro musiqiləri üçün də eynilə belə bir layihənin yaradılması və musiqi tariximizin möhtəşəmliyinin daha da tanınması,sevilməsi və yaşadılması zəruridir.
Aşağıda kanallarından bəyəndiyim bir neçə parçanı qeyd etmişəm.Eyni zamanda ilk paylaşdığım Erkin Korayın “Bir eylül akşamı” parçası The Rolling Stones qrupunun məşhur parçalarından olan “Paint it Black”in ilham qaynağıdır.
(youtube: )
)(youtube: )
)(youtube: )
)(youtube: )
)(youtube: )
)Uşaqlığımın böyük bir dövrünü özümü səni istəmədiyimə və sənin bir çox xüsusiyyətlərinin sənə gələcəkdə nifrət etməmə səbəb olacağına inanaraq keçirmişəm.Anamla olan hər ayrılıqlarınızda səni günahkar bilmişəm,gözüm ancaq sənin o “bəzən”lərindəki mənfi xüsusiyyətləri görüb.Həmişə özünü haqlı bilmisən hər davanızda “sizi döymürəm,söymürəm,təhqir etmirəm,işinizə qarışmıram”deyib özünü müdafiə edərək anamın mübarizəsinin elədiklərində yox “eləmədiklərinlə”,laqeydliyinlə,sevgisizliyinlə,eqoistliyinlə olduğunu ya görməmisən ya da görmək istəməmisən.
Ən son ayrılığınızda mənə “bir gün məni başa düşəcəksən” demişdin.Bu sözünmü təsir etdi və daha fərqli prizmadan,hər tərəfli baxmağa başladım,yoxsa həqiqətənmi böyüdüm,dəyişdim və səni başa düşməyə başladım hələ də bilmirəm.Qarşına oturub “səni anlayıram,artıq mən də vəziyyəti sənin kimi görürəm,bütün o mübariəzələrin boş olduğunu,hər nə qədər etdiyinin səhv olduğunu bilsən də özünü dəyişə bilməməyini anlayıram,çünki artıq mən hər nə qədər həmişə çəkinsəm və istəməsəm də hər şeyimlə əslində sənəm” deməyi çox istəyərdim.Kitablara olan sevgindən,öz özünə danışmağından,təkliyə olan bağlılığndan,qarşındakının gözlərinə baxsan da beynində tamamilə ayrı aləmdə olmağından,dəngəsizliyindən,düşüncəsizliyindən tutmuş hərəkətlərimlə belə sənə bənzəyirəm.Ancaq o qədər vecsizsənki, mən bunları sənə desəm heç məni dinləyərsənmi....
Bir neçə il əvvəl mənlə maraqlı söhbətlər edərdin,oxuduğumuz kitablardan,dünyadan,yaşamdan,hər nə qədər özün əməl etməsən də düzgün bilidiyin nəsihətlərdən danışardıq.Son vaxtlarda bizdən heç olmadığın qədər uzaqsan.Heç vaxt əsl ata qız kimi olub,bir dəfə saçımı oxşayıb,məni öpüb,həqiqətən cavabının səni maraqlandırdığı bir “necəsən?” deməsən də,bir birimizlə tək səmimi olduğumuz o söhbətlər üçün çox darıxmışam....
Bundan sonra ikimiz də dəyişəsi və bundan sonra yaxın olası deyilik,onsuz sənə bu cür sürətlə bənzəməyə davam etdikcə bu mümkünsüzdü.:/