1. Uzun müddət etdiyin bir şeyləri etməməyə başlayanda həmin şeyləri yenidən edərkən nə qədər əziyyət çəkdiyini anlayırsan. Əvvəllər mükəmməl yazı qabiliyyətində olan biri bir müddət yazmadıqca növbəti geri qayıtma mərhələsi çox ağır, yorucu və əziyyətlidir. Belə olanda isə çoxu zaman geri qayıtmaq olmur. Digər hisslər də belədir.

insanların bir nöqtədən sonra tutunabilmədiyi, tutunmaq üçün başqa birini sevməsi. Amma bununla gələn kədər, mənasızlıq, onu itirmə və incitmə hissləri, şübhələr və sonundakı insanın yalnız qalması. insanların bir şeyi normadan artıq istəməsi, dəyər verməsi və ya bir şeylər obsessive dərəcədə bağlanması həmin insanları uçuruma aparır. Bəs sonra bu uçurumdan geri qayıtmaq asandırmı?

Hər şeydən qaçmaq, səssizliyə gömüldükdən sonra yenidən insanların içinə çıxaraq mən burdayam demək çox mənasız bir hərkətdir. Çünki getdikdən sonra geridə buraxdıqların orda qalmayacaq. Sən həm özünü həm onları dağıdacaqsan. Səssiz qaldıqca isə kədərini və özünü dinləyirsən. O qədər səssizləşirsən ki, qaranlıq bir ortamda hüceyrələrinə qədər dadırsan o kədəri. insanlardan qaçırsan. Onların səni dinləməsinə ehtiyacın yoxdur. Yenidən kimlərisə incitmək asan deyil. Çünki incidəcəyin tək şey o insanlar deyil sənin də emotional bünövrəndir. Amma zamanla bu bünövrə də daşlaşır. Səninlə birlikdə hər gün yox olur.

Bəs birini obsessive dərəcədə sevməmək üçün nə etməlisən? Bu aludəçilikdən qorxmaq. Yenidən eyni şeyləri yaşamaqdan qorxmaq. Bəzən bəzi şeyləri görmək o qədər çox istəyirsən ki, həmin şeyləri xəyal etməyə belə cəsarətin olmur.

Road Movie trilogiyası ilə Wim Wenders başlanğıcın sonunu göstərə-göstərə çəkmiş olduğu bu film bəlkə də nəinki öz ilinin həm də indiyənədək istifadə olunmuş rənglər ilə ən ən yaxşı kinemotoqrafiyaya malikdir. Filmdə Travis adlı biri çox sevdiyi qadını Jane-i yuxarıda sadalığım obsessive dərəcədə sevir. O qədər çox sevir ki, bu sevgi ikisinə də ziyan vurur. Amma bu bir sevgi hekayəsi deyil. Bir ayrılıq hekayəsi də deyil. Hər şeydən uzaqlaşmış birinin yenidən cəmiyyətə adaptasiya ola bilməməsi və əbədi səssizliyə qərq olması ilə bağlıdır. Filmi 5-6 il öncə izlədikdən sonra o qədər təsirlənmişdim ki, haqqında nə kimi şeylər yazacağımı da bilməmişdim. Hətta indi yazdıqlarımın da bu filmi əvəz edəcəyini düşünmürəm. Bugün isə ikinci dəfə izləmək istədim. Yenə o son səhnə məni məhv elədi.