ya da gecə gələn ağlamaq istəyi olur, evdəkilər eşitməsin deyə səssiz ağlamalısan. ağlamasan olmur, mənəvi ağırlıq var üzərində. üzünü divara çevirib uzanırsan, qulaqlıqda kədərə bürüyən bir mahnı olur. gözündən süzülən yaş yastığa düşür. səssiz olmalısan deyə nəfəsini tutursan, amma qışqırmaq, çığırmaq, hönkürmək istəyi boğazında düyümlənmiş olur... mahnı boyunca ağlayırsan, bir müddət sonra insan tükənir, gözyaşları tükənir. insana qəribə bir rahatlıq və yorğunluq çökür. azacıq keçdikdən sonra yuxu gəlir, ağlamaqdan acışan gözlər istəmsizcə yumulur, yuxu tutur. üzünü yaş yastığa söykəyib yatırsan, səhər isə şişmiş göz qapaqları, qızarmış gözlərlə açılır.
ya da gündüz vaxtı otaqda, hamamda dizini qucaqlayırsan, gözündən yaş süzülür. yenə səssiz olur insan. hönkürmək lüksü yoxdur, əvəzinə nəfəssizlikdən hıçqırıq kimi bir şey olur. üzün istilikdən alışıb-yanır, əllər buz kimi. sıxıntı insanın ürəyinə elə çökür ki, az qalırsan oradaca özünü öldürəsən. gözgüdə özünə baxdıqca ağlamaq gəlir, amma səssiz olmaq lazımdır. hönkürərək ağlamaq üçün tək olasan gərək. hər nəysə.
(youtube: 
)
)