+43 əjdaha
1. Nə qədər güc, nepotizm göstəricisi olsa da, bəzən, xüsusən də, Azərbaycanda ehtiyac duyulan bir şeydir. Təkcə Dövlət orqanlarında deyil, özəl sektorda da irəli getmək üçün savad ilə yanaşı belə bir qohumun varlığı balanslı şəkildə olmalıdı. Deyə bilərsiniz, artıq dövr o dövr deyil, savadlı, dünyagörüşlü adamları da qabağa çəkirlər flan bəsməkan. Ola bilər, amma həmişə belə bir qohuma malik olan şəxsə diqqət fərqli olur və həmin adamın çox yox, biraz savadı varsa, digərlərinə nisbətən daha sürətlə qabağa çəkilir.Azərbaycanda nepotizm bu dərəcədə olmasa idi, bəlkə də belə bir qohuma ehtiyac duymazdım. Özümə güvənim tamdı, işi tez qavrayıram, çətin iş olsa belə öhdəsindən gəlirəm. Sadəcə bu kimi şeylərə yaşadığımız ölkədə çox az qiymət verilir.
Hazırda tələbə olsam da, uzun səylər nəticəsində bir işə başlamışdım. işə təzə başlayanda mənim ilə bərabər bir nəfər də işləyirdi. Atası Daxili işlər Nazirliyində önəmli deyə biləcəyimiz postun sahibi idi. Həmin adam universitet boyu bütün imtahanları pul ilə, yaxud atasının tapşırığı ilə keçmiş biridi. Adicə cinayət məcəlləsində olan ekstradisiyanın nə olduğunu ilk dəfə bu adama mən başa salmışdım. Word proqramında belə düzəməlli işləməyi bacarmayan bu adama demək olar hər şeyi mən öyrədirdim. Çünki işi bir görürdük və onun gördüyü işin məsuliyyəti də bir növ mənim üzərimdə idi. Çətin və mürəkkəb işləri çalışırdım öz üzərimə götürüm, asan və orta işləri ona verirdik. Amma tapın görüm, işdə ən çox kimə dəyər verilirdi. Bəli, bəli, təbii ki, ona. Adam onsuz işə gələndə bütün diqqəti öz üzərinə çəkirdi. O xarici maşınla, qolunda bahalı saatla işə gəlirdi. Mən də avtobusla. işdə dünyagörüşümü göstərə biləcəyimiz bir söhbətlər də olmurdu ki, bəzi məqamlarda üstünlüyümü göstərə bilim. Edilən ümumi söhbətlər gəlin nömrələrindən və yaxud bugün abedi hansı restorandan sifariş edək kimi söhbətlərdən o tərəfə getmirdi. Əslində həmin adamla hər hansı problemim yoxdu, və onun da mənə heç bir pisliyi dəyməyib. Sadəcə onu demək istəyirəm ki, Azərbaycanda vəziyyət bu cürdür. Nə qədər desək də ki, ay dəyişmişik, artıq savada qiymət verilir, dünyagörüşü olanlar daha çox rəğbət görür flan, dəyişən bir şey yoxdur. Biraz qoparıb atmağa çalışırlar, ya da ki heç çalışmırlar, sadəcə belə bir təəssürat yaradırlar, kökü hələ ordadı deyə yenə də tumurcuqlanmağa, əvvəlki vəziyyətinə qayıtmağa davam edir.
Artıq neçə ildir ki, evdən pul istəmirəm. Adət halını alıb. Nə qardaşım pul istəyir, nə də ki mən. Hələ bəzi məqamlarda evə əməlli kömək də edirik. Əynimdəki paltardan qolumdakı saata qədər, işlətdiyim telefondan iş kompüterimə qədər hər şeyi öz hesabıma almışam. Yeri gəlib, maddi ehtiyacımı qarşılamaq üçün ixtisasım ilə əlaqədar olmayan işlərdə işləmişəm, yeri də gəlib könüllü kimi ixtisasıma aid yerdə işləyib, xərclərimi minimuma endirmişəm. Bunu özümü acındırmaq üçün də demirəm. Çox şükür, vəziyyətimdən razıyam, və bu əzab-əziyyətlərin öz növbəsində məndə güclü xarakter formalaşdırdığına inanıram. Bəlkə də formalaşdırmır, mən özümü belə aldadıram. Sadəcə arada elələri olur ki, bu əziyyətlər nə səni gücləndirir, nə də güclü xarakter yaradır, təkcə səni əzməklə məşğuldular. Yaşıdlarıma baxıram, nə stipendiya alırlar, nə də ki işləyirlər, hələ üstəlik az bal yığdıqlarına görə təhsil haqqı da ödəyirlər. Buna baxmayaraq altlarında maşınına qədər hər şey var. Yaxşı indi məsələyə mən tərəfdən baxaq, stipendiyam kəsilməsin deyə gecə-gündüz oxuyuram, universitetlə bərabər işləyirəm, yüksək bal yığdığıma görə də təhsil haqqı ödəmirəm. Keçən dəfə qarşıma post çıxmışdı, dekan müavinimiz atasının çox yaxşı imkanı (baxın çox yaxşı deyirəm çünki, təkcə oğlunun bir qalenvageni, bir də ferrarisi var) olan birinin şəklini paylaşmışdı və post vasitəsi ilə təşəkkür etmişdir ki, bəs hansısa təlimdə iştirak edib, buna da sertifikat veriblər. Təlimi təşkil etsəydi, yaxud təqdimatçı kimi təlimdə iştirak etsəydi dərd yarı, sadəcə oturub 2 saat ərzində təlimə baxıb, bu qədər, başqa heçnə. Bunun yanında biz illərlə təlimlər təşkil etmişik, təqdimatçı kimi çıxış etmişik, fakültə adından intellektual oyunlarda, müsabiqələrdə iştirak etmişik, və bizim haqqımızda nəsə paylaşdığını görməmişəm. indi burda pisi öldürüb yaxşının da haqqını verməməzlik etmək istəmirəm. Dəyər verən müəllimlər və iş yoldaşları da var, amma bu ümumi vəziyyətin ürəkaçan olduğuna dəlalət etmir.
Paxıllıq da etmək istəmirəm, sadəcə adam bəzən həsəd aparır. Çəkdiyin əziyyətlərin 10%-nı belə çəkməyən şəxslərin sırf bəzi qohum, imkan faktorlarına görə bu qədər dəyər görməyi adamı gücəndirmir də deyil yəni. Əslində burada qohum sözünü dəstək sözü ilə əvəz etsək, daha yaxşı olar. Bir yerdən sonra başa düşürəm ki, bu ölkədə öz hesabına nələrisə bacarmaq üçün, ya çox amma çox əziyyət çəkməlisən, ya da ki bəxtin gətirməlidi. Həmin dəstək olmadan arzuladığın yerlərə gəlmək çətindi, bəlkə də o qədər çətin deyil və mən gözümdə böyüdürəm. Nə deyim, ümid edirəm, gələcəkdə bu barədə yanılaram.