(baxma: ateist mömin)
blok başlıqlarını gizlət
bana yapma dersen ben onu yaparım
sol liberalizm
sözaltı music
cerca trova
cerca trova
cerca trova
the batman
minesweeper
Notice: Undefined variable: thisuser in /var/www/soz6/profilson.php on line 166
Altılı masada siyasəti ən doğru şəkildə aparan iyi partinin liberal başkanı. Kılıçdaroğlu ancaq yanında akşener varsa, seçildikdən sonra prezidentliyi əlinə üzünə bulaşdırmazdı. Ki qadın xalqını düşünən biridir, kılıçdaroğlu aday olanda xalq tərəfindən sevilən birinin aday olmasını istədiyini demiş, buna görə altılı masadan ayrılıb, sonra hamı kimi son şans olaraq Kılıçdaroğlunun adaylığını qəbullanaraq oyların daha da bölünməməsi üçün yenidən qayıtmışdır.
Sağcı olduğuna görə istənilən an Ərdoğan ilə ittifaqa girmək imkanı var, və Ərdoğan da Akşeneri iki əlli qəbul edər. Amma Akşener iqtidara oynamır. Kılıçdaroğlunun vasıfsız olduğunu bilir, amma heç olmasa dürüstdür deyə onun yanındadır. Qadın bəziləri kimi kreslo arxasında deyil bir sözlə. Prezident kimi də hazırda Türkiyəni yolsuzluqdan qurtara biləcək sayılı siyasətçilərdəndir. Hələ biraz da iddialı olum, Kılıçdaroğlu və Ərdoğandan və ya digər namizədlərdən daha yaxşı şəkildə dövləti idarə edə bilər. Sadəcə “qadın nədir, siyasət nədir” kimi düşünən yobaz kütləyə görə Ərdoğana rəqib kimi irəli sürülmür. Mənə görə altılı masadan prezidentliyə layiq olan birinci namizəd elə meral akşener idi.
akp'nin mütləq şəkildə iqtidardan getməli olduğu seçimdir. qalsalar, iqtidarda özlərini saxlamaq və yerlərini möhkəmlətmək üçün növbəti beş ildə qanunla onlara verilən hər vasitəyə əl atacaqlar. Hizbullah terror təşkilatı ilə əlaqə qurmuş bir partiya ölkəyə şəriət belə gətirə bilər. onsuz o yola tərəf gedir.
Kılıçdaroğlu son bir ayda seçki strategiyasını çox yaxşı apardı. Seçilmə ehtimalı yüksəkdir. Ümumiyyətlə türkiyədə əhali iki yerə bölünüb: akp-nin qalmasını və getməsini istəyənlər. Buna görə ərdoğanın qarşısındakı rəqibin o qədər də əhəmiyyət daşıdığını düşünmürəm. Ki kılıçdaroğlu illərdi vasıfsız kimi bilinən bir adam olmasına baxmayaraq artıq seçimi aparmış kimidir. Adamın onsuz 75 yaşı var, güc zəhərlənməsi yaşayacaq qədər ömrü də qalmayıb. Böyük ehtimal bir seçimlik hakimiyyətdə qalacaq. Amma önəmli fiqurdur. Türkiyənin tək adamlıq rejim idarəçiliyindən demokratiyaya keçişində körpü rolunu oynaya bilər. Bu illərdə verilə biləcək ən doğru qərar demokratiyanı bərpa etmək adına türkiyənin prezidentli respublikadan parlamentli respublikaya qayıtması olar.
Namizədliyini geri götürən Muherrem ince de Köylü çoçuğu olmasını hər dəqiqə dilə gətirməsi, özü ilə əks fikirli kəsim ilə kobud danışması, əsəbi və aqresiv davranışları ilə ikinci ərdoğan olacağının işarəsini verirdi. Güc zəhərlənməsi yaşaması ehtimalı çox yüksək biridir. Məncə bütün dərdi-səri "bu kresloya bir kon da mən oturmaq istəyirəm" olan bir namizəd idi.
Azərbaycanla münasibətlərə gələndə isə o qədər də dəyişəcəyini inanmıram. Nəticədə türkiyənin burda maraqları çoxdur. Necə ki ikinci qarabağ müharibəsində joe bayden amerikanın prezidenti seçilsə ermənilərə dəstək verəcək, müharibəni uduzacayıq deyən adamlar kılıçdaroğlu barədə də oxşar fikirdədilər. Həm də Xəyali "dış güçlər" bizi məhv edəcək kimi bir alqı yaradıb Ərdoğanı türk dünyasında yıxılan evin dirəyi kimi görürlər, o getsə amerika başımıza oyun açacaqmış.
Ümumi kim seçilir seçilsin, siyasi qarşıdurma gözləniləndir. Ərdoğan o kreslonu asanlıqla buraxan deyil.
/>
insanın içində nələrəsə qarşı çətin anlarda həmişə onu ayaqda saxlayan ümidi olur. Boş da olsa, özünü aldatsan belə o ümid sönsə, vəziyyət qəlizləşir. Bundan sonra insanı heçnə motivasiya etmir. Ölünü diriltmək kimi həmin ümidi bərpa etmək də çox çətin olur.
Nitşe zərdüşt belə buyurdu əsərində üst insan barədə danışanda araya əbədi qayıdış ideyasını yəqin ki buna görə soxmuşdu. Çünki heç nəyin mənası yoxdursa, niyə üst insan olum axı. Nitşe də bu suala "çünki öldükdən sonra yaşadığın həyatı sonsuz disk kimi yenidən yaşayacaqsan" kimi bir cavab vermişdi. ay nitşe, başına dönərəm, sənin dediyin ələ saldığın dinlərdən daha məntiqsizdir axı. Necə yəni yenə eyni həyatı bir də yaşayacam.
Bəlkə təməldə elə yaşa ki, yaşadığın həyatı bir də yaşamaq istəyəsən kimi bir ideya durur. Yenə də dinlərdə olduğu kimi bunda da cənnət (yenidən eyni şeyləri yaşamaq istəyəcəyin həyat) və cəhənnəm (yaşamağına peşman olacağın bir həyat) var. Çünki sən öz cənnətini/cəhənnəmini yaşamağa yenə gələcəksən. Bilmirəm, bu entrim fəlsəfi məktəb yaratmış bir filosofu səhv çıxarmaq üçün yazılmayıb, biraz problemlərim var sadəcə.
Dəyişmək iqtidarında olduğun problemlər və nə etsən də dəyişməyəcək problemlər olur. ikincinin varlığı səndən asılı deyil. Arada elələri də olur ki, onları dəyişə biləcəyini sanırsan, amma zaman ötdükcə onlar da ikinci sıraya keçir. Anadan olanda onlarla dünyaya gəlirsən, bəzən sonradan qazanılmışlar da olur.
Bir problem olanda boş-boş oturub nəsə etməməkdənsə, həmişə onu həll etməyə çalışmışam. Həmişə özümə əziyyət verib nələrisə düzəltməyə çalışmışam. Düzəltmişəm də amma müvəqqəti. Çünki dərində nəsə var. Tipik idmanla məşğul ol, özünü inkişaf etdir məsləhətləri də işləmir artıq. Nə qədər məşq edim, 90 kilo olmuşam uje. Problemi dərindən həll etməyəndə artıq idman etmək də, özünü inkişaf etdirmək də çox çətinləşir. Çünki problemlərinin bunlarla həll olunmayacağını çox yaxşı bilirsən. Mən özümü dərindən düzəltmək üçün də çox çalışmışam. Amma hər dəfəsində əlimi atdığım hər budaq qırılıb, daha da dərinə yıxılmışam. Buna görə həmişə içimdə olan ümid bir yerdən sonra sönməyə başlayıb. Yuxarıda dediyim ümid bax bu anda ölür. Çünki artıq nə etsən də o boşluğun dolmayacağını bilirsən. Hərdən də boşluğu doldurmağa çalışanda yara alıb əvvəlki vəziyyətinə daha pis şəkildə geri qayıdırsan. Bunu da yaşamışam. Yalnız deyiləm, amma çox vaxt yalnız hiss edirəm. Eyni söhbətləri etmək, eyni məkanlara getmək, iş yoldaşları ilə zarafat etmək bir yerdən sonra tətmin etmir heç. Əylənirsən, gülürsən amma bu da gecə başını yastığa qoyana qədər davam edir. Elə anlar olur ki, bunların hamısı çox boş gəlir.
Mən çətinliklə böyümüşəm, birinci kursda oxuyanda ümidim çox idi, çətinliyimin müvəqqəti olduğunu bilirdim. Bütün bu çətinliklərdən sonra rahat həyatım olacağına inanırdım. Bir sözlə xoşbəxt olacaqdım. indi rahat həyatım var, amma xoşbəxtəm mi...
Həmin illərdə işlədiyim yerdə iş yoldaşımın gündəlik kimi bir şeyini tapmışdım. Gündəlikdə 30 yaşında özünə yazdığı bu yazılar hələ də ağlımda qalıb: “Hər şeyə qadir olmadığımı bilirəm. Nələrisə dəyişmək də istəmirəm. Yoldaşım, iki övladım var, onlar üçün yaşayacam, istədiyim kimi ola bilmədim, amma yaxşı ata, yoldaş olacam.”
O vaxtı çox anlamasam da, ağlımda qalmışdı, amma indi həmin yazıları dərindən başa düşürəm. 30 yaşında artıq nə etsə də, bəzi şeyləri dəyişə bilməyəcəyini qəbullanmışdı, ki bu qəbullanma insanı biraz rahat hiss etdirir. Ən azından boş gözləntilərin olmur. Hər şeyin əvvəl-axır sonu var. Bəzi şeyləri qəbullanmalıyam.
Son vaxtlar ancaq bu sualı verirəm özümə “necə keçəcək bu ömür?” bu suala da cavab tapa bilmirəm. Geriyə baxanda bu həyatı yenə yaşamaq istəyirəm deyə biləcəm mi özümə
adətən türk proqramlarında olur, izləyicilərdən biri mikrofonu alır “ben karıma 40 yıldır aşığım, aşkımız hiç sönmedi, hala ilk günki gibi seviyorum” hamı da əl çalır, aparıcı coşur zad. Adam da yoldaşına baxır gülür. (bax: inanmaq istənilən yalanlar)
Eşq o qədər uzun çəkən bir şey deyil, bir neçə cinsi təcrübədən sonra partnyorlar əsasən də kişilər münasibətdən tez soyuyurlar. Ondan sonra davam etsələr, qarşılıqlı hörmət və güvən ilə eşq yerini sevgiyə buraxır, sevgilidən çox həyatı keçirtmək və içdə olan bir yerə aid olmaq hissiyatını doldurmaq üçün yoldaş olurlar. Çünki biz birinə 40 il aşiq olaq deyə evrim keçirməmişik.
bəlkə qadınlarda ola bilər, çünki onlarda bağlılıq yaranır, amma kişilər birmənalı olaraq belə deyil. #296312 entrimdə də dediyim kimi, bu effekt hamıda var və kişilərdə daha çoxdu. Çünki çoxalmaq üçün ayda sadəcə bir yumurtalıq hazırlayan orqanizmanın cinsəl istəyi ilə gündə milyardlarla sperma ifraz edən orqanizmanın cinsəl istəyi heç vaxt eyni olmur.
Cinsi əlaqə də sevdiyin biri ilə edəndə gözəl olur. o qədər böyüdüləsi bir şey deyil yəni. Yaxşı hisslərdir, sevdiyin biri ilə edəndə daha da gözəl olur, amma sevmədiyin biri ilə etmək, timidusun hansısa entirisində dediyi kimi, gym-ə getmək kimi bir şeydir, getdikcə adiləşir.
sevgi olmadan bilirsiniz nəyə bənzəyir, hansısa kinoya baxırsan, çox gözəl bir qız olur, amma bu qızın da kino boyu iki kəlmə sözü var, onu deyib gedir, sırf bəyənmisən deyə arxaya verə-verə həmin iki kəlmə sözə 3-4 dəfə baxırsan, sonra adiləşir. Adama deyərlər, kino qaldı qıraqda, kinoya bax da. Dediyi 2-3 kəlmə sözün də ssenari ilə heç bir əlaqəsi yoxdu. Sadəcə qız qəşəngdi deyə baxırsan.
Hər bir insanın içində var, məncə. Qızlıq pərdəsi kimi bir şeydi. Nə zaman açılacağı bilinmir. Amma nə qədər gec açılsa o qədər yaxşıdır. Geç açılanda üstəsindən gəlmək daha asan olur, çünki müəyyən qədər formalaşmış biri buna fərqli cür yanaşır, nəinki uşaq yaşında olan biri. Elə buna görə xarici faktorlar, içində olduğun şərait, böyüdüyün ortamın bunda payı böyük olur.
Bu pərdənin uşaq yaşda açılması isə işin ən çətin qismidi. Çünki sən özün o vaxtı formalaşırsan, heç özün bilmirsən bu nədi, nə deyil, amma o səndən daha tez, daha güclü formalaşır. Buna görə uşaqlıq travmaları insanı daha qarmaqarışıq vəziyyətə salır, nəinki 25-30 yaşında yaşadığın travmalar. Dediyim kimi nə qədər tez, o qədər pis, nə qədər gec, o qədər yaxşıdı bu pərdənin açılması.
Həəəəə, bəs mənim pərdəm nə vaxt açılıb? 17-18 yaşım olardı təxmini.
Uşaqlığım maraqlı keçib, bəlkə də onda bəxtim gətirmişdi ki, uşaq olanda dost və qohum cəhətdən şanslı idim. əyləncəli, maraqlı günlərimiz olub. imkansız olmuşuq, kasıblıqla böyümüşəm, Amma isti qohum, dost və ailə ortamımız var idi. Qohumluqda vabşem. babamın adını mənə qoyduqlarına və nəsilin son beşiyi olduğuma görə hara gedirdim, əzizlənirdim. Amma həyatın sərt üzünü də gördüm. 9-cu sinifdə atam işini batırdı. heç nəyimiz qalmamışdı. Ayda çox cuzi miqdar gəlirimiz var idi, o vaxt üçün də o gəlir ilə ailə saxlamaq imkansız bir şey idi. Qardaşım 11-ci sinifdə oxuduğuna görə işləyə bilmirdi, əlqərəz mən işləməyə başladım.
11-ci sinifə qədər işlədim, padnos daşımaqdan belim də əyilmişdi. 11-ci sinifdə universitetə hazırlaşmağa başladım. 3-cü qrup idim, bilənlər də bilir, bu qrupun necə ağır olduğunu. Həmin il həyatımın ən qaranlıq illərindən biri ola bilər. Dizimi yerə qoyub oxuyurdum. imkansızlıqdan ucuz, özləri belə fənnləri düzəməlli bilməyən müəllimlərin yanına gedirdim, hansı ki sual verirdim heç cavab da ala bilmirdim. Əlqərəz nə başardımsa, özüm başardım. Ağlaya-ağlaya dərs oxuduğum günlərim belə olurdu, çünki başqa şansımın olmadığını özüm də bilirdim. etməliydim bunu. Hər yerdən izolyasiya olmuşdum, günlərlə otağımdan çıxmadığım vaxtlar belə olurdu.
indi fərqinə varıram ki, bu əslində məharət deyil idi, gücsüz və zəif idim, nəsə başarmalı idim, və bu yolla nəyisə əldə etməyə çalışırdım. Həqiqətən o zaman başqa seçimimin olmadığını fikirləşirdim. Sonda 1 sualla 700 balı qaçırdım, onu da əslində düz yazmışdım, vərəqə səhv köçürdüm. bilmirəm, heç özüm də maksimal bal toplamaq istəmirdim, dəhşət qırılmışdım. Yadımdadı bazar günü imtahanı verib, birinci gün yenə işə çıxmışdım, çünki pul lazım idi:d
Universitetə daxil oldum, ikinci şansım da qrup yoldaşlarım sarıdan oldu. Çox sağlam dostluqlar qurdum. Həyat elə bil bir tərəfdən alıb, bir tərəfdən verirdi. Amma bu da çox çəkmir, dedim axı, o pərdə bir dəfə açılandan sonra mütləq davamı gəlir.
Son bir ildi də, başıma gəlməyən qalmır. Hər şey gələndə də birdən gəlir. Qarşısını ala bilmirsən. Başıma gələnləri bir-bir danışmaq istəmirəm amma ən diblərə qədər endim, ki bu dibin sonu yoxdur, endikcə enirsən, bəs nə qazanırsan burda. Heçnə, sadəcə yekə, bomboş bir heçnə. Özünü aldadıb buna məna da yükləyə bilərsən, amma bu da sadəcə özünü aldatmadı. Adama deyərlər, mövlanasan sən, ağrı-acının insanı yüksəyə qaldırdığına inanasan. Hə, bundan dərs alırsansa, nə gözəl. Amma dərsini aldığın bir şeydirsə, əlavə yükdür. indi də tibb inkişaf edib, qızlıq pərdəsini tikirlər, bu pərdəyə nə vaxt çarə tapacaqlar görən.
Psixoloq falan da effektiv deyil. Ümumiyyətlə mental xəstəliyə görə psixoloqa getmək uşağın olmur deyə cinci hocaya getmək kimi bir şeydir. Ala xəstəlikdi bu, necə düzəldəcəksən. Cərrah zadsan, kəsib atasan bunu. elə bil qolun qopub qoluna sübhənəkə oxuyursan ki, yenisi çıxsın. təxmini 100 il sonra psixoloqların işlərinə bizim indi falçıların işinə baxdığımız kimi baxacaqlar. işini yaxşı görənlər də var, Jordan Peterson kimi bilgə biriləri sənin həyata baxış bucağını belə dəyişə bilər. Ki bu da tam həll yolu deyil. Amma əksəri “şimdi sabah kalkıb papatya çayımızı demliyoruz” modundadı.
bu işin cərrahı psixiatristdi, o da bir iki diaqnozdan sonra səni kimyasal dərmanlara yönəldir, amma bu dərmanların da n qədər yan etkiləri olur. bu da suni sağalmadı. mən vəziyyətimi çox şişirtmək istəmirəm, dərmanlara üz tutacaq qədər qarmaqarışıq vəziyyətdə deyiləm, özüm üstəsindən gələ bilərəm. gəlirəm və bacarıram da.
Di gəl ki, o boşluq dolmur. Belə baxıram, indi qazancım yerindədi. Çox rahat şəkildə bir aya özümə dördrəqəmli bir məbləğ çıxarda bilirəm. Hələ istəsəm, bundan da artıq qazanaram. Ailəmin maddi vəziyyəti də yaxşılaşıb. Amma yaşaya bilmədiyim o qədər anlar olub ki, özümdən o qədər fədakarlıq etmişəm ki, nə qədər qazansam da, maddi şeylər o yeri doldurmur.
Ən pisi bilirsiniz nədi, bütün bu yaşadıqlarımın bir növ məni fərqli və xüsusi bir insan etdiyini zənn edirdim. Yaşadıqlarıma anlam yükləyirdim. Bəlkə də bu ona görədir ki, bunların hamısının boşu-boşuna olmasını qəbul etmək istəmirdim. Və ya lap dediyim kimi olsa belə, fərqli və xüsusi insan olmağım kimin nəyinə lazımdır axı.
Bir şeyi yaxşıdır ki, müdrikləşirsən. bəlkə də 30 yaşında həyatdan çıxaracağın dərsləri 10 il öncədən çıxarırsan, amma hərdən də deyirsən ki, bu dərsləri kaş elə 30 yaşında çıxarardım.
ludovico einaudi - nuvole bianche
test 1 test 2
Ofensif zarafatların edildiyi yer. Fikir vermişəm, ancaq oğlanlar olan ortamlarda bu cür söhbətlər, zarafatlar edilməyə başlanılır. istisnalar olsa da, əksər hallarda vəziyyət belədir.
Qardaşım əsgərlikdədi, bu yaxınlarda dostları ilə yanına getmişdik. Rahat olsun deyə əsgərlərin toplaşdığı çayni dedikləri yerdə oturduq. içəridə də hamı oğlandı. Bir nəfər arıq, çəlimsiz əsgər içəri girdi "peysər bayıra, peysər bayıra" deməyə başladı. Yan stoldan enlikürək, biləyi qaqaşın qolu boyda zırpı əsgər var idi. Ayağa durdu, elə bildim qaqaşı vurub aşırdacaq indi. Qalın səsi ilə "kimdi ala məni çağıran" dedi. Dedim həəəəəəə heç zad. Bunlar da bir tərəfdən gülüşməyə başladılar.
Biri o birindən saqqız istəyir, deyir axşam mamandan almışam, ondan alardın da. Birindən soruşurlar, niyə yuxusuzsan, deyir anan qoymuyub yatmağa ona görə. Regular show'daki kas adam belə bu qədər ana zarafatı eləmirdi e. Hələ qardaşım deyir, bu harasıdı, arvad uşağa qədər uzanan zarafatlar da edirlər. Adama deyərlər, sən bu söyüşü qəbul edəndə evdəkilər gözüvün qabağına gəlmir heç, Necə bu qədər rahat ola bilirsiz?
Nəysə uzun sözün qısası bir qrup əsgər var idi ki, aralarında qırmızı səd falan yox idi, nə ailə dəyəri saxlamışdılar, nə də başqa bir şey. Hamısına söyürdülər. Zarafat olsa da, qıraqdan iyrənc görsənir, özü də çox
/>
tanım: baharın gəlişini qeyd etmək üçün çalınan şənlik mahnısı olsa da, bildiyiniz rekviem abu-havası var. time of the gypsies filmini Derekin məsləhəti ilə izləmişdim. O vaxtdan ederlezi ağlımın bir ucunda qalmışdı.
bugün də perhan və azra üçün yandıraq.
Receb ivedik X Məhəllə soundtracks Mashup:d
Əslində mashup demək də olmaz, bir-birinə calaşdırmağa çalışmışam sadəcə. Hələ ki təzəyəm deyə notlara səhv basdığım yerləri də olub. yavaş-yavaş öyrənirik.
mahnılarını bir oktava aşağı oxumaqla remake etdiyini sanan reper.
(baxma: hakimiyyətin dördüncü qolu)
oğuzhan uğurun siyasətçiləri, iş adamlarını, ölkənin irəli gələn şəxslərini qonaq kimi qəbul etdiyi, izləyici və sual verən qismində isə əsasən gənclərin iştirak etdiyi babala tv proqramı. (baxma: bizdə niyə yoxdu belə şeylər?)
(youtube: 
)
bölümü 4 saat olmasına, bəzi yerlərdə eyni söhbətlərin dəfələrlə təkrarlanmasına baxmayaraq ümumi axıcı, dolu-dolu bir müzakirə idi. Bu qanun məclisdə heç bu qədər müzakirə olunmayıb çox güman. Düzü, sualların əksəriyyəti "bunu paylaşsam, içəri girərəm?", "sosial mediyada belə şey desəm, nə qədər verərlər mənə?" tipli idi, amma hər cürə fikirləşən adamların iştirakı proqrama rəng qatmışdı. xüsusi ilə də okan bayülgen mənə ayrı ləzzət elədi.
)
Həyatını əqidəsinə həsr edən xaşxaşilərin başçısı, ismaili təriqətinin rəhbərlərindən biri. Elə buna görə ömrünün əksər hissəsində yalnızlıq çəkmişdir.
Ən qüdrətli şahların belə onları əyləndirən, nəfəskəsici abu-havanı yumşaldan təlxəkləri olurdu. Ancaq bu adam öz qalasına, öz otağına, öz dünyasına qapanmışdı. Bütün hökmdarları qorxuya salmasına baxmayaraq Həsən həyatının böyük bir hissəsində Ələmut qalasından çölə çıxmayıb. Ələmut qalası o tərəfə öz otağından belə nadir hallarda çıxırdı. Həsənin öz tarixçilərinin yazdığına görə o, ömrünün son 30 ilində iki dəfə otağından çölə çıxıb, onun da ikisi eyvana çıxmaq üçün idi.
Amma yenə də bu yalnızlıq onun ürəyini sıxırdı. Söhbət etməyə belə bir yoldaşı yox idi. Ətrafında əmrə tabe Ələmut qalasının sakinlərindən və sanki onu görəndə tilsimlənmiş möminlərdən başqa heç kim yox idi.
Ələmut qalasına gəlməmişdən əvvəl tanıdığı adamlar arasında dost kimi olmasa da, söhbət edə biləcəyi yeganə insan Ömər Xəyyam idi. Əvvəl yaxın dost olsalar da, daha sonra Həsənin xaşxaşi təriqətini yaratması və etdiyi suiqəsdlərdən birinin də Ömərin yaxın dostu olan vəzir Nizamülmülkə qarşı olması onların arasını xeyli açmışdı. Hələ deyilənə görə, Ömərin Həsənə cavanlığında dediyi “bu insanlar cənnət üçün yaşayırlar, onlara cənnət verə bilsən, istədiyin hər şeyi etməyə razı olarlar.” sözləri Həsənə xaşxaşilər təriqətini yaratmaqda istiqamət vermişdir.
Həsənin yalnızlıq çəkdiyi illərdə Ömərə yazdığı məktubda da tək qalmağın ona nə qədər təsir etməyini sezmək olar:
“Qaçaq kimi yaşamaq yerinə niyə Ələmuta gəlmirsən? Sənin kimi mən də zülmə məruz qalmışdım, ancaq indi özüm zülm verirəm. Burada səni qoruyarlar, qayğına qalarlar, hörmət-izzət sahibi olarsan. Yer üzünün bütün əmirləri toplansa, saçının bir telinə belə toxuna bilməz. Geniş bir kitabxanam var. Topladığım ən nadir əsərləri oxuya, yazılarını yaza bilərsən. Burada rahatlığa qovuşa bilərsən.”
Ömər məktubu alır və Həsənin təklifini, təbii ki, geri çevirir. Həsən də buna qarşılıq, Ömərin köməkçisinə suiqəsd təşkil edir. Bununla da Həsən xarici dünya ilə tamamilə əlaqəni kəsir, sadəcə əqidəsinə arxanalaraq qapalı həyatında yaşamağa davam edir.
Dostum zəng edir.
D: alo, boşsan, cuzou? bir şey soruşacaqdım.
Mən: hə, boşam, buyur. aə məndə pulsuz dəqiqə var, istəyirsən adboy elə, mən zəng edim.
D: ala məndə də var, gözlə zəng edim sənə. (adboy verir)
Dalbayobmusun evladım, onsuz sən zəng etmişdin
Özəl sektorda hansı daşı qaldırsan, altından çıxan ailə. Paşa holding, kapital bank, paşa siğorta-nı müəyyən qədər bildik, öz adlarıyla sahibkarlıq fəaliyyəti ilə məşğul olurlar. Amma bir çox sahədə olan digər aparıcı müəssisələri, cəmiyyətləri araşdıranda görürsən ki, onlar da ya Paşa holdinqin törəməsidi, ya onun törəməsinin törəməsidi, ya iştirak payının çoxuna malikdir, ya da ki hansısa yolla həmin ailəyə bağlıdı. Dövlət sektoru onsuz başdan-ayağa nepotizm, özəl sektor da bunun bir tayı + monopoliya.
Təzəlikcə böyük istehsalat cəmiyyətində işləməyə başlamışam, xarici bir şirkət var idi, bizim cəmiyyətin təsis sənədlərini istədi. Təsisçilərin də hamısı hüquqi şəxs. Həm də bu təsisçi hüquqi şəxslərin də təsis sənədləri lazım idi. Bir-bir hüquqi şəxslərin ünvanlarını gəzirik. Bütün təsis sənədlərini götürəndə aydın oldu ki təsisçilər ya Paşanın törəməsidi, ya törəməsinin törəməsi, ya da ki törəməsinin törəməsinin törəməsi fsgsjaj Axır-əvvəl hamısı paşaya bağlanırdı.
Turizm şirkətlərindən tutmuş mətbəx mebeli istehsal edən şirkətlərə qədər törəmə şirkətləri yaxud bu şirkətlər tərəfindən təsis edilmiş hüquqi şəxsləri var. Bir sözlə özəl sektorda hegemon ailə statusuna malikdir paşalar. Baxırsan öz adları ilə iş gördükləri sahələrdə belə bazar rəqibləri dolayı yolla özləridi. (baxma: tek rakibim kendim)
Fəxr və acı hissini eyni anda yaşamaq, bağlanılması çox çətin yaraya sahib olmaqdır.
Başqa səbəbdən də yaxınını itirə bilərsən, xəstəlik, avto-qəza və s. amma yaxının şəhid olubsa, bunun üstəsindən gəlmək dəfələrlə daha çətin olur.
Üç il əvvəl xalamoğlunu xəstəlikdən itirdik, iki il əvvəl də əmimoğlu müharibədə şəhid oldu. Xalamgilə gedəndə bir şeyin fərqinə varmışam ki, nə qədər acı olsa da, artıq hallarını qəbullanıb yas abu-havasından çıxıblar. Qismət belə imiş deyib yollarına davam edirlər.
Yaxşı bəs əmimgil nə edir, kənddəki evlərinə icra hakimiyyəti yekə bir bayraq qoyub, ki bilinsin bura şəhid evidi. Evə girirsən hər tərəfdə şəhidimizin şəkilləri, divardan asılmış bayraq. Küçənin başına şəhidlərin şəkilləri. Unutmağa belə imkan vermirlər, biraz yaxşılaşmağa doğru gedən kimi icra hakimiyyətindən çəkiliş ilə üstündə şəhidin şəkli olan bir tortla gəlib uşağından onu kəsməyini istəyirlər. Bunun da adı olur şəhidin xatirəsini əziz tutmaq, vallah belə etməklə əziz tutulan tək şey şəhid yaxınlarının bağlanmamış yaralarıdı. Adım kimi əminəm, onlar hələ də ilk günki kimi yasdadılar. Nə həyatlarına davam edə bilirlər, nə də toparlanıb yas abu-havasından çıxa bilirlər.
Bir söz var e, ölənlə ölünmür. yaxının şəhid olanda həqiqətən sən də onunla ölürsən. istəməsən belə öldürürlər. Ağrı-acını basıdırıb yoluna da davam edə bilmirsən. Çünki sən şəhid atası, şəhid anası, şəhid övladı, şəhid qardaşısan. Sənə bunun qürurunu və fəxrini yaşatmaq istəyirlər. Amma bu hisslərin də üzüntü ilə bağlı olduğunu bilmirlər. Bir topa hisslər düyünüdü elə bil. Birini yaşayırsansa, digərini də yaşamalısan, ortası yoxdu. Qürurlananda belə üzüntü ilə qürurlanırsan. Sonra biri çıxıb deyir ki, sən şəhid atasısan, başını dik tut.
Şəhid ailələrinin əksəriyyətinin evində də divardan asılmış bayraq, həmin bayrağın önündə şəhidin rəsmi olur. Elə bunun özü şəhid yaxınlarının yaşadığı qarmaqarışıq duyğuların simvolu kimi bir şeydi.
“Nətərsən ə?”
Məktəb vaxtı bir sinif yoldaşım var idi. Hər cümlənin sonuna ‘ə’ artırırdı. “Salam ə”, “çıxanda məni gözlə ə”, “müəllim evə nə verib ə” kimi. Hərdən də fikrini sadəcə ə deməklə çatdırırdı. Nəsə danışırdın, danışırdın, sonda ə deyirdi. Başa düşdüm demək idi bir növ. Bunu da qəsdən etmirdi, tikə çevrilmişdi. Dərs danışanda nə qədər demək istəməsə belə hərdən özünü saxlaya bilməyib uzun cümlənin sonuna ə əlavə edirdi. Bizdə gülməkdən uğunub gedirdik. Xətrini çox istəyirdim, mənimlə də yaxın idi. 9-cu sinifdə həmin məktəbdən çıxdım. ondan sonra əlaqə biraz azalmışdı. o da məktəbi bitirən kimi əsgər getmişdi deyə əlaqəmiz yerli-dibli kəsilmişdi. Bayaq da wpda tanımadığım bir nömrədən aldığım bu mesaj gün boyu gülümsəməyimə səbəb olar yəqin: nətərsən ə?
italyalı rəssam Giorgio Vasarinin Vecchio sarayının beşyüzlər divarına rəsm etdiyi Battaglia di Marciano freskası üzərində əsgərlərin daşıdığı yaşıl bayrağın üzərində yazılan, tərcüməsi “axtarsan, taparsan” və yaxud “axtaran tapar” olan latınca ifadə:
işin maraqlı tərəfi odur ki, leonardo da vincinin battle of anghiari adlı əsəri itmiş olaraq bilinir və tapılmırdı. Həmin freskanın vecchio sarayının divarlarında olması mənbələrdə öz əksini tapmış, lakin nə qədər axtarılsa da, sarayda da vinçinin çəkdiyi son freskaya dair izə rast gəlinmir. Daha sonra tədqiqatçılar vasarinin “cerca trova” mesajını rəhbər tutaraq da vincinin itmiş əsərinin bu freskanın arxasında ola biləcəyindən şübhələndilər. Bunun üçün araşdırmalar başlanıldı, amma vasarinin freskasını yerli-dibli sökə də bilməzdilər, ona görə freskanın üzərində altı balaca deşik açılaraq onun arxasından boya nümunələri alındı. Bu boya nümunələri ilə mona lisa portretində istifadə edilən boya nümunələri uyğunlaşmış, eyni zamanda freskanın arxasında hava boşluğu təsbit edilmişdir. Beləcə davam edən araşdırma nəticəsində açılan deşiklər və həmin boşluğa yeridilən balaca kameralar ilə da vincinin itmiş freskasının orada olduğunu müəyyən etdilər.
Bəziləri hesab edirdi ki, vecchio sarayında yanğın olmuş, yanğın nəticəsində da vincinin freskası ziyan görmüş, buna görə vasari onun yanğından ziyan görmüş freskası üzərinə təsadüfi olaraq Battaglia di Marciano əsərini çəkmişdir, amma vasarinin bunu qəsdən çəkdiyini deyənlər də var. Belə ki, vasarinin freskası çox böyük bir əsərdir (eni metr yarım, uzunluğu isə bir metr). da vinçinin əsəri isə nisbətdə balacadır (eni 63, uzunluğu isə 45 santimetr). da vinçinin son itmiş freskası isə balaca hərflər ilə yazılan “cerca trova” sözünün düz altında tapılmışdır:
da vincinin son freskası olan battle of anghiari:
ümumiyyətlə cerca trova’nın başqa bir məna ehtiva etdiyini, deyimin da vinci ilə hər hansı əlaqəsinin olmadığını, bunu məşhur italiyan atalar sözü olan “chi cerca trova” (axtaran tapar) ifadəsinə istinadən işlədildiyini müdafiə edənlər də var. Bu deyim, əsasən, problem axtaran şəxslər haqqında deyilirdi. Freskada cerca trova Florensiyaya qarşı vuruşan üsyançı ordunun yaşıl bayrağına çəkilib. bu döyüşü təsvir edən müasir tarixçilər üsyançı ordunun yaşıl bayraqlarının üzərində azadlıq haqqında yazılar olduğunu deyirdilər. Ola bilər ki, vasari burada florensiyanın düşmənləri ilə lağ etmək üçün onların bayrağına belə bir ifadə yazmış olsun. Çünki freska üsyançılara qarşı döyüşdə qalib gələn cosimo de medici üçün hazırlanmışdı.
Barəsində etdiyim yersiz zarafata görə az qala təcrübədən qovulacağım Azərbaycanlı aktyor/ tele aparıcı.
Deməli, dövlət orqanlarının birində təyinat ilə hələlik təcrübədəyəm. idarə rəisimiz də çox ciddi və sərt biridir. Adamın güldüyünü görən bir-iki nəfər olar ya yox. işə elə qaşqabaqlı gəlib-gedir. Təzəlikcə də həftədə 1-2 dəfə işçilərin keyfiyyət göstəricilərini artırma nə bilim nə təlimləri keçirilməyə başlanılıb. Bugün də ilk təlim olduğuna görə işçilərin iştirakına nəzarət etmək üçün idarə rəisimiz qoşulmuşdu.
Təlimdə söhbət təbii inhisar subyektlərindən düşdü. (Qeyd. təbii inhisar subyektləri odur ki, dövlət bəzi müəssisələrə qanunla müəyyən olunmuş sahələrdə inhisarın yaradılmasına imkan verir. Yəni bu qurumların qurduqları monopoliya tamamilə qanuni və əsaslıdır. Məsələn “Bakı Metropoliteni” QSC, “Azərbaycan Dəmir Yolları” QSC və s.) işçilərə sual verildi ki, hansı təbii inhisar subyektlərini tanıyırsınız. Biri Azərişıq dedi, biri Azərqaz, bu münvalla cavablar Azərsu, Azərenerji deyə gedirdi, təlimçi də mənə baxdı, mən də Azər Axşam dedim. Deməz olaydım, amma özümü saxlaya da bilməzdim. Yanımda bir-iki şöbə işçisi gülmək istədi, idarə rəisimizin sərt baxışlarını görüb özlərini yığışdırdılar. Rəis də elə bil böyük bir cinayət törətmişəm kimi mənə baxmağa davam edirdi. Yəqin ki, təcrübəçi olduğumu da bilmirdi, çünki çıxanda şöbə müdirinə mənə bildiriş yazılmasına dair təlimat verib. Bildiriş dövlət qulluqçuları barədə qəbul edilən intizam tənbeh tədbirlərindən biridir. Bu bildiriş ilə də vəzifə maaşı 5 faizdən 30 faizə qədər azaldıla bilər. Təcrübəçiyəm e mən, təcrübəçi, heç maaş almıram. Olmayan maaşımın 20%-ni tutdular bir sözlə. Belədə ki, rəis təlimat verib, şöbə müdiri kimdi ki, onu icra etməsin.
Bizim şöbə müdirinin də elə zarafatları var ki, hələ də müəyyən etməmişəm, işçilər doğurdanmı zarafata gülürlər, yoxsa zarafatı şöbə müdiri edir deyəmi gülürlər. Keçən dəfə anektod danışır; deyir, bir dəfə səyyar vergi yoxlamasında (qeyd 2. səyyar vergi yoxlaması vergi orqanı tərəfindən vergi ödəyicilərinə məxsus obyektlərdə keçirilən operativ vergi nəzarət növlərindən biridir. Bunun digər forması kameral vergi yoxlamasıdır. Kameralda heç yerə getmədən kompüter üzərindən vergi ödəyicilər üzərində nəzarəti həyata keçirirlər, səyyarda isə adından da göründüyü kimi birbaşa obyektin özünə gedib yerində yoxlamanı həyata keçirirlər.) bir müfəttiş yoxlama üçün gözəllik salonuna gedib. Həmin gözəllik salonuna da kişilərin girməsinə icazə vermirmişlər. Hamı qışqırmağa başlayıb ki, bu kişinin burada nə işi var. Çıxartmağa çalışıblar. Müfəttiş də ağsaqqal biri olub, deyib ki, "xanım, mən kişi deyiləm, vergi işçisiyəm”. (yəni bura vergi işçisi kimi gəlmişəm, məni çölə çıxara bilmərsiniz.)
ilahi, necə uğunub gülürdülər, yanımdakı stuldan yıxılırdı az qala. Mən anektoda yox, işçilərin belə reaksiya verməsinə gülürdüm. Görəsən, gələcəkdə mən də belə olacam, nə bilim işçilərin gözünə girmək üçün çayla içməyə özümlə pryennik alıb gətirəcəkdim ya da ucuz olsun deyə oktyabr ayından zəng vurub məzuniyyət günlərim üçün təyyarə bileti alacaqdım? onsuz mənim məqsədim bu deyil. Dövlət orqanında işləməyi özümə bir pillə kimi görürəm. Yenə də qəribə oldum biraz.
Hələ təzəlikcə şöbə müdiri saçıma ilişib ki, uzundur, get kəsdir. Ay başına dönüm, əgər mənim gördüyüm iş qənaətbəxşdirsə, sənə nə saçım necədir, nəyə gülürəm, nə haqqında zarafat edirəm, neticeye bax da, haticeni neyniyirsən.
Bir onu bilirəm ki, olmaq istədiyim yer bura deyil, amma olmaq istədiyim yerə gedən yol burdan keçir. Biraz dövlət tərbiyəsi alsam, özümə gələrəm bəlkə.
Notice: Undefined variable: user_id in /var/www/soz6/sds-themes/vengeful-light/profile.php on line 1365
blok - başlıqlarını gizlət
Notice: Undefined variable: user_id in /var/www/soz6/sds-themes/vengeful-light/profile.php on line 1372