psixoloqa getmək

rutin halda gedəndən sonra bir şeyin fərqinə varırsan ki, ətrafında olan insanların əksərində psixoloji problemlər var. analiz edirsən. kədərlərini, travmalarını hiss edirsən. niyə belə davrandıqlarını anlayırsan. niyə belə əsəbidilər, niyə aqresiv və ya tam tərsi sakitdilər. onlar sənə təsir edir. bəlkə sən də bilmədən kiməsə təsir etmisən. belə travmaların olması normaldır amma bunun ilə bağlı nəsə hərəkət edilməməsi, “həyatdı da zaur” deyib yaşamağa davam etmək düzgün davranış deyil. nə vaxtsa eyni problem ilə yenə rastlaşacaqsan. birinci problemin olduğunu qəbul etmək, daha sonra sağlam çıxış yolu axtarmaq lazımdır.

iki şərt var ki, bunlar olduğu təqdirdə professional dəstək almaq mütləqdir: 1. vəziyyətin gündəlik işlərini görməyə artıq mane olursa; 2. bu uzun müddət davam edirsə.

həm də azərbaycanda elə bil fikir var ki, psixoloqa ancaq dəlilər gedir. orda-burda desən ki, psixoloqa gedirəm, camaatda başı işləmir alğısı yaranacaq. əksinə psixoloqa gedənlərin daha da başı işləyir. hər problemi öz beynində həll etmək/etməyə çalışmaq çox ağır yükdür. enerjin çox gedir, həll etməyə də bilərsən. psixoloq da heç bunu həll etmir. amma göstərir ki, bax belə problemlərin var və bu problemlərə nələr səbəb olub.

qısaca nədəsə ilişib qalmaqdansa mışlığın başın buraxıb özünü peşəkara buraxmaq ən yaxşısıdır.

meral akşener

Altılı masada siyasəti ən doğru şəkildə aparan iyi partinin liberal başkanı. Kılıçdaroğlu ancaq yanında akşener varsa, seçildikdən sonra prezidentliyi əlinə üzünə bulaşdırmazdı. Ki qadın xalqını düşünən biridir, kılıçdaroğlu aday olanda xalq tərəfindən sevilən birinin aday olmasını istədiyini demiş, buna görə altılı masadan ayrılıb, sonra hamı kimi son şans olaraq Kılıçdaroğlunun adaylığını qəbullanaraq oyların daha da bölünməməsi üçün yenidən qayıtmışdır.

Sağcı olduğuna görə istənilən an Ərdoğan ilə ittifaqa girmək imkanı var, və Ərdoğan da Akşeneri iki əlli qəbul edər. Amma Akşener iqtidara oynamır. Kılıçdaroğlunun vasıfsız olduğunu bilir, amma heç olmasa dürüstdür deyə onun yanındadır. Qadın bəziləri kimi kreslo arxasında deyil bir sözlə. Prezident kimi də hazırda Türkiyəni yolsuzluqdan qurtara biləcək sayılı siyasətçilərdəndir. Hələ biraz da iddialı olum, Kılıçdaroğlu və Ərdoğandan və ya digər namizədlərdən daha yaxşı şəkildə dövləti idarə edə bilər. Sadəcə “qadın nədir, siyasət nədir” kimi düşünən yobaz kütləyə görə Ərdoğana rəqib kimi irəli sürülmür. Mənə görə altılı masadan prezidentliyə layiq olan birinci namizəd elə meral akşener idi.

14 may 2023 türkiyə seçkiləri

akp'nin mütləq şəkildə iqtidardan getməli olduğu seçimdir. qalsalar, iqtidarda özlərini saxlamaq və yerlərini möhkəmlətmək üçün növbəti beş ildə qanunla onlara verilən hər vasitəyə əl atacaqlar. Hizbullah terror təşkilatı ilə əlaqə qurmuş bir partiya ölkəyə şəriət belə gətirə bilər. onsuz o yola tərəf gedir.

Kılıçdaroğlu son bir ayda seçki strategiyasını çox yaxşı apardı. Seçilmə ehtimalı yüksəkdir. Ümumiyyətlə türkiyədə əhali iki yerə bölünüb: akp-nin qalmasını və getməsini istəyənlər. Buna görə ərdoğanın qarşısındakı rəqibin o qədər də əhəmiyyət daşıdığını düşünmürəm. Ki kılıçdaroğlu illərdi vasıfsız kimi bilinən bir adam olmasına baxmayaraq artıq seçimi aparmış kimidir. Adamın onsuz 75 yaşı var, güc zəhərlənməsi yaşayacaq qədər ömrü də qalmayıb. Böyük ehtimal bir seçimlik hakimiyyətdə qalacaq. Amma önəmli fiqurdur. Türkiyənin tək adamlıq rejim idarəçiliyindən demokratiyaya keçişində körpü rolunu oynaya bilər. Bu illərdə verilə biləcək ən doğru qərar demokratiyanı bərpa etmək adına türkiyənin prezidentli respublikadan parlamentli respublikaya qayıtması olar.

Namizədliyini geri götürən Muherrem ince de Köylü çoçuğu olmasını hər dəqiqə dilə gətirməsi, özü ilə əks fikirli kəsim ilə kobud danışması, əsəbi və aqresiv davranışları ilə ikinci ərdoğan olacağının işarəsini verirdi. Güc zəhərlənməsi yaşaması ehtimalı çox yüksək biridir. Məncə bütün dərdi-səri "bu kresloya bir kon da mən oturmaq istəyirəm" olan bir namizəd idi.

Azərbaycanla münasibətlərə gələndə isə o qədər də dəyişəcəyini inanmıram. Nəticədə türkiyənin burda maraqları çoxdur. Necə ki ikinci qarabağ müharibəsində joe bayden amerikanın prezidenti seçilsə ermənilərə dəstək verəcək, müharibəni uduzacayıq deyən adamlar kılıçdaroğlu barədə də oxşar fikirdədilər. Həm də Xəyali "dış güçlər" bizi məhv edəcək kimi bir alqı yaradıb Ərdoğanı türk dünyasında yıxılan evin dirəyi kimi görürlər, o getsə amerika başımıza oyun açacaqmış.

Ümumi kim seçilir seçilsin, siyasi qarşıdurma gözləniləndir. Ərdoğan o kreslonu asanlıqla buraxan deyil.

pufpuf

Söhbəti məsləhətxanadan postlara, postlardan entriyə, ordan yenə postlara gətirilən yazar. Onsuz deaktiv edib gedib sözlükdən, uzaqlaşdırılsa nə qazanacaqsız? Özlüyündə haqlı olduğunuz bir məsələni niyə bu qədər böyüdürsüz? Elədiyi hərəkət düz deyil idi, yazarın hərəkətinə haqq qazandırmıram, amma onun etdiyini başqası etsə idi, məsələnin bu qədər böyüyüb-böyüməyəcəyi də sual altındadı.

Linç etmək asandı, hələ birini çox adam linç edirsə, bu daha asandı, çünki belə olanda hamı sənin tərəfində olur. Burda kiminsə travması ilə məzələnən ilk adam pufpuf deyil. Elə bu yaxınlarda kimsə qardaşı haqqında onun üzündən nə qədər xərcə-borca girmişik deyə məsləhət başlığı açmışdı. Kimdisə yazan, o da yəqin orda-burda deyə bilmir, anonimliyin verdiyi rahatlıqda "bəlkə burda kiminsə başına belə bir hadisə gəlib, kömək edən çıxar" məntiqi ilə məsləhəti yazmışdı. Məsləhətə də bertrand bir də bir-iki yazar düzəməlli məsləhət vermişdi, qalanları məzələnmişdi. Məsələ ailə travması kimi həssas mövzular haqqında zarafat etməkdən gedirsə, bunu edən tək pufdu deyə davranmayın burda.

Bertrandın səmimiyyətinə inanıram, çünki o həmişə belədi, amma yazarın bu qədər linçlənməsini və məsələnin də bu qədər böyüdülməsini haqqlı görmürəm. 70% məsələ qərəz üstündədi.

əsgərlik

Ofensif zarafatların edildiyi yer. Fikir vermişəm, ancaq oğlanlar olan ortamlarda bu cür söhbətlər, zarafatlar edilməyə başlanılır. istisnalar olsa da, əksər hallarda vəziyyət belədir.

Qardaşım əsgərlikdədi, bu yaxınlarda dostları ilə yanına getmişdik. Rahat olsun deyə əsgərlərin toplaşdığı çayni dedikləri yerdə oturduq. içəridə də hamı oğlandı. Bir nəfər arıq, çəlimsiz əsgər içəri girdi "peysər bayıra, peysər bayıra" deməyə başladı. Yan stoldan enlikürək, biləyi qaqaşın qolu boyda zırpı əsgər var idi. Ayağa durdu, elə bildim qaqaşı vurub aşırdacaq indi. Qalın səsi ilə "kimdi ala məni çağıran" dedi. Dedim həəəəəəə heç zad. Bunlar da bir tərəfdən gülüşməyə başladılar.

Biri o birindən saqqız istəyir, deyir axşam mamandan almışam, ondan alardın da. Birindən soruşurlar, niyə yuxusuzsan, deyir anan qoymuyub yatmağa ona görə. Regular show'daki kas adam belə bu qədər ana zarafatı eləmirdi e. Hələ qardaşım deyir, bu harasıdı, arvad uşağa qədər uzanan zarafatlar da edirlər. Adama deyərlər, sən bu söyüşü qəbul edəndə evdəkilər gözüvün qabağına gəlmir heç, Necə bu qədər rahat ola bilirsiz?

Nəysə uzun sözün qısası bir qrup əsgər var idi ki, aralarında qırmızı səd falan yox idi, nə ailə dəyəri saxlamışdılar, nə də başqa bir şey. Hamısına söyürdülər. Zarafat olsa da, qıraqdan iyrənc görsənir, özü də çox

sözaltı music

Ederlezi - Goran Bregović

ailə qurmaq

yaşıdlarımın yavaş-yavaş evlənməsinə baxmayaraq mənə hələ də çox uzaq gələn məfhum. Hələ aralarında uşağı olanlar da var. dünən bir qrup yoldaşımdan dəvətnamə gəldi. Üstündən 5-10 dəqiqə keçməmiş bir dostum da zəng vurub toyuna çağırdı. gəl indi hərəsinin toyuna 100 manat sal.

Bayaq fikirləşirəm ki, nəsildə ən gec evlənən xalam oğlunun toyu olan vaxt mənim indiki halımdan 4 yaş böyük idi. 4 il sonra ailə həyatı qurmaq, oğul uşağa qarışmaq belə mənə çox amma çox tez və məntiqsiz gəlir. Ümumiyyətlə siz necə 20-li yaşların əvvəlində tapışdız, evləndiz, hələ uşağınız da var. Mən niyə hələ də özümü hazır hiss etmirəm? Bəlkə də çox çətinliklə böyüməyimin səbəbidi bu. Birinci özüm üçün Safe Zone yaratmaq istəyirəm. Bəlkə də səhv fikirləşirəm, ailə qurandan sonra həmin çətinliklərin də üstəsindən gəlinəcək. Elə ailə belə olunulur da, çətinliklərin üstəsindən gəlinə-gəlinə.

Nəysə, bu aralar 200 manat ziyandayam.

düşün ki o bunu oxuyur

Son dəfə görüşüb içimdəkiləri sənə deyə bilmədiyimə görə hər şey yarımçıq qaldı. Unutmağa çalışıram, öhdəsindən də gəlirəm, amma hiss etdiklərimi dilə gətirməyə fürsətim olmadı deyə sənə olan sevgimi bitirə bilmirəm. Zeyqarnik effekti deyirlər, nə deyirlər buna.

Nəysə əslində son dəfə görüşə çağıranda mental breakdown-nun dibini yaşayırdım, səndən də müsbət cavab gözləmirdim. Hiss edirdim ki, sənə olan hisslərim toksik bir yerə gedir, duyğularımın daha da ifrat vəziyyətə gəlməməsi üçün hər şeyi üzünə demək istədim. içimdəkiləri deyib rahatlamağa ehtiyacım var idi ki, bundan sonra yoluma davam edə bilim. Sən də sağolasan, qəbul etmədin, onsuz yarım-yamalaq olan bir şeyə yarım-yamalaq şəkildə də son qoyduq.

Nə qədər desəndə ki, məni heç kim başa düşmür, yaşadıqlarımı heç kim yaşamayıb. Amma mən səni başa düşürdüm, başa düşməyə çalışırdım. Hər kəsə rəngli tərəfini göstərdiyin halda mən sənin qaranlıq tərəfini də görmüşdüm. Yadındadısa, demişdim ki, çox az adamı xüsusiləşdirirəm mən, xüsusiləşdirəndə də asanlıqla unuda bilmirəm. Elə buna görə öz dərd-sərimi kənara qoyub əsas səni fikirləşirdim, bütün söhbətlər falan da daha çox sənin sıxıtıntıların üzərində idi.

Bir onu deyim ki, əlimdən gələni etdim, buna görə vicdanım rahatdı. Nəyə ehtiyacın olsa idi, dəridən-qabıqdan çıxıb edərdim. Mənim isə sənə sadəcə bir yerdə ehtiyacım olmuşdu. Onsuz hər şeyi içimdə yaşayıb öz içimdə həll edən biriyəm, paylaşmağı çox sevmirəm, amma çox olmuşdu mənə uje bu, açılıb tökülmək istəyirdim.

Bilmirəm nə dərəcədə vecinəyəm, haqqqında da pis bir şey fikirləşmirəm. Nəysə ki, toparlanmağı bacarmışam, indi də özümü yaxşı hiss edirəm. amma hələ də ağlımdan çıxara bilmirəm səni. Qarşıma alıb danışa da bilmirəm, heç olmasa içimi bura tökmək istədim. Bəlkə bu məni biraz sakitləşdirər.

mevzular açık mikrofon

oğuzhan uğurun siyasətçiləri, iş adamlarını, ölkənin irəli gələn şəxslərini qonaq kimi qəbul etdiyi, izləyici və sual verən qismində isə əsasən gənclərin iştirak etdiyi babala tv proqramı. (baxma: bizdə niyə yoxdu belə şeylər?)

(youtube: )

həsən səbbah

Həyatını əqidəsinə həsr edən xaşxaşilərin başçısı, ismaili təriqətinin rəhbərlərindən biri. Elə buna görə ömrünün əksər hissəsində yalnızlıq çəkmişdir.

Ən qüdrətli şahların belə onları əyləndirən, nəfəskəsici abu-havanı yumşaldan təlxəkləri olurdu. Ancaq bu adam öz qalasına, öz otağına, öz dünyasına qapanmışdı. Bütün hökmdarları qorxuya salmasına baxmayaraq Həsən həyatının böyük bir hissəsində Ələmut qalasından çölə çıxmayıb. Ələmut qalası o tərəfə öz otağından belə nadir hallarda çıxırdı. Həsənin öz tarixçilərinin yazdığına görə o, ömrünün son 30 ilində iki dəfə otağından çölə çıxıb, onun da ikisi eyvana çıxmaq üçün idi.

Amma yenə də bu yalnızlıq onun ürəyini sıxırdı. Söhbət etməyə belə bir yoldaşı yox idi. Ətrafında əmrə tabe Ələmut qalasının sakinlərindən və sanki onu görəndə tilsimlənmiş möminlərdən başqa heç kim yox idi.

Ələmut qalasına gəlməmişdən əvvəl tanıdığı adamlar arasında dost kimi olmasa da, söhbət edə biləcəyi yeganə insan Ömər Xəyyam idi. Əvvəl yaxın dost olsalar da, daha sonra Həsənin xaşxaşi təriqətini yaratması və etdiyi suiqəsdlərdən birinin də Ömərin yaxın dostu olan vəzir Nizamülmülkə qarşı olması onların arasını xeyli açmışdı. Hələ deyilənə görə, Ömərin Həsənə cavanlığında dediyi “bu insanlar cənnət üçün yaşayırlar, onlara cənnət verə bilsən, istədiyin hər şeyi etməyə razı olarlar.” sözləri Həsənə xaşxaşilər təriqətini yaratmaqda istiqamət vermişdir.

Həsənin yalnızlıq çəkdiyi illərdə Ömərə yazdığı məktubda da tək qalmağın ona nə qədər təsir etməyini sezmək olar:
“Qaçaq kimi yaşamaq yerinə niyə Ələmuta gəlmirsən? Sənin kimi mən də zülmə məruz qalmışdım, ancaq indi özüm zülm verirəm. Burada səni qoruyarlar, qayğına qalarlar, hörmət-izzət sahibi olarsan. Yer üzünün bütün əmirləri toplansa, saçının bir telinə belə toxuna bilməz. Geniş bir kitabxanam var. Topladığım ən nadir əsərləri oxuya, yazılarını yaza bilərsən. Burada rahatlığa qovuşa bilərsən.”

Ömər məktubu alır və Həsənin təklifini, təbii ki, geri çevirir. Həsən də buna qarşılıq, Ömərin köməkçisinə suiqəsd təşkil edir. Bununla da Həsən xarici dünya ilə tamamilə əlaqəni kəsir, sadəcə əqidəsinə arxanalaraq qapalı həyatında yaşamağa davam edir.

paşayevlər

Özəl sektorda hansı daşı qaldırsan, altından çıxan ailə. Paşa holding, kapital bank, paşa siğorta-nı müəyyən qədər bildik, öz adlarıyla sahibkarlıq fəaliyyəti ilə məşğul olurlar. Amma bir çox sahədə olan digər aparıcı müəssisələri, cəmiyyətləri araşdıranda görürsən ki, onlar da ya Paşa holdinqin törəməsidi, ya onun törəməsinin törəməsidi, ya iştirak payının çoxuna malikdir, ya da ki hansısa yolla həmin ailəyə bağlıdı. Dövlət sektoru onsuz başdan-ayağa nepotizm, özəl sektor da bunun bir tayı + monopoliya.

Təzəlikcə böyük istehsalat cəmiyyətində işləməyə başlamışam, xarici bir şirkət var idi, bizim cəmiyyətin təsis sənədlərini istədi. Təsisçilərin də hamısı hüquqi şəxs. Həm də bu təsisçi hüquqi şəxslərin də təsis sənədləri lazım idi. Bir-bir hüquqi şəxslərin ünvanlarını gəzirik. Bütün təsis sənədlərini götürəndə aydın oldu ki təsisçilər ya Paşanın törəməsidi, ya törəməsinin törəməsi, ya da ki törəməsinin törəməsinin törəməsi fsgsjaj Axır-əvvəl hamısı paşaya bağlanırdı.

Turizm şirkətlərindən tutmuş mətbəx mebeli istehsal edən şirkətlərə qədər törəmə şirkətləri yaxud bu şirkətlər tərəfindən təsis edilmiş hüquqi şəxsləri var. Bir sözlə özəl sektorda hegemon ailə statusuna malikdir paşalar. Baxırsan öz adları ilə iş gördükləri sahələrdə belə bazar rəqibləri dolayı yolla özləridi. (baxma: tek rakibim kendim)

yalnızlıq

Sosiallaşmaqla düzəldilməsi çətin olan bir məfhum. Yəni dost, sevgili falan tapmaqla düzəldiləsi bir şey deyil. Bəlkə sağlam dostluqlar qursan, vəziyyətin böyük bir hissəsini düzəldəcəksən, amma içini açacaq düzgün adamı tapmaq da çətindir. Sevgi də eynidi. Hətta dostluqla daha çox tətmin olarsan, nəinki sevgi ilə. Çünki sevgidə sahiblənmək istəyi var və gözləntilər də böyükdü. Cemre Demirelin bir sözü var idi, hansısa podcastında demişdi ki, biz sadəcə sevilmək istəmirik, istədiğimiz kəs tərəfindən istədiğimiz kimi sevilmək istəyirik. istədiğimiz kimi geyinsin, istəmədiğimiz adamla əlaqədə olmasın, istədiyimiz kimi oturub-dursun və s. Heç kim də belə ola bilməz və olmaq da istəməz. Olsa belə, onun özü fərd ola bilməyib, sənə nə faydası olacaq. Yenə də yaxşı dostluq və sağlam sevgi ancaq ağrıkəsici ola bilər, problemi yerli-dibli söküb atmaqda bunlar da acizdir. Hər şey əvvəl-axır səndən asılıdır.

Bir yerdən sonra yalnızlığının insan faktoru ilə əlaqəsi olmadığını başa düşürəm. indi yalnızlığın da növləri var, dilimiz kasaddı deyə elə hamısına yalnızlıq deyib ötüşdürüb keçirik. Being alone vəziyyəti sosiallaşmaqla düzəlir. Amma bu loneliness hər gün yüz nəfərlə ünsiyyətdə olsan belə içinə oturan bir şeydir. “Çıx çölə, qəşəng hava var, insanlarla qayna qarış” deməklə düzələn bir şey deyil yəni. Eksiztensial yalnızlıq kimidi və bunu da qəbul etməkdən başqa yol yoxdu. Qəbul etmək deyəndə də problemini başqa insanlarla ünsiyyətlə həll edə bilməyəcəyini başa düşməlisən, yoxsa sırf özünü tətmin etmək üçün aid olmadığın ortamlara girib çıxırsan.

Amma yalnızlıq nəyisə əldə etmək üçün güc verə bilər. Yenə dilimiz kasaddı deyə buna da yalnızlıq deyirik, amma bu daha çox solitude gedir. Yalnızlıqdan güc almaq kimi. Özünütəcrid də demək olar. Ən yaxşı halda belə dəyərləndirmək olar, problemi qəbullanıb, yoluna baxmaq. Yoxsa çox çəkilməz olur.

Bojack horseman'da da deyildiyi kimi: "It takes a long time to realize how truly miserable you are, and even longer to see that it doesn't have to be that way."

şəhid yaxını olmaq

Fəxr və acı hissini eyni anda yaşamaq, bağlanılması çox çətin yaraya sahib olmaqdır.

Başqa səbəbdən də yaxınını itirə bilərsən, xəstəlik, avto-qəza və s. amma yaxının şəhid olubsa, bunun üstəsindən gəlmək dəfələrlə daha çətin olur.

Üç il əvvəl xalamoğlunu xəstəlikdən itirdik, iki il əvvəl də əmimoğlu müharibədə şəhid oldu. Xalamgilə gedəndə bir şeyin fərqinə varmışam ki, nə qədər acı olsa da, artıq hallarını qəbullanıb yas abu-havasından çıxıblar. Qismət belə imiş deyib yollarına davam edirlər.

Yaxşı bəs əmimgil nə edir, kənddəki evlərinə icra hakimiyyəti yekə bir bayraq qoyub, ki bilinsin bura şəhid evidi. Evə girirsən hər tərəfdə şəhidimizin şəkilləri, divardan asılmış bayraq. Küçənin başına şəhidlərin şəkilləri. Unutmağa belə imkan vermirlər, biraz yaxşılaşmağa doğru gedən kimi icra hakimiyyətindən çəkiliş ilə üstündə şəhidin şəkli olan bir tortla gəlib uşağından onu kəsməyini istəyirlər. Bunun da adı olur şəhidin xatirəsini əziz tutmaq, vallah belə etməklə əziz tutulan tək şey şəhid yaxınlarının bağlanmamış yaralarıdı. Adım kimi əminəm, onlar hələ də ilk günki kimi yasdadılar. Nə həyatlarına davam edə bilirlər, nə də toparlanıb yas abu-havasından çıxa bilirlər.

Bir söz var e, ölənlə ölünmür. yaxının şəhid olanda həqiqətən sən də onunla ölürsən. istəməsən belə öldürürlər. Ağrı-acını basıdırıb yoluna da davam edə bilmirsən. Çünki sən şəhid atası, şəhid anası, şəhid övladı, şəhid qardaşısan. Sənə bunun qürurunu və fəxrini yaşatmaq istəyirlər. Amma bu hisslərin də üzüntü ilə bağlı olduğunu bilmirlər. Bir topa hisslər düyünüdü elə bil. Birini yaşayırsansa, digərini də yaşamalısan, ortası yoxdu. Qürurlananda belə üzüntü ilə qürurlanırsan. Sonra biri çıxıb deyir ki, sən şəhid atasısan, başını dik tut.

Şəhid ailələrinin əksəriyyətinin evində də divardan asılmış bayraq, həmin bayrağın önündə şəhidin rəsmi olur. Elə bunun özü şəhid yaxınlarının yaşadığı qarmaqarışıq duyğuların simvolu kimi bir şeydi.