1. gürcü rejissor tamar shavgulidze-nin 2019-cu ildə çəkdiyi debüt filmi. film, bir-birlərindən ayrı düşmüş iki dostun illər sonra üz-üzə gəlməsindən bəhs edir. əslində dost deyillər, bir-birini sevən iki gənc qız. film həddindən artıq eksperimentaldır, bir az da art-house. təsadüfən açıb izlədiyim filmin lezbiyan draması çıxması da ayrı bir sevdirdi. mənə maraqlı gələn sual isə nə vaxt bənzər Azərbaycan filmlərinin çəkiləcəyidur, heç bir sensasiya və ya duyğu istismarı olmadan, kütləyə hesablanmamış queer dram nə vaxt çəkiləcək? çünki dəqiq bilirəm ki, ilk queer filmimiz başdan-ayağa arabeskvari əttökən bir şey olacaq.-*

süjeti ümit ünal'ın "aşk, büyü, vs." filmini xatırlatsa da özlüyündə saf art-house filmi olduğu üçün film özünəməxsusluyunu qoruyur.

***spoiler***
baş qəhraman nana'nın qızına eyni adı qoyması, ərinin qızlarının polyak dilini öyrənməsini istəməsi, nana'nın yaşadığı yerdən heç vaxt getməməsi və s. hamısı köhnə dostu irina'nın bir gün geri qayıdacağına inandığını göstərirdi məncə, əri də bundan qorxurdu və məhz, ona görə də qızının polyak dilini öyrənməsini istəyirdi çünki bilirdi həyat yoldaşı, irina qayıtsa onunla polşaya gedəcəkdi. bundan əlavə, iki qadının arasında sosial və politik fərqliliklər də göstərilir: nana evlənib ənənəvi qadın rollarını mənimsəyərkən, irina onun əksinə müstəqil qadın kimi həyat sürür, avtoritar sovetdən qaçıb berlin divarını dağıdır, qərbdə politize bir həyat sürür, irina taksinin 1 saat onu gözləyərkən şoferə qarşı laqeyd yanaşarır, nana isə şoferə nəvazişlə su aparır, amma bütün bunlara baxmayaraq onlar illər sonra yenə bir-birlərinə qayıdırlar, bu qayıdışın nəticəsi qeyri-müəyyən qalsa da.

ən bəyəndiyim tərəfi yay fəslinin atmosferi çox gözəl təsvir olunub, xüsusilə keçmiş illərdəki eyni məkanda baş verən iki gənc qızın dostluğunu göstərən səhnələr.

avanqard sci-fi sonluğunu bəyənməsəm də, nəzərə almaq lazımdır ki, rejissorun debüt filmidir və eksperimentallığın dəryasında istədiyi kimi at çapmağa haqqı var özünü təsdiq etməli olan bir rejissor kimi -*. digər tərəfdən o futuristik sonluq hər nə qədər iki qadının münasibətinin mahiyyətini və aqibətlərinin necə bitdiyini simvoliz edirdisə bir o qədər də kinomatoqrafik cəhətdən filmin o art-house havası ilə uyğun gəlmirdi, keçid orqanik deyildi, sanki eyni hekayəni iki fərqli janrda çəkilib sonra birləşdirilmişdi.