1. Kafe “Arzular", xoşbəxtliklərini itirmiş, rəngsiz və yorğun adamların ürəklərindəki sonuncu arzulara içdikləri kiçik zirzəmidir. Xatirəsizcə ötüb keçəcək bürkü yay gecəsində, hadisəsiz həyatlarını bir gecə daha unutmağın həzziylə sərxoş olan bu adamlarda, ölümə qarşı gizli ehtirasın hekayəsi var.

Kafe “Objet petit a”. Şeirə qarşı arzu hiss edə bilməyən şairlərlə, həyata uduzmuş fəhlələrin bir stol arxasında səssizcə oturub ucuz içkilərlə təsəlli tapdığı bu zirzəmdən gecəyə vahiməli musiqilər yayılır. Gecənin uzun qırmızı sfetaforunda gözləyən bir taksistin, yarı açıq pəncərəsindən bir anlıq nəzərlə görüb hiss edəcəyi kimi, yerdə ağzı üstə halsız, qusmağı göz yaşlarına qarışmış bu adamın yerində heç kim olmaq istəməzdi. Yuxularında çürüyən ciyərlərini əzizləyən bu adam, ölümü bir daha arzulayıb, gecəni tərk edəcəkdi.

Əyalət qəhbələrinin qəhqəhə çəkib əyləndiyi bu gecələrdə, qayğısızlıqdan divarın bir küncündə pisikərək oturmuş bəzi adamlar, səhnədə hər şeyi unutmuşcasına rəqs edən, yorğun və tərli adamlara uzun uzun tamaşa edir, içkilərini təzələyirlər.

Uzaqdan sevdikləri qadınların, soyuq və rəngsiz bir fotostudiyada çəkdirdikləri vəsiqə şəkillərindən birini nimdaşlaşmış tərli köynəklərinin cibində gəzdirən bəzi aşiqlər, hər kəsin hər şeyi unutduğu bəzi anlarda, sevgilinin qırış və ləkəli üzünü əlləriylə əzizləyir, gözləri doluxsunur.

“Arzular” kafesinin yarı qaranlıq tualetində ağlayanlar, içkinin ağırlığına tab gətirməyib təkcə gün boyu yedikləri ucuz yeməkləri deyil, daha çox ağrılarını ögüyənlər, kafedəki əyalət qəhbələrinin ayaqlarını təsəvvür edə edə sikini oyada bilməyənlər, gecənin və sərxoşluğun verdiyi cəsarətlə sevdiyi insanlara keçici vədlər təkrarlayanlar, həyatlarının ən qısa xoşbəxt yuxusunu görənlər, səs küyünün boğuculuğundan uzaqda, bir anlıq həqiqətlə rastlaşıb, heç nəyin əvvəlki tək olmayacağını anlayanlar , divara yazılmış və artıq zəng çatmayan telefon nömrələrinin üstünə işəməkdən həzz alanlar, “Arzular” kafesinin yarı qaranlıq tualetindən xatirə fraqmentləridir.

Kafenin ətrafındakı bəzi evlərin açıq pəncərə və balkonlarında ağır ağır siqaretlərini püləyən insanların da tamaşa etməkdən həzz aldığı gecə davalarında, boşa çıxmış yumruqların rəqsi, tamamlanmamış ağır söyüş melodiyası, dava edənləri ayırmaqdan izahsız həyəcan duyanları, işsiz manatlıq taksi şoferlərinin hadisənin iştirakçısı olmamaqdan hiss etdikləri rahatlığı, polis otolarının gecəni qırmızı və mavi işıqlarla rəngləndirdiyi andaca gecənin qaramatında qeybə çəkilən insanları, yaddaşımın kinoteatrında yaşadıram.

(baxma: Arzular, kafe, Asif Məhərrəmov küçəsi, 51, Bakı - 2GIS)