1. indiyə qədər necə başlığı açılmayıb bilmirəm, var belə bir şey: Çox məsuliyyətli olub, uçuşdan 3 saat əvvəl aeroporta gələn məsuliyyətli sərnişinlərdənsinizsə ya da nə vaxtsa gecikmiş uçuşları saatlarla gözləmisinizsə, o gözləmə müddətinin çarəsizliyini yaxşı bilərsiniz. Həmin çarəsizlikdən söhbətləşdiyimiz və dostlaşdığımız adamlardır. Hər 2 tərəfin də üzündən o qədər yaxşı oxunur ki o çarəsizlik ifadəsi, amma çox qəribə ümid verici və insanı yaxşı hiss etdirən dialoqlardır, bəlkə də özümüzü müəyyən sürüyə aid edə bildiyimizə görə hiss etdiyimiz instinktiv kiçik xoşbəxtlikdir. Hər dəfə də fərqli nəsillərdən "dost"-larım olur, bu dəfə Tallinndə yaşayan 65+ azərbaycanlı cütlükdür, keçən dəfə Almaniyada təhsil alan tələbə olmuşdu. Bəs bu dostluqlar sonra davam edirmi? Bəzən hə, amma önəmli olan bu deyil, həmin müddətdə, həmin qapıda edilən söhbətlərin yerini heç nə verməyəcək. Uzun müddət xaricdə yaşayan azərbaycanlılara daha doğma hissdir yəqin ki. Elə bu entryni də o çarəsizliklə Varşava aeroportunda 2 arxa arxaya gecikən uçuşların qurbanı olan kasıb tələbə olaraq yazıram. Hə, mən vətəni sevməsəm də, vətən də məni sevməsə də, hələ də bizi bağlayan bəzi bağlar var, bir az da love hate relationshipinə oxşadıram Azərbaycanla olan münasibətimi, bəzən çox kiçik yaxşı şeylərdə özümü ən vətənpərvər adam kimi hiss edirəm, amma çoxunluqla çox pisdir münasibətimiz. Mövzunu niyə bu qədər dağıtdım bilmirəm, nəysə hava da istidir indi Bakıda, yaxşı ki nazik geyinmişəm.

istisna: vaxtınızı kitabla və ya laptopla çox produktiv keçirən super insanlardansınızsa , sözlükdə nə işiniz var e ümumiyyətlə?!