həyata gec qalma hissi

1. Özümü ən yaxşı hiss etdiyim zamanlarda belə ani gələn və vücuduma zəlitək yapışaraq məni öz uçurumuna yuvarlayan bir hiss.
Gənclik illərimi çox boş keçirən biri olaraq məsuliyyəti, günahı həmişə ailəmə, əldə olan imkanlara, taleyə yıxmağa çalışmışam. Hərşeyi “sonra edərəm” deyə təxirə salıb, ya heç etməmişəm, ya da ki yarım-yamalaq şəkildə etmişəm. Nəyəsə nə başlaya bilmişəm, nə də ki nəyisə sonlandıra bilmişəm. Axı mənim arzularım var idi. Arzularımı, ümidlərimi belə ertələmişəm.

Mənimlə eyni imkanlara malik insanlardan kimisi hazırda ölkədə məşhur musiqiçidir, kimisi ABŞ-da “Google”da müvafiq vəzifədə çalışır, kimisi də öz ailəsi-uşaqları ilə vaxt keçirir. Bütün bunları kənardan stalklamaq paxıllıq hissimi tətikləyir, özümə olan inanımı sarsır, özümənifrəti pik həddə çatdırır. Kariyerama gec başladım. Düzü, heç ixtisasım nə ürəyimcədir, nə də ki ona dərinliyi ilə bələdəm. Ay maaşı da ki, gəldiyi kimi elə boş bir şəkildə xərclənilir. Əlavə nəsə bir iş görməyə özümdə güc hiss etmirəm. Biraz ərgəncə çıxmasın, ama daxili motivasiyam heç yoxdur.

10 ildir ki, ingiliscəmi təkminləşdirəcəyim ümidi ilə yaşayıram, lakin bunun üçün atdığım addım ingiliscə subtitrlı filmlər izləməkdən o tərəfə keçməyib. Yetişkin biri olaraq avtomobil idarə etməyi belə bilmirəm. Heç avtomobilim də yoxdur. Düzü, bu məni bir o qədər maraqlandırmır. Ancaq ki, sanki özümü bir yarışdayammmış kimi hiss edirəm bəzən. Sonlarda bir yerdə yox, elə məhz sondayam. Cəmiyyətin fərdə biçdiyi rolların heç birinə uyğun gəlmirəm. Mən belə bacarıqsız biri deyildim axı. Tək günahımın mövsümi depressiyaları ciddiyə almayaraq məni gətirdiyi nöqtəyə boyun əymək, Oblomovsayağı həyat tərzini yaşamaq olduğunu düşünürəm. Peşəkar psixoloq yardımının da bir nəticə vermədiyini görmüşəm. Bilmirəm, bəlkə də, Dostoyevskinin qara ciyəri ağradığı halda həkimə etibar etməyən və ona nifrət edərək ağrıdan həzz alan ümidsiz personajina bənzədirəm özümü.

Yeraltı bir girdabdır, bir uçurumdur. Bermuda şeytan üçbucağıdır. Bir dəfə düşdünsə səni ağuşuna alır. Sevməyə, sevilməyə belə gecikmişəm. Məni tamamlayacaq biri olduğunu düşünmürəm. Son sevgilimlə aramızda uçurumlar vardı. O ekstravert, çox və boş mövzular barədə uzun-uzadı danışan, həmişə sıxılan və darıxan zaman bu halı ortadan qaldırmaq üçün davamlı özü kimi dayaz rəfiqələri ilə görüşən, şopinqlərə boş pullar xərcləyən, dayaz, evlilik proqramları izləyən biri idi. Mən isə introvert, az danışan, həyatı filmlərdən ibarət olan, bəzənsə nəsə oxuyan (son illər kitabları oxuyub yarımçıq tullayan), həyat rutini ev-iş-ev çarxından ibarət birisi idim. Maksimum istirahət anlayışım cofe shoplardan birində canlı piano ifası dinləmək idi. O isə bu məkanlara alışıq deyildi. Tez-tez sıxılaraq sosial şəbəkələrdə vaxt öldürürdü. Bədən dili madoya gedib dondurma yemək və instada konum paylaşmaq istədiyindən xəbər verirdi.

həyata gec qalma hissi

Yalnız deyilsən!

Yalnız deyilsən!