+11 əjdaha
1. Heç şübhəsiz (baxma: Uşaqları sevindirmək)inanılmaz dərəcədə xoşbəxt edir məni. Niyə bu qədər xoşbəxt eləməsinin səbəbi taa mənim uşaqlığıma qədər gedib çıxır, amma öncə elə bu gün başıma gələndən başlayım.
Səhər işə gedirdim, 8-9 yaşında skuter sürən bir qaqaş yanıma gəlib nəsə dedi. Qulaqlığı çıxardım, gördüm "dayı, burda hardan su almaq olar?", - deyir. Birinci qəribə oldum ki, amk bu nə sualdır, market doludur ətrafda. sonra çatdı ki, ala yəqin uşağın pulu yoxdu, ona görə elə deyir. Adətim gərəyi bunu bir diqqətlə başdan-ayağa süzdüm, analiz elədim, gördüm dodaqları qupqurudur, bir az da çəkingən, ağlı bir qarış havada vibe'ı verir. Dedim: "gəl gedək, mən alaram". Nəsə, saldım bunu dükana, apardım vitrinin qabağına ki: "ürəyin hansını istəyirsə, götür". Qaqaş 250ml olan götürəndə, dedim böyüyün götürsün. Kassaya gələndə "dayı, olar cipsi də götürüm?" dedi, dedim onun da yekəsindən götür. Çıxanda başın sığallayıb, maşınlardan ehtiyatlı olmasını deyib sağollaşdım. Nə bir "çox sağ olun" dedi, nə təşəkkür elədi, nə də "yaxşı yol" deyəndə cavab vermədi: heç nə demədi, eləcə çıxdı getdi. Qınamıram, uşaqdı, yəqin ki, ailədə öyrədilməyib. Bir az da qəribə bir narahatlıq sezmişdim onda, day sorğu-sual eləmədim, işə tələsirdim. Əsas odur içimə xoşbəxtlik yayan bir şey etmiş oldum.
Uşaqlar özləri istədi-istəmədi fərq etmir, həmişə belə edirəm. hər dəfəsində də içimdən fərəhlənirəm. Yadıma öz uşaqlığım düşür:
Mən 10-11 yaşımda olanda bütün günümüz həyətdə futbol, 11 tuş, qoşuldu oynamaqla keçirdi. Əksər hallarda da futbol oynayan zaman susayanda cəhənnəm, acanda belə evə getmirdik. Rolton, petra alıb, əzib, istiotunu töküb eləcə yeyirdik, ya da suxarik tıxırdıq. Minimum 3 komanda ilə futbol çempionatı quranda növbəti qalibin müəyyənləşməsi üçün oyun gedəndə kənarda oturan komanda atışıb su-zad alıb dincini almaq üçün gözləyərdi. Uşaq idik də, bəzən düz hesablamırdıq, ya necəsə olurdu, kassaya gələndə nə qədərsə pulumuz çatmırdı. Elə olanda da kor-peşman aldığımızı yerinə qoymalıydıq məcburi. Bəzən isə tale üzümüzə gülürdü, növbədə bizdən sonrakı, ya da artıq mallarını paketə yığan kimsə qayıdıb: "eybi yox, uşaqların pulun da məndən çıxın", - deyirdi. Ay bləə, necə sevinirdik ala. nə qədər "çox sağ olun, əmi* seksistlik kimi də qəbul edə bilərsiniz, çünki bu yaşıma kimi heç vaxt bir qadının belə hərəkətini görməmişəm , allah razı olsun" deyirdiksə də, sevincimiz sönmürdü, Gəlib hələ o biri uşaqlara da sevinə-sevinə danışırdıq ki, bəs pulumuz çatmadı, filan blokda qalan filan kişi aldı. Üstəlik, sırf bir kişi vardı, əksər vaxtı o edirdi. Qeyd-şərtsiz hər zaman. Onun haqqında da qısaca haşiyəyə çıxım.
Bizim kompleks elədir ki, 8 bina var. Əslində, bunların ortada yerləşən 2si olmalı deyildi. Onların yerində meydançalar, park olmalı idi, amma tikilən 18 blokun hamısında mənzillər partpart satılanda oğraş rəhbərlik daha çox pul götürmək üçün proyektdə oyun meydançaları olan hissədə əlavə 2 bina da tikdi, parkı da balacalaşdırıb elədi bapbalaca. O vaxtlar 3 mərtəbə qarajı da istifadəyə verməmişdilər deyə biz də məhlənin böyük su deposunun üstündə təyin etmişdik futbol meydançasın. Qırağında maşınlar saxlayırdı deyə komendant, mühafizəçilər nə zaman görsələr, o dəqiqə gəlib qovurdular bizi, əllərinə düşəndə topumuzu partladırdılar ki, orda oynamaq olmaz. Biz də acığa bunları ortada "işlədirdik". Topu götürə bilməsinlər deyə başlayırdıq paslaşıb ağsaqqal kişiləri çükümüzə sarıyırdıq* :d .
Bir kişi vardı, o vaxt üçün ən axırıncı model range rover sürürdü, sonra da təzəsi çıxanda lexus 570 aldı özünə. Körpə qızı vardı. indiki kimi dəqiq yadımdadı, təxmini 7 üçün yoldaşı ilə düşüb uşağı kalyaskada gəzdirib söhbət eləməyə. Gəlirdi bizdən xahiş edirdi ki, meydançanı bir 20 dəqiqə, yarım saatlıq boşaldaq, uşağı gəzdirsin, sonra oynayarıq. Biz də həmin dəqiqə oyunun hansı yeri olursa-olsun saxlayıb boşaldardıq. Hətta bir dəfə komendant gəlib qovanda o kişi kənardan durub bizim oyunumuza baxırdı. Yeganə insan o oldu ki, komendanta qarşı çıxıb: "a kişi, qanunla burda meydança olmalıydı, bina tikmisiz. Uşaqlar harda oynasın bəs?", - demişdi. Nə qədər evdə danışsaq da, heç öz valideynlərimiz belə tələb etmirdi bunu. Komendant: "maşınlara dəyir top, şüşələri qırılır. Sonra da bizə söz gəlir", - deyəndə qayıtdı ki: "3 mərtəbə qaraj var, açın orda saxlasınlar da, bura maşın saxlamaq yeridir?! Belə də ki (meydançanın düz qırağında saxlamış maşının göstərib) burda ondan baha maşın görürsən? Mənimdi o, 250mindi qiyməti. Mən burda saxlamışam, top vururlar, yaxşı edirlər! Başqa kimin də maşınına dəysə, pulun mən qarşılayacam, bu uşaqları narahat eləmiyin!", - dedi. Oy blyaaa, ala o bunları deyəndə biz bir fərəh hissi keçirdik, biz bi dənə genəlmək genəldik ki, o hissi sözlə ifadə edə bilmirəm ətağa. Hələ o moment dayının arxasında duran bir dostum* "ben değil, bi arkadaş" əliylə qapaq qoymaq hərəkətini elədi komendanta, onda anqırıb gülməmək üçün güclə saxladıq da özümüzü ki, dayıya hörmətsizlik olmasın ahdajhdhs. Kurtlar vadisində çakır karahanlı barədə deyir e "en büyük o mu bilmem, ama çok büyük", tam o tərzdə heyranlıqla baxırdıq o dayıya. Nə də olsa, Sonunda özümüzə bərk "dayday" tapmışdıq, arxamızda duranımız var idi. Artıq bu söhbətdən sonra o kişini hər görəndə hamımız bir ağızdan salam verirdik, nə vaxt ailəsi ilə məhləyə düşsə, özü deməmiş oyunu o dəqiqə saxlayıb stadionu boşaldırdıq ki, ailəsi ilə gəzsin. Bax bayaq dediyim o pulumuz çatmayanda əksər vaxtı pulu verən kişi həmin bu kişi idi. illər sonra anlıq yadıma düşəndə soraqlaşarkən öyrənmişdim ki, "оказывается" bu da dtx-dan imiş, yaxşı vəzifəsi var. Nə deyim, kopoğlunun qurumu yetişdirir də, neçənci adamdı tanıyıram. indilərdə də ara-sıra qarşılaşırıq, amma üstündən çox uzun zaman keçib deyə salamlaşmırıq. 1-2 məsələ var, onları həll edim, ona bir tanışlıq verib "отношения" yaradacam.
Nəysə, sözümü nəyə gətirirəm. Keçən dəfə* müsəlmanın keçən dəfəsi. Yəni 2 ay qabaq rayondan qayıdırdıq. Dedim şamaxıda oturub çay içənə qədər qoy boğazımız qurumasın, atışdırmağa bir şey olsun, saxladım maşını dükanın qabağında. balaca bir uşaq vardı, dükana girirdi. Nəsə, kimin nə istədiyini soruşub girdim dükana. Bu dəm gördüm kassir uşağa deyir ki "yox, o bahadı, ona pulun çatmayacaq". Sən demə uşaq girib içəri kassirə nə qədər pulu olduğunu deyib, sonra da başlayıb özüyçün bir-bir nəsə seçməyə. tofita, cipsi, sok və s. Axırıncı götürdüyü də bu rulon kimi olan saqqızlar var e özün istədiyin qədərin kəsib götürürsən, bax ondandı. Pulu da hamısına çatmır. Bu marketin də yiyəsi dindar adamdı, kassada da cavan bir qaqaş olur. Hansı ki bizimkilərin dediyinə görə mənim də uzun saqqalımı görüb elə biliblər iman əhlindənəm, simpatiyaları yaranıb mənə qarşı. marketə hər girəndə mehriban şəkildə salamlaşıb hal-əhval soruşur məndən, arada sumkanı eşələyib kartı tapmağa çalışanda "ehtiyac yoxdur, qoy qalsın"-filan da deyirlər. Nəsə, pul çatmadığın eşidəndə uşağın başını sığallayıb qayıtdım ki: "qaytarma. Get ürəyin başqa nə istəyirsə, götür, əmi hamısının pulun verəcək". Sonra da dönüb kassadakı qaqaşa: "uşaqdı, savab iş görək, qoy könlü açılsın", - dedim. Qaqaş da başıyla təsdiqləyib gülümsünüb susqun dayandı. Uşaq da başqa heç nə götürmədi, eləcə sevinə-sevinə: "çox sağ ol əmi", - deyib, yığdıqların götürüb getdi. Mən də lazım olanları alıb qayıdanda kassir ümumi hesabı deyəndə gördüm ki, uşağın şotun üstünə gəlməmiş deyir. Üzünə baxanda hiss elədim ki, bayaqkı sözüm pis təsir edib ona. Çox güman "o nə olan şeydi ki, iman əhli adamlar uşağa durub onu keçmirsiz?" kimindən başa düşüb. Eləmədim tənbəllik, "qardaşım, ehsan vermirsiz e, biznesdi bu, hamı evinə çörəy aparmaqçün çalışır. Uşağın pulun da gəl üstünə", - deyib vəziyyəti toparlayıb aranı düzəltdim təzədən.
keçən həftə də evdə "film night" eləmək üçün çoxlu "cır-cıp" alıb qayıdanda oxşar şey oldu. Qonşu məhlənin yanında böyük alfalt stadion var, axşamlar böyüklü-balacalı adam dolu olur orda: uşağın gəzdirən kim, velosiped sürən kim, futbol, voleybol oynayan kim. Ordan keçəndə gördüm 5-6 nəfər uşaq bir qıraqda "tək qapı" oynayır. 15-20 dəqiqəlik havanın ləzzətini çıxarmaq üçün kənardan sakitcə bunların oyununa baxmağa başladım. Onlara baxdıqca da öz uşaqlığım yadıma düşürdü: Necə ki biz kənardan bizə baxan olanda özümüzü göstərməyə çalışırdıqsa, balaca qaqaşlarım da görəndə ki dayanıb onlara tamaşa edirəm, ayaqlarına top gələn kimi başlayırdılar fəntlər işlədib "klassika" göstərməyə. Hələ babat hərəkət edəndən, qol vurandan sonra xəlvəti mənə dönüb baxmaqları lap belə ürəyimə yaxıldı konkret, gülümsünüb baş barmağımı qaldırırdım ki, sevinib könülləri açılsın. Baxıb qurtarandan sonra dedim nağayrım, neyniyim, qaqaşların birin çağırıb yanıma əlimdəkilərin hamısını verdim ki, bölüşüb yeyib-içsinlər. Birinci götürmək istəmədi, "böyüyün əlin dala qaytarmazlar ə" deyib yapışdırdım əlinə, 1 manat da verdim ki, odnarazvıy stəkan alsınlar * halbuki biz o vaxtı 2 litrlik suyu belə növbələşib ağızdan-ağıza içirdik :d . Qaqaş uşaqların yanına əlidolu qayıdanda paketi eşələyə-eşələyə mənə baxdılar, əl elədim, hamısı bir ağızdan sevinə-sevinə "çox sağ olun, dayıı!" dedi. Bir anlıq gözlərim doldu.
Entri uzana-uzana gedir, saysız-hesabsız belə şey olub, amma çox uzatmayıb sonlandırım. Bilmirəm, bəlkə də, hələ o qədər yaşlanmamışam deyədirmi, ya yox, amma hələ də öz uşaqlığımı, uşaq ağlımdan nələr keçirdiyimi, nələrə sevindiyimi unutmamışam. Hansısa dayının bizə(mənə) nəsə almağı qalsın qırağa, adicə mamam ilə harasa gedəndə bəzən bir cavan oğlan yolda mənə baxıb göz vurub gülümsünəndə elə sevinirdim ki. Necə sevinməyə bilərdim ki? Mən bapbalaca idim, dünya isə çox böyük. Bu böyük dünyada "görüldüyümü", "fərqimə varıldığını" hiss eləmək xoşbəxtlik verirdi mənə. Ona görə həmişə fikirləşirdim ki, mən də böyüyəndə elə olacam. indi qohumum olan balaca uşaqlar qalsın qırağa* onlar barədə də entri yazdım bəlkə , adicə küçədə-bacada, marketlərdə rastlaşdığım uşaqları görəndə özümü, öz uşaqlığımı xatırlayıram. Hamısı ilə mehriban, doğma, (mənə bu postdakı @102476 şeyləri deyəcək qədər xd) səmimi əlaqə yaradıram ki, könülləri açılsın, onlar da cəmiyyətdə öz yeri olan bir fərd olduqlarını hiss etsin. Sanki onlara etdiyimi özümə edirmişəm kimi hiss gəlir mənə. Nə zaman uşaqları sevindirsəm, üzlərinə təbəssüm gətirəcək şey eləsəm, elə bilirəm illər əvvəlki "balaca bertrand" da onların arasındadır, ya da kənardan durub mənə baxır, sevinir və qürur duyur. Uşaq vaxtı heyranlıqla, həsəd apararaq baxdığım, "böyüyəndə mən də elə olacam" dediyim adamlardan biri olmağın verdiyi xoşbəxtlik və məmnunluq hissini yaşayıram. Bilirəm, uşaqların hamısı böyüyüb yaxşı insan olmayacaq, aralarında neçəsi olacaq ki, dəhşətli şeylər edəcəklər. Amma əminəm ki, mütləq aralarından mənim kimi birisi, ya da bir neçəsi çıxacaq, hansı ki illər keçsə belə onu sevindirən, tanımadığı həmin o "dayını" xoş duyğularla xatırlayacaq, o dayıya oxşamaq istəyib o da uşaqları sevindirəcək...