düşün ki o bunu oxuyur
![]()
Səni xatırlayanda ağlıma gələn çox şey var. ilk ikisi elə o vaxt atdığın mahnı və eskalatordakı həmin o hərəkətindi. O vaxt əsas olaraq o günümü, qismən də elə səni hər dəfə yadıma salmasın deyə mahnını playlist’imdən silmişdim, amma ara-sıra hansısa məkanda eşidəndə, kiminsə Playlist’ində görəndə avtomatik olaraq həmin günü və duyğuları təzədən yaşadığım olur. Məncə, sənin çoxdan yadından çıxıb, hərhalda səninçün evdə keçirdiyin adi bir karantin günü olub. Ancaq mənimçün elə deyildi.
Mən sənə she past away’dən mahnılar atanda atmışdın o mahnını. iç dünyamın eyni o mahnıların notları kimi olduğu, inanılmaz dərəcədə dibdə hiss elədiyim dönəmlərdə tam yerinə düşmüşdü. Boşluqdan istifadə edib başım açılışsın deyə şəkil çəkmək üçün çıxdığım, ən nifrət elədiyim və mənimçün ola biləcək ən bərbad kombinasiyanın: tutqun hava, soyuq yetməzmiş kimi adamı balta kimi kəsən o küləyin olduğu, mənim də səhərki günəşə aldanıb nazik geyindiyim yanvar günü. O günlərdə tək rahatlığım karantin yoxmuş kimi sərbəst hərəkət edə bilməyim idi. Baxdım, həmin gün çəkdiyim 6 şəkil hesabımda hələ də durur paylaşımlar arasında. Və bunu yazanda elə indicə bir anlıq fərqinə vardım ki, o gündən bəri telefonumun ekran şəkli elə həmin gün çəkdiyim şəkildi. Açığı, əslində, dönəm-dönəm elə o günkü, həm də o dönəmlər olduğu kimi hiss elədiyim olur. Fərqli insanların nəticəsində olsa da, durum, dilemmalar, özüm özümlə ziddiyət, başımın içində “duman” formalaşdıracaq əsas fikirlərin təməlləri və s. şeylər aşağı-yuxarı, hətta bir baxıma eynidi. Gör e, neçə il sonra gəldim bu il eyni duruma düşdüm. Bir neçə şey gözümdən qaçıbmış. Ən azı 2-3 ilə sürməli olduğum dörd təkəri, qurmalı olduğum şəraiti anlıq gələn “vse bəsdi uje başlamaq vaxtıdı” qazı ilə 5 aya edəndə belə olması normaldı, məncə. Gərək bir az daha səbrimi sıxıb, mənəvi, duyğusal, psixoloji hər şeyi tam dəqiqləşdirib elə başlayaydım.
O vaxt o vəziyyətdən özümü daşa-divara çırpıb sonrasında nə olacağını bilmədən, yol, anlayış göstərən olmadan, spontan şəkildə çıxmışdım. Amma yaxşı ki, hamısını qeyd edirdim. Bu dəfəkində fərq odur ki, nəyin necə və nə nəticə verəcəyində daha təcrübəliyəm və nəyəsə, kiməsə qapılıb qalmıram. Ən əsası da, hər-hansı asılılıqlarım o vaxta nəzərən çox-çox daha azdı və özümü nə qədər dibdə olsam da, daha güclü hiss edirəm. Düşə biləcəyim minimum həddi daha yuxarı qaldıra bilmişəmmiş, sevindiyim şey bir budu. O vaxt əlim içki butulkasına getməsin, həyatda o qədər rəzil duruma düşməyim deyə fotoaparata uzadırdım, indi heç onu da eləmirəm. Heç nəsiz dururam bu durumun qarşısında. Sadəcə, bir az daha enerji və toparlanmaq lazımdır, ola bildiyim qədər də səbrli olmağa çalışıram.
Halbuki təxmini elə keçən ilin keçən ayı idi tam qaz götürülmüşdüm, hər şeyin tam istədiyim kimi, tam istədiyim formada olacağına əmin idim. Əmələ gəlmədi bir çoxu. Sadə riyaziyyatdı da, sən müsbət olsan belə mənfiyə dəyəndə mənfi gəlir nəticə. Mənfilər çoxaldı deyə mən də yenə hər şeyi dağıdıb töküb, yenə sıfırdan qurmaq istədim. Sözün düzü, məndə ki bu xislət, bu inad var, canım burnumdan çıxmayınca, atamın dediyi sirkə misalı, öz qabımı çatladıb dağılmayınca, ya da istədiyim olmayınca əl çəkən deyiləm. Əsas odur gözə almışam hamısın, yoxsa o qədər şeydən sonra belə dinc və rahat olmazdım.
Bilirsən, çox nadirən duyğusal olaraq xatırlasam da, bəzi günlərdə o anın epizod kimi yadıma düşdüyü olur. Hətta cop vaxtı telefonu-zadı qırağa tullayıb, köhnə evimizə gedib 2-3 gün köhnə otağımda vaxt keçirdim. Eşələyəndə O vaxtki günlüyümü tapdım kitablarımın arasında. yazmışammış. Yadındadırsa, o dönəmlər bəzən anlıq olaraq dalıb gedirdim, tamam sönürdü bütün alğılarım. Əslində, bu şey qızlı-oğlanlı çox insanla olub, amma yeganə sən idin ki, “noldu buna?” tərzində qəribə-qəribə baxmaq, çırtma çalıb, əl eləyib məni ‘oyatmaq’, “qəribə insansan. başın o qədər şeyə işləyir, amma kepkanı azca aşağı edib gözünə kölgə yaratmağa işləmir” demək, ya da ümumiyyətlə fikir verməmək əvəzinə, şərait yaratmısan ki, həmin vaxt rahat öz işimdə olum, rahat fikirləşim, heç nə mane olmasın. ‘ayılıb’ üzünə baxdığım an köhnə dəftərimdə yazılı durur. “...məndən 1 pillə yuxarıda dayanıb, telefonun çıxarıb üzümə kölgə yaratmışdı. düz gözünün içinə baxdım, diqqətlə mənə baxırdı. Günəş arxasından vururdu, elə bil başından ətrafa işıq saçılırdı. O an özümü həmin anda hiss edirdim, sanki hər şey bir neçə anlıq dayanmışdı, öz əhəmiyyətini itirmişdi. Öz reallığım dəyişmişdi. Bütün düşüncələrim də susmuşdu. bədənim, zehnim hər şeyə qapanmışdı, amma hər şeyi hiss edirdim. Yəni əlimin altındakı məhəccəri, ayağımın altındakı eskalatoru, ətrafdakı adamları, zamanı, həmin anı, ən əsas da ****** tam anlamıyla hiss edirdim. Elə bil o da mənimlə birgə o alternativ anda idi.” sən demiş, “yep”, ciddi-ciddi belə yazmışam. -* Lap Zweig'in bir əsərində yazdığı “hiç bir şey bana ait değil, ama benim için gerçekleşiyor gibiydi” cümləsi kimi. Sözün düzü, bu cür duyğuları çox nadirən və qısamüddətli təcrübə etmişəm deyə konkret adlandıra, identifikasiya edə bilmirəm. Ümumiyyətlə, nəyisə adlandırmağı sevmirəm, xüsusilə də özünü və duyğularını tanımayan, heç buna ciddi bir cəhd də etməyən, hiss və duyğularının identifikasiyası düzgün qurulmamış və ümumiyyətlə bu şeylərdən bixəbər olan, göt-baş başa düşən milyonlarla insanın yaşadığı şəhərdə. Ona görə də Hansısa duyğunu, anı təsvir etmək ifadə etməkdən daha qiymətlidir ki, qarşındakı insanlar bir şeyi öz qandıqları qrafadan yox, sənin qanadığın qrafadan başa düşə bilsinlər*
düzü, çox vaxt bu da olmur, demək olar rastlaşmamışam
. Əlimdən sadəcə xoş olan şeyin davamlılığını təmin etmək gələ bilər. O da ki nə səndən öncə olmamışdı, nə səndə tam olmadı, nə də səndən sonra. Amma içim rahatdı ki, qarşımdakı insanlardan daha çox çabalamışam, üstümdə o “yükü” daşımıram.
bir az qəribə səsləndiyinin fərqindəyəm, amma açığı, mən öz adımın həqiqi fərqindəliyinə ilk səndə varmışdım. Yəni tam olaraq adımın olduğunun və adımın məhz həmin söz olduğunun*
üstünə çox düşməmişəm, amma deyəsən elə bircə səndə olub
. “illərlə beynivə soyadla çağırış qazınıb”, - desən, o deyil, onla əlaqəsi yoxdur. Tam olaraq o şeyi özüm də anlamıram e, ona görə də izah edə bilmirəm. Aşiq olub sevdiyimi düşündüyüm qızlardan, ailədən, qohum-əqrəbadan, dost-tanışlardan, kənardan həsədlə baxılan o şəxslərdən eşitdiyim “əzizim/ canım/ müəllim/ abi/ brat/ professor/ qaqa/ ata” kimisindən hər cürə xitabları, hətta elə adım, adımın əzizləmə formaları, ləqəblərim belə o təsiri yaratmayıb məndə. Bir dənə səndə olub o şey. Sanki tamam ayrı, bütün bir şəxsiyyət imişəm, kimsə həyatdakı və durduğum yerdəki varlığımın bütünlüklə fərqindədir kimi bir şey idi. Hətta kürsüdə duranda diqqətlə məndən nəsə bir şeylər danışmağımı gözləyən o 200-300 nəfərin qarşısında belə bu olmamışdı. Əslində, çox-çox inanılmaz dərəcədə kompleks bir şeydir bu, uzun-uzun, qarışıq formada çox danışa bilərəm. amma maksimum bunları deyə bilirəm, özümçün də çözülməmiş olaraq qalıb, tam izah edə bilmirəm. Bəlkə də, hamı adi xitab, çağırış olaraq sadəcə səslənmək üçün çəkdiyi halda sən eləcə sırf adımı çəkmək üçün istifadə etmisən, ondandır. Xüsusi bir şəkildə adımı vurğulayırmışsan kimimə gəlirdi. Bilmirəm... ağzından adımı eşitməyin verdiyi o eksantrik, Sözün əsl mənasında “burada, bu anda, bu zamanda və bu məkandayam” duyğusunu heç kimdən almamışam. Sağollaşarkən dediyin o “özünə yaxşı bax” sözü də əslində eyni təsiri yaradırdı məndə, istər-istəməz yaxşı baxmalıymışam hissi gəlirdi mənə.
Hər nə qədər sənlə araya məsafə və soyuqluq qoymağıma səbəb olan bir çox şey olsa da, səni gözümdə qeyd-şərtsiz bütün hamıdan ayıran və hörmətli edən şey nə olursa-olsun sözlərinin üstündə durmağın olub. Zatən əlaqə xoş, gözəl olanda qızlı-oğlanlı hamının ağzından bal tökülür: ay onu edəcəm, filan vaxt elə olacaq, belə olacaq, filan zad, bəhmən şey. Hansı ki bir az soyuqluq və qopuqluq, ya da bir az böhran yaranan kimi bütün o sözlər olur “воздух”. Sonradan da “verəcəkdim/ alacaqdım/ gələcəkdim/ yazacaqdım/ edəcəkdim/ deyəcəkdim və s” - “was going to” cümlələri, hansılar ki onlar da “воздух”du. Artıq eşitməkdən o qədər yorulmuşam ki, heç qoz qoymuram, bəzən də ikrah hissi gəlir. Ona görə hər zaman sən daxil hamıya demişəm ki “boşuna söz vermə, o vaxta əlaqə qalmayacaq” və 2 il olar ki, o cür şey eşidəndə kimliyindən asılı olmayaraq istər-istəməz ağlımın bir küncündə “tamam yarram, inandım” səsi yaranır. Düzdü, tək sən olmamısan, düzdü, lakin digərləri ya məni səhv çıxarmaq, ya da davranışın məğzini və ciddiyyətini anlamadan ediblər. Bircə səndə hiss eləmişdim ki, hərəkətivi qarşındakı insanla olan əlaqədəki qopuqluq, uzaqlıq, soyuqluq, əvvəlki səmimiyyətin olmaması və s bu kimi şeyləri nəzərə almadan və ya sanki heç nə olmayıbmış kimi davranmadan, sırf özün özünün qarşısında məsuliyyət hiss elədiyinçün eləmisən. Hansı ki mənim həmişə görmək istədiyim insani keyfiyyət bu olub. Özüm də belə olmuşam, ona görə səndə görəndə digərlərindən olan fərqliliyi anlaya bilmişdim. Bilirsən, sənin yadından çıxa bilər, amma mən də illər əvvəl sənə verdiyim sözü unutmamışam. Qismət olsa, bir gün sənə dediyim o yerə gedəndə mütləq sənə qəşəngindən bir bass gitara alıb göndərəcəm. Məndən də beşbetər şəkildə sosial medialara yad və uzaqsan, amma “документальный” ölüb, ailəsinin belə illərdir ölü bildiyi adamlar tapıldığı dünyada hara getsən də səni tapmağım sadəcə 2-3 nəfərə zəng və mesajımdan asılıdır. -* qismət olsa, bir gün qapında zərf ilə birgə paket görsən, təəccüblənmə.
Əslində, keçən il təzə kamera almaq istədiyini, hətta mənim burdan tapıb-tapa bilməyəcəyimi soruşanda əlimdə 2-3 kamera var idi, amma planlarım başqaydı. Şəxslərin müqayisəsini şəxsiyyət olaraq yox, həyatımdakı rolu baxımından dəyərləndirdim deyə o cür addım atmışdım. Etiraf eləsəm, bir az da içimdə laqeydlik vardı, gizlətməyəcəm. Amma Yenə də bir göz atmışdım, sadəcə ürəyimə yatmamışdı heç biri, ona görə qaldı. Peşman olmasam da, həqiqətən pis oluram. Digər yandan belə olmasaydı, indi film ilə tanış olmamış olacaqdın. sən’i əlindəki daha çox yansıdır, nəinki digital. Və kamera tutmağı öyrətdiyim birindən üfüqümü böyüdəcək şeylər öyrənmək ağlıma gəlməzdi, başıma gəldi.
Çəkdiyin şəkillər davamlı daha da qəşəngləşir, bunu hər dəfə deyirəm. Fotoya dadandırdıqlarım arasında istədiyim “özen”ə yaxın olan bir sənsən. Çəkdiyin şəkillərdən aydın bilinir. Bəzən Zəif olsalar da, boş deyillər. Görmək istədiyin və bunu gördüyün kimi yansıtmaq istədiyin şeylər var, o baxımdan təqdir edirəm əsas. Son 3-5 dəfə olmuş olsa da, “fikrini almaq istəyirəm” mesajını görəndə dəhşət xoş bir hal bürüyür məni, özümü bir anlıq müəllim-şagird əlaqəsində hiss edirəm. Gec cavab verməyim hər xırda detalına göz gəzdirdiyim üçündü. Qaldığın o məhəllədəki şəkilləri görəndə sözgəlişi deməmişdim, içimi həqiqətən də bir anlıq özləm bürümüşdü, orda olmaq istəyi keçmişdi, xüsusilə də gecə vaxtı. Heyif ki, Bakıda gecə rahat gəzə bilmirdin. uzaqda da olsan, daha azad və sərbəst olduğun üçün sevinirəm. Amma yenə də favoritlərim istanbulda çəkdiklərindi. O şəhəri doyunca tək başına yox, birlikdə gəzmək istəyəcəyim, duyğularımı və ruh halımı anlayacağını düşündüyüm 1-2 insan varsa, biri elə sənsən.
Bilirsən, yaydan bəri bu barədə çox düşündüm. bizim aramızda eşq, məhəbbət, sevgi olmayıb. Yəni bilinən banal anlamıyla olmayıb. Bu, bir növ varlıq böhranının yaratdığı bir bağlılıq, çəkim, sevgi və dəyərdi. Yəni ən azından, son qənaətim budu. Sonra nə olacaq - əmin deyiləm.
olduğun kimiydin. Gizlətmək, ört-basdır etmək, don geyindirmək, olmadığın biri kimi görünmək şeyləri görməmişəm. Səni mənim gözümdə dəyərli edən də elə budu. Məncə, səbəbi özünü tanımağın, içindəki sıxıntılarının səmimiliyi və buna olan fərqindəliyin, bunlardan bariz(!) bir qaçmaq və basdırmaq əyilimində olmamağın, ifadə etməyin, iş/sosial/cinsi rollara bürünməməyin, özünü belə aparmamağın, çox şeyi sorğulamağın və gərəksiz maddi dəyərlər dalınca qaçmamağın olub. Bu vaxta kimi tanıdığım mindən yuxarı insan var, arasında beləsini sayası olanda bir əlin 5 barmağını keçmir. Həm də ki bu şeylərin səndəki forması məndəki ilə oxşar olub qismən. Səni qismən “məndən biri” kimi görmüşəm. O baxımdan hər nə olsa da gözümdə hörmətin çoxdur.
O vaxt geriyə addım atmağımın səbəbi vicdansızlıq və sənə haqsızlıq etməmək üçün idi. Niyəsini dilə gətirib danışmağımı belə sənə hörmətsizlik sayırdım, ona görə özüm öz içimi boğub saxladım və uzaqlaşdım ki, üstəsindən gəlim və səni alət eləməyim. Bunu mənə hər il eləməyə çalışan qız görürəm, gördüyüm andaca çıxarıram həyatımdan və adları çəkiləndə ikrah hissi keçirirəm. Sevdiyim insanlara qarşı söydüyüm insanlardan biri kimi davranmaq istəməmişdim. Aylar*
deyəsən, ay da deyildi, il idi
sonra sözünü tutmaqçün yazanda, soraqlaşanda, dialoqu bərpa etdiyini görəndə fiziki olaraq da bariz görürdün toparlanmağımı. Görüşəndə “tanıdığım x filan-filan şeyləri eləməzdi, yaxşılaşmısan” deyəndə həqiqətən çox sevinmişdim. Feedback’lərin həmişə qiymətli olub mənimçün. Amma tam deyildi o halım da, o etapçün bir neçə ay daha lazım idi. Həmin gün dediyim o “Axırıncı dəfədi görüşürük” sözümü bu vaxta kimi dediklərim arasında bir sənin qarşında yeyib, təzədən görüşüb əlaqəni yaxşılaşdırmaq üçün çabalamışam. Di gəl ki dediyim düz oldu. Sonradan olan hərəkətin, daha doğrusu, hərəkətsizliyin itələdi məni. Dəftərimdə gördüm o dəfə, həmin vaxtdan il yarım əvvəl yazdığım o məni tərəddüdə salan şeylə eyni idi ondakı da. Çox pis kinlənmişdim. Ona görə də getməmişdən qabaq çağıranda gəlmədim. istəmədim əsəbiləşim, daha doğrusu, əsəb qarışıq incik qalmağımı sənə biruzə verim, bunu biləsən, xətrinə dəyim, dramaya-filan calansın. Bilirdim ki, durumu düzəltmək üçün cəhd edəcəksən. Amma gedəcəkdin deyə əbəs sayırdım artıq. Fiziki olaraq yaxın olmayandan sonra münasibətin, əlaqənin bir anlamı qalmır, uzaqdan-uzağa danışmaq mənasız gəlib həmişə. Ona görə qismən zamana buraxdım hər şeyi. Bilirsən, mən hələ görməmişəm ki, 2 bir-birini tutan insan arasındakı əlaqə açıqsözlülüyə görə pozulsun. Düzdü, aramızda səmimiyyət və açıqsözlülük olub, amma bunlar paraleldə və ya keçmişdə qalan insanlar və hadisələrlə bağlı idi. indiki anda qarşıdakı şəxs ilə bağlı düşüncələr barəsində tam şəkildə deyildi. Bizdəki problem bu oldu. Amma buna görə kim gəlsə qınaya, dik-dik gözünün içinə baxıb qınaya bilərəm, amma səni heç vaxt. Nə də olsa, səndən əvvəl bunu mən eləmişdim sənə qarşı, qismən özümün gözükölgəliliyim var..
Balkonundan şəkil atanda ki, artıq ordasan, bir də səni görməyəcəyim, oturub söhbətləşə bilməyəcəyim fikri çox pis boşluq yaratdı məndə. Nə də olsa, içimdəkini bilən, məni ən çox tanıdığını düşündüyüm qız bir sənsən. Həmişə ən pis ehtimaldan yola çıxıram, o baxımdan yadında qalmadığını düşünürəm, amma ən böyük arzumun nə olduğunu, necə bir həyat arzuladığımı heç ən yaxın dostum belə bilmədiyi halda sənə demişdim o vaxtı. O cür suallar soruşanlar olub, amma hamısı eləcə söhbət üçün idi, sözgəlişi də yola vermişəm gediblər, ya da deməmişəm. sənin verdiyin kimi tanımaq, anlamaq üçün suallar verən olmayıb heç. Qismən də olsa, məni anlayacağını düşündüyüm üçün işlə bağlı məsələyə görə keçən dəfə sənə zəng elədim danışa biləcəyim o qədər senior, menecer zırt-pırt dost-tanış dura-dura. Səsini təzədən eşidəndə çox qəribə olmuşdum ki, artıq yadımdan çıxıbmış. Bir də sən "gedim artıq, gözləyirlər, konsertə gedəcəyik" deyəndə ayıldım ki, 40 dəqiqə olub artıq. Sadəcə iş barəsində olmuş olsa belə.
Qəribədi ki, yayda artıq ikinci dəfə oldu sən uzun aradan sonra yazanda mən xəstəxanalıq oluram və görüşə bilmirik. 2 il qabaq bakıda olmayan məniydim, bu dəfə də sən. Düzünü desəm, vəziyyəti bildirəndə ilk başda sənin də digərləri kimi eləcə yalançı qayğı, türklər demiş, “vicdan muamelesi” etdiyini düşünmüşdüm, o baxımdan yanıma gəlmək istəyini geri çevirdim, bir az soyuq danışdım(düzü, heç heyim də yox idi danışmağa). Həm də ki evin durumu cəhənnəm, məni həm fiziki, həm mənəvi olaraq o qədər “dağınıq” görməyini istəmirdim. Digər tərəfdən də, əslində, mənə o ərəfədə tam səmimi sevib qiymət verdiyim 1-2 insanın itirib-axtarması lazım idi - sağ olsun laqeydlikləri. Sırf sonra yenə yazıb xəbər bilib danışmaq istədin deyə itin zülmüylə ayağa durmağa çalışdım ki, sən Bakıdan getməmiş çıxım gəlim, görüşək. Nə mənim, nə də həkimlərin əlində olan şey deyildi, ona görə alınmadı. Tək qaldığımı, bütün o zülümlə demək olar heç bir kömək olmadan əlləşdiyimi biləndə pis olmağına dəyməzdi. Bəzi şeylər, duyğular var ki onlar 2 nəfərlikdi - onları yaşamaq üçün kimsə gərəklidir, qalan şeylərdə təklikdən daha çox zövq alıram - düşündüyün qədər bərbad deyil mənimçün. Məni mən eləmiş şeydən necə əl çəkə bilərəm ki, üstəlik özümü və həqiqi xoşbəxtliyimi orda tapıramsa? Həm də ki qəribə bir şəkildə özümdən çox sənə pis oldum ki, ordakı qaqaşdan ayrılmısan. O vaxt uşaqlar şəkli göstərəndə çox xoşbəxt görmüşdüm səni. ən az mənim gördüyüm qədər səmimi şəkildə gülürdün. Zatən hər gələnlə qaynayıb-qarışan, mehribanlaşan, deyib-gülüb səmimiyyətini verən biri deyildin deyə o halını itirməyin pis elədi məni. Şəkil demişkən, başım açılsa və sərgilərə şəkil atası olsam, portret kimi səninkini göndərəcəm mütləq. Xüsusilə də, biri var ki, o pikdi mənimçün. Ən sevdiyim şəkilləri profildə paylaşmasam da, oralara atmaq lazımdı, məncə.
Öz’ümü qismən də olsa bölüşdüyüm barmaq sayı az insandan birisən. illərdir tanıdığım və düşündüyüm insan olmadığını görənə qədər aramızda nə olur-olsun hər zaman dəyər verəcəm. Bakı üçün niyə darıxdığını və niyə gəldiyini sən deməmiş anlamışdım. Səni səbəbsiz yerə bura gətirən illüziyayla məni burdan getməyən qoymayan şey eynidir. O vaxtı demişdim o cür getsən, nəticəsi belə olacaq. Ona görə mən hər şeyi köklü edirəm. Amma için rahat olsum, min kilometrlərlə bu tərəfdə xətrini əziz saxlayıram, xatırlanırsan və bəzi günlər duyduğun özləmi buralarda da duyan var. Ara-sıra sənlə yenə çoxlu-çoxlu söhbətləşib gəzmək istəyi gəlir, əsas da sahildə və içərişəhərdə. Ki, bu il yaxın dostlarım da buralarda olmayıb, olanda da baş qarışıq olub deyə, ümumiyyətlə, o cür dialoqum olmayıb heç kimlə. Ara-sıra oldurmağa çalışdıqlarım da boşa çıxdı. indi bəzi günlər əməlli ehtiyac hiss edirəm, sanki 1 ildi danışmıram. istər zarafatlarım, istər ciddi şəkildə danışdıqlarım, bir çox fikirlərim və baxış bucağım, hərəkətlərimlə bağlı bəlkə də bəzən neqativ yanaşman olsa da, digərləri kimi üzümə gülüb kənarda ya da içdən-içə shaming etmədiyin, ikiüzlülük etmədiyin, hər zaman anlamağa və duruma bir də mənim gözümdən baxmağa çalışdığın, həqiqətən qayğı və diqqət göstərdiyin üçün çox sağ ol. Niyəsə içimdə elə bir hiss var ki, haçansa üz-üzə gələcəyik. Buralara girib baxıb eləmirsən*
yəqin ki
deyə qısaldıb yazdım bura. ümid edirəm, bir gün bütün bir sutka boş vaxtımız olar və qat-qat daha artığını arada pərdə saxlamadan üz-üzə danışıb, söhbətləşib, gəzib, dolaşın, yeyib, içib, necə deyərlər, 40 illik xətir yaradacaq bir gün keçirərik. O vaxta qədər isə özünə yaxşı bax, xoşbəxt ol. Mən də çalışacam belə edim.
mesajları. xd
)
