bugün məsləhət təsadüfi
sözaltı sözlük
postlar Yoxlama mesaj

Bertrand Zobrist


274   2   0   0


blok başlıqlarını gizlət

Notice: Undefined variable: thisuser in /var/www/soz6/profilson.php on line 166
günü gözəlləşdirən anlar

Bəzən 1, bəzən 3, bəzən 5-6 ay və ya 1 il - ümumən bir müddətdir görmədiyin/görüşmədiyin dost-tanışınla, yaxınınla görüşəndə, rastlaşanda dedikləri "qəşəyləşmisən", "yaxşı görünürsən" kimi xoş sözləri, feedback'ləri. Və bu kimi şeyləri xarici görünüşündən ziyadə ümumi halın üçün söyləməkləri, "necə?"sini sual edəndə izah etməkləri. Xüsusən də xəstəlik, fiziki sağlamlıq və ya mental olaraq çətin dönəmdə olduğun zamanlarda bunu eşitmək normal vaxtdan qat-qat daha çox müsbət təsir edir. Üstəlik, bunu deyən adam dəyər verdiyin adamdırsa, 2x daha xoş olur. Bayaq yaxın dostumla dedik gecə vaxtı çıxıb bir şəhəri gəzib söhbətləşək, onda tam fərqinə vardım.

Hə, bir də ki, ara-sıra derek'in söhbətin tən ortasında ansızın atdığı belə link mesajları. xd

ilk sevgi

Adı Lalə idi. Baxçada tanış olmuşduq. Tanış olmuşduq deyəndə ki, eyni qruppada oxumuşuq. Mama, mamamdan da çox nənəm, düz rəhmətə getdiyi vaxta qədər hər dəfəsində haçan uşaqlıqdan, uşaqlıq sevgisindən, baxçadan-filan söhbət düşəndə, Lalə ilə məndən danışırdı. Ən çox da məni bu entrini yazmağa sövq edən o hərəkətindən.

Laləgil Ağdamlı idilər. 92-93’də köçkünlük olanda gəlib elə düz baxçanın yanında yerləşmişdilər. Yadımda qalıb ki, bir dəfəsində qız o 3 yaşlı canıyla özü evə tək getdiyi olub, o dərəcədə yaxın idi evləri - pəncərədən baxçanın həyəti görünürdü. Deyilənə görə, dəhşət çox istəmişik bir-birimizi. Hətta o dərəcədə ki, müəllim günorta uşaqların yatıb-yatmadığını yoxlamağa gələndə görüb ki, ikimiz eyni kravatda yatmışıq - sən demə balaca Lalə, müəllimə çıxandan sonra durub gəlibmiş mənim yanıma. Sözün düzü, mənim şəxsi yaddaşımda Bakıdakı uşaqlığıma aid çox nadir xatirə var: babamın yaxasından ətəyinə kimi başdan-ayağa müharibələrdən qalma medal və ordenlərilə dolu olan pencəyi, 3 yaş 2 aylıq olanda rəhmətə getdiyi gün meyitinin evin ortasında solğun bənizlə necə hərəkətsiz uzanması və 4 yaşımda məcbur olub dil açıb ilk cümləmi dediyim gün. Burada əsas önəmli olan dil açmağımdlr. Çünki məcbur olmasam və sual verilməsə danışmayacağım halda evdə sevinə-sevinə Lalə haqqında söz açmağımı nəzərə alsaq, onu o vaxt necə çox istədiyimi bilmək olar. Amma məncə, Lalə məni mənim onu sevdiyimdən çox daha artıq sevib. “Niyə?”si də başda işarə elədiyim o hərəkətidir.

Baxça çıxışı Laləni həmişə anası götürməyə gəlirdi. Biz birlikdə oxuyan vaxtı hamilə idi. Doğum olan günü atası gəlib götürməyə, elə ordan da aparıb birbaşa anasının yanına. Mamama sonradan danışılan bu olub ki, atası palatadan içəri salanda: “Bax, Lalə, ata sənə qaqaş alıb”, - deyib, yeni doğulmuş qardaşın göstəribmiş. Həmin vaxtı da qurbanlıq vaxtı imiş deyə ata-ana uşağa “ismayıl” adın qoymaq istəyib. Həngamə də elə burda qopubmuş. Qardaşına ismayıl adın qoyulduğunu eşidən kimi Lalə qoçaq o dəqiqə ağlıyıb özün öldürüb ki, “yox ki yox ey, qardaşımın adı Bertrand olacaq!”. Ata-ana da neyniyib, nə qədər edibsə, qız sakitləşmək bilməyib - axırda məcbur olub uşağın adın dəyişib mənim adımı qoyublar. :d Mən əvvəllər elə bilirdim həngamə olub, amma ad ismayıl qalıb. Sən demə yox, ciddi-ciddi Lalə orda ayağın necə diriyibsə, adı dəyişiblərmiş.

Sözün düzü, Lalə və o vaxtı olanlar haqqında hər şeyi mamadan və nənəmdən öyrənmişəm - mənim yadımda qalmayıb. Düzü, buna görə illər uzunu özümü çox qınamışam və günahkar hiss etmişəm ki, necə ola bilər ki, 2-3 il baxçada birlikdə olduğum, məni bu qədər çox istəmiş, birlikdə olmaqdan xoşbəxt olduğum qız haqqında yaddaqalan şeylər yoxdur. Təzəlikcə mama gələndə söhbəti açılarkən öyrənmişəm ki, sən demə Lalə məndən 1 yaş kiçik olub; Halbuki mən hər zaman elə bilirdim ki, həmyaşıd olmuşuq və başdan-sona birlikdə oxumuşuq. Bunun ucundan tutub gedəndə aydın oldu ki, biz sadəcə 1 yay eyni qrupda olmuşuq. Həmin vaxt mənim 4, lalənin də 3 yaşı olub. Yeni tədris ili başlayanda onu balaca uşaq qruppasından çıxarıb orta yaş qrupa əlavə ediblər. Müəllimlər də görəndə ki, bütün proqramı təmiz öyrənib bitirmişəm, məktəbə tez getmək istəyirəm, məni də 4 yaşımda böyük uşaqların olduğu məktəbəqədər qrupuna keçiriblər. Onla da Lalə ilə əlaqəmiz itib.

Bildiklərim sadəcə bunlardı. illər sonra mən 9-da oxuyanda mama ilə gedəndə təsadüfən Lalənin anası ilə rastlaşmışdıq. Tək idi, qızı yox idi yanında. Laləni görsəm, bir onda görə bilərdim, o da olmadı. Mama da nə soyadlarını bilirdi, nə də Lalənin oxuduğu məktəbi ki, Facebook'da axtarım, ya məktəblərindən soraqlaşım ki, görüm axırı noldu, Necə biridi, hardadı, nə edir? Heç indi də bilmirəm bu sualların cavabını.

Belə. Keçən dəfə elə bir neçə sözlük yazarının da bəyəndiyi “görəsən hardasa bir yerdə kimsə adımızı çəkib xoş anları, dediyimiz sözləri, hərəkətlərimizi xatırlayıb yada salırmı? Kiminsə həyatında elə bir önəmli iz qoya bilmişikmi ki xəbərimiz olmadan bizi xatırlayır?” kimisindən bir post düşmüşdü keşfetimə. Bir də düşüb keşfetimi pozmasın deyə bloka atmadan öncə düşünmək istədim və ağlıma sadəcə Lalə və ən yaxın dostumun il yarım əvvəl yazdığı mesajı gəldi. Dostum barədə də yazaram bəlkə, amma Laləyə qaldıqda, Onun bu hərəkəti yəqin ki, həyatım boyu bir qızın qarşılıq gözləmədən, altında əlavə heç bir şey yatmadan, heç bir maddi, sosial, fiziki şeyin təsiri olmadan tam saf halıyla etdiyi, görüb görə biləcəyim ən səmimi, ən içdən davranışdır.

illərdir bilmirəm haralardadır, nə edir, necədir? Nə də ki, tapa bilmirəm: baxça çoxdaan sökülüb, onlar çoxdan köçüb. Amma haçan biz yaşlarda Lalə adında qızdan söz düşsə, ya da özüm tanısam, Ağdamlılığını, balaca qardaşının olub-olmadığını, harda böyüdüyünü-filan öyrənməyə çalışıram. Və də əksinə: qardaşı yaşda adaşımı görəndə.
Onlar da qardaşının adı çəkiləndə məni xatırlayıb, üzdə təbəssüm və xoş duyğularla o günlərdən söz açıb danışırlarmı, bilmirəm, amma mən özümü biləndən hər zaman Lalənin adı çəkilir və söhbət eyni o cür xoş hal olur. Ümid edirəm, xoşbəxt, məmnun və istədiyi həyatı yaşayır..

jonathan livingston seagull

Tr: martı Jonathan Livingston
Az: qağayı conatan livinqston
richard bachın 1970-ci ildə nəşr edilmiş romanı/hekayəsi.
Qeyd: entridə cüzi spoiler ola bilər.

Abituriyent vaxtlarımda ilkin adında Facebook'da tanış olduğum və çox dəyər verdiyim bir dostum var idi. Tez-tez söhbətləşib nələrisə müzakirə edirdik. O vaxtlar sosial mediada paylaşımlar edir, din, mentalitet, sosial/mental dəyərlər və s bu kimi doqmatik mövzuları müzakirəyə çıxarıb fikirlər deyir(ki, bəzən bunlar radikal qarşı çıxışlar olurdu), ətrafımdakı insanları nələrəsə həvəsləndirib bildiklərimi, öyrəndiyim yeni şeyləri onlarla da bölüşür, əlimdən gəldiyincə kömək edirdim ki, onlar da öyrənmiş olsun. Bir az fikirləşəndə mənasız gəlir. Adama sual verərlər axı 16-17 yaşlı uşaq özü nə bilir ki, nə də desin, öyrətsin? Amma məsələ bir baxıma kontentdə yox, altında yatan niyyətdə idi. Bu yaşımda belə Geri dönüb baxanda ailə, yaxınlar, uzaq tanışlar daxil sayı heç bir əlin 5 barmağı qədər olmayan insanlardan başqa heç kimi görə bilmirəm ki, nəsə etmək istəyəndə həqiqətən mahiyyətini görüb adamın arxasından bir azca itələsin, nəyəsə həvəsləndirsin. Həvəsləndirməyi cəhənnəm olsun, cavabını bildiyi halda suallarımı cavabsız qoymuş, öyrədə biləcəyi, kömək edə biləcəyi halda bunu etməmiş, əlindəki suyu* əlbəttə ki bu sadəcə bənzətmədir səhradakına verməyə əsirgəyib bulaq başında gələnə-gedənə paylamış n qədər insan sayaram, bitmək bilməz. O nöqtəni görəndən sonra adam istəmir kimsə onun kimi olsun. Doğrunu bilməsəm belə səhvi hamımız görürdük. istəmirdim çevrəmdəkilər qarşı çıxdığım o şeylərdə ilişib qalsınlar. Nəysə.

Sonrakı dönəmdə bir sıra səbəblərdən dolayı Facebook daxil whatsapp'a kimi bütün sosial media hesablarımı, internetlə əlaqə və data'm olan hər şeyi silib gözdən itəsi oldum və əlaqəmiz itdi. Ancaq sonradan öz adıma olmayan bir hesab açıb ilkini və bir neçə başqa insanı tapıb söhbətləşmək imkanım oldu. Aylar sonra 2018-in yazında ilk dəfə üz-üzə görüşdük ilkinlə. Kitablardan söhbət düşəndə bu kitabı oxuyub-oxumadığımı soruşdu, yox dedim, keçdik üstündən. Onun hər zamankı motivasiyası qalmışdı və mənim hər şeydən uzaqlaşıb içəqapanıq durumumu görəndə bir az qəribə olmuşdu. yazın sərin bir axşamı idi. içərişəhərdə bir az gəzəndən sonra Sabir bağında oturub deyib, gülüb, lomkaya düşüb, hər şeydən uzun-uzun söhbət elədik. Sağollaşmağa yaxın təzədən kitabdan söhbət açıb eynilə: "məllim, mütləq Qağayını oxu. O da sənin kimidi, hərəkətləri, fikirləri kopya sənə bənzəyir. Oxu, görəcəksən düz deyirəm. özünü tapacaqsan o kitabda, əvvəlki həvəsin də geri gələcək, anlam qazanacaqsan. Əsas odur yoxa çıxma, təzədən qayıt" - demişdi.

Universiteti atıb Türkiyəyə gedəcəyini, orda oxuyub yaşamaq fikrində olduğunu demişdi, bildiyim qədərilə elə də oldu. O gün sağollaşdıq və bir daha görüşmədik, əlaqəmiz birdəfəlik itdi. Mənim bir də həmin il payızda bu kitabı oxuma imkanım oldu. Sözün düzü, kitabın bir çox hissəsində onun dediyi kimi özümü görürdüm, ancaq nəhayətdə Jonathan'dan fərqli olaraq qayıdıb təzədən öyrəndiklərini bölüşmək, olduğun sosial mühitə özünü qəbul etdirmək, bir şeyləri dəyişdirmək və s bu kimi fikrim yox idi. Heç indi də yoxdur. 4-5 ildir beynimin içində fırlanan bir cümlə var. Hər şeyi böhrana salan o cümlədi. Bilmirəm, bəlkə, bu barədə yazdım. yoxsa elə bu gün başlasam, bu vaxta kimi yazdıqlarımın qat-qat artığını, heç toxunulmamış n qədər mövzudan şeylər yazıb tökər, sosial mediada rəngarəng kontentlər yaradaram bir aya. Zatən hər şey hazırdı, təkcə digitala köçürüb "paylaş" düyməsinə basmaq çətin bir şey deyil.

illər keçib, 6-7 il əvvəl oxumuşam kitabı. indi Hər şeyi tam dəqiq xatırlamıram, ancaq duyğusal təsiri yadımdadır. Bəlkə də, mən onun çoxdan yadından çıxmışam, heç ağlının ucundan da keçməyib ki, o vaxtlar bertrand deyə biri vardı və s. Ancaq mən hər dəfə Oturduğum kofeşopda, ya hansısa kitab dükanında, küçədə keçən kiminsə əlində bu kitabı görəndə avtomatik olaraq o dönəmlər, ilkinlə həmin görüşümüz, dedikləri və s yadıma düşür. Mənim üçün əziz, çox dəyərli və hamının mütləq oxumalı olduğunu düşündüyüm kitablardandır. Normalda kitabları 1-2 il ərzində ikinci dəfə təzədən oxuyuram mənimsəmək, fikirlərimin, baxış bucağımın necə dəyişdiyini görmək üçün. Amma bu kitabı Hər nə qədər ikinci dəfə oxumaq istəsəm də, hələ özümü hazır hiss eləmirəm və bir baxıma heç oxumağa qıymıram..

yazarların parfüm tövsiyələri

Yaddaşıma həkk olunacaq dərəcədə gözəl qoxusu olan bir qadın ətri duymamışam deyə orasına bir söz deyə bilmərəm, tək birindən başqa. Onun da adını 10 ildi axtarıram. Ancaq təzəlikcə biri oldu ki, dəhşət çox ürəyimə yatdı. O da ətir yox, body mist link idi. "pros" olaraq yazılan hər şey nöqtəsinə qədər düzdü, qızlar, evdə özünüz özünüzə* çünki yayılım və qalıcılıq çox azdı xoş qoxmaq istəyirsinizsə, bunu istifadə edin. Temboli də çox ucuzdu.

Keçək kişi parfümlərinə.
---4 fəsil imza parfümü olaraq işlətməlik:
1) Nishane x ani - Sadə "ani" yox, üstündə "x" olan ani. Mən hələ bu yaşıma qədər bunun kimi bütün fəsillərə gedəcək ideal bir ətir qoxlamamışam. Fresh açılış, çiçəksilik, ardınca da odunsu vanil. Hər şeyin qızıl ortasıdır bu parfüm Sözlə izah edə bilmirəm. Kasıblığın üzü qara olsun, full şüşə ala bilməyəcəm bu ərəfələr.
Qeyd: yayın o ən cırhacır istisinə uyğun olmaya bilər.
2) blue de chanel edp - yes, adı çox eşidilir, çox məşhurdur, ancaq niyəsə çox adamda yoxdur sanki. Yaxın dostum imza kimi işlədir, yoxsa sintetikliyinə bir çarə tapıb özüm də vurardım bəlkə.

Qalanlarını hazırki fəsilə və sezona uyğun olaraq payız/qış və yazın soyuq havaları üçün olanlardan seçib yazacam.

--- Date üçün:
1) YSL La Nuit de L'Homme edt - dünyanın 1 nömrəli qoxusudur, məncə. Az qala hər qoxunun klonu, yağı olduğu dünyada sözün əsl mənasında bənzəri olmayan bir qoxudur. qalıcılıq və yayılım bərbaddır* deyilənə görə ən son batch'lərdə düzəldiblər, məndəki 2023 sonu olandır və zəifdir . Odur ki, çöldə 20-30 dəfə təzələməli olacaqsız. Dekant gəzdirin üstünüzdə. amma yayılım az olduğundan fiziki olaraq çox yaxın olduğunuz yerlər, əsas da home-date üçün mükəmməldir. Onu da deyim ki, xarakter yetkinliyi, ciddilik istəyən ətirdi, nə 15-22 yaşlı qanı qaynayan qaqaşın özünü ciddi göstərmək üçün vuracağı, nə də o yaş qızların bəyənəcəyi tipdən deyil. Hər şey uyğun olsa belə, eləcə əylənib deyib-güldüyün qızla/flörtlə görüşdə vurulacaq ətir deyil. Cardamom və lavantanın ən "sofistik" * eleqant yox, məhz sofistik qarışımıdır. Rəsmi saytda dediyi kimi: "Bright, masculine freshness combines with sophistication and nonchalance to create a fresh, yet deep and mysterious scent".
2) JPG Le Male Le Parfum (qara olan) - Yayılımı la nuit'dən daha yaxşıdır, amma çox da güclü deyil; ancaq zatən date parfümü olaraq əsas odur qarşınızdakı(yanınızdakı) qıza çatsın(ki, çatır da). Görüşdüyünüz qız qoxusunu >95% ehtimalla bəyənəcək. Hələ eşitməmişəm ki, kimsə "xoşum gəlmədi" desin, bəyənməsin. Hər yaşa uyğundu. qaranlıq(dark) temalı, eyni zamanda şirin qoxudur, iris və vanil notları bariz şəkildə bilinir. Dayım oğlu günlük istifadə edirdi, amma məncə, date'lik parfümdü. Ona görə bura yazdım.
3) initio rehab - deyəcəklərim çox radikal olacaq, lakin bu qoxunu bəyənməyəcək olan qızdan gələcək vəd edən ciddi münasibət olmaz, məndən demək. Görüşəndə gedin girin port baku-dakı emporium mağazasına. biləyinə vurun, Agalar, əgər o qız bu ətri bəyənməsə, bilin ki içinizə hüzur gətirəcək, sevgi dolu cıvıl-cıvıl qız o deyil. Radikal fikrimə görə femkalar linç edə bilər, amma o dərəcədə əminliklə deyirəm. Bu ətrin xoş təsir etməyəcəyi, ya da bundan qıcıqlanacaq insan qəlbinin necə qaranlıq olacağını təsəvvür edə bilmirəm mən. Ən azı bircə dəfə qoxusuna baxın, haqq verəcəksiz. Sözün əsl mənasında reabilitasiya, güvən, rahatlıq, dinclik yaradır. Elə bil dünyanın problemini, dərd-sərini götürüblər üstündən. "safe zone" hissi verir. Date kateqoriyasına aid elədim, çünki O ki sevdiyin insanı görəndə istər-istəməz üzün gülür, için əriyir, möhkəm-möhkəm qucaqlayıb heç buraxmaq istəməyəcək, dünyanın bir köşəsində əl üstündə tutaraq iki nəfərlik bir həyat qurmaq istəyəcək qədər sevirsən e, bax həmin təsiri yaradır. Baş-başa qaldığınız "pure" duyğulu, içindəki saf sevginin aşıb-daşdığı anlar üçün mükəmməldir. Hətta mental olaraq çətin dönəmdən keçərkən adicə qoxlamaq belə terapiya effekti verə bilər, insana həyat enerjisi verir. Mən bərbad ruh halındaykən ilk dəfə qoxlayanda mağazanın ortasında "uy bləəə" deyib sonrasında təəccübdən 2-3 saat özümə gələ bilməmişdim ki, belə bir ətir necə mümkün ola bilər.
4) Dolce Gabana The One edp - eləcə qapağını qaldırıb ilk qoxlayanda (yəqin ki cardamom notundan dolayı) la nuit'i xatırlatmışdı, amma daha sirtus, qismən daha şirin ətirdir. Yayılım və qalıcılığı çoxdur.
5) Dior Homme Intense - özüm qoxlamamışam, ancaq sıralamalarda la nuit'in altına qoyurlar həmişə. Qarşınıza çıxsa, yoxlayıb baxarsınız.

--- Məclis, yığıncaq, date, özəl günlər, iş, günlük - ümumən soyuq zamanlarda hər yerdə vurmaq, imza parfümü etmək üçün:
Parfums de Marly Althair - qoxladığım gündən bu yana aşiq olmuşam bu ətirə. Vanil, karamel* Praline notu karamel effekti verir bu ətirdə , darçının inanılmaz bir eleqantlıqla harmanlanmış halıdır. Ən az initio Rehab qədər çox sevirəm və içimə dinclik gətirir. Fragrantica 2024 səsverməsində boşu-boşuna ilin ən yaxşı kişi ətiri seçilməyib. -* o qədər sevirəm ki, qıyıb hər gün vurmuram birdən çox qoxlayaram, öyrəşərəm, adiləşər, dəyərdən düşər. Çox soyuq və külək vaxtı açıq havada zəif qala bilər, ancaq qapalı məkanlar üçün mükəmməldir. Paltarlarda qalıcılığı dəhşət çoxdur.

Günlük:
1) Dior Sauvage Elixir - Normal Sauvage'la qarışdırmayın, tam fərqlidir qoxuları. Açılışdakı qreyfrut notu adamı çox enerjik hiss etdirir. Mən "spicy" qoxuları çox bəyənməsəm də, bunu bəyənmişdim.
2) JPG Le Male Elixir (qızılı olan) - vanil əsaslı şirin ətirdi. Açılışda çox fresh bir nanə qoxusu gəlir. Ardınca da lavanta və bal notları özün göstərir. boğucu deyil, ancaq qapalı ortamlarda bir az az vurun.
3) Parfums de Marly Layton - qoxusu ilə love/hate əlaqəm var. Bəzən çox "spicy" gəlir deyə zəhlə tökür, bəzən də sportiv, ya da işinin əhli hiss etdirir deyə vurmaq istəyirəm. Qarışıqdı.
4) Carolina herrera nightfall patchouli - bahadı və rəsmi şəkildə sadəcə sabina-da satırlar. Tam anlamıyla insana "Mysterious" bir havası verir. Qiyməti o qədər olmasaydı, ya da daha kiçik ölçüdə satılsaydı, yəqin ki, qışlıq olaraq bunu imza parfümü edərdim.
5) Tiziana Terenzi Delox - sözün əsl mənasında kofe (amerikano ilə cappucino qarışığı) parfümü. Kofeşop qoxusunun ən ideal halıdır, dəhşət xoş əhval, sakit mood gətirir. Elə bil axşam favorit məkanında oturub sakitcə kofe içirsən. Adın çəkdiklərim arasında yeganə unisex qoxu budur. Məncə, ən gözəl kofe ətiri də budur. Montale intense cafe'dən daha yaxşıdır məncə. Ancaq intense cafe'nin yayılım və qalıcılığı bir az daha üstündür.
qeyd: "günlük" olaraq önərdiklərimin hamısının qalıcılıq və yayılımı ortalamanın üstündədir. Sauvage Elixir və Layton'u iş/ofis üçün də istifadə etmək olar. Maskulin, diktəedici havaları var və açılış notları sayəsində səhər vurub evdən çıxanda enerji pompalayırlar sanki.

---Axşamları dost-tanışla sosial mühitdə "takılanda", ya ümumən ortamlarda vurulmalıq:
1) Afnan 9PM - JPG Ultra Male klonudur. amma ondan çox daha yaxşıdır və də çox ucuzdur. Gözü-qaşı oynaq qaqaşın parti/ortam ətridi deyirlər, amma o dərəcədə də deyil. Adı üstündə, hər axşam hava qaralanda vura bilərsən. Çox cüzi çiçəksilik var, ancaq ümumən şirin qoxudur və orbit'in "bubblegum" saqqızı kimi qoxur. Lakin çox zordu. Yayılım və qalıcılıq çox yüksəkdi. Bir ara günlük istifadə edirdim, indilərdə qalıbdı qıraqda. Rəsmi, klassik, pol-klassik geyimlərlə qətiyyən vurmayın.
2) Jpg le male elixir - yes. Günlükdən ziyadə, ortamlara da gedəcək qoxudur.

Özüm bəyənməsəm də n qədər qızın çox bəyəndiyi 2 ətir var, bəlkə kiminsə işinə yarayar:
1) ysl myself - çox çiçəksidi və feminen havası var. Konkret olaraq qızların gülərüz, sevimli, zərərsiz oğlan dostu ətridi sanki. :d ya da ki mənim dostum elə adamdı deyə bu cür identifikasiya olunub beynimdə. Ancaq ətrafındakı bütün qızlar çox bəyənir.
2) ysl y edp - qoxusu yadımda qalmayıb, amma bəyənməmişdim, sintetik idi. O qədər təriflənəcək ətir deyil.

Qeyd: əksəriyyəti baha olan designer və əsas olaraq da niche markalardan önərdiyimin fərqindəyəm. Amma "dior Sauvage", "Versace Eros", "black afgano", "armani stronger with you", "creed aventus" , "molecule no bilməm neçə" və s kimi fəhlə, bazar satıcısı, tində duran çumo gədə-güdələrdən tutmuş 7-dən 77-ə hamının original olmasa belə çakma yağını qramla alıb vurduğu, hamının bildiyi və burnunun tanıdığı, kiməsə qoxladanda "çox tanış gəlir" dediyi ətirləri vurmaqdansa, heç ətir vurmamaq yaxşıdı. Vurursansa, bu zibil gərək sənə aid olsun və az bilinən olsun. Çox bilinsə də, ilk səndən bilinmiş olsun. Bütöv şüşə almasaz belə yuxarıdakı çoxunun olmasa da bəzilərinin 80-90% bənzər, yaxşı ərəb klonlarını, ya da ən yaxşısı 10-20-30ml dekant formasını alın* amma qəti şəkildə mia parfüm'dən almayın . yoxsa dostu, ya dostunun dostu, ya da hər dəfə avtobus/qatardakı random qaqaş kimi və ya danışdığı qızın ex'i, köhnə flörtü kimi qoxmaq istəyən varsa, buyursun getsin az öncə adın çəkdiyim ətirlərdən alsın. Jpg-dən önərdiklərim də artıq yavaş-yavaş yayılmağa başlayır, fərqindəyəm. ona görə də siz çox yayılmadan vurun ki, gələcəkdə kimsə qoxlayanda siz yada düşəsiz.

Aralarındakı top 5 favoritlərimi desəm:
1) YSL La Nuit de L'Homme * amma son 2-3 həftədir könlüm "le male le parfum"ə tərəf dönür sanki
2) Parfums de Marly Althair
3) initio rehab
4) Afnan 9PM
5) Sauvage Elixir

grammar.nazi

Axşam görüşüb yenə gecə yarısından keçmişə kimi ləzzətlə söhbət edib, deyib-gülüb içərişəhəri dolaşdığımız, ifşalıq şəkillərimi çəkən -*, son zamanlarda sözlükdə rahatlıqla dil tapa bildiyim hələ ki 1 nömrəli yazar. Kral eleman. Neçə gündür çölə-bayıra da çıxmırdım, şəhərə gəlmək, axşamı keçirmək üçün bəhanə və adam axtarırdım, yaraya məlhəm oldu lap. Məndən olsa, səhərə kimi gəzib-dolaşardıq, amma içinə azzarım olmuş işi imkan vermir, qaldı həftəsonlarından birinə.
Haqqında nickaltını 2 il əvvəl yazasıydım, "draft" edib, sonra silmişdim ki, qalsın başqa vaxta. Qismət bu günədi. Düzü, "maşallah" dediyim 3 gün getmir, amma day yazıram. -*

O vaxtlar bir ara təzədən (bax: point blank)

oynayası olmuşduq. Mən də oyunlarda zırrama, troll nicklər götürənəm. Özümü bu işin piki sayırdım, ta ki adamın fidan nazar nicki ilə oyun oynamış olduğunu bilənə qədər. Hələ də yadıma düşəndə gülürəm alajdjajdkabdkshddb

"Dil tapa bilmək" dedim. Məndən olsa, hamı ilə dil tapıram - dərd deyil. Zatən hər qəbildən insanla mehriban, səmimi, yaxın əlaqəm olub, olur. Məsələ, hansısa insanla hansısa mövzuda danışanda qarşındakının sənin deyəcəklərini anlamağı, ən əsası isə sənin düşündüyün kimi anlamağı, sənin durduğunu pillədən görməyi, baxdığın prizmadan baxmağıdır. Bax bu qaqaşda bu olur. Ona görə ləzzət edir. Yoxsa hamıyla, hər yerdə* elə sözlükdəki entrilərimdə də olduğu kimi özüm özümü senszuraya salıb, qısıtlayıb, limitli danışar, limitli yazaram ki, "hələ hazır deyil", "hələ anlayışı yoxdur", "anlamayacaq, tezdi".

Normalda çox nadir hallarda kimsə "bəlkə, filankəsi də çağırım o da gəlsin?" deyəndə razılaşıram və nəticədə o "əlim bala batır". Onla olan da elə əlimin bala batdığı tanışlıqlardandı* burdan derek'ə çoxlu-çoxlu təşəkkür bizi tanış elədiyi üçün . Sözün düzü, ilk dəfə görüşdüyümüz gün sözlükçülərlə piknik edərək deyib-güləndə dönüb mənə ciddi şəkildə suallar verərkən, ikilikdə fotoqrafiya, sosial və s mövzularda söhbət edərkən hiss eləmişdim "bu qaqaşda nəsə var". Keçən ilin ikinci yarısında ara-sıra görüşüb qəşəngcə söhbətləşdiyimiz vaxtlar oldu, onda anladım ki, yanılmamışam.

Ən yaxın dostum 1 ildir əsgərlikdədir deyə üstündə gecələr uzunu baş sındırdığım, dəftərlərə yazıb doldurduğum, ya da ümumən məni narahat edən şeyləri az da olsa danışa biləcəyim, danışmaqdan da başlıcası, bunları anlaya biləcək adam yoxdu ətrafımda. 2024-də sadəcə 2 insanla o qarşılıqlı anlayışın olduğu, ürəyimə yatan, yadqalan söhbət oldu - biri elə odur.

Məncə, bunu heç kim inkar eləməz: Günün yorğunluğu ilə axşam, xüsusilə də gecədən keçmiş vaxtı edilən söhbətlər ən gözəlidi. Hələ xüsusilə də bu söhbət əgər kuxnada olursa, vobşe gözəl olur. Yeni il gecəsi evə qayıdanda biz tərəflərdədir deyə derek'lə görüşəcəkdik, bir də gördüm o da yanındadı (baxma: ikisi bir boyda gəzən gözəllər) (baxma: birin alana biri bedava). 2 əmioğlunu da qonaq eləmişdim, gecə "kefli isgəndər"(bax: derek)
yatanda səhərə kimi kuxnada söhbət elədik. Yenə söhbətarası bir neçə sual verdiyi oldu. Sual məsələsini ikinci dəfə vurğulayıram, çünki insanın zəkası, qabiliyyəti, düşüncə potensialı danışdıqları qədər verdiyi suallardan da asılıdır. Hətta mən deyərdim daha çox suallardan asılıdır. Amma bu da yetərli amil deyil. Çünki Sualın özündən də ziyadə, şəxsin cavabı nə məqsədlə axtardığı, ən əsası da hansı niyyətlə öyrənmək istədiyi də önəmlidir. Ondakı məqsəd və niyyət zamanında o sualları özüm axtararkən məndə, ümumən hər kəsdə olmalı olduğunu düşündüyümlə eynidi. Ona görə normalda söhbəti burmaq, ümumi ifadələrlə keçişdirmək, ən əsası da söhbəti heç o tip sualları verəcək yerə gətirməmək yerinə bəzi şeyləri açıb tökür, hətta elə momentlər olur ki, etiraf etdiyim olur. Ümid edirəm, peşman eləməyəcək məni. Bəlkə də bu şeylər onunçün adi gəlir, ya da bir əhəmiyyət kəsb eləmir, ancaq qiymətli və şəxsi keyfiyyət olaraq çox dəyərli nüanslardır. Zamanla anlayacağını, ya da elə indi də anladığını düşünürəm.

Hər dəfə də mənə nəsə qatır, nəsə öyrənirəm. ki bu mənə konkret xoş gəlir və lazımlı olur. Əslində, xırdalayanda hamıdan fərqli-fərqli mövzularda yeni nəsə öyrənirik, gərəkli anlarda bizə nəyisə izah edib başa salırlar. amma onun danışdığı bir sıra şeylər olur ki, bu mənimçün "yeni"dən ziyadə, əlimdə olan fikri daha da böyütmək, aydınlaşdırmaq, qərara gəlmək üçün qatılan "əlavə"dir. Ki, şəxs olaraq bu şey mənimçün tamam yeni bir şey öyrənməkdən qat-qat daha dəyərlidir.

Xüsusilə də yayda "bu soxasoxda gərək itə-qurda ağız açım" deyə fikir çəkən yerdə elə bir köməyi oldu ki, yaddan çıxartmaram. Zatən bir neçə entri əvvəl (#388322) -elə sözlükdən bir nəfər "desəm, etməyəcək onsuz da, elə adam deyil. yaxşısı ağız açmayım, kənar adam taparam" deyə düşünürdüm, qaqaş özü təklif elədi ki "istəsən, səninçün filan şeyi edə bilərəm" deyə yazanda onu nəzərdə tuturdum. Sağ olsun hərəkətləri ilə ordakı "hər kəs kimə nədə necə kömək edəcəyini, əlindən nə gələcəyini yaxşı bilir" fikrini sübut edən adamlardan daha biri oldu.

Xülasə, mənim gördüyüm, onun da göstərdiyi qədərilə peşə və şəxsi olaraq etik-əxlaqi dəyərləri, mizah anlayışı, dünyagörüşü yerli-yerində olduğunu düşünürəm. Heyif ki, nə mən gay/biseksualam, nə də o qızdı; yoxsa hələ yadına salıb danışmadığımız, amma mənimçün qaranlıq qalan bir-iki şeyi aydınlaşdırıb, flörtə keçib işi münasibətə doğru aparmağa çalışardım ahahaha. Zarafat qırağa, indiki iş yerində zamanında onun kimi 1-2 adam tanımış olsaydım, yəqin ki, o vaxtı imtina etməzdim. Amma bir şey də var ki, elə o özü də çox qalmaq fikrində deyil.

Başda dediyim kimi, random tanışlıqdan əlimin bala batdığı tək-tük adamlardandır. Əgər feedback'ləri "понятка" xətrinə deyildisə, zamanında məsləhətimə qulaq asaraq aldığı şeylərlə onun da əli bala batıb bu tanışlıqdan. Üstəlik, bu yaşına kimi içərişəhərdə date'lik tin-dalanları bilmirmiş, bu axşam onu da öyrənmiş oldu. -* xətrini əziz tuturam. Xüsusi bir səbəb olmadığı, onun özü buna səbəbiyyət vermədiyi müddətcə tutmağa da davam edəcəm. Xəbərim olsa, dəqiqdir ki, əl atacam, amma Nə vaxtsa xəbərim olmayan, köməyim dəyə biləcəyi bir mövzuda nəyəsə ehtiyac olsa, bir zəng o tərəfindəyəm, nazi. Özüm bacarmasam da, işinə yarayacaq adam, ya da bir şey taparam.
Uzun ömür, can sağlığı, xoşbəxtlik və məmnunluq sənə.

düşün ki o bunu oxuyur

Səni xatırlayanda ağlıma gələn çox şey var. ilk ikisi elə o vaxt atdığın mahnı və eskalatordakı həmin o hərəkətindi. O vaxt əsas olaraq o günümü, qismən də elə səni hər dəfə yadıma salmasın deyə mahnını playlist’imdən silmişdim, amma ara-sıra hansısa məkanda eşidəndə, kiminsə Playlist’ində görəndə avtomatik olaraq həmin günü və duyğuları təzədən yaşadığım olur. Məncə, sənin çoxdan yadından çıxıb, hərhalda səninçün evdə keçirdiyin adi bir karantin günü olub. Ancaq mənimçün elə deyildi.

Mən sənə she past away’dən mahnılar atanda atmışdın o mahnını. iç dünyamın eyni o mahnıların notları kimi olduğu, inanılmaz dərəcədə dibdə hiss elədiyim dönəmlərdə tam yerinə düşmüşdü. Boşluqdan istifadə edib başım açılışsın deyə şəkil çəkmək üçün çıxdığım, ən nifrət elədiyim və mənimçün ola biləcək ən bərbad kombinasiyanın: tutqun hava, soyuq yetməzmiş kimi adamı balta kimi kəsən o küləyin olduğu, mənim də səhərki günəşə aldanıb nazik geyindiyim yanvar günü. O günlərdə tək rahatlığım karantin yoxmuş kimi sərbəst hərəkət edə bilməyim idi. Baxdım, həmin gün çəkdiyim 6 şəkil hesabımda hələ də durur paylaşımlar arasında. Və bunu yazanda elə indicə bir anlıq fərqinə vardım ki, o gündən bəri telefonumun ekran şəkli elə həmin gün çəkdiyim şəkildi. Açığı, əslində, dönəm-dönəm elə o günkü, həm də o dönəmlər olduğu kimi hiss elədiyim olur. Fərqli insanların nəticəsində olsa da, durum, dilemmalar, özüm özümlə ziddiyət, başımın içində “duman” formalaşdıracaq əsas fikirlərin təməlləri və s. şeylər aşağı-yuxarı, hətta bir baxıma eynidi. Gör e, neçə il sonra gəldim bu il eyni duruma düşdüm. Bir neçə şey gözümdən qaçıbmış. Ən azı 2-3 ilə sürməli olduğum dörd təkəri, qurmalı olduğum şəraiti anlıq gələn “vse bəsdi uje başlamaq vaxtıdı” qazı ilə 5 aya edəndə belə olması normaldı, məncə. Gərək bir az daha səbrimi sıxıb, mənəvi, duyğusal, psixoloji hər şeyi tam dəqiqləşdirib elə başlayaydım.

O vaxt o vəziyyətdən özümü daşa-divara çırpıb sonrasında nə olacağını bilmədən, yol, anlayış göstərən olmadan, spontan şəkildə çıxmışdım. Amma yaxşı ki, hamısını qeyd edirdim. Bu dəfəkində fərq odur ki, nəyin necə və nə nəticə verəcəyində daha təcrübəliyəm və nəyəsə, kiməsə qapılıb qalmıram. Ən əsası da, hər-hansı asılılıqlarım o vaxta nəzərən çox-çox daha azdı və özümü nə qədər dibdə olsam da, daha güclü hiss edirəm. Düşə biləcəyim minimum həddi daha yuxarı qaldıra bilmişəmmiş, sevindiyim şey bir budu. O vaxt əlim içki butulkasına getməsin, həyatda o qədər rəzil duruma düşməyim deyə fotoaparata uzadırdım, indi heç onu da eləmirəm. Heç nəsiz dururam bu durumun qarşısında. Sadəcə, bir az daha enerji və toparlanmaq lazımdır, ola bildiyim qədər də səbrli olmağa çalışıram.
Halbuki təxmini elə keçən ilin keçən ayı idi tam qaz götürülmüşdüm, hər şeyin tam istədiyim kimi, tam istədiyim formada olacağına əmin idim. Əmələ gəlmədi bir çoxu. Sadə riyaziyyatdı da, sən müsbət olsan belə mənfiyə dəyəndə mənfi gəlir nəticə. Mənfilər çoxaldı deyə mən də yenə hər şeyi dağıdıb töküb, yenə sıfırdan qurmaq istədim. Sözün düzü, məndə ki bu xislət, bu inad var, canım burnumdan çıxmayınca, atamın dediyi sirkə misalı, öz qabımı çatladıb dağılmayınca, ya da istədiyim olmayınca əl çəkən deyiləm. Əsas odur gözə almışam hamısın, yoxsa o qədər şeydən sonra belə dinc və rahat olmazdım.

Bilirsən, çox nadirən duyğusal olaraq xatırlasam da, bəzi günlərdə o anın epizod kimi yadıma düşdüyü olur. Hətta cop vaxtı telefonu-zadı qırağa tullayıb, köhnə evimizə gedib 2-3 gün köhnə otağımda vaxt keçirdim. Eşələyəndə O vaxtki günlüyümü tapdım kitablarımın arasında. yazmışammış. Yadındadırsa, o dönəmlər bəzən anlıq olaraq dalıb gedirdim, tamam sönürdü bütün alğılarım. Əslində, bu şey qızlı-oğlanlı çox insanla olub, amma yeganə sən idin ki, “noldu buna?” tərzində qəribə-qəribə baxmaq, çırtma çalıb, əl eləyib məni ‘oyatmaq’, “qəribə insansan. başın o qədər şeyə işləyir, amma kepkanı azca aşağı edib gözünə kölgə yaratmağa işləmir” demək, ya da ümumiyyətlə fikir verməmək əvəzinə, şərait yaratmısan ki, həmin vaxt rahat öz işimdə olum, rahat fikirləşim, heç nə mane olmasın. ‘ayılıb’ üzünə baxdığım an köhnə dəftərimdə yazılı durur. “...məndən 1 pillə yuxarıda dayanıb, telefonun çıxarıb üzümə kölgə yaratmışdı. düz gözünün içinə baxdım, diqqətlə mənə baxırdı. Günəş arxasından vururdu, elə bil başından ətrafa işıq saçılırdı. O an özümü həmin anda hiss edirdim, sanki hər şey bir neçə anlıq dayanmışdı, öz əhəmiyyətini itirmişdi. Öz reallığım dəyişmişdi. Bütün düşüncələrim də susmuşdu. bədənim, zehnim hər şeyə qapanmışdı, amma hər şeyi hiss edirdim. Yəni əlimin altındakı məhəccəri, ayağımın altındakı eskalatoru, ətrafdakı adamları, zamanı, həmin anı, ən əsas da ****** tam anlamıyla hiss edirdim. Elə bil o da mənimlə birgə o alternativ anda idi.” sən demiş, “yep”, ciddi-ciddi belə yazmışam. -* Lap Zweig'in bir əsərində yazdığı “hiç bir şey bana ait değil, ama benim için gerçekleşiyor gibiydi” cümləsi kimi. Sözün düzü, bu cür duyğuları çox nadirən və qısamüddətli təcrübə etmişəm deyə konkret adlandıra, identifikasiya edə bilmirəm. Ümumiyyətlə, nəyisə adlandırmağı sevmirəm, xüsusilə də özünü və duyğularını tanımayan, heç buna ciddi bir cəhd də etməyən, hiss və duyğularının identifikasiyası düzgün qurulmamış və ümumiyyətlə bu şeylərdən bixəbər olan, göt-baş başa düşən milyonlarla insanın yaşadığı şəhərdə. Ona görə də Hansısa duyğunu, anı təsvir etmək ifadə etməkdən daha qiymətlidir ki, qarşındakı insanlar bir şeyi öz qandıqları qrafadan yox, sənin qanadığın qrafadan başa düşə bilsinlər* düzü, çox vaxt bu da olmur, demək olar rastlaşmamışam . Əlimdən sadəcə xoş olan şeyin davamlılığını təmin etmək gələ bilər. O da ki nə səndən öncə olmamışdı, nə səndə tam olmadı, nə də səndən sonra. Amma içim rahatdı ki, qarşımdakı insanlardan daha çox çabalamışam, üstümdə o “yükü” daşımıram.

bir az qəribə səsləndiyinin fərqindəyəm, amma açığı, mən öz adımın həqiqi fərqindəliyinə ilk səndə varmışdım. Yəni tam olaraq adımın olduğunun və adımın məhz həmin söz olduğunun* üstünə çox düşməmişəm, amma deyəsən elə bircə səndə olub . “illərlə beynivə soyadla çağırış qazınıb”, - desən, o deyil, onla əlaqəsi yoxdur. Tam olaraq o şeyi özüm də anlamıram e, ona görə də izah edə bilmirəm. Aşiq olub sevdiyimi düşündüyüm qızlardan, ailədən, qohum-əqrəbadan, dost-tanışlardan, kənardan həsədlə baxılan o şəxslərdən eşitdiyim “əzizim/ canım/ müəllim/ abi/ brat/ professor/ qaqa/ ata” kimisindən hər cürə xitabları, hətta elə adım, adımın əzizləmə formaları, ləqəblərim belə o təsiri yaratmayıb məndə. Bir dənə səndə olub o şey. Sanki tamam ayrı, bütün bir şəxsiyyət imişəm, kimsə həyatdakı və durduğum yerdəki varlığımın bütünlüklə fərqindədir kimi bir şey idi. Hətta kürsüdə duranda diqqətlə məndən nəsə bir şeylər danışmağımı gözləyən o 200-300 nəfərin qarşısında belə bu olmamışdı. Əslində, çox-çox inanılmaz dərəcədə kompleks bir şeydir bu, uzun-uzun, qarışıq formada çox danışa bilərəm. amma maksimum bunları deyə bilirəm, özümçün də çözülməmiş olaraq qalıb, tam izah edə bilmirəm. Bəlkə də, hamı adi xitab, çağırış olaraq sadəcə səslənmək üçün çəkdiyi halda sən eləcə sırf adımı çəkmək üçün istifadə etmisən, ondandır. Xüsusi bir şəkildə adımı vurğulayırmışsan kimimə gəlirdi. Bilmirəm... ağzından adımı eşitməyin verdiyi o eksantrik, Sözün əsl mənasında “burada, bu anda, bu zamanda və bu məkandayam” duyğusunu heç kimdən almamışam. Sağollaşarkən dediyin o “özünə yaxşı bax” sözü də əslində eyni təsiri yaradırdı məndə, istər-istəməz yaxşı baxmalıymışam hissi gəlirdi mənə.

Hər nə qədər sənlə araya məsafə və soyuqluq qoymağıma səbəb olan bir çox şey olsa da, səni gözümdə qeyd-şərtsiz bütün hamıdan ayıran və hörmətli edən şey nə olursa-olsun sözlərinin üstündə durmağın olub. Zatən əlaqə xoş, gözəl olanda qızlı-oğlanlı hamının ağzından bal tökülür: ay onu edəcəm, filan vaxt elə olacaq, belə olacaq, filan zad, bəhmən şey. Hansı ki bir az soyuqluq və qopuqluq, ya da bir az böhran yaranan kimi bütün o sözlər olur “воздух”. Sonradan da “verəcəkdim/ alacaqdım/ gələcəkdim/ yazacaqdım/ edəcəkdim/ deyəcəkdim və s” - “was going to” cümlələri, hansılar ki onlar da “воздух”du. Artıq eşitməkdən o qədər yorulmuşam ki, heç qoz qoymuram, bəzən də ikrah hissi gəlir. Ona görə hər zaman sən daxil hamıya demişəm ki “boşuna söz vermə, o vaxta əlaqə qalmayacaq” və 2 il olar ki, o cür şey eşidəndə kimliyindən asılı olmayaraq istər-istəməz ağlımın bir küncündə “tamam yarram, inandım” səsi yaranır. Düzdü, tək sən olmamısan, düzdü, lakin digərləri ya məni səhv çıxarmaq, ya da davranışın məğzini və ciddiyyətini anlamadan ediblər. Bircə səndə hiss eləmişdim ki, hərəkətivi qarşındakı insanla olan əlaqədəki qopuqluq, uzaqlıq, soyuqluq, əvvəlki səmimiyyətin olmaması və s bu kimi şeyləri nəzərə almadan və ya sanki heç nə olmayıbmış kimi davranmadan, sırf özün özünün qarşısında məsuliyyət hiss elədiyinçün eləmisən. Hansı ki mənim həmişə görmək istədiyim insani keyfiyyət bu olub. Özüm də belə olmuşam, ona görə səndə görəndə digərlərindən olan fərqliliyi anlaya bilmişdim. Bilirsən, sənin yadından çıxa bilər, amma mən də illər əvvəl sənə verdiyim sözü unutmamışam. Qismət olsa, bir gün sənə dediyim o yerə gedəndə mütləq sənə qəşəngindən bir bass gitara alıb göndərəcəm. Məndən də beşbetər şəkildə sosial medialara yad və uzaqsan, amma “документальный” ölüb, ailəsinin belə illərdir ölü bildiyi adamlar tapıldığı dünyada hara getsən də səni tapmağım sadəcə 2-3 nəfərə zəng və mesajımdan asılıdır. -* qismət olsa, bir gün qapında zərf ilə birgə paket görsən, təəccüblənmə.

Əslində, keçən il təzə kamera almaq istədiyini, hətta mənim burdan tapıb-tapa bilməyəcəyimi soruşanda əlimdə 2-3 kamera var idi, amma planlarım başqaydı. Şəxslərin müqayisəsini şəxsiyyət olaraq yox, həyatımdakı rolu baxımından dəyərləndirdim deyə o cür addım atmışdım. Etiraf eləsəm, bir az da içimdə laqeydlik vardı, gizlətməyəcəm. Amma Yenə də bir göz atmışdım, sadəcə ürəyimə yatmamışdı heç biri, ona görə qaldı. Peşman olmasam da, həqiqətən pis oluram. Digər yandan belə olmasaydı, indi film ilə tanış olmamış olacaqdın. sən’i əlindəki daha çox yansıdır, nəinki digital. Və kamera tutmağı öyrətdiyim birindən üfüqümü böyüdəcək şeylər öyrənmək ağlıma gəlməzdi, başıma gəldi.

Çəkdiyin şəkillər davamlı daha da qəşəngləşir, bunu hər dəfə deyirəm. Fotoya dadandırdıqlarım arasında istədiyim “özen”ə yaxın olan bir sənsən. Çəkdiyin şəkillərdən aydın bilinir. Bəzən Zəif olsalar da, boş deyillər. Görmək istədiyin və bunu gördüyün kimi yansıtmaq istədiyin şeylər var, o baxımdan təqdir edirəm əsas. Son 3-5 dəfə olmuş olsa da, “fikrini almaq istəyirəm” mesajını görəndə dəhşət xoş bir hal bürüyür məni, özümü bir anlıq müəllim-şagird əlaqəsində hiss edirəm. Gec cavab verməyim hər xırda detalına göz gəzdirdiyim üçündü. Qaldığın o məhəllədəki şəkilləri görəndə sözgəlişi deməmişdim, içimi həqiqətən də bir anlıq özləm bürümüşdü, orda olmaq istəyi keçmişdi, xüsusilə də gecə vaxtı. Heyif ki, Bakıda gecə rahat gəzə bilmirdin. uzaqda da olsan, daha azad və sərbəst olduğun üçün sevinirəm. Amma yenə də favoritlərim istanbulda çəkdiklərindi. O şəhəri doyunca tək başına yox, birlikdə gəzmək istəyəcəyim, duyğularımı və ruh halımı anlayacağını düşündüyüm 1-2 insan varsa, biri elə sənsən.

Bilirsən, yaydan bəri bu barədə çox düşündüm. bizim aramızda eşq, məhəbbət, sevgi olmayıb. Yəni bilinən banal anlamıyla olmayıb. Bu, bir növ varlıq böhranının yaratdığı bir bağlılıq, çəkim, sevgi və dəyərdi. Yəni ən azından, son qənaətim budu. Sonra nə olacaq - əmin deyiləm.
olduğun kimiydin. Gizlətmək, ört-basdır etmək, don geyindirmək, olmadığın biri kimi görünmək şeyləri görməmişəm. Səni mənim gözümdə dəyərli edən də elə budu. Məncə, səbəbi özünü tanımağın, içindəki sıxıntılarının səmimiliyi və buna olan fərqindəliyin, bunlardan bariz(!) bir qaçmaq və basdırmaq əyilimində olmamağın, ifadə etməyin, iş/sosial/cinsi rollara bürünməməyin, özünü belə aparmamağın, çox şeyi sorğulamağın və gərəksiz maddi dəyərlər dalınca qaçmamağın olub. Bu vaxta kimi tanıdığım mindən yuxarı insan var, arasında beləsini sayası olanda bir əlin 5 barmağını keçmir. Həm də ki bu şeylərin səndəki forması məndəki ilə oxşar olub qismən. Səni qismən “məndən biri” kimi görmüşəm. O baxımdan hər nə olsa da gözümdə hörmətin çoxdur.

O vaxt geriyə addım atmağımın səbəbi vicdansızlıq və sənə haqsızlıq etməmək üçün idi. Niyəsini dilə gətirib danışmağımı belə sənə hörmətsizlik sayırdım, ona görə özüm öz içimi boğub saxladım və uzaqlaşdım ki, üstəsindən gəlim və səni alət eləməyim. Bunu mənə hər il eləməyə çalışan qız görürəm, gördüyüm andaca çıxarıram həyatımdan və adları çəkiləndə ikrah hissi keçirirəm. Sevdiyim insanlara qarşı söydüyüm insanlardan biri kimi davranmaq istəməmişdim. Aylar* deyəsən, ay da deyildi, il idi sonra sözünü tutmaqçün yazanda, soraqlaşanda, dialoqu bərpa etdiyini görəndə fiziki olaraq da bariz görürdün toparlanmağımı. Görüşəndə “tanıdığım x filan-filan şeyləri eləməzdi, yaxşılaşmısan” deyəndə həqiqətən çox sevinmişdim. Feedback’lərin həmişə qiymətli olub mənimçün. Amma tam deyildi o halım da, o etapçün bir neçə ay daha lazım idi. Həmin gün dediyim o “Axırıncı dəfədi görüşürük” sözümü bu vaxta kimi dediklərim arasında bir sənin qarşında yeyib, təzədən görüşüb əlaqəni yaxşılaşdırmaq üçün çabalamışam. Di gəl ki dediyim düz oldu. Sonradan olan hərəkətin, daha doğrusu, hərəkətsizliyin itələdi məni. Dəftərimdə gördüm o dəfə, həmin vaxtdan il yarım əvvəl yazdığım o məni tərəddüdə salan şeylə eyni idi ondakı da. Çox pis kinlənmişdim. Ona görə də getməmişdən qabaq çağıranda gəlmədim. istəmədim əsəbiləşim, daha doğrusu, əsəb qarışıq incik qalmağımı sənə biruzə verim, bunu biləsən, xətrinə dəyim, dramaya-filan calansın. Bilirdim ki, durumu düzəltmək üçün cəhd edəcəksən. Amma gedəcəkdin deyə əbəs sayırdım artıq. Fiziki olaraq yaxın olmayandan sonra münasibətin, əlaqənin bir anlamı qalmır, uzaqdan-uzağa danışmaq mənasız gəlib həmişə. Ona görə qismən zamana buraxdım hər şeyi. Bilirsən, mən hələ görməmişəm ki, 2 bir-birini tutan insan arasındakı əlaqə açıqsözlülüyə görə pozulsun. Düzdü, aramızda səmimiyyət və açıqsözlülük olub, amma bunlar paraleldə və ya keçmişdə qalan insanlar və hadisələrlə bağlı idi. indiki anda qarşıdakı şəxs ilə bağlı düşüncələr barəsində tam şəkildə deyildi. Bizdəki problem bu oldu. Amma buna görə kim gəlsə qınaya, dik-dik gözünün içinə baxıb qınaya bilərəm, amma səni heç vaxt. Nə də olsa, səndən əvvəl bunu mən eləmişdim sənə qarşı, qismən özümün gözükölgəliliyim var..

Balkonundan şəkil atanda ki, artıq ordasan, bir də səni görməyəcəyim, oturub söhbətləşə bilməyəcəyim fikri çox pis boşluq yaratdı məndə. Nə də olsa, içimdəkini bilən, məni ən çox tanıdığını düşündüyüm qız bir sənsən. Həmişə ən pis ehtimaldan yola çıxıram, o baxımdan yadında qalmadığını düşünürəm, amma ən böyük arzumun nə olduğunu, necə bir həyat arzuladığımı heç ən yaxın dostum belə bilmədiyi halda sənə demişdim o vaxtı. O cür suallar soruşanlar olub, amma hamısı eləcə söhbət üçün idi, sözgəlişi də yola vermişəm gediblər, ya da deməmişəm. sənin verdiyin kimi tanımaq, anlamaq üçün suallar verən olmayıb heç. Qismən də olsa, məni anlayacağını düşündüyüm üçün işlə bağlı məsələyə görə keçən dəfə sənə zəng elədim danışa biləcəyim o qədər senior, menecer zırt-pırt dost-tanış dura-dura. Səsini təzədən eşidəndə çox qəribə olmuşdum ki, artıq yadımdan çıxıbmış. Bir də sən "gedim artıq, gözləyirlər, konsertə gedəcəyik" deyəndə ayıldım ki, 40 dəqiqə olub artıq. Sadəcə iş barəsində olmuş olsa belə.

Qəribədi ki, yayda artıq ikinci dəfə oldu sən uzun aradan sonra yazanda mən xəstəxanalıq oluram və görüşə bilmirik. 2 il qabaq bakıda olmayan məniydim, bu dəfə də sən. Düzünü desəm, vəziyyəti bildirəndə ilk başda sənin də digərləri kimi eləcə yalançı qayğı, türklər demiş, “vicdan muamelesi” etdiyini düşünmüşdüm, o baxımdan yanıma gəlmək istəyini geri çevirdim, bir az soyuq danışdım(düzü, heç heyim də yox idi danışmağa). Həm də ki evin durumu cəhənnəm, məni həm fiziki, həm mənəvi olaraq o qədər “dağınıq” görməyini istəmirdim. Digər tərəfdən də, əslində, mənə o ərəfədə tam səmimi sevib qiymət verdiyim 1-2 insanın itirib-axtarması lazım idi - sağ olsun laqeydlikləri. Sırf sonra yenə yazıb xəbər bilib danışmaq istədin deyə itin zülmüylə ayağa durmağa çalışdım ki, sən Bakıdan getməmiş çıxım gəlim, görüşək. Nə mənim, nə də həkimlərin əlində olan şey deyildi, ona görə alınmadı. Tək qaldığımı, bütün o zülümlə demək olar heç bir kömək olmadan əlləşdiyimi biləndə pis olmağına dəyməzdi. Bəzi şeylər, duyğular var ki onlar 2 nəfərlikdi - onları yaşamaq üçün kimsə gərəklidir, qalan şeylərdə təklikdən daha çox zövq alıram - düşündüyün qədər bərbad deyil mənimçün. Məni mən eləmiş şeydən necə əl çəkə bilərəm ki, üstəlik özümü və həqiqi xoşbəxtliyimi orda tapıramsa? Həm də ki qəribə bir şəkildə özümdən çox sənə pis oldum ki, ordakı qaqaşdan ayrılmısan. O vaxt uşaqlar şəkli göstərəndə çox xoşbəxt görmüşdüm səni. ən az mənim gördüyüm qədər səmimi şəkildə gülürdün. Zatən hər gələnlə qaynayıb-qarışan, mehribanlaşan, deyib-gülüb səmimiyyətini verən biri deyildin deyə o halını itirməyin pis elədi məni. Şəkil demişkən, başım açılsa və sərgilərə şəkil atası olsam, portret kimi səninkini göndərəcəm mütləq. Xüsusilə də, biri var ki, o pikdi mənimçün. Ən sevdiyim şəkilləri profildə paylaşmasam da, oralara atmaq lazımdı, məncə.

Öz’ümü qismən də olsa bölüşdüyüm barmaq sayı az insandan birisən. illərdir tanıdığım və düşündüyüm insan olmadığını görənə qədər aramızda nə olur-olsun hər zaman dəyər verəcəm. Bakı üçün niyə darıxdığını və niyə gəldiyini sən deməmiş anlamışdım. Səni səbəbsiz yerə bura gətirən illüziyayla məni burdan getməyən qoymayan şey eynidir. O vaxtı demişdim o cür getsən, nəticəsi belə olacaq. Ona görə mən hər şeyi köklü edirəm. Amma için rahat olsum, min kilometrlərlə bu tərəfdə xətrini əziz saxlayıram, xatırlanırsan və bəzi günlər duyduğun özləmi buralarda da duyan var. Ara-sıra sənlə yenə çoxlu-çoxlu söhbətləşib gəzmək istəyi gəlir, əsas da sahildə və içərişəhərdə. Ki, bu il yaxın dostlarım da buralarda olmayıb, olanda da baş qarışıq olub deyə, ümumiyyətlə, o cür dialoqum olmayıb heç kimlə. Ara-sıra oldurmağa çalışdıqlarım da boşa çıxdı. indi bəzi günlər əməlli ehtiyac hiss edirəm, sanki 1 ildi danışmıram. istər zarafatlarım, istər ciddi şəkildə danışdıqlarım, bir çox fikirlərim və baxış bucağım, hərəkətlərimlə bağlı bəlkə də bəzən neqativ yanaşman olsa da, digərləri kimi üzümə gülüb kənarda ya da içdən-içə shaming etmədiyin, ikiüzlülük etmədiyin, hər zaman anlamağa və duruma bir də mənim gözümdən baxmağa çalışdığın, həqiqətən qayğı və diqqət göstərdiyin üçün çox sağ ol. Niyəsə içimdə elə bir hiss var ki, haçansa üz-üzə gələcəyik. Buralara girib baxıb eləmirsən* yəqin ki deyə qısaldıb yazdım bura. ümid edirəm, bir gün bütün bir sutka boş vaxtımız olar və qat-qat daha artığını arada pərdə saxlamadan üz-üzə danışıb, söhbətləşib, gəzib, dolaşın, yeyib, içib, necə deyərlər, 40 illik xətir yaradacaq bir gün keçirərik. O vaxta qədər isə özünə yaxşı bax, xoşbəxt ol. Mən də çalışacam belə edim.

Üz baxımı və dəriyə qulluq

Karma və karmadan yağlıya dönük, xüsusilə də, üzün "t bölgəsi" dəhşət yağlı və parıldayan dəriyə sahib biri olaraq istifadə edib xeyrini çox gördüyüm vasitələri və rutini yazım, kimsə eyni tip dəriyə sahibdirsə, yararlansın.

ön qeyd: eyni vasitələr istfadə olunmasa belə, dəriyə qulluq zamanı bu sıralamanı pozmamaq lazımdır. sıralama isə belədir:
1) üzü yumaq
2) maska istifadəsi
3) tonikləmə
4) serum
5) nəmləndirmə
6) göz çevrəsi baxımı
7) günəş kremi

1) Gündə 2 dəfə - səhər və axşam 1 dəqiqə ərzində üzü yumaq lazımdır. Səhər olmasa belə, ən azından axşam yuyulması məsləhətdir. Əgər rejim bəlli deyilsə, mütləq şəkildə yatmadan öncə yumaq gərəklidir. hazırda La Roche Posay Effaclar üz yuma geli link işlədirəm və çox məmnunam.
Şəxsi istifadəmdən yola çıxaraq 400ml olan böyük boyu alınsa, ən azı 6-7 ay gedəcəyini deyə bilərəm. Üstəlik, mən çoxlu köpüklənməsini istəyirəm deyə bol istifadə edirəm. Oğlanlar üçün bunu da ayrıca deyim ki, üz dərisi, saç və saqqal üçün ayrı-ayrı şeylər istifadə edin. Yəni başı yuyanda saç şampunu ilə üzü, üz yuma jeli ilə saqqalı yumayın. duş alanda da bu qaydanı pozmayın. Həmçinin (bax: saqqal və ona qulluq qaydaları)


Yuduqdan sonra da üzü dəsmal ilə sürtərək qurulamayın. Sadəcə toxundurub çəkin. Mən əlavə olaraq, tam quruluq hiss etmək üçün ilıq temperaturda fen istifadə edirəm. əgər kimyəvi tərkibdə olmasını istəmirsinizsə, yves rocher üz təmizləmə geli link almaq olar. üstəlik, daha ucuzdur.

2) maska istifadəsi. kömür və ya qara nöqtələr üçün olan yapışqan maskalar heç də məsləhətli deyil. tərkibləri çox "güclü" maddələr olduğundan dəriyə zərər verə bilir. gil maskası link ən yaxşıdır. yapışqan deyil. sadəcə yayırsan və sonra durulayırsan. maska istifadəsində ən önəmli nüans odur ki, məhsulun üstündə göstərilən zamandan artıq saxlamayın. yəni 5 dəqiqə yazıbsa, 5 dəqiqə saxlayın. "bir az da qalsın, tam olsun" məntiqi ilə yanaşmaq lazım deyil. həmçinin bu və s. maskaları çox istifadə etmək olmaz. gil maskasını həftədə 1, ən yaxşı halda 2 dəfə istifadə etmək məsləhətdir.

3) tonik istifadəsi. üz yaxşıca yuyulsa belə müəyyən dərəcədə kir və yağlılıq qala bilir. əslində, tonik özü elə bunun üçün lazımdır. hər yumadan sonra ilk olaraq tonik vurulmalıdır. dərinin yağdan dolayı parlaq görünməsi problemdirsə, matlaşdırıcı tonik yaxşıdır. bu, dərd deyilsə, adi tonik də olar. amma mütləq şəkildə tərkibində alkoqol olmamasına diqqət edin. məndəki yves rocher pudralı tonik link dir. bunun pudrasız olanı da var. vegandır, 98% bitki tərkiblidir və məsləhətdir. sebum ifrazını və yağlılığı balanslaşdırır. əgər tonikə pul vermək istəmirsinizsə, antiseptik də istifadə etmək olar. dermatoloq mənə gün boyu qarışıq tərkibli şeylər istifadə etmək əvəzinə bunu link istifadə etməyimi tövsiyə eləmişdi. yəni yağlı dəridə gün ərzində yağlılıq, yersiz parlaqlıq olanda toniki yox, antiseptiki istənilən qədər istifadə etmək olar. qiyməti də çox ucuzdu üstəlik.

4) serumlar daha tez hopur deyə kremlərdən öncə istifadə olunmalıdır. məndə bir ara dəri rəngində disbalans və bir az da solğunluq vardı deyə istifadə etməyə başlamışdım. düzü, purest solutions o qədər də məsləhətli marka deyil, ancaq aydınlatıcı serum link ları yaxşıdır. dəri cansız və solğun durmasın, yağdan dolayı deyil də, özündən yaranan bir parlaqlıqda olmalısını istədiyim üçün almışdım. açığı, pis deyə bilmərəm, ancaq daha yaxşıları da var. əsas odur serumları tonikdən sonra, nəmləndirici kremdən öncə vurun. sırf bu serumun istifadəsində ən önəmli nüans odur ki, istifadədən dərhal sonra yox, 20 dəqiqə keçəndən sonra nəmləndirici vurmaq lazımdır.

5) nəmləndirmə. nəmləndirici olaraq 2 ayrı şey istifadə edirəm, ikisi də la roche posay'dandı. biri duo+m link , digəri də k+ link kremidir. "duo+m"-i qara nöqtələr və sivilcə yerlərinin ləkələrini aparsın deyə almışdım. sivilcə ləkələrinə qarşı güclü təsirə malik olduğunu deyə bilmərəm. çünki partladandan sonra əvvəl hansı tezliklə itirdisə ləkələr, indi də həmin tezliklə itirlər. ancaq qara nöqtələri əməlli-başlı aparıb. sadəcə çox-çox yaxından baxanda görə bilirəm, o da, məncə, normaldır o qədər olması. "k+" kremini də matlaşdırma və sebum, yağ ifrazını azaltması üçün almışdım. ortalamanın üstündə bir iş görür. duo+m bitəndə dəyişəcəm yəqin ki, amma k+ qalacaq. ikisi də krem vurmamısanmış kimi hiss verir, tez hopur və dərini rahat hiss etdirir. müştəri xidmətlərinin dediyinə görə kremlərin ikisini də istifadə etmək olar, amma üst-üstə vurmaq məsləhət deyil. gecə duo+m, gündüz isə k+ istifadə etmək ən yaxşı metoddur ki, əsas olaraq gündüz yağlılıq olmasın.

6) göz çevrəsi qulluğu. ümumiyyətlə göz çevrəsi qəti şəkildə bütün bu yuxarıda yazdıqlarımdan ayrı tutulmalıdır. yəni nə üz yuma geli, nə tonik, nə də üz üçün olan serum, nəmləndiricilər vurulmamalıdır. "bəs nə ilə yumaq olar?" sualını mən də axtarırdım. la roche'un üz yuma gelinin tərkibini araşdıranda göz çevrəsinin təmizlənməsinə neqativ təsir etməyəcəyini gördüm. ona görə də onu işlətmək olar. ancaq digərlərini yox. əgər hazırki istifadə olunan vasitə uyğun deyilsə, sadəcə olaraq su ilə təmizləməkdən lazımdır. göz çevrəsi üçün ümumən krem istifadə etmək məsləhət görülmür. çalışın serum olsun. yuxusuzluqdan dolayı göz çevrəmdə tündləşməyə görə dermatone link dan almışdım. tərkibində kafein, retinol, kollagenlər və hyularik asid var. sözün düzü, heç vaxt olmamış kimi bütünlüklə o tündləşməni aparıb göz çevrəsini də üz dərimlə eyni tona salmasa da* ki, mənim məqsədim budur , çox önəmli ölçüdə azaldır. düzü, göz çevrəsi ilə üzz dərisinin eyni olduğu insan da azdır, o ayrı məsələ. tək pixyanı odur ki, istifadədə 1-2 gün ara verəndə o tündləşmə artır. yəni davamlı istifadə etmək lazımdır.

7) son olaraq da günəş kremi. yay-qış hər zaman günəş kremini istifadə etmək məsləhət görülür: yayda 50 , qışda da 30 spf. düzü, mən ancaq yazda havalar isinəndən payızda yağışlar başlayana qədər istifadə edirəm. amma əgər üz dərisinə retinol serumlar vurulursa, havadan asılı olmayaraq mütləq şəkildə günəş kremi istifadə etmək lazımdır. yağlı dəri yay günəşi ilə daha da çox parıldayır və dəhşət yağlanır. ona görə də seçəndə mütləq matlaşdırıcı təsir edənin almaq lazımdır. günəş kremi baxımından marka fərqi o qədər də önəmli deyil, əsas qorumasının yüksək olmasıdır. bioderma və la roche posay'ın bu tip günəş kremləri yaxşıdır, büdcə dostu olaraq da purest solutions'un matlaşdırıcı günəş kremini tərifləmişdilər.

belə. ümumən rutin budur. düzü, mənim dərim yağlı, duz-istiotlu, qızartma-bozartma yeməklərdən, cipsi, kola, şirniyyat kimi cır-cıplardan, ümumiyyətlə qeyri-sağlam qidalanmadan təsirlənib sivilcə, sızanaq çıxaran, rəng alıb, rəng verən, qırışlı və ləkəli dəri deyil. tək dərdim yağlanma və o yağlanmanın yaratdığı parlamadır. təbii qarışımlar, bitki, meyvə toxumu, yağı, qabığı və s bu kimi zadlarla əlləşəsi nə vaxtım, nə də enerjim yoxdur. 1-2 dəfə prob edib buraxmışam. mənə görə ən pratik və salamat yolu bu dediklərimdir və işimi də ortalamanın üstündə görürlər. əvvəlkinə baxanda çoox daha yaxşı hala gətiribdilər və mütəmadi kontaktda olduğum insanlar dərimin səliqəli olduğunu deyirlər. üz dərisinə çox da pul tökmək istəməyənlər üçün yves rocher, la roche posay və bioderma dermatolojik olaraq yoxlanılmış, təmiz tərkibli, məsləhətli markalardır. bundan aşağısına düşmək o qədər də məsləhət deyil. büdcə yetəri qədər varsa da, institut esthederm, vichy, mourad, khiels alın.

son qeyd: sözlükdə olub bunu oxuyacaq olanlardan dəriyə qulluq rutini və marka seçimində kömək elədiyinə görə mariaya və əcaib-əcaib qarışım və vasitələr önərmələrinə görə də linda cadellə təşəkkürlər.

sözaltı günlük

Özümü 2014-də imişəm kimi hiss edirəm.

Dünən axşam bakıya qayıtdım dayı ilə. Hər zamanki kimi mükəmməl idi yoldaşlıq etmək. işiylə bağlı yolüstü bir yerə dəydik, yenə yeni bir şey təcrübə elədim, yenə mənə nəsə qatdı dolayı yolla.

Bu aralar nəsə ürəyimə dammışdı özümü belə hiss edəcəyim. Ümumiyyətlə son 7-8 ildir belə hiss etməmişdim, çox darıxmışdım və çox doğma hiss etdirdi. Yarım saatdan çoxdu köhnə evimizə gəldiyim, otağımda oturmuşam. Ayaqqabımı təmizləyib, paltarları sərib hazırlaşırdım ki, yemək yeyim, çıxım gedim o biri evə. Divanda oturanda eyni o vaxtki cümə gününün axşamı hissi gəldi. Həmin vaxtlar cümə günü rutinim vardı. Indiki kapital bankın yerində türklərin dönərxanası idi. Axşam hazırlıqdan gələndə ordan dönər və nanəli milla alırdım. Gəlirdim evdə televizordan internetə girib kinolara baxırdım dönər yeyə-yeyə. Dalınca da ağlımda yaranan sualları google-da axtarıb, facebook-dakı dostlarımla söhbətləşib, yuxum gələnə qədər gta oynayırdım.

Indiki kimi yadımdadı: 10 il əvvəl, elə tam da bu zamanlar idi. Vasmoy tərəflərdə hazırlıqlara gedirdim abituriyent kimi. Içimdə istilik, həlimlik daha çox idi o zamanlar. Eyni dərsə bir girdiyimiz, məndən 1 yaş böyük qızla him-cim edirdik mütəmadi. Adın unutmuşam. Təvəllüdümü yuxarı demişdim ki, balaca bilib uzaqlaşmasın. bir-iki fəndə birlikdə olurduq, biri tarix idi. O vaxtki ifadəylə desək, “çoxbilmiş” qız idi, amma məktəbdəkilərlə olduğum kimi deyildim, romatik cazibəfason bir şey var idi aramızda. Tam dəqiq xatırlamıram, ancaq çox qalmadı, 1-2 ay sonra çıxdı. 2 cərgə, 7-8 parta var idi otaqda. Mən sol cərgədə, ən arxada otururdum. Təzə telefonumu almamışdım deyəsən, çünki o ərəfədə mamamın “s3 mini”sini işlədirdim, öz lumia’mı satmışdım. Dərsdə bütün günü asphalt 8 oynamaqla, facebook-da təzə açılan “yaşıl elm” səhifəsini izləməklə məşğul idim. Qalan vaxtı da avaraçılıq. nə dərslərə hazırlaşırdım, nə bir şey. Hazırlığa cavabları arxadan köçürüb gedirdim. dərs soruşulanda çıxıb danışmırdım, arada yerimdən suallara cavab verirdim. Əsas fikir o idi ki, heç bir təkrar etmədən, kitab üzü açmadan 430-dan aşağı bal yığmıram və demək, yüngülvari üstünə düşsəm, yaxşı olacaq, sükanı belə saxlamaq lazımdı.

Hə, qızdan danışırdım. O qız da sağ cərgədə ən qabaqda, divar tərəfdə otururdu. 25-26 yaşlarında* edit1: dəqiq bilmirəm, gözümə elə görünürdü cavan bir tarix müəlliməmiz vardı. Bu qız, müəllimlə cavan qız temaları (detallar yadımda qalmayıb, amma bir dəfəsində müəllimin gülümsünərək “sənin hələ o yaşın deyil, dərslərivə bax” dediyini xatırlayıram) danışırdı və məndən beşbetər, oxuyub-eləmirdi, aşağı nəticələrinə görə də danlanırdı. Dərs boyu kürəyin divara söykəyib uşaqlarla, yanındakı dostu ilə danışırdı, arxaya baxırdı. Tez-tez də mən tərəfə. Sözün düzü, xoşum gəlirdi o qızdan, ama sevgilisi var idi deyə heç bir addım atmırdım. Sonradan bizim cərgəyə keçdi, mən də bir parta qabaqda oturmağa başladım - arxa-qabaq oturduq. Di gəl ki “bir gəlir, bir gedirdi”: gah yaxınlıq qurmaq üçün çönüb arxaya məndən nəsə istəyirdi, soruşurdu, söhbət açırdı; diqqətlə gözümün içinə baxır, kitabda, ya telefonunda nəsə göstərəndə qəsdən başını başıma toxunduracaq qədər əyilirdi, əyiləndə saçını əlimin üstünə atırdı, gah da ümumiyyətlə heç yoxmuşam kimi aparırdı özünü* edit2: o vaxt psixologiyadan çox da bir şey bilmirdim deyə anlaşılmaz gəlirdi belə şeylər . Facebook-da danışırdıq, retrica’nın məşhur olan vaxtları idi, şəkillərini göndərirdi tez-tez. Bir dəfəsində yanımda otursun demişdim, oturmadı. Növbəti dərs özü yer saxlamışdı mənimçün, getdim oturdum. O dərs stulu yana çəkib bitişdirdim onunkuna. Qılçamı bir az onun tərəfə elədim, o da birləşdirdi, çiyindən ayaqqabıya qədər bitişik şəkildə bir-birimizə yaslanıb oturduq, artıq əlindən tutmağa başlayırdım, ta ki çox keçməmiş müəllim “siz çox yaxın oturmusuz, aralı oturun” deyənə qədər* edit: sevgiləri nakam qoyan bütün müəllimlərə lənət olsun. zarafat edirəm, professionallıq gərəyi düzgün edib . Sonra təzədən partanın altından əlimi uzadanda “olmaz, - dedi, - müəllim görəcək, həm də sevgilim var”. Əsəbimə toxundu deyə facebook-da danışanda sevgilisindən ayrılmaq fikri olub-olmadığını soruşdum, “yox” deyəndən sonra mən də təzədən yerimə qayıdıb yenə öz kefimdə telefonda qurdalanıb, uşaqlarla mırtlaşıb, deyib-gülməyə davam elədim. Həm də ki, paraleldə 1-2 şey də oldu.

Qızın sevgilisi o biri qrupdakı, məndən 3 yaş böyük qaqaş idi. Eləcə salam-sağolumuz, xətir-hörmət* edit3: o yaşlarda nə qədər olursa artıq vardı aramızda. Əsgər getməyib elə hey universitetə girmək üçün hazırlıqlara gedirdi elə. Onun da adı yadımdan çıxıb uje, amma uşaqlıq dostununku qalıb: əli. Əli bizlə oxuyurdu, mənə görə iri bir gədəydi. zərərsiz-ziyansız gəlib-getdiyim, özümçün dığırlandığım halda yersiz sataşırdı. Yola verirdim, amma 2-3 dəfədən sonra əsəbiləşdim, dərs arası qızları çölə çıxarıb, onu da balkona çağırıb, ağzımdan çıxanı söyüb gədəni vurdum. Yumruq-təpik, Əlbəyaxa girişəndə sübhan ayırdı bizi. əli də dedi çöldə davamı olacaq. Sözün düzü, həmin vaxt əsəbim soyuyandan sonra qorxmağa başlamışdım, çünki dostu da, özü də yekəydi məndən - fikirləşirdim ki, dərs çıxışı təklənib döyüləcəm. O yaşlarda belə anlar üçün dostluq elədiyim, artıq türmə yatmış “Ara uşaqları” 1 saata gələcəkdi, 40 dəqiqəyə də dərs bitəcəkdi. Işimi qarantiyaya alım, düz olduğum yerdə təklənib döyülməyim deyə elə balkondan çıxandan sonra dərsin davamı başlamamış getdim o oğlana danışdım məsələni ki, bəs “vəziyyət budu, böyüyüsən, elə elə ki, çöldə haqq-hesab olmasın, bazar günü (həmin gün cümə idi) sizdən də, bizdən də 7-8 nəfər böyüklər gələr, “söhbət” eliyərik”* edit4: yaz divara, vorovskoy bertrand avara * edit5: dediyim o böyüklərdən biri heç il yarım keçməmiş bıçaqlanıb öldürüldü . Elə də oldu olmağına, amma oğlan həqiqi də böyüklük edib uşaqlıq dostu əlinin tərəfini tutmaq yerinə, bəri başdan elə ordaca onun adından üzr istəyib “ehtiyac yoxdu, qaqa, səhv ondadı, mən onu başa salacam, gəlib səndən üzr istəyəcək” dedi. Qızdan uzaqlaşmağımın əsas səbəbi də elə bu məsələ oldu. Fikirləşdim ki, “bir gəlib, bir gedən”, nə istədiyi bəlirsiz qızdansa, belə “ponyatkalı” oğlanla aramın yaxşı olmağı məsləhətdir. O qaqaşla da köhnə facebook hesabımı silənə qədər çox mehriban, yaxın dostluğumuz oldu. Qız da zatən gəlməyi 1-2 ay olmamış hazırlıqdan çıxdı. Mən də, indiki dillə “bro code”, o vaxtki dillə “oğlanlıq” olaraq, dostunun köhnə sevgilisi, ya da ümumən xoşlandığı qızla sevgili olmamaq üçün qıza yaxın durmadım, öz şəkillərini, çıxıb gəzərkən çəkdiklərini-filan atanda, nəsə yazanda yola verdim, fb-da dostluqdan çıxardım. Sonradan qışda fərdi getdiyim yaşlı rus dili müəllimimin sarışın nəvəsindən xoşlanma duyğuları yaranmışdı, ən əsası da artıq o vaxta qədər tanıdığım ən əjdəha qız olan və “halleri” olmadan qeyd-şərtsiz hər şeyi rahat şəkildə danışıb, bölüşüb, ünsiyyət qurduğum lamiyə ilə tanış olmuşduq(@101511). O biri qız hazırlığa yaxın yerdə qalırdı. ara-sıra dostları çıxarkən görüşmək üçün gələndə görürdüm sadəcə, bəzən heç salamlaşmamış keçirdik. Yazda hazırlıqdan birdəfəlik çıxdığım gün də gəlmişdi, onda artıq sevgilisindən ayrılmışdı. Çöldə hamıyla sağollaşanda gördüm, qıraqda söhbət edirdi. Məni görəndə gülüb, əl eləyib salam verdi* edit6: o vaxt təəccüblü gəlmişdi, indi üçün tipik şeydi . yanındakı qızlar “hazırlıqdan çıxır, arazda oxuyacaq” deyəndə gəldi, əvvəl olmadığı qədər səmimi, mehriban danışdı(q), ən axırıncı elə onla sağollaşıb getdim. Içi o qız qarışıq digər uşaqlarla da əlaqəm birdəfəlik itdi, ondan sonra vasmoyun həmin hissələrinə də yolum düşməyib heç. Indi kim hardadı, nə edir, ölübmü, qalıbmı - allah bilir.

Bu gün ****** ilə görüşmüşdüm günortadan sonra. O günkü storini görüb haralarda olduğumu soruşmuşdu. yaydan bəri neçə dəfə deyib elə ki “şəhər mərkəzi sıxır məni, biz tərəfə gələndə xəbər elə, görüşək”, alındıra bilmirdim, axır indi alındı. Son 1 həftəki gəzməyimdən, onun səyahət xatirələrindən danışdıq çoxlu-çoxlu. ən çox xoşuma gələn yanı odur ki, harasa gedəndə sosial media göstərişi kimi “baxın, romada idim, kolizeydə şəkil çəkdirdim” modunda gəzmir. Yaxın dostu ilə gəzirlər. hosteldə, çox vaxt da couchsurfing’lə qalıb yerli insanlarla tanış olurlar ki, olduqları şəhərlərin sırf aktual vəziyyətini turist kimi yox, əsl elə oranın insanı kimi gösünlər, təcrübə etsinlər. Ona görə də söhbətimiz ləzzət edir. Indi də mərkəzi, cənub-şərqi asiyanı, baykal gölünü görmək düşüb ağlına. Konkret olaraq öz dünyasında yaşayır: sakitcə gedir işinə, gəlir evə, dostu ilə görüşür, çoxlu-çoxlu səyahət etmək üçün pulunu yığır. Hər dəfə də təklif edir ki, mən də onlarla gəlim, qəşəng şəkillər çəkmiş olaram. Bayaq da “bu enerji və həvəs bir də haçan olacaq e? Onsuz da həyat bir zamandan sonra rutin döngüyə düşür. ailə-filan olandan sonra da bu azadlıq olmayacaq, gərək çoxlu gəzim, görüm”. Bu sözü çox xoşuma gəldi. Bakıda (mənə nisbətən) bir az qapalı şəkildə öz dünyasında fırlansa da, çox şeyin fərqindədi. Məsələn, mən elə olanda onun qədər olmamışam. Özümdən balaca birinin məndən daha artıq olduğunu gördüm, sevinc gəldi içimə, qürurlandım bir anlıq. Oturub coğrafiyadan, ölkələrdən, mədəniyyətlərdən, bu cür “açıq” səyahətlərin təhlükələrindən, onun, mənim gördüyüm müxtəlif yerlərdəki insanların asan, çətin - müxtəlif həyatlarından və s. uzun-uzadı danışdıq.

Sağollaşıb, yaxın idi deyə bu evə gələndə istər-istəməz özümü həmin bu şeyləri yaşadığım ərəfələrdəki kimi hiss elədim: başını salıb sakitcə üstünə düşən işləri aşırırsan, sevdiyin adamlarla görüşüb doya-doya xoş xatirələrdən, təcrübələrdən, arzulardan, çətinliklərdən danışırsan, gəlib evdə maraqlı nələrəsə baxıb, kitab oxuyub, boş vaxtını dəyərləndirirsən, arada-bir də smartfonu açıb vatsapda kim nə yazıb deyə yoxlayırsan - yerdə qalan dünya çox da vecinə deyil, öz xırda dünyanın içində yuvarlanırsan. Məlum haqq-hesablardan sonra qismən belə idi zatən, amma uzun illərdən bəri ilk dəfə eynilə o vaxtki “mən” kimi hiss edərək yaşadım. Sevindim bir anlıq, çünki həmin o “mən”im artıq yoxa çıxdığını düşünürdüm. Indi həmin evdəki masanın eynilə həmin illərdə oturduğum tərəfində, mənim olduğu bilinsin deyə həmin o zavod deffekti olaraq şüşəsində ləkə olan bakala su süzüb, yanıma qoyub, Öz hazırki reallığıma qayıtmadan öncə istədim hamısını vərəqə yazıb saxlayım. Axşamki görüş ləğv olub, gedim bir dönər alım, gəlib bir kino izləyim.
17 noyabr 2024
18:26

sözaltı günlük

Bazar günü grammar.nazi ilə o qədər oturduq ki, 2 gün ağrıdan düz-əməlli yata bilmədim. Amma Son 2 gündü əlayam. Birinci elə yağış yağıb hər yeri sel basan kimi içimdə sevinc yarandı* rəhmətə gedənlərə üzülürəm, onun buna aidiyyəti yoxdur . Vertolyotları qaldıran kimi də zəng elədim elə uşaqlara ki, mən uzağam hər şeyə, xəbərləri izləyib desinlər - zavodda yanğın olubmuş. Təbii fəlakət və qiyamət ssenarilərini sevirəm: insanlar arasındakı bütün sosial bərabərsizliyi və s bu kimi şeyləri o dəqiqə aradan qaldırır. Xoş günlərində siklərinə almadan öz çaplarında və mənə "çox fikirləşmə" deyib sabahı düşünmədən elədikləri vecsizliklərini çəkirdilər. Necə deyərlər, taksi 2 manatı soxur, usta 2 kisəni, məmur da 2 milyonu - bir-birindən fərqlənmirlər, hərə öz çapında edir. Hə, bir də ki, heç vaxt qara gün olmayacaqmış kimi hazırlıqsız olanları. O gün üstümə bir damla su düşmədəm gedib çatdım. qulağımda musiqi ilə. Çox dinc. insanları bu hallarıyşa gördüyümdən deyildi, özümün bunlara hazırlıqlı olmağımdan idi aldığım ləzzət. Emosiyalarım dəyişsə də, içimdəki dincliyin hər zaman eyni qalması üçün çalışmağımdan idi.

Dünən günortadan sonra hava açılan, işə gələ bilməyənlər gələn, bütün sistem tam oturuşandan sonra dedim elə "mən çıxıram, sabah da olmayacam". Havadan doyunca ləzzət aldım. Səhər hamı standart günün qaçaqaçında olanda öz kefimdə uzun yolu gəzə-gəzə təzə nömrəmi 5 qat ucuzuna götürməyə gedirdim. Yenə o "bu qaqaş kimdi belə bu cür nömrə ala bilir?" baxışlarıyla baxırdılar. Dayım uşaqları da görən kimi dedilər elə "kefin çox babatdı". içimdəki rahatlığı 10 gündü məndən beşbetər üzünü gülən görmədiyim favoritim olan kassir qıza ötürməyə düşmüşdüm. Nə olsa, hər dəfə səmimi, xoş bir gülümsəməylə qarşılayır* məndən öncəkilərə elədiyini görməmişəm . Günorta parkda uzanıb günəşdən o qədər ləzzət aldım ki, gəlib evdə son 1 ayda yatmadığım qədər rahat yatdım. 2 gündü xətrin istədiyim, xətir saxlayan hamıya bir-bir yazdım, görüşdüm, görüşə bilməyənlərlə də telefonda danışdıq. Çətinlik bir azca keçən kimi yaddan çıxaranları qınayıb özüm elə olası deyildim hər halda. istədim hamıya göstərim, ötürüm, yayım.

Saat 1-dən şəhəri öz kefimdə gəzirəm, indi gəlmişəm evə. Balkonda oturub ulduzlara diqqətlə baxanda başa düşdüm ki, 2018-dən bəri ilk dəfədi bu qədər diqqətlə və dinc, ləzzət alaraq baxıram. Ən son kəndəki həyətimizdə otların üzərində uzananda baxmışdım, hər şeyin başın buraxıb, telefonu, kommunikasiyanı atın bakıdan gedəndə. Açıb həmin günlərdə dinlədiyim youtube playlist'imə qulaq asıram bayaqdan.

Axşam Nəsimidə olanda yayın əvvəli pul istəmək əvəzinə "əmi, mənə su ala bilərsən?" deyən uşaqla rastlaşdıq. Bir dilənçiyə görə dəhşət savadlı və mədəni danışığı vardı, çox xoşuma gəlmişdi. marketə salıb "ürəyin nə istəyir, götür, mənlikdi" dediyim və nə istəsə alacağımı bildiyi halda eləcə "bunlardan içməmişəm, hansı dadlıdı?" soruşub, önərdiyimi götürüb getmişdi. Fırlatmamışdı, kişi kimi açıqca bəri başdan məqsəd və istəyini açıqca demişdi, kişi kimi də sağollaşıb getdi harasa. Axşam görəndə yaxınlaşdı ki, "əmi, necəsiz? Nə olub belə?". Keratanın necə də yadında qalmışam. Bu dəfə heç nə istəmədi, mən təklif elədim. Yenə nə istədiyini açıqca dedi, 2 "qaqaş" gedib oturduq parkda, birlikdə yedik. Uşaqlığını doyunca yaşaya bilmədiyinə pis oluram. amma özünü aparmağı o qədər xoşuma gəlir ki. Sırtılmayıb, əksilməyib, ləyaxlı, "Достойный" uşaqdı. Onla söhbətləşib böyüyəndə həmişə belə dürüst olmağını, "11 yaşın var, hələ hər şey qabaqdadı" deyəndə, onun nələr etdiyini, başıma nələr gəldiyini və s şeylərdən danışanda bir anda dayım yadıma düşdü. Mən balaca olanda dayım da eynilə belə: sanki 2 böyük insan, həyatda öz yeri, istəkləri və arzuları, hər şeyinə hörmət edilməli olan fərdmişəm kimi danışıb dərdləşirdi mənlə. Özümü onun yanında balaca, görülməyən bir varlıq kimi yox, əsl şəxsiyyət kimi hiss edirdim. Ümid edirəm o da bu cür hiss elədi. Elə danışdıq ki, heç adını da öyrənmək də yadımdan çıxdı. Gələn dəfə rastlaşanda nömrəmi verəcəm. Evə gələndə də (baxma: durduq yerdə adamın içini soyudan şeylər/-384651) entrisindəki qız yadıma düşdü yenə.

Nəysə, uşaqlar dedi mama məni axtarır, telefonu açıb ona da yazdım. Yenə kollekviumlar başlayır, Yenə "kafedrada düz-əməlli müəllim var ki? Sən allah bunları elə" deyib imtahan sualları, sillabuslar, elektron jurnallar ilə bir ton iş yüklədi. Hələ də heç nədən xəbəri yoxdu, mən də həftəsonuna kimi çatdırmalıyam. Bu gün sabah pensiyaya çıxmalıdı, bu illər ərzində Kişi qızı kimi 1 qəpik pul götürmədi. Hər cürə qəhbəlik elədilər, amma Hər dəfə "bəlkə, fakültədəki uşaqları tapıb sualları satım? Mənim etdiyimi heç kim bilməyəcək, 50/50 bölək, bir az da sən gün gör", "keçən ilkiləri at, kopyalayıb edim" deyib yoxlayıram, arvad yenə də acıqlanır ki, "gijdəmə!". Zatən edəsi deyiləm, o da qəbul eləsə, gözümdən düşər. Xasiyyətini bəyənməsəm də, xarakterini və bu cür duruşlarını sevirəm və heyranam. Arada "əlimin altından saysız müəllim keçib, sənin yarın qədər belə bilmirdilər" tırkasına gedib doktorantura oxuyub unidə müəllimlik eləmək pərilərim də gəlir.

Bu günlərim hələ xoş günlərim deyil, üstəsindən gəlməli olduğum çox şey var, amma rahat nəfəs almışkən doyunca dadın çıxartdım. Nəysə. Çoxdandır bir mahnı tapıb atmışdım qırağa, vaxtının çatmağını gözləyirdim. bu gün ancaq ona qulaq asmışam. Bütün olanlardan sonra hər cümləsi iliyimə işləyir...
pis ruhları qov, Ulduzları çağır
Pulsuzlara ver, uğursuzları qov
Gündüzləri keç, axşamları sev
Sonsuzluğa baxıb, onsuzluğa döz

(youtube: )

yazarların həyatdan çıxardığı dərslər

Tam olaraq budu dərs.


Amma mən kimdənsə nəsə umduğun halda nəsə etməməsindən danışmayacam. Zatən ağlı başında olan bir insan nəsə etməyən, heç soraqlaşmayan birinin "care etdiyini" düşünməz. Mən yalançı bir qayğı, narahatlıq şeysindən danışacam. Çox-çox uzun zaman öncədən fərqindəydim. Bu dəfə çox daha irimiqyaslı və müqayisəli şəkildə gördüm.

illər öncədən qəti bir qərar vermişdim ki, hər şeyi özbaşıma edib, özüm özümə tam yetəcək duruma gəlməliyəm və hər şeydən tam olmasa da, normal bir insana, özümə yetlik anlayışım olmalıdı. Silahlara tam hakim olmaqdan tutmuş mebel yığmağa, kritik anda qarşıdakını ən qısa yoldan necə zərərsizləşdirməkdən(öldürməkdən) tutmuş yaralanma/astma/ürəkgetmə/boyun sınması/intihar cəhdi və s zamanı ilkin tibbi yardıma, ağac calağından ev tikmək, çirkli suyu firtirləməyə, özünü ekstermal durumlardan çıxarmağa qədər ümumən hər şey. Hətta dəxlisiz haşiyə olsa da, arada
dereklə ölkədə vətəndaş müharibəsi, zombi virusu, nüvə hücumu zamanı üçün planlarımızı maraqla oturub danışdığımız olub. Sözüm onda deyil. Sözüm ondadı ki, 15-16 yaşımda uje çatmışdı ki, ətrafdakı adi adamları, məndən zəhləsi gedənləri keçdim, heç mənə dəyər verdiyini, sevdiyini, xətrimi istədiyini deyən, orda-burda məni tərifləyən insanların böyük əksəriyyətinin bir sikimin başı olmayacağı fikrinə gəlmişdim deyə bu davranış üzə çıxdı. Bu gün oturub düşünəndə görürəm ki, yaxşı ki o qərarı vermişəm.

Bunu insan psixologiyasından anlayışı və ya ümumən həyat təcrübəsi olan yaşlı birindən soruşsan, o dəqiqə deyəcək. insanların qəti şəkildə sözlərinə yox, əməl və hərəkətlərinə baxmaq lazımdır. Ağzından bal damlayan o qədər adam var ki, eşidəndə adamın ürəyi açılır, deyirsən bu səninçün canını da verər. Amma əməldə bunu görə bilmirik. Əməldə görmək cəhənnəm, həmin insanlar özləri özlərini həqiqətən düz-əməlli, götlü-başlı insan kimi bilirlər və səni də inandırmağa çalışırlar ki, sən onlarçün qiymətlisən, üstəlik, borclu da çıxarırlar. Ona görə həmişə hamını özümdən uzaq tuturam, çətin vəziyyətdə olduğumu göstərmirəm. Zorla da olsa, gəzə bildiyim, nəfəs aldığım müddətcə kiminsə nəsə xeyri lazım deyil, özüm hər şeyi birtəhər həll edərəm, əsas odur vaxtımı, emerjimk, diqqətimi almasınlar, ziyanları dəyməsin. Qəza keçirəndə də eynisini elədim, amma alınmadı və düşünürəm ki, yaxşı ki də alınmadı, ətrafımı təmizləyib rahatladım.

Başda "irimiqyaslı müqayisə" dedim, ondan danışım. Hadisə olanda telefon yox idi üstümdə, özümü 3 gün sonra gecə bakıya çatdıra bildim. Gördüm uje vəziyyət "partdıyıb", bir ton mesaj, nə qədər zəng var. dostlarımdan biri* ümuməm bir çoxu heç nədən xəbərsiz şəkildə 1-2 dəfədən sonra "başı qarışıq olsa, ən azından açıb heç olmasa 'işim var' deyər" məntiqi ilə gündə 5 dəfə zəng edibmiş. Bu həmin insanlardandı ki, nəsə danışası olsam, elə ona danışaram, etibarlı adamdı. Ki, içimi tökmək də istəyirdim. Zəngini açan kimi yerimi öyrənib gəldi və ilk dediyi şey "gəl otur yemək ye, özüvə gəl, sonra danışarıq" idi. 300-400 mesaj vardı, baxa bilməyəcəkdim, dedim heç olmasa zəngləri açmağa çalışım. Bax o deyilən "action speaks" şeysini onda gördüm. Bu il çox sosial davranırdım, qaynayıb-qarışırdım, hamıya qarşı daha az məsafəli idim. Telefon əlimə keçənin səhəri günü zənglərə cavab verdikcə o qədər iyrəndim ki dost-tanışlarımdan, təzədən 3-5 adamla oturub-durub qalanlarını ancaq "təsadüfən rastlaşanda salamlaşarıq", "görəndə özüvü görməməzliyə vur" şeysinə qayıtdım. Təsəvvür elə, əksəriyyətinin tipik "necəsən?" sualından sonra ilk soruşduğu şey "harda oldu? Necə oldu? Neçəylə gedirdin? Nə qədər xərcin çıxdı? Nə maşını idi?" kimisindən gijdıllağskiy şeylər idi. Heç bir qram nəsə də ummurdum heç birindən; məndən olsa, heç qoymazdım kimsə nəsə bilsin. Amma day adama deyərlər, rast ki xəbərin var, rast ki "narahat olmusan", ə sikim sortunu, heç olmasa, götlü-başlı hərəkət elə. ilk 2-3 dəfə sakitcə yola verdim ki, hörmətsizlik olmasın, ən azından itirib-axtarır. Sonra həmin o həqiqətən narahat olub axtaran adamlarla danışanda, "hardasan? Bir yerinə bir şey olmayıb? Nə edəcəksən? Vaxt de, gəlim dəyim" eşidəndə danq elədi, dedim ala sikim elə itirib-axtarmağı, mən siklərimə deyiləm e, gijdıllağlar axşam çay içəndə, ya podruqalarıyla oturanda söhbət eləməyə material axtarır. Ondan sonra neçə adamı qız-oğlan ayırmadan birbaş söydüm ki, "sikdir başımdan, heç hənanın yeridi?". Demirəm soruşmamalı idilər, məsələ niyyət və nəyi önəmsədiyindi.
Hələ 2-3 nəfər vardı, bildiyin siklərinə olmadan mırta söhbət eləməyə başladılar ki, mən bunları dindirim, bunlar da yayı necə keçirdiklərindən, harda nə etdiklərindən danışsınlar. Bakıda olmayan, lap olsa belə bəzi səbəblərdən yanıma gələ bilməyən, gəlsə belə həqiqətən edəcək nəyisə olmayan adamların "danış, bir az söhbət edək, əlimdən sadəcə bu gəlir. sənin də başın qarışsın, canın sıxılmasın təkcənə" deyib elədiyi söhbətlərdən deyildi e. Bildiyin "hmm, demək elə şey olub. Anyway. Mən də filan-filan şeylər elədim, filan yerləri gəzdim" modunda öz kayflarında idilər, umurlar ki, oturum o vəziyyətdə onlara qulaq asım, dindirim. * hər cürə ləyaxsız gijdıllağı var da ətağa

Həmin ərəfədə ən çox iyrəndiyim və inanılamaz dərəcədə qeyri-səmimi gələn ifadə də soraqlaşanda "nəsə lazım olsa, de" tipli şeylər idi. Əslində, gözəl ifadədi, amma yerində olanda. Nə bilim, görərsən ki, dostun-tanışın sıxıntılı ruh halındadı, soruşursan. cavab verməz, hə, onda yanında olduğunu bildirmək üçün deyərsən ki, "nəsə olsa, burdayam, çəkinmə", çünki bilmirsən durumu. Amma misalçün, təsəvvür elə ki, yolda gedirsən, yıxılıb ayağını qırırsan ya nə bilim, qolun-qılçan əzilir və dostun həmin moment sənə deyir ki: "allah şəfa versin, nəsə lazımdırsa, de". Qəribə və debilcə deyil? Səncə, o insan bilmir ki, o vəziyyətdə nə etmək lazımdır? Təsəvür elə, "heç nə lazım deyil" deyirsən və o insan da üzün çevirib çıxıb gedir və bir də səndən xəbər bilmir. Bax eyni o durum idi. Yazıb soraqlaşır, hər detalı öyrənir, bilir ki, tək qalırsan, bəzi səbəblərdən dolayı ailəyə xəbər verə bilmirsən, ölüvay vəziyyətdəsən - uzanmaqdan başqa heç nə etmək olmaz, hərəkət etmək üçün ağrıkəsici vurursan, hər şeyi məcburən özün eləməlisən: həkim tapmalısan, yanına getməlisən, dərman almalısan, evi yığışdırmalısan, yemək bişirməlisən, alış-veriş etməlisən və s. Bunları öyrənəndən sonra o ifadəni eşidəndə, allah haqqı adamın üzü gəlmir deməyə ki, "hə, filan şeyi etmək lazımdır, edə bilərsən?". Səmimi və içdən bir qayğı, diqqət bütün bu detalları öyrənəndən sonra "yat dincəl", "özünə çox əziyyət vermə", "istirahət elə", ya da "nəsə lazım olsa, denən" deyildi, "evə nə almaq lazımdırsa, yaz mənə. işdən çıxanda alıb gətirəcəm", "mən də bir soraqlaşacam görüm məsləhətli həkim varmı", "evə nə vaxt gedəcəksən? yemək gətirəcəm səninçün", "icazə ver, axşam gəlim sənlə qalım" idi. Zatən kritik günlər xaric əksəriyyətini qəbul etmədim, heç vaxt kiməsə yük olmaq istəməmişəm, canım çıxa-çıxa hər şeyi özüm elədim. Vaxtilə o dediyim qərarı sırf elə bu günlərimçün vermişdim. Ancaq həmin durumda o eforu görmək, həqiqətən kimlərinsə yanında olduğunu bilmək, hiss eləmək özü belə adama bir güc verirdi. Elə sözlüyün özündə bir yazar vardı* adı qalsın hələlik , "desəm, etməyəcək onsuz da, elə adam deyil. yaxşısı ağız açmayım, kənardan adam taparam" deyə düşünürdüm, qaqaş özü təklif elədi ki "istəsən, səninçün filan şeyi edə bilərəm".
Ya misalçün, eləcə "allah şəfa versin, çox danışıb yormaq istəmirəm, istədim bir xəbər bilim" deyənlər. Ətağa, onlar mənə bu tiplərdən qat-qat daha çox doğma və səmimi hiss etdirdi. Ən azından sırf "ponyatka" xətrinə etdiklərini açıqca bildirdilər, yoxsa yalandan can yandırırmış kimi görünüb, yorğun adamı bir az da yormadılar. (ki, bunu deyən bir neçə adama sırf yoxlamaq üçün dediyim şeylər də oldu, amma "üzrlü say, işdən vaxt qalmır" kimisindən şeylər eşitdim).

işin əsli, heç kim debil deyil, kim hansı durumda nə edəcəyini, ya da nə etməyəcəyini çox yaxşı bilir, sadəcə etmək istəmir. Yeri gəlsə, nə etməməli olduğunu da yaxşı bilir. Məndə ikrah hissi yaradan şey bu deyil əslində, bu adamların sanki veclərinəymiş kimi danışmağı və sonra da səni pis görməyə başlayıb borclu çıxarmaqlarıdı. Zatən bu 3 ayda "nəsə lazım olsa denən" tipli 50-60 nəfər adamdan sadəcə 3 nəfər oldu ki, təzədən yazıb hal-əhval soruşdu və bir az toparlanan kimi də gedib görüşüb çox sağ ol dedim.

Artıq yavaş-yavaş düzəlirəm, rasxodları qarşılayım deyə part-time işə də gedirəm, arada bir şəhərdə gəzirəm ki, başım açılışsın. Neçəsi görüşmək üçün yazır, cavab vermirəm ki, açılsınlar başımdan. uşaqlar deyir ki, indi də orda-burda "qoz qoymur" "adam saymır" kimisindən şeylər danışırlar. Dərinə getsək, nəticədə belə davranan ətrafımda olan qeyd-şərtsiz hamıya çətin durumda olduqlarını görəndə heç mənə ağız belə açmadan kömək eləmişəm, yeri gəlib gecəni səhərə kimi oyaq qalmışam, maddi, mənəvi hər cürə dəstək göstərmişəm. Və bunları da qətiyyən üzlərinə vurmaq, borc kimi etməmişəm. Sadəcə xarakterim budu. Fərqi nədi dostundu, tanışındı, ya yoldan keçən biri - kor deyilsən də, nəyə ehtiyacı olduğunu görürsənsə, istəyəcəyini gözləmədən əlindən gələni elə getsin. Zatən üz-üzə gələndə türklər demiş, nəsə ima etsələr, itin götünə soxub çıxarmayacam. Hətta "sən filan vaxtı mənə filan şeyi eləmişdin, mən də səninçün nəsə etmək istəyirəm" deyən adamlar vardı, ətağa, deməsələr, bütünlüklə yadımdan çıxmışdı ki, mən haçansa elə şey eləmişəm.

Hələ bunlar cəhənnəm e, biri vardı, zəng eləyib cani-könüldən isti şəkildə danışdı. Səhəri günü də yazanda mehribancasına danışdıq, axırda çətin vəziyyətdə olduğunu deyib borc istədi. Qəsdən "yoxdu" dedim, o qədər xərc arasında yenə də ayırdım 200 manatı qoydum qırağa ki, əgər bir də hal-əhvalımı tutsa, borc saymadan birbaşa verəcəm pulu. Hələ də yazmayıb* :d .

Bütün bunların heç biri təsir eləmədi, tək birindəm başqa. Yaxın dostlarımdan birinə ağız açanda "işdən vaxtım olmayacaq. Həm də qripəm, heç yaxşı hiss eləmirəm" dedi, anlayışla qarşıladım* Halbuki həmin gün o çətinə düşsəydi, mən 2 əlim qanda olsa, yenə də durub gedərdim köməyinə, o dərəcədə yaxın olmuşuq . sonra dayım oğlu ss atdı ki, həmin axşam pivə storisi qoyub. Bildiyin şərəf, kişiliyinə qədər ağzımdan çıxanı deyib sikdir elədim. 2 aydı hər 2-3 gündən bir yazıb ara düzəltməyə çalışır. Təsəvvür elə, dalaşıb yollarımız ayrılan, "bir də birlikdə olmayacağıq* hələ də bu fikirdəyəm " deyib keçən il aylar uzunu qruz çəkdiyim qız bakıya 2 günlük gəlməyinə baxmayaraq bir yol tapıb gəldi ziyarət elədi, münasibətimizi bərpa etməkçün çalışdı, o soxasoxda bütün axşamı mənlə qalmaq istədi, amma 9-6 işləyən yaxın dostum 2 gün ərzində 15 dəqiqəlik vaxt tapmadı...

Nəm əşşi. Uzun sözün qısası, o başdakı videoda deyildiyi kimi, "it's simple. when people actually care, they Actually try".

vəfat edən yaxınlarımızdan qalan şeylər

6 yanvar 1943 - 12 oktyabr 2018

Uşaq vaxtı o qədər gülməyən və qaraqabaq olmuşam ki, dayım bütün çevrədə mırt və "tema" sayılan, hamını güldürə bilən qonşumuz bizdə olanda ortaya pul qoyub mərcə belə girib ki, "neynəsən də bu uşağı güldürə bilmərsən"* mərci udub . Anam həmişə danışır ki, "Sıpa kimiydin* uşaq vaxtı 2-3 razmer böyük corab geyindirəndə belə ətim pırtdıyıb-çıxırdı, başqa bir şəkildə düşüb , adam əlləşdirib yemək istəyirdi səni, amma qoymurdun kimsə yaxın dursun. Elə ancaq donuz kimi anqırırdın* ağlayırdın yox, anqırırdın ki yemək verilsin. Sonra da başını atıb yatırdın, ya da keçib özünçün oynayırdın". qaynayıb-qarışan, hər dəqiqə deyib-gülən, oynağan uşaq olmamışammış. Yalnızca sevdiyim və məni həqiqətən çox istədiyini hiss elədiyim insanlarla olub* babam, dayım və dayımın dayısı . Bütün uşaqlıq şəkillərim arasında cəmisi 3 dənə üzüm gülən şəklim var. Bir ton şəkil arasında cəmi-cümlətanı 3. Qalan hamısında qaş-qabaqlı durmuşam, Anamın, atamın qucağında, yanında belə. Və bu şəkillər arasında cəmisi 1-i yanımda insan olandadı, o da babam və bu şəkil.

Hətta 1 dəqiqə sonra çəkilmiş daha bir şəkil var. üçüncü adam gələndə o dəqiqə yenə sifət eləmişəmmiş. Bütün şəkillərdə də bu cürəm.

Ata babamı çox görməmişəm. Öləndə çox balaca idim. Anamın dediyinə görə, oğlan uşaqlarını görməyə gözü olmayıb. yalnızca qızlarını və qız nəvələrini çox istəyib. Nəsildə bir dənə mən istisna olmuşam, məni qızlardan belə daha çox istəyib. Amma ondan tək xatırladığım şey öldüyü gün və evin ortasında uzanan meyitidir. Ana babamı isə çox sevirdim, bir ömür bəs edəcək qədər vaxt keçirə bildim. Onun ən sevdiyi nəvəsi mən olmamışam, amma ən çox hörmət elədiyi, sayıb-seçdiyi mən idim. Yanında özümü xoşbəxt hiss elədiyimi görüb də bunun qiymətini bilən tək-tük adamlardan birincisi elə babam olub. Babamla yadıma gələn ilk xatirəm məni boynuna mindirib böyürtkən yeməyə apardığı anlar olub, çox qırıq-qırıq canlanır gözümdə. inanılmaz xoşbəxt idim. Bir dəfə Nənəgilə gələndə harda olduğunu soruşanda "bacını böyürtkən yeməyə aparıb" demişdilər, içimdə ondan çox incimişdim ki, "məni niyə aparmadı, gözləyə bilərdi". 20 ildən çox keçib, amma duyğusal yaddaşımda qalıb hələ də. Babamdan tək incikliyim də elə o olub, amma yadıma düşəndə gülümsüyürəm. Böyüyəndən sonra haçan getsəm, otuzdururdu başda, nənəmə deyirdi doldursun süfrəni. O biriləri, tipik nənə-baba dəstiri, əzizləyib tırkaladığı, bəzən məcbur elədiyi halda bir dənə mənə elə eləməyib. məzlum halda "sən allah(ya da "mən ölüm"), bundan da ye" deyirdi. Hiss edirdim ki, yetim mənə yatamaq üçün bilmir nəyi necə eləsin. Zatən ildə 1-2 ay görürdü.

Ümumiyyətlə, nəvələrinə qarşı çox gözəl baba olub. mən orda olmamışam, amma uşaqlar danışır ki, bir dəfəsində yığışıb atlardan danışırmışlar. Babam qıraqdan eşidib, yarım saat sonra at arabası tapıb gətirib, nəvələrin hamısını yığıb bütün kəndi gəzdiribmiş. Nənəm də bunu görəndə başlayıb deyinməyə ki, "nağayrırsan?! Uşaqlar yıxılıb-eliyər. Yekə kişisən, Camaat görür, nə deyərlər"-zad. Dayıoğlu indi deyir ki, "o vaxt yıxılsaydıq belə qozumuza olmazdı. Uzağı ağlayacaqdıq, amma əsas odu baba bizə onu elədi. Nənədə ancaq nifrinlik, deyingənlik, içiqurdduluq vardı". Nənəmin yaxşı insan olmadığını uşaqlıqdan hiss edirdim. Məni "arzum muradım, qolum qanadım" deyib çağırırdı, amma dalınca elə ancaq "ata-ananın sözündən çıxma" zırt-pırt kimisindən qəliblərə soxmaq idi elədiyi. Hər dəfəsində də uşaq vaxtı həkimlərin "bu uşaq öləcək" dediyi 1-2 məsəlıni yada salıb "səni mən qoymadım" deyib borclu çıxartmağa çalışırdı. ildə ayda bir dəfə görürsən və gördüyün də sadəcə bu olur. Murdarlığını da mənim barədə anama "yol göstərərkən" xəlvəti qulaq şahidi olanda anlamışdım. Ona görə də ölməmişdən hələ 6-7 il qabaqcadan yığıb-yığıb əsəbiləşəndə son nəticə kimi üzünə demişdim ki, "sən öləndə heç vaxt qəbrivin üstünə gəlməyəcəm", ondan sonra da danışmadım. 2 ildir ölüb, yasına sadəcə "dayımın anası ölüb" deyib getdim ki, hörmətsizlik kimi görməsin. Qəbirüstünə getmədim. Amma babam çox az şey deyirdi. Heç nə eləməməyi belə bəs idi. Baxmağından, görəndə üzünün gülməyindən bilirdin ki, sənə dəyər verir və nəsə etməməyi nə edəcəyini bilmədiyi üçündü.

Yeniyetmə vaxtı kişiylə ancaq mırtlaşıb tema tuturdum. Yalnızca çağıranda "baba" deyirdim, qalan bütün hallarda "babişko". Nə qədər taşşak keçirdik ala. Çox səmimi idi e. Kimisə söyməyi və bəzən uşaqlara əsəbiləşib acıqlanmağı belə gülməliydi. içində bir qram pis niyyət və çirkinlik yox idi. Autizmli messi ağlayan müxbirin qabağında güləndə necə görünürsə bax elə idi. Siqaret çəkmə pozasından tutmuş, yemək yeyiş şəklinə, oturuşuna, kiminsə haqqında danışılanda qəfil absurd söyüş söyməsinə qədər hər şeyi tema idi. Qarnımıza ağrı girəcək qədər gülürdük uşaqlarla. Arada o biri uşaqlara acıqlandığı olurdu, bir dənə mənə yox. Bilirdi ki, sırf onu çox istədiyim üçün edirəm, mənim "sevgi dili"m budu, ona lazım olan da orda mənim deyib-gülüb şən olmağım idi. Nə bilim ala, bir də gördün deyirdim "bir xoş gün görmədin, ay baba, həyatıvın ikinci baharın yaşamaq vaxtıdı. Boşa bu arvadı, filankəsin nənəsi dul qalıb, onla düz-qoş edək səni", bir də gördün ciddi-ciddi "da bu yaşdan sonra nə evlənmək" dedi. Tema tutduğum vaxt bizə yox, uzaqlara baxırdı çox vaxt, bizi görmürdü. Özümüzü də boğub saxlayırdıq ki anqırıb gülməyək, ayıb çıxmasın. Blyaa, mən də üzü o yana diriyirdim ki "a nolub sənə, cavan oğlansan, yaşudların hələ indi evlənir. Yazıq arvad da darıxır indi, sən yetim də bir əsl qadın nəvazişi gör". 16-17 yaşım vardı, konkret götverənlik edirdim ətağa( :d). Nə bilim ala bir də gördün fikrə gedirdi, siqaret yarıya qədər yanırdı, külü də üstündə. Göz-qaş edirdik, dayıoğlu gedirdi xəlvətcə barmağıyla vurub salırdı. Milyon dənə şey var e, hamısın hər dəfə gülərək yada salırıq. işin ən ləzzətli yanı o idi ki, mən hər dəfə tema tutanda uşaqlar bilirdi məzələnirəm, o tutmurdu, onda lap gülməli olurdu. Kişini, türklər demiş, pohpohlayırdım tez-tez, özünə də ləzzət edirdi. Keçən dəfə tısadüdən yadıma düşdü, girdim cloud hesabında baxdım ki, yemək yediyi, məşhur siqaret çəkmə pozasında durduğu və s şəkilləri qalıbdı.
Mən gözümü açandan eyni saatı taxdı, həmin bu şəkildəki saatı. indi xalamdadı, onlarla da danışmıram. onu hərlədib-fırladıb götürəcəm özümə.

Narahatlıqları yaranmışdı son dönəmlər. öyrəndik ki, xərçəngdi. Çox qəribə olmuşdum. Həkim demişdi ki, "o biri ad günün görməyəcək, 8 ay ömrü qalıb". Özünə bildirmədilər məsələni. Axşam mama gəlmişdi, o dedi ki, bəs gizlədilsə də, özü bilibdi məsələni. Yaşamaq istəyirdi. 4-5 yaşından siqaret çəkən idi, 70 il sonra tərgitdi. Həmin yay, ümumən o il elə şeylər oldu ki, başımı itirmişdim, heç ən yaxın dostum da bilmir o dönəmləri. Yayda cəmisi 10 gün filan qala bildim. Sonradan ölümünə yaxın ərəfələrdə mamam zəng elədi ki, baba "Eşitdim yaxşı yerə giribdi. haralardadı, neyniyir? Bu yay heç doyunca görə bilmədim ki" deyib məni soraqlaşıb. vəsiyyətin də edəndə "bertrand gəlməmiş meyidimi qaldırmıyın" deyib, qabaqda mənlə dayımın böyük oğlunun getməyini istəyib. içim cızz elədi. O ərəfələr artıq ağrılarına görə psixotrop dərmanlar atırdı, ümumiyyətlə ayağa durmurdu. Beşinci gün durdum getdim rayona. Gördüm uzanıb, ağrıyır. Əzəldən arıq olub, amma orda konkret çəlimsiz idi. Gəldiyim deyiləndə azca dikəldi, görüşdük, hal-əhval soruşduq. əlindən tutdum, giziltini hiss edirdim. Bilmədim neyniyim, pohpohlayıb qüruruna oxşayıb "kişi adamsan, axır ki, siqareti tərgidə bildün" dedim. ağrı içində gözün qısıb gülümsünürdü. Yarım saat zad oturdum eləcə, bazar günü axşam da qayıtdım.

Elə sonrakı beşinci gün idi. Həmin gün səhər nazirliyə dəyməliydim, günorta dil imtahanı verməyə, sonra da birinci dərsin yerinə unidaxili əlavə bir sınaq. duranda gördüm ki, mamam gecə 3-ün yarısı mesaj yazıb ki, "baba rəhmətə getdi". Hazırlaşıb zəng elədim ki, vəziyəti bilim. Dirəşdi ki, "adam çoxdu, Çatdırmayacaqdan, o tərəfdən də çox problem yaşayacaqsan". Dedim indi qadın xeylağıdır, vəziyyəti şişirdir, mən də sikərəm o planları ki dayıyla üz-göz olacam, baba da diliylə deyib. Gördü uje özümdən çıxıram, birbaşa adboy verdi, dayım yığdı. ilk və sonuncu dəfə onla bozarıb danışmağım onda olub. Ciddi-ciddi "ala" demişdim kişiyə ki, "elə şey olmaz, gözdüyün çıxmışam". Sakitcə "bu qədər camaatı gözlətmək alınmır, hamı da bilir niyə gələ bilmirsən, heç kim əlavə nəsə fikirləşməyəcək. kişi də səni axırıncı dəfə görübdü. Dala qalma, aramızda inciklik ola bilməz".
Bu qədərin gözləmirdim açığı. Qəbirstanlıqla ev arasında 4-5 km yol vardı. Uşaqlar dedi ki, basdırıb dala qayıdanda axırıncı maşın hələ onda tərpənibmiş. O gün orda ola bilmədim. Gecə mesaj yerinə zəng olunsaydı, polnu çatdıracaqdım. Tez-tez fikirləşirəm bu barədə. Axırıncı dəfə babamı görəndə ona vurulan iynənin eynisini 2 ay qabaq mənə vurdular. Bir ona sevinirəm ki, çox da ağrı çəkməyib və sevdiyi insanlar yanında idi.
Uşaqlar ilə nə vaxt otursaq, mütləqdir ki, söhbəti açılır, danışılır, yada salınır. Rayonda adi bir günümüzdə belə bir də gördün anlıq olaraq "durun gedək babanın qəbrin ziyarət edək" deyirik. Qəbirsanlığın yanından nə vaxt keçsək, ya dönürük içəri, ya da yavaşlayıb uzaqdan boylanırıq baş daşına tərəfə.

Belə. 3 aydır psixoloji yox, sırf bioloji səbəblərdən depressiya içindəyəm, canım boğazıma dirənib* psixoloji olanda düzəltmək asandı, biolojik səbəb olanda daha ağır olur və uzun çəkir . Səhər durdum ki, hava tutqundu, onsuz da bu sikdiyimin depressiyası elədir ki, hər şey neqativ təsir edir. 3 aydır vaxtilə doğma saydığım, belə vəziyyətlərdə yanında olmağıma, ya da yanımda olmasına arzu duyduğum insanların hamısından uzağam. Ya fiziki məsafə var, ya da ki belə.. sadəcə hörmətsizlik olmasın deyə 3-4 insanla görüşmüşəm cəmisi. Yağış başlayanda vobşe trigger oldum. iliyimə qədər hər yerə yad və tək hiss elədim, bilmədim kimə deyim, nə edim, hara gedim. Həmin an yağışı durduğum plaşatkadan yox, babamgilin quraqlığından izlədiyimi, uşaq vaxtı babagildə divarında xalçalar asılan o otaqda, o ağır, qalın yorğanda yatıb canımın ağrısının çıxmağını xəyal elədim. Doluxsunub babagili, kişini xatırladım. Telefon tapıb paylaşdığım son yazını oxuyub şəkillərə baxdım. 6 il ərzində saysız-hesabsız kərə eyni şeyləri eyni həvəs və maraqla danışmışıq. Bu 6 il ərzində mən ilk dəfə dünən hiss elədim ki, babam artıq yoxdu. Anamın o axşam dedikləri sözlər düşdü yadıma... (baxma: durduq yerdə adamın içini soyudan şeylər/-380606)

Axşam uşaqlar zəng elədi ki, mama onlardadı. Tarix də yerinə düşdü. Durdum getdim. 2 saat söhbəti getdi yenə. Anlıq yadıma düşəndə dedim telefonu diktofona qoşsun, az qismi də olsa yazılsın. 3 ay ərzində ilk dəfə onda içim isindi, dinclik hiss elədim, uzun zamandan bəri ilk dəfə özümü belə özüm kimi hiss elədim, eyni o uşaqlıq şəklimdəki kimi içdən gələn bir sevinclə güldüm. Xatirədir. Dayıoğlu demiş, vaxt gələndə bu söhbətə belə özləm duyacağıq. Ağrıdan gecəni yata bilmədim, oturub səhərə kimi 18 dəqiqəlik səsə qulaq asıb gülümsünmüşəm. Heyif ki bəzi səbəblərdən bura ata bilmirəm. Kişi özü olmasa belə xatirəsi yenə də adamı isidir...

derek

O gün bizə çağırmışdım, gələ bilməmişdi. Bu axşam görüşdük, yaxın dostumu da gətirdim ki, ikisi də hərbiçi uşağıdı, sözləri tutacaq. Nəticədə, yüngülvari içdilər ikisi də* postlardakı şəkildə kofe içən mən idim ahahah , qəşəng söhbətləri tutdu. hətta dostum sözlüklə əlaqəsi olmasa da, sən demə neçə dənə sözlük yazarını tanıyırmış real həyatda, derek "filan yerdən filankəs var, bəlkı tanıyarsan?" dedikcə üzə çıxdı. Ardınca da sağollaşanda içki məclisinin davamı orda olsun deyə məni evinə çağırdı. 28-ə gedən yolda qəfil yol qırağındakı gülü qırıb, mənə uzadıb: "Kişilər ilk gülünü öləndə alır, brat. Bilirəm, sən də gül almamısan heç vaxt" - deyib gül verdi. Sərxoş olarkən deyilən sözlərin, edilən hərəkətlərin səmimiyyətini sorğulamamalı olduğumu çoxdan öyrənmişəm. Ona görə də duyğulandım. ilk gülüm olduğu üçün yox, bu cürə səmimiyyətlə verildiyi üçün.

Aramızda çoxdandan qalma 1-2 inciklik temaları olmuşdu, onları da şirinliklə yoluna qoyduq. iş orasıdır ki, çox içdi. dedik-güldük, amma çox içki içilən məclislərin sonu eyni olur: qruz.

Danışdıqca gördüm ki, vaxtilə yaşadığı çətinliyin bir çoxunu mən də yaşamışam, o baxımdan ortaqlığımız var. hər nə qədər fərqli yolların yolçusu olsaq da, sevgidən tutmuş həyatı necə yaşamaq mövzusuna qədər əksər şeylərdə baxış bucaqlarımız fərqlənsə də, onu çox yaxşı başa düşürəm; özü də bunun fərqindədir. Nə vaxt fikir içində çətinlik hiss eləsən, dərdləşmək istəsən, ümumiyyətlə, əlimdən gələn bir şey olsa, həmişə bir zəng uzağında olacam. Öpürəm səni.

içib açarını içirmək

Həftədə bir, on gündən bir də olsa, məhləmizdə bir qızla qarşılaşırdım. Hardasa 21-22 yaşı olar. Azərbaycan ortalamasının üstündə bir gözəlliyi var. O boyda Məhlədə 2-3 qız diqqətimi çəkirsə, ilki odur elə. Üzündən, tipindən xoşum gəlir: görəndə gözüm bayram edir, xoş oluram. Ən pisi də odur ki, hər dəfə də üz-üzə gələndə qarşılaşırıq: yəni o gedir, mən gəlirəm, ya da əksinə. moment sıxırdım ki, necəsə ikimizin də bikar olub özüyçün fırlandığı, harasa tələsmədiyi, ya da eyni yolu gedəcəyimiz bir an olsun, tema açım və diaqloqumuz yaransın, tanış olaq. Ancaq it ilində bir dəfə qarşılaşıb, onda da bir neçə saniyəlik "eyecontact"dan başqa bir şey yox idi ortalıqda. Bu qızın bu başlığa yazacağım entriyə nə aidiyyəti var, onu yazım öncə.

Hardasa bir həftə qabaq gecə 11 tamam, 12-ə işləmiş idi. məhlənin lap yuxarı başından girdim ki, qaldığım bloka içəri tərəflə gəzərək gedim* ən aşağı binada qalıram . Gördüm məhləiçi skamyalardan birinin qabağında 50-60 yaşlarında bir kişi oturub. Hə, üstündə yox, məhz qabağında: götün yerə qoyub, kürəyini skamyaya söykəyib, ayaqlarını uzadıb, başını da aşağı əymiş formada düz kondisioner suyu tökülmüş yerdə oturmuşdu. ilk baxışda sanki ağır bir xəbər alıb çökmüş təsiri bağışlayırdı. uzaqdan görən kimi azacıq yavaşlayıb birinci diqqət elədim ki, yəqin yanında kimsə var kömək edən, bəlkə dükana-filan gedib ki, su-zad alsın. Amma gördüm bir neçə nəfər onu gördüyü halda qozlarına olmadan keçib getdilər, yanına da yaxınlaşan yoxdu. Mən də özümdən asılı olmadan ona tərəf götürüldüm.

Yaxınlaşanda əlimi çiyninə qoyub "nətərsən, ay dayı? Nolub sənə?" filan dedim, reaksiya gəlmədi. Başı aşağı sallamışdı, ayaqqabılarını, saatını çıxarıb kənara qoymuşdu deyə qorxdum ki, ürəktutması olar, keçinib edər. Bir-iki dəfə silkələyib yenidən verdiyim "ağsaqqal, içmisən? Araqdandı? Bir cavab ver görək!" sualıma başını silkələyəndə aydın oldu ki, sən demə o qədər içib ki, heç ağzı söz belə tutmur. Bunu özünə gətirməyə çalışarkən bir yandan da ətrafa göz gəzdirirdim, bəlkə əlavə kömək edən ola. 1-2 nəfər də keçmişdi artıq, amma bunların da heç birinin qozuna deyildi, halbuki görürlər ki, kişiyə kömək etməyə çalışıram, durumu heç o deyil* bəlkə də ilk dəfə deyildi deyə laqeyd idilər, bilmirəm .

Nəysə, bir neçə dəqiqə kişini birtəhər ayıltmağa çalışdım ki, cəhənnəm, heç olmasa skamyanın üstündə otursun. Pəzəvəngin də rahat bir 90+ çəkisi olardı. Bütün ağırlığını da verirdi, bildiyin zıkkındım da bunu qaldırıb skamyaya otuzduranacan. Nə qədər "dayı, hansı blokda qalırsan?" soruşdumsa da, cavab vermədi. Ən çox da telefonun kodunu açmağını istəyirdim ki, zəng edim kiməsə, bir xəbər alım. Birdən səhhətində başqa problem olar, mən də nəyisə yanlış edib daha da pox qoyaram, əlimdə qalar deyə ehtiyat edirdim. Bir neçə dəqiqə sonra zəng gəldi, qadın adı idi. Telefonu açıb durumu izah elədim, yoldaşı imiş. xahiş edim ki, bloku desinlər və mümkündürsə, blokun ağzına düşüb qapını açsınlar (pul itməyi cəhənnəm, birdən başqa nə isə istifadə etmiş olar, əl izim düşər deyə riskə girmədim əlimi cibinə salıb onun açarını işlədim).

Nəsə, güc-bəla bunu otuzdurdum, ayaqqabılarını geyindirdim, qoluna girib bloklarına tərəf aparmağa başladım. Yerdən durmağa çalışanda üstündə oturduğu kondisioner suyuna dəydi əli, sonra da qoluma, əlimə yaxıldı. Ayağa durmağa çalışanda əlini çiynimə qoyanda iyidən hiss elədim ki... içini sikim! sikim belə işin liçniy içini! sən demə üstündə oturduğu, o yerdəki su kondisioner suyu deyil: Sidiyidi, sidiyi! kişi bildiyin oturduğu yerdə götünün açarını itirib altına işəyibmiş bir partiya. "özü bir sikimlik adam deyil, amma arvadı-uşağı var, qonum-qonşusu qabağında biyabr olmasınlar" fikrinin dərdindən dedim qoy aparım axıra kimi. Bunun belindən tutub özümə sıxdım ki, göt-baş olub yıxılmasın.

Blokları yaxında idi. Çatıb Bir dəqiqə gözləməmiş qapı açıldı, bir qadın çıxdı. Gördüm arvadın gücü çatası deyil bunu daşımağa, dedim qoy əziyyət çəkməsin, evə kimi qaldıraram. işdi də, birdən yıxılıb edər, bir də can çəkişməsin qaldırmağa. Yolda da hardan "tapdığımı" - filan soruşdu. Nəsə, Qalxdıq evlərinə qapını açdı, kişini yoldaşına təhvil verib içəri ötürəndə yan otaqdan bir qız çıxdı. Blyaaat! Ay blyat! ikinci dəfə "sikim belə işin içini!" dedim öz-özümə. Qız həmin o başda dediyim qız idi. Gəldi girdi qoluna, mən də anasının "allah köməyin olsun, bala, çox sağ ol" sözlərinə "dəyməz" deyib tez çıxdım aradan.

Dünən yox srağagün işdən tez çıxıb gələndə o qızla qarşılaşdıq yenə. Normalda bir-birimizə bir neçə saniyəlik diqqətlə baxıb keçdiyimiz halda, bu dəfə Məni görən kimi tez gözün çəkib, başın aşağı edib, görməzdən gələrək tez-tələsik keçdi getdi. Mən də eynisini elədim ki, narahatlıq duymasın. indi 2 gündü hər xatırladıqca qruz basır məni. Qız allah bilir necə xəcalət çəkib, utanc duyur bu hadisədən. Kim dədəsininin içib altına işədiyi göt vəziyyətində evə gətirilməsini görsə, duymaz ki? Üstəlik, diqqətini çəkən bir əks cins tərəfindən.. Yadıma düşdükcə kişini söyüb batırıram. Adama deyərlər, ay yaşayışını sikdiyim, bu poxu içirsənsə, qədərində iç də. Özün öz sikivə deyilsən, heç olmasa yoldaşıvı, əsas da qızıvı fikirləş də, ay mən deyən, ay oğraş, lazımıydı indi qızın kiminsə qabağında xəcalət duyub pis olsun?
indi dilemma içində qalmışam ki, görəsən gələn dəfə üçün qızı saxlayıb ona pis baxmadığımı, bu şeyə görə utanmağa ehtiyac olmadığını, götverən atasının hərəkətlərinə görə məsuliyyət daşımadığı filan barədə 1-2 kəlmə deyib təsəllimi edim, yoxsa ümumiyyətlə, yolumu dəyişib heç üz-üzə gəlməməyəmi çalışım ki narahatlıq duymasın? Nə bilim əşşi, qalmışam belə..

Edit: məhlədən köçmüşəm, o vaxtdan sonra da qızla qarşılaşmamışam.

qaçaraddımdanenənanənan

Bu gün etibarilə "əsgərliyə 365 günlük üzvlük paketi"* :d aktivləşən 11-ci nəsil yazar. Bəxti gətiribdi ki, molodoyu yaxşı hərbi hissədə keçəcək, mən də o vaxtı orda olmuşdum. Bəxtinin gətirmədiyi tək şey, nick'idir. o qədər "qaçaraq marş!", "qaçaraq yanıma!" komandasını eşidib "zayob" olacaq ki, qayıdandan sonra nick'inə nifrəti oyanıb dəyişdirə də bilər, zaman göstərəcək. Sjdjdjdh

indicə danışanda "check up" elədim, getməmişdən öncə bir oğlanın etməli olduğu əsas şeyləri edibdi, həmin o mahnıdakı kimi "kəsilib çolkalarım, hazırdı sumkalarım" modundadır təmiz. Qalıb bircə "yandırmadan", özünün də məqsəd qoyduğu kimi, kişi kimi gedib gələ bilmək. Necə deyərlər, niyyətin hara, mənzilin ora; yaxşı olacaq hər şey.

Keçən ilin bu vaxtını xatırladım lap. Vaxt necə də uçur. @103245-da dediyim oğlanın barmaqla sayılı günləri qalıb. Bir də gözümüzü yumub-açacağıq ki, qaçar qayıdır, növbədəki gedir. Nə deyim, uğurlar. Təki ciddi bir problem olmadan sağ-salamat gedib-gəlsin.

yazarların hazırda düşündükləri

içi sözlük qarışıq sosial media və cəmiyyətdə olan tendensiya dəyişiklikləri və cinslər arasındakı bərabərlikdən danışanların, əslində, ağızlarından çıxan sözlərlə bir baxıma ziddiyyət təşkil etməsi barədə düşünürəm.

indicə postları oxuyanda yenə gördüm. artıq neçənci dəfədir "feminine guy / real man" tipli yazılar olur. bu söhbətin getməyi problem deyil; onsuz da sözlük və ümumən sosial mediada hər cürə mövzular gedir və hər il dəyişir. 2-3 il qabaq buralarda birisi "əsl kişilik"dən danışıb feminen davranışa nəsə söz desəydi üstünə düşüb az qala peysər çıxaracaqdılar. necə ki bir vaxtlar fahişəliyi, seks işçiliyini qaldırıb dağ başına qoyurdular; özünü heç narahatlıq duymadan "qəhbə" olaraq tanıdan birinə sən buralarda az qala heç "fahişə" deyə bilməzdin, mütləq "seks işçisi" sözü istifadə olunmalıydı. bu cür xidmətlərin cəmiyyətə dolayı yollarla necə xeyir verməklərindən filan söhbətlər gedirdi və bəyənilirdi. amma indi kimsə fahişə yanına getmək istədiyini(və ya getdiyini) desə, ikrah dolu cümlələrlə göt vəziyyətinə qoyurlar. sözümün canı bu deyil, onsuz bu barədə post yazmışdım bir neçə ay əvvəl, təkrarlamayım.

nəsə.. Bildiyiniz, ya da bilmədiyiniz kimi iyun ayı "Men's mental health awareness" ayı idi, hansı ki uzuun-uzun bərabərlik, feminizm və qadın haqları söhbətləri qaynamış 12 illik sözlükdə bu barədə hələ də başlıq açılmayıb. Əslində, ayın əvvəli yazacaqdım, sadəcə bu ayı sonacan kimi gözləmək istədim ki, bəlkə məndən qabaq kimsə yazar. Deyil bizdə, ümumiyyətlə, xarici sosial mediada belə 99% halda yalnızca qadınlar və onlar barədə nəsə söhbət olanda cinslər, mental sağlamlıq və hüquqi bərabərlik söhbətləri olur. Yox, yox, səhv dedim. "99% halda yalnızca qadınlar və onlar barədə nəsə söhbət olanda" yox, əlbəttə ki, kişilərin də mental və sosial problemləri söhbəti açılanda bərabərlik söhbətləri olur. Səhv dediyim üçün üzr istəyirəm. Amma(!) işin əsli budur ki, bu tip mövzularda kişilərdən danışılanda da söhbəti burub o dəqiqə qadınlara gətirir, kişiləri arxa plana atırlar. indi deyəcəm prosesi.

Sosial mediada arxa fonda fitnes və döyüş videoları qoyub kişilərin masukulinliyi filan, ya da tate'in danışdıqlarından hissələr paylaşaraq "şəxsi inkişaf" tipdə paylaşımlar edən səhifələri* yəqin ki, bildiniz nə tip səhifələrdən söhbət gedir izləyən tanışlarım var deyə mənim də qarşıma çıxır o postlar. Eyni zamanda qadın, cinsi azlıqların hüquqları və s bu tip mövzularda postlar da qarşıma çıxdıqca baxıram. Müşahidə elədikcə davamlı şəkildə bu dediyimi görürəm: post qadınlar barədədirsə, kommentlərdə mövzu barədə uzun-uzun rəylər yazılır, qızlar da öz fərdi təcrübələrindən danışır və kontentdən kənara çıxılmır. Ancaq misalçün kişilərin çətinliyindən söz açılan postun kommentlərinə baxıram ki, demək olar hamısında kommentlər 3 yerə bölünüb:
1) 3-5 nəfər oğlan mövzuya uyğun fərdi fikirlərini və təcrübələrini yazıb
2) bir var-yox qız tapbatap "siz heç qızların nələr yaşadığını bilirsiniz?", "bunlar nədir ki, qadınlar filan-filan şeyləri yaşayır" və s tipli mövzunu qadınlara fırlayan və hətta bir nöqtədə kişilərin çətinliyini aşağılayan rəylər yazıb
3) bir qrup qaqaş da qızların 2-ci bənddəki davranışlarını pisləyən şeylər yazıb.

Sözümü o ən başda dediyim "feminine guy / real men" şeysinə gətirirəm. Artıq 4-5-ci dəfədir sözlükdə bu və bənzəri tip şey görürəm. instagram və twitter-də artıq çoxdan trend olmağa başlayıb bu. bir müddətdir gözləyirdim görüm sözlüyə haçan gələcək? Artıq yavaş-yavaş gəlir. Səbrli olaq, indi də "mamauşağı" temaları başlayıb, o da bu yay ərzində gələcək sözlüyə. "Daha bir tendensiya başlayıb" başlayıb gözüylə baxıram duruma. Necə ki 1 əvvələ qədər bunun əksi olan tipləri bəzəyib-düzəyib ucaldırdılarsa, indi də bu hal başlayıb. 1 il sonra yenə əks bir qütbdən bir şey götürüb onu trend edəcəklər. Bax, problem buna olan yanaşmadır. Daha doğrusu, olmayan yanaşma. Tam olaraq nəyi nəzərdə tutduğumu belə izah edim: twitter'də, instagram'da, lap elə sözlüyün özündə hər-hansı bir qız barədə "qız dediyin belə olmaz" məğzində bir şey yazılsın, görün necə həngamə qopur. Mümkün deyil ki, reaksiya verilməsin. Twitter'də yazanda vobşe açıq-açıq ananı-bacını söyürlər(qadını müdafiə edən insanın kimisə alçaltmaq üçün ananı(qadın cinsini) söyməsi də başqa bir absurdluqdur). Haqlı və ya haqsız olub-olmadıqlarını qoyaq qırağa, prosesin özünə diqqət edək. Çünki eynisi oğlanlara olunanda səs-səmir çıxmır: sıfır reaksiya. Heç kimin qozuna da deyil. Mən sadəcə yeni başlayan cins qəlibindən nümunə çəkdim, amma sonsuz nümunələr çəkmək olar. Amma nə hikmətdirsə qızlar haqqında yazanda gözə batırsan, oğlanlar barədə yazanda okey olur. Maraqlıdır ki, nəyə görə bu tip "müdafiə"lər, reaksiyalar əksər hallarda, hətta nisbətə baxanda, demək olar ki, bütün hallarda qadınlar haqqında danışılanda olur? baxırsan ki, hüquqdan, sosial aspektlərdən, psixoloji təsirlərdən girib üzü o yana danışıb bərabərlikdən dəm vurur. Amma obyekti dəyişib qadın yox, kişi edəndə, susur, vecinə almır, ötüb keçir. Yəni sözdə davranışın özünü pisləyir, amma reallıq budur ki, o davranışın hansı cinsə qarşı olmasından asılı olaraq fikir bildirir. bu ikili standartla hərəkət etməkdir, çünki tələb olunan şeylər dünyəvi mövhumlardır, cinslərə görə ayrılmır(ki, bu insanlar da bunu deyir, amma niyəsə əməldə tətbiqini görmürük). Pislədiyimiz şey davranışın özü və hamiyyətidirsə, bunun hansı şəxsə, hansı sosial qrupa, hansı cinsə qarşı olmasının bir önımi olmamalıdır. Ona görə də Mənim əxlaqi görüşümdə bu davranış ən bəsit halda qeyri-səmimilik və ikiüzlülük. Hətta bu cür hərəkəti(və ya hərəkətsizliyi) cinsiyyətçilik hesab edirəm. Sosial mediadan ziyadə, sözlüyün özündə də son il yarım ərzində o qədər post, entri görmüşəm ki, baxırsan ki, bunun oxşarını qızlar haqqında yazsan, minərlər səni. Halbuki..
Nə bilim, belə..

Yadıma lap bir yazı düşdü. Xatırlamıram o vaxt Ekşi'də idimi, ya hansısa forumda. Bizdəki (bax: oğlan olmağın mənfi xüsusiyyətləri)

başlıq tipində mövzu altına yazılmışdı: "kişi olaraq cəmiyyətin gözündə heç bir dəyərin yoxdur. Digərləri qalsın bir kənara, bir qız çirkin/kasıb/savadsız olsa da, onun qarşısına ona kömək edəcək, qanadları altına alacaq, yaşamını yaxşılaşdıracaq biriləri çıxacaq. Amma sənin kişi olaraq belə bir şeylə rastlaşma ehtimalın yoxdur. Səni qoruyacaq, həyatını yaxşılaşdıracaq heç kim olmayacaq". Çox daha uzun idi, sadəcə bu hissəsini yazdım. Bu gecəki düşüncələrimdən sonra birdən ağlıma gəldi.

ailə evində yaşamaq

Yeniyetmə vaxtı mən də çox əziyyət çəkmişəm deyə yazılanları çox yaxşı anlayıram. indi artıq hər dəfə mama özü çağırır ki, gəlim onlarla qalım. Və açığı, mənə sərf edir bu hal.

Dədəmlə 3 ay qabaq çox möhkəm dalaşdıq, dişimin dibindən çıxanı dedim. Əslində, çoxdan olmalıydı bu söhbət bəzi şeylərə görə səbrimi basırdım. Əl-qol atmağını sıxmışdım ki, qoyub aşırdım, o da eləmədi, mən də mama and-aman elədi deyə özüm vurmadım, sözümü deyib çıxdım evdən* onsuz da işə daha yaxındı həftəiçi sadəcə yatmağa gedirdim ora, həftəsonu bu biri evdə qalırdım . Mama gördü day bundan sonra barışmaq söhbəti olmayacaq deyə kişini bir bəhanə ilə göndərdi rayona ki, duyğu sömürüsü ilə "bala, ev yiyəsiz qalıb, tək qalası deyilik ki, evin bir kişisi olmalıdır da. Atan gedibdi, gəl hələlik burda qal" deyib çağıra bilsin məni. indi həftəsonları da onlarla qalım deyə düz 3 aydı "təzə hasar çəkdir", "filan şeyi təmir elətdir", "həyətdə filan işi gördür", "ustaların üstündə dur" cart-curt bəhanələrlə barmağı qırılsa belə, kişini qoymur bakıya gəlsin, saxlatdırır orda. (baxma: sigma mama) (baxma: real queen) (baxma: valide sultan) ahahahha

Evə çatan kimi çayım, yeməyim hazır olur; kompüterimin biri ordadır deyə keçib iş görəndə dolu-dolu mer-meyvə, çərəzlər qoyulur; çoxlu əzizləmələr filan-fəsməkan. * :d Bir damcı narahatlığım olan kimi bacıma deyir tez işlədiyi klinikada ən məsləhətli həkim kimdisə, danışsın, "очередь"siz gedim girim yanına, yoxlanım. indi də şərt qoyub ki, "işi dəyişib paşa, bp, socar, ya da yaxşı dövlət işinə keçsən, maşın hədiyyə edəcəm". (baxma: vaxtilə 2 nazirliyə çağırılanda getməməyin verdiyi peşmanlıq hissi)

Onsuz da son bir neçə ildir de-fakto olaraq məndə idi, amma artıq rəsmi şəkildə çevriliş edib iqtidarı götürmüşəm əlimə, indi bəy kimi fırlanıram ailə evində. Tək mənfisi odur ki, gecələr rahat çölə çıxa bilmirəm. Mama gecə oyananda, ya namaza qalxanda evdə olmadığımı görəndə narahat olub yata bilmir ki: "gecənin bir yarısı bu gədə yenə harda kimlə nağayrır?". Onun da bir çarəsin tapmaq lazımdı.

wallet

Mənim kimi hər dəfə büdcəsində artıq və ya əskik gələn, pulun bəzən hardan gəlib hara getdiyini tuta bilməyən insanlar üçün həyat qurtarıcı, telefonumda olan ən faydalı, ən əjdəha aplikasiya.

Taa tələbə vaxtından uzun illərdir istifadə edirdim. Sonra hardasa 1 illik ara vermişdim. Bu ilin əvvəli bank hesabına baxanda "amk hesabla x qədər olmalı idi axı, hara getdi ala o qədər pul?!" deyəndə məcbur olub təzədən istifadə etməyə başladım. Mənim istifadə etməyimin ən əsas səbəbi bütün xərc və gəlirləri qəpiyinə kimi dəqiqliklə qeyd etməkdir. indi düşünə bilərsiniz ki, "bank proqramında da görünür də", amma elə deyil. Bankın öz proqramında hardan aldığın görünür, amma pulu kim köçürüb, nə almısan, nəyə gedib, kimə vermisən - bax bunlar görünmür. Sadəcə məbləğlərdir. Halbuki bu proqramda çox detallı şəkildə kateqoriyalar var. Ümumiyyətlə, qısaca proqramı ekran şəkilləri ilə birgə izah edim, məsələ aydın olacaq.
Burada bir şeyi qeyd edim ki, bu aplikasiya online ödəniş və ya köçürmə etmək üçün deyil. Yəni pulumuz üzərində heç bir ixtiyarı yoxdur və məbləğlərə hər-hansı medaxilə edə bilmir. Pulu proqrama yatırmırıq, sadəcə excel'də, ya da notlar bölümündəki kimi qeyd edirik.

Proqramın əsas qayəsi mühasibatlığa dayanır. Yəni bütün gəlir və xərcləri qeyd edirsən ki, özün üçün biləsən hər şeyi. Standart üzvlərə 3 dənə hesab açmaq pulsuzdur. Mən 2 bank kartı, bir "cash" hesabı olaraq işlədirəm, siz istədiyiniz cürə edə bilərsiniz. Məsələn, bir dostum kart/cash/metro kartı olaraq istifadə edir. Adlarını özünüz istədiyiniz kimi yaza, rənglərini istədiyiniz rəng qoya bilərsiniz. Həmçinin məbləğlərin üzərini blurlaya bilmək kimi də özəlliyi var proqramın.
Edit: Buraya bir qeydi deyim. Proqramı bank hesabı ilə əlaqələndirmək olur, ancaq bir sıra forumlarda neqativ rəylər olduğundan bunu heç məsləhət görmürəm* bu özəlliyin Azərbaycan kartları ilə işlədiyini də bilmirəm heç . Hər şeyi "manual" olaraq qeyd etmək daha güvənlidir.

Sağ aşağıdakı "+" işarəsindən də anlayacağınız kimi nə zaman nəyəsə pul xərcləsəniz və ya pul gəlsə, o dəqiqə girib proqramda bunu qeyd edirsiniz. işarəyə basan kimi 3 şey çıxır. (mən proqramı ingilis dilində işlədirəm deyə ingiliscə yazacam, ancaq telefonunuz hansı dildədirsə, o dildə olur proqram)

1) tamplate. Mən izah edim deyə "internet" yazmışam, yeni istifadəçidə "create new template" yazılacaq orada. Adından da göründüyü kimi şablondur. Yəni mütəmadi nəyə pulunuz çıxırsa, onu qeyd edə bilərsiniz: kontur, gediş haqqı, kola və s ürəyiniz nə istəyirsə. istəmirsinizsə, şablon yaratmayın.
2) transfer. Yəni kartlarınız arasında pul köçürməsi olanda, ya da kartdan pul çıxaranda, nağd pulu karta yükləyəndə, yəni ümumən transfer əməliyyatı olanda bunu basıb qeyd edirsiniz. hesabın adının üzərinə basanda haradan-haraya köçürmə olacağını dəyişmək olur.

3) new record. Adı üzərindədir. Ən çox istifadə edəcəyimiz bölüm də elə budur. Bütüün nə haqq-hesab olursa, buradan qeyd edəcəyik. Butona basan kimi əsas ekran çıxır. Məbləği qeyd və hansı hesabdan çıxacağını seçirik.

Və proqramın əən sevdiyim yanı da elə burada görünür. Ekran şəklində məndə "Groceries"(ən son onu qeyd etmişəm deyə o çıxır) yazılan hissə kateqoriyalar bölümüdür. Üzərinə basanda 11 kateqoriya və hər kateqoriyanın da içində ayrıca çoxlu-çoxlu subkateqoriyalar var.

Əslində mənim şablon yaratmamağımın əsas səbəbi də elə bu bölümdür, çünki bura girdikdə ən çox istifadə elədiyimiz 8 subkateqoriya ən üstdə qarşımıza çıxır, yəni mütəmadi istifadə elədiklərimizi hər dəfə axtarıb tapmağa ehtiyac yoxdur. Üstəlik, işin gözəl yanı da odur ki, proqram həm kateqoriyaları, həm subkateqoriyaları redaktə etməyə: adlarını, rənglərini, ikonalarını dəyişməyə icazə verir. Misalçün, mən tez-tez borc verirəm və belə bir subkateqoriya olmadığı üçün "financial expenses" kateqoriyasında özümçün bir subkateqoriya yaratmışam. Siz də ürəyiniz istədiyi kimi edə bilərsiniz.

Eyni zamanda kateqoriya və subkateqoriyanı seçdikdən sonra rəy bölümü var, hansı ki konkret olaraq nə aldığınızı ora ad olaraq qeyd eləmək olur. Proqramda mənim ən sevdiyim özəllik və üstünlük də elə budur: konkret qeyd edəndə bilirsən ki, filan pula filan şeyi almışam, day 1 ay əvvəl kartından çıxan x qədər pulun mal kimi üzünə baxıb "ala mən buna nə(lər) almışdım görəsən?" deyə düşünmürsən.

Proqramın bütün özəlliklərini qeyd etməyə dastan lazımdır. Əsas istifadə metodunu yazdım mən. Qısaca nə kimi digər işəyarayan funksiyalar olduğunu da qeyd edib bitirim.
- ana səhifəni sola doğru sürüşdürəndə "budget&goals" bölümü var. Burada almaq üçün pul yığdığınız hər-hansı bir şeyi qeyd edib, hər dəfə qırağa pul atdıqca bura qeyd edib baxa bilirik. Day hər dəfə gedib "görən pulun nə qədəri düzəlib?" deyib yastığın altına baxmağa ehtiyac yoxdu ajdhajahhs

- ana səhifədə sol üstdəki menyuya girəndə bizi bir sıra fərqli bölümlər qarşılayır. Mənim ən bəyəndiyim və ən çox istifadə etdiyim 3 bölüm var:

1) planned payments. Adı üzərindədir. Hər ay, hər həftə olan elədiyimiz ödənişləri burada konkret planlamaq olur. Yəni mütəmadi olaraq girib qeyd etməyə ehtiyac yoxdur. Məbləği, kateqoriyanı, tarixi və saatı seçirik və həmin vaxt gələndə proqram özü avtomatik bu tranzaksiyanı qeyd edir.

Üstəlik, təkcə xərclər yox, gəlirləri də qeyd etmək olur. Hamımız hər ayın neçəsi, nə qədər maaş(spendiya) aldığımızı bilirik də, onu da yuxarıda mavi rəngdə olan hissədə "expense" yox, "income" hissəyə çevirib qeyd etmək olur.

2) "debts". Mənimçün həyat qurtaran bölümdür* :d . Kimə nə vaxt nə qədər borc vermisən, kimə nə qədər borcun var, haçan alacaqsan, nə qədər alacaqsan - hamısını qeyd etmək olur. Hətta birbaşa telefondakı kontaktlarla da əlaqələndirmək olur.

3) üçüncü də şoppinq siyahısıdı. Bu bölümdə də alınacaq şeyləri qiymətlərimə qədər qeyd edib siyahı yaradırıq. Day sonra bir-bir hesablamağa ehtiyac yoxdur. Siyahıda hansıları almışıqsa, "quş qoyub" seçəndə "create record" butonu çıxır, onu basanda, ümumi məbləğ hesablanmış formada qarşımızda olur. Təsdiqləyib bitiririk.


Belə. Başda dediyim kimi, həyat qurtaran proqramdır həqiqətən. Bundan əvvəl çoxlarını işlətmişəm, amma rahatlıq və funksioyanallıq baxımından ən bəyəndiyimi bu proqramdır. Üstəlik, həftəlik, 15 günlük, aylıq, 6 aylıq, 1 illik bütün "record"lara həm ümumi hesabatlar(expense, cash flow), həm kateqoriya və subkateqoriya diaqramları, həm də tək-tək baxmaq olur. Hara nə qədər xərclədiyini, nə qədər verdiyini yaddan çıxaran və hər dəfə hesablarda artıq və ya əskiklik yaşayıb da axtarmaqdan bezənlər üçün əla aplikasiyadır. Ümumiyyətlə, məncə, bütün hamının telefonunda olmalı bir şeydir. Pulu idarə etməyi öyrədir adama və gözə soxur ki, filan şeyə filan qədər xərcləmisən. Bəzən çox bədxərclik edəndə adam özün yığıb-yığışdırır.

Paylaşdığım şəkillər proqramın android versiyasındandır. ios üçün də aşağı-yuxarı eynidir. Yükləmək istəyənlər üçün linki qoyuram, telefonunuz hansı əməliyyat sistemidirsə, saytdan ona uyğun olanın yükləyə bilərsiniz. Google, facebook və icloud ilə qeydiyyatdan keçmək olur, Həmçinin proqramın web versiyası da var.
https://web.budgetbakers.com/

sözaltı etiraf

bir insanla kontaktda olduğum hər hansı bir mühitdən çıxandan sonra həmin insanlarla olan bağım da sanki heç vaxt həyatımda olmayıbmışlar kimi bir şey olur. Qısası, insanların həyatımdan çıxması xüsusi böyük bir təsir buraxmır və yoxluqlarına çox tez öyrəşirəm. "gözdən iraq olan könüldən də iraq olar" məsəlinin nümunəsi kimi, görmədikcə yadıma düşmürlər. Yox, yox, "yadıma düşmürlər" yox, səhv dedim. belə deyim, vizual olaraq yadıma düşürlər, nəsə xatırladanda haqlarında hansısa hadisəni danışıram, amma "qruz", özləm duymuram, darıxmıram, demək olar ki, kədər bürümür. Yəni həmin insanlarla birlikdə olanda yaşadığım sevinc, dinclik, mehribanlıq duyğularını xatırlamıram; təkcə qırğınlıq, inciklik olubsa, onu xatırlayıram, o da çox da böyük bir şey olmayıbsa, sən deyən çox uzun çəkmir.

Bu, əslində, mənimçün böyük etirafdır, çünki ətrafımdakılara bunu bildirmirəm. Yanlış anlaşılmağa çox açıq, qarşımdakı insanlardan "gözündə bir dəyərimiz yox imiş ki." kimi cavablar ala biləcəyim ifadələrdir. Amma ki bu, insanlara dəyər vermədiyim və ya onlarla heç bağ qura bilmədiyim anlamına gəlmir. Bir yerdə işləyək, əsgərlik çəkək, məktəb, universitet, hansısa dil kursu oxuyaq, bir məhlədə qalaq, hər gün eyni yolu gedək, eyni sözlükdə olaq, qısası, hər hansı davamlı kontaktımız olan çevrədə olaq, sözümüz, xasiyyətimiz tutsun, haçan lazım olsa, səninçün əlimdən gələn hər şeyi edərəm, yeri gələr lap canımı da verərəm. Amma oradan uzaqlaşandan sonra itir bu şeylər, yəni hər şey mən o mühitdən çıxana, əlaqəmiz qopana, araya zaman və məkan girənə qədərdir. Əslində, diqqət edirəm ki, hazırki ən yaxın dostumun o olması sırf qonşu olmağımız, eyni müəllimin yanına hazırlığa getməyimiz və sonradan da universitetdə eyni qrupda oxumağımız olub. Yoxsa yəqin ki, onla da aramıza zaman və məsafə girəndə əlaqəmiz kəsilərdi.

Düzünü desəm, Bunu bir növü neqativ kimi saymıram. Çünki özüm istəyərək belə olmuşam. illər əvvəl müəyyən hadisələrdən sonra özümü tamam tək qalmağa, heç kim olmadan həyatda nələrisə etməyə və bütün hamının yoxluğuna kökləmişdim. Təzəlikcə diqqət elədim ki, artıq eləyəm. Artıq heç kimin yoxluğu həyatımda boşluq yaratmır, ya da əəən pis halda 5-6 gün yaradır. Dost-tanışları, hansısa formada münasibətdə olduğum qızları qoydum qırağa, Hətta və hətta ailəm üçün belə bu keçərlidir. Bəzən onlarla qalıram, bəzən tək. Tək qalanda ilk 2 gün adaptasiya olmağa çalışdığım üçün büdrəmələr olur. Üçüncü gün artıq sanki heç vaxt ailəm olmayıbmış tamam öyrəşirəm. Dediyim kimi, özüm belə olmağı istəmişdim. Bəlkə də elə müdafiə mexanizmidir, bu mövzuda mental olaraq əlavə zədə almayım deyə. Ona görə illər əvvəl hamını həyatımdan öz xoşluğumla çıxarmışdım ki, hamısının boşluğunu yaşayıb öyrəşim. Bəlkə də bu dəqiqə elə həyatımın özü boşdu e, ona görə kiminsə yoxluğu boşluq yaratmır. Hamını çıxarandan sonra tanışlıqlarımı həyatıma əlavə etməmişəm. Yoxluğu qismən çətinlik yaradacaq insanlar da həmin o dediyim vaxt həyatımdan çıxaranda çıxmayan, yenə də hər necəsə əlaqəni qoruyub saxlayan və müəyyən dərəcədə yanımda olan bir neçə şəxsdir. Əslində, yalnızca elə onların yanında özümü tam olaraq özüm kimi hiss edib davrana bilirəm və özüm davamlı şəkildə kontakt qururam onlarla ki, sosial olaraq ən səmimi və özüm olduğum halımı yaşaya bilim. Qalanları "mən"im şəxsiyyət olaraq aysberqin görünən üzü misalı, müəyyən balaca hissəmi bilirlər. Amma dediyim kimi, düzünü desəm, onların da yoxluğu heç bir çətinlik törətmir hazırki dönəmdə. Çünki əsgərlikdə belə darıxmırdım. Çox nadir hallarda ən yaxın dostumla oturub elədiyim tam səmimi söhbətlər üçün darıxırdım, o da yuxuya gedənə qədər idi.

Amma bir şey də var ki, məsələn, təzədən həmin çevrəyə düşəndə* əgər həmin şəxslə xarakterlərimiz və mindset'imiz arasında bariz fərqlər yaranmayıbsa qısa zamanda sanki aylar, illər boyu əlaqəmiz itməyibmiş kimi hər şeyə elə qaldığı yerdən də davam edə bilirəm. ki, bu da çox tez-tez olan şey deyil. çünki o dəyişməsə belə, məndə dəyişikliklər davamlı olur. Yəni bir növ "səninlə o vaxtki mən yaxın idi, indiki yox. Çox şeylər olub, əvvəlki kimi deyiləm" kimi. Amma indiki yaxın dostlarımda belə olmamışdı, elə olduği kimi davam edə bilmişdik. Bəlkə də, elə ona görə yaxın dostuq, hər halımızla birlikdə ola bilirik.

söz6 yazarlarının ev heyvanlarının adları

Teddy.

Adı teddy idi və ayı yox, tısbağa idi. Miniatür, 50 qəpik boyda tısbağa, hansı ki böyümürlər heç vaxt. ibnəylə çox gözəl bağ qurmuşduq. Öz əllərimlə, daha doğrusu, barmağımın ucuyla yedizdirirdim. Hər axşam mən yeməyə oturanda gizləndiyi mebel və ya soyuducunun altından çıxıb gəlirdi yanıma ki "di davay tez elə məni yedizdir". Mən də götürürdün xiyarı, çeçələ barmağımın dırnağının yarısından da bacala formada doğrayıb verirdim. Qabağına tökəndə düz-əməlli yeyə bilmirdi, bütöv halda qoyanda isə ümumiyyətlə, gücü çatmırdı özü dişləsin. Mən də götürürdüm əlimə, xiyar qırıntılarını tək-tək barmağımın ucuna qoyub uzadırdım ki, yesin. Birinci iyləyib dəqiqləşdirirdi, sonra başın çevirib gözüylə baxırdı ki, konkret yerin dəqiqləşdirsin, axırda da "slow motion" halda ağzın açıb udurdu. Arada qəsdən barmağımı dala çəkirdim, havanı dişləyirdi. bu da astagəldi axı, təkərə düşürdü ki, yeməyə noldu ala? Ahdhshdh Diş fırçası almışdım, hər gün çim-çim elətdirirdim onu. Youtube-da video izləyəndə qoyurdum klaviaturanın üstünə ki, o da izləsin. Amma ləlöün kimi elə özüyçün evdə fırlanırdı. Əsas da hava soyuyandan sonra soyuducunun altından çıxmırdı. ilk 5 il ərzində tısbağalara qış yuxusu olmaz deyə qoymurdum gizlənsin. Xatirələrimuz Yadıma düşdü, kövrəldim lap.

Uşaqlıqdan tısbağa saxlamışam, 10-15kg ağırlığında, qarpız boyunda olanından üzü aşağı kibrit boyda olanına qədər saysız-hesabsız tısbağam olub. Axırıncısı teddy idi. Belinin naxışını çox sevirdim, demişdim onu hər necəsə scan filan etdirib dirsəyimə tattoo kimi vuracam. Payızın gəlməyini gözləyirdim ki, etdirim. Amma yay sonu rayona gedəndə bacım icazəsiz götürüb apardı. Ürəyimə dammışdı ki, zibili çıxacaq. Qayıdanda yanlarında yox idi. Sən demə, bacım hər gün otluğa qoyurmuş ki, özüyçün təbiətin qoynunda vaxt keçirsin, diqqətlə də nəzarət edirmiş itməsin. Həmin gün necəsə bir anlıq başı qarışıb, evə dəyib çıxıb qayıdıb, görüb yoxdu. Nə qədər eşələsə də, tapa bilməyib. Amma mənə inandırıcı gəlmədi bu hekayə. Çünki son zamanlar tez-tez "təbiətə buraxaq bunu, evdə yaşamalı heyvan deyil" deyirdilər. Başa sala bilmirdim ki, bu götün tərpədib heç xiyarı, göy-göyərtini düz-əməlli dişləyə bilmir, üstəlik böyüyən deyil, bu boyda qalır. Məncə, qəsdən aparıb buraxdılar həyətə. Nəysə, hər nədirsə, artıq teddy artıq yoxdur. Mən də ondan sonra illərdir ki, ev heyvanı saxlamıram. Daha doğrusu, xüsusi bağ quracağım heyvan saxlamıram. I will always miss you, teddy...

/ 20 »
Notice: Undefined variable: user_id in /var/www/soz6/sds-themes/vengeful-light/profile.php on line 1365


blok -   başlıqlarını gizlət
Notice: Undefined variable: user_id in /var/www/soz6/sds-themes/vengeful-light/profile.php on line 1372