the matrix resurrections

Ilk baxışdan sonra "daha yaxşısı ola bilərdi" deyə düşündüyüm 4-cü the matrix filmi. The Matrix deyəndə müəyyən gözləntilər olur, film elə bu gözləntilər və insanların matrix şərhləmələrinə də toxunur. Bəlkə "yaxşı, filan şeylər insanlar üçün the matrixin bir parçasıdı, amma eyni şeyləri təkrar etmək yox, biraz fərqli bir şey etmək istəyirik" demək istənilir. Elə Trailerlərdən də göründüyü kimi direkt şəkildə Özünə istinad var. Məncə marağlı, və kifayət qədər uğurlu ola biləcək bir seçimdi bu. Lakin Filmin özünü biraz daha ciddiyə almasını istəyərdim. Bəzi məqamlarda seçdikləri yumor və dialoq/davranış tərzi yersiz gəldi mənə. Filmdə qısaca matrix 4-ün yaradılma səbəbi haqqında da danışılır belə baxanda. Bilmirəm yarı-zarafat edirlər ya ciddidi -* Ümumiyyətlə köhnə, uğurlu, bitmiş filmlərə yenilərinin çəkilməsi, film industriyası üzərinə qısa şərh ola bilər kimi görünür.

Filmin başlanğıcı çox maraqlı idi mənim üçün, "görəsən nə edəcəklər" və "bu super bir şey ola bilər" deyə düşünürdüm. Super olduğunu deyə bilmərəm amma. Filmin ortalarına doğru bəzi səhnələr lazım olandan biraz daha uzun çəkir kimi gəldi. Bunu reloaded-a baxanda da hiss etmişdim (ziondakı bəzi səhnələr üçün) Action da əvvəlki kimi deyil, heyif ki. Əsas isə hekayədi.

"Bu film niyə var? (Pul qazanmaqdan, və ya lana wachowskinin bu filmə qayıtmağı istəməsindən başqa, özü-özlüyündə.) Nə demək istəyir?" qarışıq gələ biləcək bir filmdi, bir neçə dəfə baxılmalı olduğunu düşünürəm. Mən hələ hər şeyi birləşdirib, "okay hekayə tam olaraq budu və filan şey filan şeyə görə belə oldu" deyə bilmirəm. hələlik yuxarıda dediyim "meta" aspektlərdən başqa filmin insanın həyat/taleyinin yalnız onun özündən asılı olmadığı, başqaları ilə birlikdə nələr isə etdiyimiz, və sevgi üzərinə olduğunu düşünürəm. Bir də "red pill, blue pill" üzərinə insanların buna uyğun şərait olduqda, nələri isə itirməkdən qorxduğları üçün, əslində bir şeylərin doğru olmadığını hiss etdikləri halda belə özlərini status-quoya (və ya başqa bir şey, qısaca blue pill) inandırmağa, onu qəbul etməyə çalışması, amma eyni anda reallaşmayacaq kimi görünən şeylər arzusunda olması, xoşbəxt, fulfilled hiss etməsə belə buna, "rutinə" davam etməsi ola bilər bəlkə. Yəni başqa (daha vacib) şeylər də ola bilər, hələlik mənə çatan bu oldu. Ümumi olaraq the matrix(matrix özü nədir, və trilogiya üzərinə) bir neçə cür şərh oluna bilər məncə, amma o başqa entryə qalsın -*

Sonda, ən azından baxılmalı film olduğunu düşünürəm. Amma gözləntiləri doğrultmaya bilər. Sırf Pis və ya yaxşı filmdir, demək çətindir mənim üçün amma əvvəldə dediyim kimi "daha yaxşısı ola bilərdi" deyə düşünürəm. Belə

valideyn diktaturası

17 yaşındayam, ateistəm. Yobaz bir ailədə doğulmuşam. Qadını sadəcə evlənib uşağ doğmalı, ərinə xidmət eləməli bir canlı olaraq görürlər bu ailədə. 17 ildir gördüyüm psixoloji, fiziki şiddətin sayı hesabı yoxdur. Amma aldığım ən ağır zərbə çox xırda bir söhbətə görə mövzunun heç cinsəlliylə əlaqəsi olmadığı halda sevdiyim bir oğlan olduğunu düşünüb məni 14 yaşımda ginekologa apardığları gün idi -*. Özümü sadəcə bir zibil parçası kimi hiss eləmişdim.Evə qayıdanda da həkimdən istədiyləri cavabı almağlarına baxmayaraq, bibim son topu gözlərimin içinə bu cümləni deyərək atmışdı : "yaxşı ki elə bir şey olmayıb yoxsa bunu kimə soxuşdurub verərdiy??". Problem burdadır ki, ailəmin əli qolu heyif ki ölkə içində hər yerə çatır.Polisə yığsam, 3 min bəlkə də daha az verib susduracağlarmış kimi gəlir. Tək dərdim 18 olan kimi necəsə aradan çıxmağdı.

yazarların fetişi

Düşüncə

Nə mənada düşüncə, beynində bir az müasirlik, nə bilim, ədəbiyyat, ya da hər cür kitabı oxumuş biri kimi yox. Məni başa düşüb-düşməməsi də deyil.

Qarşımdakı əks-cinsin başqaları ilə heç bir dərdi olmaması. Moruk, kimlə görüşürsən, əvvəl-axır bu sözü mütləq eşidəcəksən;
-ay da, o sarı koftalı qızın yubkasına bax, ayaqların əyridi bax, nəyə keçirtmisən onu əynivə?!
Bu sözlər insanı həddən artıq itici edir. Bu sözlər də yox e, belə düşünmək.

Fetişim dediyim şey bundan arınmış bir beyin, bundan arınmış bir düşüncədir. Əslində tam bu da deyil, bir az daha açım.

Bir mövzu haqqında söhbət edəndə, yola verici cavabların olmaması. Burda ikinci bir nüans girir araya, bilgi.

Danışırsan bir mövzunu və sən üstündə bir az daha dayananda onun 1-2 cümlədən sonra artıq səni dinləmə moduna keçməsini görürsən. Təbii ki, bu da çox gözəl bir şeydir, bilmir, susub dinləyir. Sadəcə bunun üst leveli olan, mövzu haqda səndən daha çox şey bilməsi məni dəli edir, daha da yaxınlaşdırır özünə.

Düşüncəni bir az da açım, düzü ancaq misallar gətirə bilirəm, təəssüf ki, düşündüklərimi vurucu cümlələrlə ifadə edə bilmirəm, amma hər şeyə misal gətirə də bilirəm * bu da benim "avantajım" xd .

Məsələn, afrikada uşaqların ölməsinə acıyanları da tanıyıram, amma bu uşaqların ölümünə səbəbkar olan hadisələrin fərqində olanını da, amma nəyə görə bunun təkcə afrikada olduğunu, misalçün qafqazda afrikadan qat-qat az olduğunun fərqində olanını da. Üçüncülərə dərin simpatiya ilə yanaşma kimi xəstəliyim var. Düzü fetişlə simpatiya hemen-hemen oxşar şeylərdir, fetiş daha üst level sayılar məncə,

(baxma: entrini bitirməyə ərinmək), qısacası, düşünmək və düşüncə səviyyəsi məni məndən alır -*