(baxma: qorxusuzluq)
həyatda qalmağımız üçün önəmli duyğulardan hesab olunsa da heç nədən qorxmadığım günlərə o qədər qayıtmaq istəyirəm ki. uje hər dəfə gəmiynən hansısa limana çatanda ağlayıram ki, bəs dənizlər bitdi. negativ düşüncələr taybatay gəlir. nətər deyəsən anı yaşamaq olmur. uşaq ikən yıxılıb göt baş olduğum yerlərdən sabahısı gün bir də keçirdim, indi yıxılanda soyuyuram, ən əsası qorxuram, getmək istəmirəm. həyatımı bir qutunun içində şaxələndirmək istəmədiyimə görə əlac qalır ki, bir dənə bunlarla mübarizə aparasan. həm qorxu çox güclü bir şeydi. qorxunun gücü ilə edəcəyin ədalətsiz bir işin ömür boyu yaralarını daşıyırsan. nə qədər reallığa qaçıram poxu çıxır. ayqa, relaist ola bilmirəm. bir oyuntək yaşamaq daha maraqlı olmazdımı bu həyatı?
güvənsizliyi, sevgisizliyi, yalnızlığı zadı sikdir elə e, əslində bunlar da böyük problemlərdi ancaq, qorxmaq hər şəyin içinə pox qoyur. sevilməyəcəksən gedib özünü bir uçurumdan atacaqsan, heç kimdən sevgi görə bilməyəcəksən başına silah dayayacaqsan. çünki qorxmursan, bu həyatı mənalandırmağa gücün çatmır. ən poxdan şey budur ki, o güc axtarışına çıxanda qorxu gəlir sənin boğazından yapışır. işte sıçdığımız andır. gücsüz və çarəsiz hiss etmək.
adamı paranoyak gijdıllaq edəcək haldır. heç bir mübarizə yolunun fayda vermədiyini başa düşdükdən sonra troll şəxsiyyətinin yaranması, zaman keçdikcə o şəxsiyyətin divarlarını aşa bilməməkdir. yenə də bu şəxsiyyətin daxilində dəyişməyən bir təlaş yatır, və bunun öhdəsindən gəlmək üçün səninlə bütünləşmiş nələrdənsə imtina etmən gərəklidir.
nəsiminin sığmazam şeiri. bəyaq bir dənə qaqaş şeirin başlanğıcın dedi nətər oldu bilmirəm bütün şeiri əzbərə dedim. artıq farsca da bilmiyom demeyiz-*-*
heyif səndən yetim. diyəsən bu həftənin şənbə günü psg ilə müqavilə imzalayacaqsan. transferin dəyəri 50€ milyon. getməyin yaxşı oldu, amma, heç istəmirdim. həm psg nədi, ala? xavi yavaş-yavaş adam edirdi səni. disiplinə oturmuşdun təmiz. əvvəl evdə playstation oynadığı üçün məşqlərə gəlməyən, həmişə də məşqlərə gecikən dembele əvəzinə çalışqan bir sima var idi. bir dənə zədə problemini sə qaydaya sala bilsəydilər. barcelona tibb heyyəti uzun müddət idi zəif idi. xavi ilə dirçəldi bir növ. hər nəysə. uğurlar, reis. klub seçiminə soxum.
amerikanın (baxma: charlotte) klubundan 3 milyona transfer etdiyi braziliyalı sağ cinah hücumçusu ilə 10 ildən sonra azərbaycan liqasında ən bahalı transferi gerçəkləşdirən komanda.
bacarıqlarını itirmək, əvvəlki kimi ola biıməmək dəhşət təsir edir. qocalmaq qorxusu kimi bir şeydi. özümüzə daha az qocalmağımız üçün bir şeylər etmirik. onsuz da olan qalan bir-iki bacardığın şeylər var, onları da zamanla itirirsən. əslində çalışmadığın üçün o qədər də məyus deyilsən. bir bildiyin vardır. əvvəlki məni birazca qısqanıram. klassik söz var e nerde o eskiler. fikirləşəndə getmək istəməzdim, ama istəmədiyim üçün ağrıyıram. adicə bu gün polyadan gəldim. eşşək kimi yorulmağıma baxmayaraq heç nə edə bilmədim. çox narazıyam, qaça bilmirəm. hücuma qaça bilmirəm, müdafiəyə də kömək edə bilmirəm. əvvəllər halısahada ən sevmədiyim insan tipi ortada boş boş dəbələnən adamlar idi. başa düşmürdüm. çünki, mən qaçırdım. indi eyni adama dönüşmüşəm. qaçmayanları qınamıram, mən də qaçmıram uje. hazırki həyatımı o polyadakı adama bənzədirəm. sadəcə yeriyirəm, bir şeylərə tərəf qaçmaq o qədər mənasız və yorucu gəlir ki. elə yerimdə dəbələnim diyanmışam, bir dənə də siqaret yandırıram.
edit: bu entry ağrıdan sızıldayan ayaqlar və yeni kəşf etdiyim (bax: camel)
getdiyi klubdan o qədər narahatam ki ala. real madrid. bir balaca özünü göstərə bilməsə postalayacaqlar kirayə hansısa sik başı komandanın birinə. real rəhbərliyinin sikində deyilsən, istedadlısan ya da belə potensialın var. ya da nə vaxtsa parlayacaqsan. Barcelona kimi dünya səviyyəli klub yaxşı performans sərgiləməməsinu baxmayaraq ansu fatiyə azı 2 sezon şans verdi. yenə ortada bir pox yoxdu syrı məsələ. real belə deyil. disiplinli iş görürlər. sezonu ən azı bir balaca çıxarıa bitirmək üçün şans vermirlər. bu yaxınlarda da zədələndiyi xəbərini eşitdim. heç yaxşı olmadı. yoldaşlıq oyunlarında biraz oynayardı kaş blatı qalxardı.
bir şeir daxilində müxtəlif mövzulardan söhbət açan yazarları hər zaman sevmişəm ki, onlardandır. sərbəst şeiri mənə sevdirmişdir. şeirlərində hər şeyi qəbullanıb kimi. Uduzmağı seçən insanların simvolu kimi xatırlayıram.
bu arada arvadına çox bağlı adam olubmuş. xanımının ölümündən sonra ona yazdığı misralar:
bir gün "benim için şiir yazdın mı hiç" demiştin. Göstermiştim, "şu heves sensin, şu incinmiş gurur sen, şu utancak aşk, şu posta caddesindeki daktilo sesi, çocukların okul dönüşü sevinci sen. " kuşkuyla bakmıştın yüzüme sen. Kirpiklerim içime dökülüvermişti. Susarak büyümüş iki çocuktuk biz, kendisini sevmeyi bilmeyen. Yanımızda birisi olmadan sevincimizden utanırdık. kaç hayat evimizde bizden çok soluk aldı. sonra harfler girdi yoksulluğumuza. Sonra dünyanın bütün mazlumları. Elimde başkalarının rüyası, bir var oluş acısıydım önünde. yazmaya, okumaya ayırdığım zamanlar senin de zamanlarındı. "Tenha gezen evliyam" dedim. "ben gittim harf harf dağıldım. / sen tamamladın cümlemi""
mobil strategiya oyunu. çox çoz əvvələrdən oynayırdım. il 2015 zad. birdən ağlıma düşdü yükləyim dedim, əvvəlki hesabımı tapa bilmədim kefim pozuldu. Wifi tutan vaxtlarım idi, qonşu wifisiynen oynayırdıq. clash of clansdan daha çox ləzzət edir. fərqli bir havası var. qıraqlara ölkı bayraqları düzmək olurdu. türkiyə var idi həmişə onu düzürdüm, deyirdim kaş azərbaycan bayrağı da olsa. onu da gətiriblər.-* ordu xaricində qəhraman söhbəti də var idi. dizaynları çox qəşəngdi. mənim favorilərim aligator və el bandito idi. bir dənə də klan daxili nə isə var idi, qırıq qırıq yadımdadı deyəsən klanı globalda kupokda yüksəldirdik və eyni zamanda klan üzvləri bir biri ilə rəqabət aparırdı kim nə qədər kubok yığdı zad. tam yadımda deyil. nə qədər video izlədim tapa bilmədim.
belə oyunların bir başqa özəlliyi klan üzvləri ilə xüsusi bağın yaranması idi. hələ də unuda bilmədiyim klandaşlarımız var. təsəvvür elə də adam deyir, gedim bir dənə səhər yeməyini yeyim gəlirəm klan savaşını edək zad. ama bir də danışmayacağımız üçün qəribə olur adam. həm çox yaxın həm çox uzaq
hardasa iki il bundan qabaq babat depresiv havalarda idim. dönüm nöqtəsində idi sanki. çox şey ilə yeni yeni tanış olurdum. qəribəlikləri ilə bərabər ağır da basırdı. inanırsan, nə edəcəyimi bilmirdim də. içki ilə tanış olduqdan sonra,qismən geridə qalan günlər də demək olar. çünki, o zamanlar tamamən ayıq başda idim. hər gün evdən çıxıb axşama kimi tək gəzirdim küçələri. oturub fikirləşəndə nətər eləmişəm ala bunu özümə də çatmır. indi 10 gün tək qalanda gijdıllaq oluram, ama o vaxtlar ehtiyac kimi idi. özü də evdən çıxanda hara gedəcəyimi heç bilmirdim, plansız zadsız tərpəşirdim, şəhərimiz də balaca idi, hər yerini gəzirdim demək olar ki. avtobus avtobusun dalıycan, otururdum bir ucdan o biri uca, bax bu səyahətlərdə mənə yoldaşlıq edən musiqi qrupu (bax: midlake)
idi. bir iki dənə mahnısını yükləmişdim telefona, təkrar təkrar dinləyirdim. oturub bir qıraqda toyuq dönəri yeyirdim, qulağımda the fairest way parçası yediyim dönərə ayrı bir kədər qatırdı. dönərin ortasında iştahım kəsilirdi, yeyə bilmirdim. hüzün dolu vaxtlar idi, ama hər midlake parçası görəndə unutmayacağım xatirələrdən…
bütün musiqilərində tərifini verə bilməyəcəyim ağlama istəyi duyduğum qrupdur.
)
