sevil atakişiyeva

2 gün öncə axşam saatlarında iş qrupunda bir mesaj yazıldı. Atam ölüm ayağındadır, xahiş edirəm onun üçün dua edin. həmin vaxt dostlarımla yeyib-içməkdə idim və içkili halda düşündüm ki, duamın nə kimi bir köməyi ola bilər axı o kişiyə? Bununla yanaşı Yaradıcıya da inanmıramsa nə mənası var?
1 saat sonra ikinci mesaj gəldi. Kişi artıq vəfat etmişdi. Bu o demək idi ki, mən sabah dəfnə getməli idim. Çünki iş yoldaşları arasında bu olmalı olan birşeydi. O adamı sevməsən belə getməlisən. Xüsusilə mənim iş yerim bakılıların çoxluq təşkil etdiyi biraz alt səviyyəli bir qurumdu. Bir çox uzun yollar getdikdən sonra axır nardarana çatdıq. Polis yoxlanışının hələ də nardaranda davam etdiyini bilmirdim. Çox bu tərəflərə gələn birisi də deyiləm nəticədə. Mərhumu xalçaya büküb gətirəndə insanlar arasında olan söhbətlər daha çox öz işləri və ya ortaq problemləri haqqında olurdu. Xalçanın içindəki sadəcə o evin içində olanlar üçün önəmli idi. Digər hərkəs ayıbdı axı filankəsdən, gəl gedək baş sağlığı verək deyənlər idi. Mən həyatımda heç vaxt yaxından ölü insan görməmişəm deyə həmişə maraqlı gəlib cənazələr mənə. Diqqətimi toplayıb o adamın necə bir həyat yaşadığını, nə peşmançılıqlar çəkdiyini və nə yaşadığını düşünürdüm. Mərhumu forda qoyub apardılar məzarlığa. Mollanın duaları və nəzarəti
altında cənazə namazı və digər bir sıra hadisələrdən sonra məzarlığa çatanda mənzərəsini sevdim oranın, dəniz görsənir, sakitçilik. Bir insanın öldükdən sonra basdırıla bilinəcəyi ən gözəl məzarlıq idi ağlımda ora. Bir insan niyə məzar yerini seçsin ki? Amma belə detallar mənim üçün maraqlı idi. Məzarların içində yeridikdə bir şəkil diqqətimi çəkdi, Böyük hərflərlə SEViL yazılmışdı. Şəkil də o şəkil idi. Bu qız o qız idi. 2021-ci ildə ölümü ilə günlərlə unuda bilmədiyim o qız. Aramızdan əksilmişdi bir fevral günü. Karantinin psixologiyasını pozduğu insanların beynində karantindən daha çox yadda qalan o qız. Gözlərim doldu, addımlarım o mərhumun məzarına getmək istəmirdi. istəyirdim ki, saatlarla bu məzarın başında dayanıb buz kimu baş daşı ilə danışım. Elə bilirdim ki, o qız sözlərimə cavab verəcək. Heç tanımadığın və ya görmədiyin birisini necə bu qədər çox istəyə bilərsən axı. Sırf sözlük yazarıdı deyə?
Nəticədə dünəndən bəri yenə həmin hisslər ağlımdan çıxmır.insan çox tez unudur. Ölümündən 4 il keçib amma sadəcə ölümündən sonra vur-tut 1-2 entry yazılıb. Biz də unudulacıyıq. Nə qədər çox sevilsək də, dəyər verilsə belə, unudulursan. Sevilin vəfatı zamanı nə hiss edirəmsə indi də o hisslər canlanır daxilimdə.
Heç vaxt unudulmayacaqsan Sevil o soyuq məzar daşıvı isidən gülüşün heç vaxt unudulmayacaq mələk qız.