hazırlıqda həmişə o məni görməyən , başqasıyla danışan , başı nəyəsə qarışan anları gözləyib həmin vaxtlar ona baxırdım, indi dönüb mənim baxdığımı görəcək deyə çox həyəcanlanırdım.bu səbəbdən göz-gözə heç vaxt gəlməmişdik . bu baxmalar eyni belə uzun müddət davam etdi. bir gün marşrut gözləyəndə dayanacaqda onu gördüm, sən demə biz tərəflərə yaxın qalırmış. mən nadir hallarda marşrutdan istifadə edib gedirdim o hazırlığa, çünki piyada elə də uzaq deyildi. həmin gün yağış yağdığına görə marşrutla gedəsi oldum. o gündən sonra isə piyada getməyi tərgitdim. hər gün eyni dəqiqələrdə evdən çıxıb o gələnə qədər 3-4 marşrutu da buraxıb onun gəlməyini gözləyib sonra marşruta minirdim. o hazırlığa gəlmədiyi gün isə ya mən də getmirdim, ya da biraz da gözləyib hazırlığa yarım saata yaxın gecikib danlanırdım. bir neçə dəfə isə o gəlmirdi, mən gecikirdim və gedirdim ki, ordadır. amma yenə sabah onu gözləyirdim. beləcə uzun müddət yol yoldaşı olduq amma dediyim kimi məsafə qısa olduğundan söhbət etməyə vaxtımız olmurdu, hazırlıqda da danışmaq olmurdu. amma ən azından aramızda bir səmimiyyət yaranmışdı. bir gün hazırlıqdan çıxanda tələsik çıxdı və dəftər kitabının bəzilərini orda qoydu, mən götürüb öz çantama qoydum və rəfiqəsinə də dedim ki, yadından çıxarmışdı mən götürdüm, özünə də deyərsən. gələn hazırlığa qəsdən getmədim , fikirləşdim yəqin ki, kitabları almaq üçün nömrəmi kimdənsə alıb mənə zəng edəcək ya da sms yazacaq. elə də oldu, həmin gün mənə sms gəldi və uzun müddət davam edəcək olan hekayə beləcə başladı. gözlərinə uzun müddət doyunca baxdım. həyatımda elədiyim özümə də ləzzət eliyən yeganə "moşşennik"liyim o kitabları götürüb hazırlığa getməməyimdir -* düzdür bir neçə il əvvəl bütün o zamanların yaşanmamış olmasını diləyirdim amma sonu nə qədər pis bitsə də, geriyə dönüb baxdığımda orada çoxlu xoş xatirə də tapıram.
)