bugün məsləhət təsadüfi
sözaltı sözlük
postlar Yoxlama mesaj

la soledad se adueña de toda emoción


320   0   0   0


blok başlıqlarını gizlət

Notice: Undefined variable: thisuser in /var/www/soz6/profilson.php on line 166
mad girl's love song

Smith kollecində tələbə olduğu 1951-ci ildə Sylvia Plath tərəfindən yazılmış şeirdir. Şeir oxumaq heç adətim deyil, bu da təsadüfən qarşıma çıxdı onsuz da. "I fancied you'd return the way you said,
But I grow old and I forget your name.
I think I made you up inside my head." hissəsi bir miqdar toxundu. Məktəblilərin kitab-dəftərlərinə aşiq olduqları adamın adını yazmağını çox məntiqli hesab etməyə başladım, "nə ağıllıdırlar, tərgitməkləri nə pis olacaq" deməyim gəldi. Amma bilirəm, hələ də uşaqca bir axmaqlıqdır, adlar isə elə asan unudulmur. Oxuyandan bir az sonra, şeirin bu yuxu kimi həzin olan bəstəsini tapdım:

(youtube: )

Tam mətni belədir:
I shut my eyes and all the world drops dead;
I lift my lids and all is born again.
(I think I made you up inside my head.)
The stars go waltzing out in blue and red,
And arbitrary blackness gallops in:
I shut my eyes and all the world drops dead.
I dreamed that you bewitched me into bed
And sung me moon-struck, kissed me quite insane.
(I think I made you up inside my head.)
God topples from the sky, hell's fires fade:
Exit seraphim and Satan's men:
I shut my eyes and all the world drops dead.
I fancied you'd return the way you said,
But I grow old and I forget your name.
(I think I made you up inside my head.)
I should have loved a thunderbird instead;
At least when spring comes they roar back again.
I shut my eyes and all the world drops dead.
(I think I made you up inside my head.)"

qatıq

Dünyanın ən yaxşı hiss etdirən qidalarından biridir. Qızartmaların, şokoladların, pudinglərin, double chicken menu-ların üzərindən qaşıqla, onda belə pəhrizdəymiş, sağlam qidalanırmış illüziyası yaradır adamda, hətta o çox tox olmağın verdiyi peşmanlığı da silib-süpürür. Mədən bulananda yemək də limondan daha yaxşı təsir edir. A, E, B12 vitamini var, metabolizmaya xeyirdir. Başına dönmək lazımdır qatığın. Bir də təbii ki, yemək.

mystery of love

Amerikalı müğənni və mahnı sözü yazarı olan Sufjan Stevens tərəfindən yazılıb, bəstələnən və 90. academy awards-da ən yaxşı orijinal mahnı mükafatına layiq görülən Call me by your name soundtrack-idir.

Ah, bu mahnının verdiyi hiss, sözlük, bu mahnı, bu film.. Keçən il ilk dəfə baxmağımı xatırlayıram. Bir fransız filmi filan kimi başlamışdı, çox təbii idi. Lakin hələ lap əvvəllərində də həyatın, günlük işlərin axışına qatılmış olmaqları dəxlisizcə içimə işləmişdi. ilərlədikcə isə artıq heyranlıqdan özümü itirmişdim, atmosferinin gözəlliyindən sifətimdən şəlalələr axaraq böyük bir xoşbəxtlik dalğasının güclü zərbəsiylə ekranı izləyirdim. Obrazları bütün canlılığıyla hiss edə bilirdim, axıra yaxın əməllicə məhv olmuşdum, mənim də qəlbim qırılmışdı. Özümə uzun bir müddət gələ bilməyəcəyim bir film idi əslində, ancaq mən səhəri günü də gözləmədən bir-iki gün ard-arda on dənə zad filmə baxmışdım yenə elə möhtəşəm bir şeylər duyumsayım deyə. Ancaq meeh, olmadı bu cür başqası. Hətta feels-i keçmədən izlədiyim o şeylərə layiq olduğu dəyərini verəmməyərək haqsızlıq etmiş oldum yəqin ki. Bu mahnı arada yenə o soyuq yay axşamüstünə aparır məni, iki otaq o tərəfdə atamla-anam yüksək səslə nələrsə danışır lakin isidicinin vurduğu hava səsinin də sayəsində mənə sadəcə səliqəsiz bir gurultu kimi çatırdılar, kimsə çağırıb bir iş deyərək də bölməmişdi o saatları və mən darıxdırıcı af, gözəl heç nə olmayan evimizin içindən qoparaq özümü o cringy momentlərlə, reallıqla, həqiqi duyğularla dolu sevginin, cazibənin içərisində tapmışdım, bitəndə gün artıq getmişdi, otağımın işıqları çöl qaranlıqlaşdığı halda hələ də sönülü idi və açıq pərdələrdən ağacların siluetləri görünürdü. Özümü yenidən çarpayımda uzanan tapmışdım, söndürmək üçün isidicinin düyməsinə basanda otaqdan gələn danışıqların da kəsildiyini gördüm. Evdə tək imişəm kimi gəldi. Dikəlib "Papa?" deyə həyəcanla çağırdım, o dəqiqə cavab gəldi. Necə çağırmışamsa, o da narahat olmuşdu, ürəyi xəstədir, özü də paranoyalı kimidir onsuz, elə bilib nəsə olub. "Heç nə, elə belə soruşdum görüm hardasınız." dedim, ancaq səsim elə də çıxmamağa başlamışdı. Deyəsən, səssizliyi pozmağıma peşman olmuşdum. Buna baxmayaraq təbii ki, nə dediyimi eşitdi. Yenə də "Niyə o şəkildə çağırdığını detallı olaraq bilmək istəyirəm, gəlib danış." mənasına gələn "Eşitmirəm, gəl burda de."lərdən birini mənə tərəf vızıldatdı, mən də qalxdım yerimdən hədsiz bir boşluqda, aldığım narkotik zad var imiş, təsiri keçibmiş və yenisini istəyirmişəmcəsinə bir məyusluqla anamın digərini salmağında israr etməyimə baxmayaraq ən eybəcərini otağıma saldığı xalçamıza basaraq televizor olan otağa getdim. O xalçadan zəhləm gedir. Həqiqətən, gedir. Bu mahnını sevirəm, bu filmi də. Xoş günlər.

vampire of the mists

Christie Golden tərəfindən 1991-də yazılıb, yayınlanmış olan, oxuduğum ilk və son vampir kitabıdır. 8-ci sinifdəki halım çox təsirlənmişdi bu kitabdan. Tay-tuşum Gothic və qaranlıq deyə çəkib önümüzə atdıqları cheesy filmlərdəki (bax: Twilight) baş rol oğlana aşiq olanda mən internetdə adımın yanına nick olaraq sunstar qoyurdum və necə qudururdum da "Mən fərqliyəm, edgy-yəm, digərləri yeniyetmədir." deyə. Ancaq indi geriyə qayıtsam, yenə eynisini edərdim yəqin ki. Çünki bu kitabda obrazlar həqiqətən, o qədər gözəl işlənmişdi və şablonluqdan uzaq idi ki, bu gecə birdən yadıma düşəndə yaman qanım qaynadı, dedim qoy bu dəfə də son entry-m bu mövzuda olsun. Dili, üslubu da çox oxunaqlı, şirin idi.
Artıq çox yersiz gəlməsə, bəlkə yenə oxuyardım. Lakin yəqin ki, mümkünü yoxdur. Təqdimatı "Nə dilədiyinə diqqət et, Ravenloft-un qaranlıq gücləri səni eşidə bilər." deyə başlayırdı.
"Bir vaxtlar, Jander hələ həyatta ikən, uzun müddət əvvəl ölmüş birinin cəsədini tapmışdı. Dərisi sağlam və gərgin görünürdü, ancaq elf qılıcı ilə ona toxunanda, parçalanmış və içindən soxulcanlar tökülmüşdü. Bax, Strahd hekayəsini bitirəndə, Jander-in ağlına gələn şey də bu idi. Eyni ilə cəsəd kimi bu hekayə də xoş görünmür, lakin bir bütünlük əmələ gətirirdi. Jander daha da dərinlərə ensə, hekayənin qaranlıq həqiqətinin cəsəddəki soxulcanlar kimi çölə fışqıracağını bilirdi."

sözaltı sözlük

Hər dəfə uzun müddət sonra gələndə ilk buraya nəsə yazmışam deyə sağollaşanda da layiqli hörmətini geri verərək buraya yazmaq istəyi duyduğum, çətin günlərini keçirməsi üçün bolca uğur dilədiyim, bilgi dolu platformadır. Sağollaşıram, amma ona görə yox ki, they all mind when i scream, uşaq deyiləm acıq zad edib gedəm, acıq ediləsi nəsə də yoxdur gördüyün kimi, gül kimi keçinirik. Buranı da çox sevirəm, lakin özümü daha çox sevib, dərslərimi oxumalıyam. Yay tətilində də qayıtmayacam, çünki onda da alınmayacaq. Əgər bir də nə vaxtsa buraya gələcək qədər özümü buraxsam, onda görüşərik. Bolca sevgilər, sözlük, ümid edirəm qayğına qalanlara, sənə olan sevgilərinə, bağlılıqlarına heç nə olmaz və gəlsəm, səni qoyduğumdan daha möhtəşəm tapa bilərəm.

angel olsen

22 yanvar 1987 təvəllüdlü müğənni/mahnı sözü yazarıdır. Belə bir mahnısı var ki, səmimi üsyanını, kədərini dinləyiciyə çatdırmağı uğurla bacarır:

(youtube: )

ingilis demişkən, it breaks my heart in such a beautiful way.

david lynch

Triller janrına inci kimi filmlər bəxş edən rejissordur, filmləri möhtəşəmdir, bunları bilirik. Ona görə də hər şeyi bir yana qoyub, musiqi duyumuna heyran olmamaq necə əldə deyil, onu demək istəyirəm :

(youtube: )

(youtube: )

(youtube: )

(youtube: )

(youtube: )

(youtube: )

(youtube: )

(youtube: )

(youtube: )

cat power

21 yanvar 1972 təvəllüdlü Amerikalı müğənni/mahnı sözü yazarıdır. Səsinin yumuşaqlığına, qəlb qıdıqlayan sakitliyinə aşiqəm neçə ildən bəridir. Ən sevdiyim ifalarını sırayla buraya qoyuram :

(youtube: )

(youtube: )

(youtube: )

Bu da müzakirəsiz ən gözəlidir, gözlərim tərləyir dinləyəndə :
(youtube: )

biri birini tanıyan yadlar

Üç il əvvəl internetdə tanış olduğum, qazanmaq üçün çox çalışdığım bir dostum var, ancaq aylardır heç də dost imişik kimi gəlmir. Artıq bütün o internetdə tanışdığı adamları universitetdə, yaşadığı şəhərdə görür. Dostluqlarının hamısını real həyata daşıyıb, az qala hər gün görüşür. Virtual olan yeni heç bir əlaqəyə də girmir. Böyüməyini və yaxşıya doğru dəyişməyini izləyirəm. Bu zaman da məni pis vərdişləriylə birlikdə kənara qoymağına səs çıxarmaq istəmirəm. indi twitter-də gecələr dörd nala qaçmır, DM-larda gecə 2-3 sülənmələri etmir və mən onun yeni həyatının bir hissəsi ola bilmədiyim üçün o qədər məyusam, o isə mənim kimlərinsə həyatında yer tutmağım ya da kimsənin həyatında yer tuta bilməmiş olmağıma o qədər fikir vermir ki, sadəcə ürəyimin ağrımağıyla qalıram. Hərəsiylə ancaq 1-2 dəfə görüşə bildiyim o virtual dostlarımın bir yerdə yeni ili qeyd etməyindən olan şəkillərinə keçən gün dəqiqələr uzunu baxdım. Paxıllıq da yox, nəsə bir arzunun həyata keçmə ehtimalının yoxa çıxdığını görmək kimi bir şey idi. Axşamkı yeni insanlar tanıya biləcəyim, yadlarla dolu şənliyə də gedə bilmədim.
Hansısa əlaqənin düz önündəcə cılızlaşıb, sönüb, tükəndiyini görmək necə də əsəb pozur. Elə bil qabağıma beş kiloluq şəkər tozu dolu torba qoyublar, kənarından deşik açıblar və o şəkərlər hamısı tökülür yerə, bir azdan da içində ancaq yerə dəydiyi səviyyəyə qədər olan qisim dolu qalacaq. Xalçanın üstünə tökülür həm də, döşməyə də yox ki, maksimum ömrümə otursun. Yadlaşacaqsan deyir, divara dırmaşsan da, budur. Artıq yeni nələr dinlədiyini, hansı filmlərə baxdığını əgər paylaşarsa öyrənirsən, nə qədər tanıyırsan tanı, keçmişdəki halı idi o, indikinin sadəcə adını, haqqındakı pasportunda, tərcümeyi-halında olacaq qədər şeyi bilirsən, başqa da heç nəyini.
Yerimi başqaları alır, gecəki uzun yazışmalarımızın yerini də gündüzkü xoş saatlarının yorğunluğunu almaq üçün getdiyi yuxuları. Ayda bir, şanslıyamsa iki dəfə uzun danışırıq. ikisində də mən yazıram, qalanları da ancaq on mesaj çəkən köhnə günlərin xətri qalmasın deyə girilən dialoqlardır. Pişiklərim üçün darıxıram, yanından gedəcəyim adamlar üçün indidən darıxıram və əvvəllər mənim olan hər şeyi, hər şeyi böyük bir ərköyünlüklə geriyə istəyirəm.

palais garnier

III Napalyon tərəfindən 14 Yanvar 1858-də köhnəsinin yerində yeni bir Opera tikilməsinə qərar verilməsiylə inşasına 1961-də ilk memarlıq təcrübəsiylə işə girişən
Charles Garnier-in rəhbərliyində başlanann Fransa tarixi abidələrindən biridir.
Elə cah-cəlallı, göz oxşayan, nəfəs alırmış kimi canlı olan bir tikilidir ki, bir gün o qırmızı pərdələrinin aralandığını öz gözlərimlə görüb, The Phantom of the Opera-nı orada canlı izləmədən ölsəm, gözü açıq gedərəm yəqin. Tavanından qapı qulpu işləmələrinə qədər yaşayan bir sənət əsəridir. Belə ki, səfil varlığımı o gözəl məkana yaraşdırmıram da heç. Lakin mütləq bir gün içərisinə ayaq basmalıyam. O gün çox gecikməz deyə ümid edirəm. Arada təbii fəlakət, terror hadisəsi, müharibə kimi nələrinsə oraya zərər verə biləcəyi fikri ağlıma gələndə gic oluram çünki. Mən görmədən olmasın barı. Mən görsəm da olmasın əslində. Hələ o gizli mərtəbə və hissələrinə olan 750$-lıq private tura da qoşulacam. Çox gic bir xəyaldır, elə sadəcə komputerimin divar kağızında qalacaq kimi də gəlir. Yenə də istəməyə davam edirəm. Belə də ki, əslində ot kimi bir insanam mən, dünyada heç bir məqsədim, xəyalım, özümü görmək istədiyim mövqe yoxdur, amma əgər bu sayılırsa, deyəsən, mənim də varımdır.

google earth-də dolaşarkən qorxmaq

Dünyanın böyüklüyü qarşısında heyrətə gəlməkdir, başının fırlanmağıdır. Çox zaman keçirəndə bəzən heç pulun, tanışın olmadan yad yerlərdə itmisən kimi gəlir, itmək həmişə maraqlı bir şey olmaya bilər deyə fikirləşirsən.

hörümçək

Bir dəfə yaşım on üç filan olanda o qazı yandırmaq üçün olan uzun alışqanlardan biriylə küncdəki bir hörümçəyi yandırmışdım. Çünki niiffrətt edirdim hər keçəndə ona toxuna biləcək olma ehtimalımdan. Yandırdım, vecimə də olmadan getdim işimin dalınca. Yadımda olduğunu belə unutdum. Amma üstündən bir neçə il keçəndən sonra bunu etdiyimi heç yaddan çıxarmamış olduğuma fikir verdim, birdən yadıma düşdü. Yeniyetməlikdən olmağı lazımdır ki, anormal həssaslıq dövrlərimdən birində etdiyim bu işin xatirəsi gəlib, lənət kimi tutdu məni. Günahkar hiss etməyə zad başladım, "ala hamı edir də, böcək öldürmüsən." desəm də, xeyir etmirdi. Haradasa görəndə kimdənsə öldürməsini xahiş edərdim o günə qədər. Tək həmin istisna xaric. Çünki əzilərkən çıxardıqları xırçıltı (eynilə milçəklərdəki kimi) məni dəli eləyir iyrənməkdən, qorxudan. Amma sonradan artıq əgər özümün öldürməyə əlim gəlmirsə, başqalarından etməyini xahiş etməyəcəyim qərarına gəldim. Nəticədə indi evdə yaşaya biləcək bütün hörümçək çeşidlərini, anatomiyalarını, davranış xarakterlərini əzbər bilirəm. Harada görürdümsə, yerindən hərəkət etməsi halında üstümə tullanmadığından əmin olmaq üçün hara getdiyini görüm deyə diqqətlə izləyirdim. Əlbəttə o vaxt çiynimi, ayaqlarımı, boynumun arxasını da saniyədə bir qaşınma tuturdu. Beynimin ssenarilərinə əsasən həmişə nə isə ayaqlarıma dırmaşır, tavandan boynuma düşür və çiynimdə yeriyir axı, (hamısını azı bir dəfə yaşamışam deyədir) işləri gücləri yoxdur. Hörümçəyi tərk edib getməli olanda da başım uzun müddət qaçır, qolumdakı kiçik xalı hörümçək bilib qığılcım sürətli, anında kəsilən bir şüvən salmaq kimi. Nə qədər yararlı olduqları vecimə də deyil, istəyirəm hamısı ölsün ya da məndən uzaq olsunlar. Əslində yazığım da gəlmir onlara, öldürmüş olmaq istəmirəm, elə bu. Ətim ürpəşir hər şeylərindən. Yenə də hər yerdə qabağıma çıxırlar. Anamdan olsa dərsimi alım deyə məni tarantulalarla bir otağa kilidləyər. Deyir ki, bu qədəri mümkün ola bilməz, mən özüm getdiyim hər yerdə qəsdən hörümçək axtarıram ətrafda olub-olmadıqlarından əmin olum deyə ya da qorxan gözə çöp düşər məsələsinə görədir. Ancaq son aylar gözümə nadirən hörümçək dəyir, həyət evində qalmamaq həqiqətən işə yarayıb. Bəlkə də hörümçək maqniti lənətim effektivliyini itirib. Lakin yenə də, məni yay aylarında əlində bir plastik stəkan və vərəqlə evdəkilər öldürmədən canlı yaxalayıb, çölə buraxmaq üçün otağın içində vızıldayan milçəyi tutmağa çalışan görə bilərsiniz. Heç birini də təmiz qəlblilikdən etmirəm. Elə olsa, dərd yarıydı.

yaxşı insan olmaq

Digərlərini başa düşməkdən, empatiya qurmaqdan keçir. Götürək elə məni, çox başa düşürəm hər kəsin çətinliklərini. Arada əlim gedəcək kimi olur, sonra deyirəm "Dünyada zəif internet sürəti səbəbiylə 240p ilə nəysə izləyən insanlar varkən, mən 1080p izləyə bilmərəm!"

namaz

Həmişə buraxan tərəf olan ibadət növü. Başqa cür ola bilməz, o buraxdı, sən yox, o! Kəs səsini!
Belə də ki, çox zor ifadədir də. indi məsələn, kimsə gəlib "sən yazmağı buraxmadın, yazmaq səni buraxdı" desə, səmimiyyətlə qəbul edərəm. Niyə? Çünki zordur, blatı var.

simvolizm

Rəsmdə/romanda/şeirdə simvolizmdən istifadə etmək hədsiz dərəcədə təhlükəlidir. Çünki əgər zəif olsa, çatdırılmağa çalışılan məna çox ucuz görünə bilər. Elə olmasa da, o qədər asan başa düşülən hala gətirilməyinin elə göstərmə ehtimalı var. O da əsərin bütün keyfiyyətinə təsir edir, çünki insan özünə çox sadə gələn bir şeydən yeni nələrsə öyrənirmiş ya da dünya görüşünə yeni nəysə aşılanırmış hissi ala bilməyəndə, özündən asılı olmadan qarşısındakını buna əsasən qiymətləndirəcək. Onsuz da simvolizmdən simvolizm olsun xətrinə istifadə etmirlər, yaradıcılıqda o bədahətən gəlir və fikrin cismi olur.

michel de montaigne

Yazdıqlarından bir neçə yaxşı quote qoyacaqdım, ancaq fikir verdim ki, yenə özünün dediyi bir vəziyyətin qurbanları olub onların hamısı və əldə tək bu qalıb :
"Kitabları vərəqləyərkən, baxaram, dünən içərisində növbənöv gözəlliklər tapdığım, olduqca coşduğum bir yer bu gün heç bir şey deməz olub. O yana bu yana çevirərəm, oxuyaram. Faydasız : O səhifələr boşalmış, yadlaşmışdır artıq mənim üçün."

miller's crossing

Coen Brothers imzalı, 1990-cı il, Amerika istehsalı mafia filmidir. Dünyanın hər detalına qədər əla, keyfiyyətli, 10 xala layiq birinci ya da ikinci filmidir mənim nəzərimdə. ilk seriyasına belə güclə baxdığım The Godfather bunun yanında qələt edir. Bilirəm, açılış səhnəsində ona göz vurublar and shit, amma mənə nə.
Heç bir hissin təsvirində şişirtməyə yer verilməməyi, hansısa dərin məna daşıma qayığsından uzaq olmağı, obrazları, aktyorları ilə tamamilə əli-ayağı düzgün bir filmdir. Belə düm-düz, sadə və elə buna görə də qeyri-adi dərəcədə möhtəşəm. insanların öldüyü səhnəsində belə xoşbəxt edir məni, gözəlliyinə ağlamağım gəlir. Son səhnəsi ən sadəsidir, adamda dərin nostalgiya hissi yaradır, "eh" deyirsən, "nə günlər idi". Musiqisi isə o qədər şirin bir kədər doğurur ki, elə bil köhnələrdə qalmış xoş bir xatirəni yad edirsən. Qəlbim əriyir, amma yenə izləyərək gözümdə adiləşdirmək istəmirəm. Bir dəfə daha izləmədən ölmək də istəmirəm. Həmin soundtrack üçün :

(youtube: )

IMDb səhifəsi üçün :
https://www.imdb.com/title/tt0100150/
Bu da ən ikonik səhnəsindəki dialoq :
Bernie: Look in your heart! Look in your heart!
Tom Reagan: What heart?

xoşqədəm hidayətqızı

Azyaşlı oğluna instagram profili açaraq, uşağın dilindən danışanan/özünü tərifləyən məşhur aparıcı/tv şousu siması. O profili görəndə necə ət tökdüm, ilahiii. Özü də yarı Azərbaycanca yarı türkcə danışır Zaur Baxşəliyev kimi. Tək deyə bildiyim "Hansı tərəfə doğru qusurduq?" olur, I just can't nətər deyərlər.

https://www.instagram.com/p/BitKVCYnuji/?utm_source=ig_share_sheet&igshid=1qztqrv1agc4q

https://www.instagram.com/p/BXvtCA7D0Jg/?utm_source=ig_share_sheet&igshid=1suqcb45lwjk7

https://www.instagram.com/p/BjjsK-BnXc5/?utm_source=ig_share_sheet&igshid=1anovusfmuv5b

« / 20 »
Notice: Undefined variable: user_id in /var/www/soz6/sds-themes/vengeful-light/profile.php on line 1365


blok -   başlıqlarını gizlət
Notice: Undefined variable: user_id in /var/www/soz6/sds-themes/vengeful-light/profile.php on line 1372