sözlük yazarlarından teleserial tövsiyələri

(bax: the americans)

güldürən hadisələr

7 ya da 8. sinifdə oxuyardım. sizləri bilmirəm, bizim çox maraqlı məşğuliyyətimiz var idi. metroya girib basabasda qız əlləyirdik. bir ara həqiqətən də vərdiş halını aldı. hər gün dərsdən çıxıb metroda qız əlləməli idik. 31-i yeni kəşf etmişdik. oğlanlar yaxşı bilər o sehrli illəri. nəysə ki, biz bu para beynimizlə əlləyə əlləyə o qədər qudurduq ki, artıq çox basabas olmayanda da əlləməyə başlamışdıq. belə daha maraqlı gəlirdi. şəxsən mən elə fikiləşirdim ki, basabas deyilsə, hiss edib heçnə demirsə, deməli xoşuna gəlir. indi fikirləşirəm ki, üzümə baxıb utanırdı bəlkə də qorxurdu ki, heç kim buna inanmayacaq ki bəs bu bığı zadı hələ çıxmayan uşaq məni əlləyir deməyə çalışırsan? yəni özümü düşünürəm qalxıb 7. sinif uşağına nə deyə bilərdim ki onun yerində olsam o vaxt? nəisə ki, günlərimiz belə xoş, firavan keçirdi bir günə qədər. bir dəfə 20 yanvardan əcəmiyə gedən vaqonda ki o zamanlar sonuncu idi, bomboş vaqonda dostum qızı əlləmək istədi. yazıq əlləməyi keç toxunan kimi qız çönüb buna nətər şapalaq ilişdirdisə, uşağın sifətin rəngi bir anda dəyişdi. donub qaldı bilmədi neynəsin. qız da heçnə demədi, heçnə də eləmədi. elə bir dənə şapalaq ilişdirdi təzdən üzün çöndərdi. vaqonda 15-20 nəfər var, hamı buna baxır. nəisə ki, o travmadan çox çətin qurtuldu sonra.

səhər çəkilən ilk siqaret

ümumiyyətlə hər şey insanı o cümlədən orqanizmini təəccübləndirməyə və diqqətini cəlb etməyə yönəlib bu həyatda. istisnasız, hər şey. reklamlar da bu mexanizmlə işləyir, proektlər də, bir söznən ağıla gələn hər şey. siqaretə niyə başladıq? niyə davam etdik? kiminsə yadında qalıb? o ilk vaxtlarda çəkilən siqaretin həyəcanı kimin yadındadı? tək psixoloji yox. bədənimizin verdiyi o qəribə reaksiyanı deyirəm. diyər hallarda heçcüryaşaya bilmədiyimiz o hiss. damarlar daralır, qanın bədəndə axış sürəti azalır, baş gicəllənir və.s və.i. sözümün canı odur ki, səhər ilk siqaretdi, yeməkdən sonra olan siqaretdi və bu kimi özəl çəkilən siqaretlər aldığımız ilk hisslərin bənzərini yaşatdığı üçün önəmli olur.amma eyni hissi artıq vermir.bədənimiz artıq öyrəşib.insan orqanizmi çox maraqlı zaddı.o əziyyət çəkəndə, biz kayf alırıq. biraz güclənəndə, alışanda o kayf itib gedir. daha böyük doza ehtiyac duyuruq.hə, düz fikirləşdiz.nəşədə də elədi.siqaret qutusunun geriyə qalan hissəsində isə heç bir hiss ala bilmirik. amma gecdi artıq, vərdiş halını alıb. ya da başqa bir sürü bəhanələr. fakt fakt olaraq qalır ki, bədənimizə çox ciddi zərər veririk. bunu əslində çoxumuz başa düşür, amma qəbul edə bilmirik. edənlərin də çoxu ata bilmir. bax mən də bugün atmağa qərar vermişəm. deyim çox bomba iradəyə sahibəm, yox. amma istəmirəm tez qocalmaq. tez xəstə düşmək. o biri dünyadan da bir ümidim yoxdu.varsa da əziyyətli tərəfinə düşəcəm.əslində cəhənnəmə düşməyi tərcih edərəm, #lars von trier'in #melancholia filmində möhtəşəm təsvir etdiyi yox olmaq qorxusunun yanında heç nədir gündə 50 dəfə odda yanmaq.amma mövzu o deyil. mən yox olacağımı düşünürəm, siqaret çəkmək də var olduğum zamanı qısaldır və sonlarını bir çox hallarda əziyyətə çevirir. indi isə bir daha sual verirəm, dəyər mi? məncə yox. amma göt lazımdı atmağa. görək də, ümidim var.