dövlətlərin manipulyasiya üsulları

kütlənin müəyyən şey haqqında düşüncəsini, dolayısı ilə ona qarşı sevgi və ya nifrətini idarə etmə üsullarıdır.

azərbaycanda son zamanlar sosial şəbəkələrdəki müəyyən səhifə/şəxslər daha çox cəlb olunur kütlə "otarmağa". misal üçün "nazirlər kabineti yanında operativ qərargah" adlı qeyri-rəsmi səhifənin məşhur postunu gətirmək olar. bucür postlar nadir hallarda təsadüfi olur. bundan başqa fikrimcə rafinsh kimi "müasir düşüncəli gənc" görüntüsü yaradan qiyas-demiş lümpenlər də artıq belə işlərə qoşulur. məsələn rafinsh-in cvn tv-dəki son videosuna baxın. adam ölkədəki son hadisələrlə bağlı normal şərhlər verir və axıra yaxın sıçıb-batırır. bütün məsələni ölkədəki feministlərin üstünə yıxır və hələ sırtığcasına onları kütlələşdirərək "pozğun" adlandırır. ancaq mövzu elə həmin səhifədə 2 gün öncə paylaşılan günel-in şərh verdiyi şəkildə işıqlandırıla bilərdi. artıq bir neçə belə səhifə/şəxsin yekdilliklə günahı müəyyən bir marjinal qrupa yönəltməsinin arxasında məncə siyasi maraqlar və göstərişlər durur. belə sosial problemləri qabardanda dövlətin yaramaz strukturlarının laqeydliyini və bunun da haradan, kimdən və ya kimlərdən qaynaqlandığını deməmək sadəcə başı torpaqda olan dəvəquşunun götü ilə danışmasına oxşuyur.

altun zeynalov

rok musiqiçisi.

2017-2018 ərəfələrində tez-tez etüd, le chateau və fairplay kimi pab/barlarda oxuyurdu. mən də musiqilərini çox xoşlayırdım deyə tez-tez o oxuyan eventlərə gedirdim uşaqlarla. axırda o qədər getmişdim ki, məni tanıyırdı. bir dəfə biraz danışdıq dedi ki bəs burda onsuz dəyər verən yoxdu ona görə gedəcəm los enclsa. indi də ordadı və halaldı ona çıxa bildiyi üçün.

həm azərbaycanca həm də ingiliscə oxuyur. "the road" adlı musiqini isə Elina kimi zorakılığa və laqeydliyə məruz qalmış uşaqlara həsr edib, videosu da uyğundur girib baxın bir. "içimdə bir dünya var", "apar məni uzaqlara" və "Winds of Baku" kimi musiqilərinin xüsusi atmosferi var. dinləyəndə sanki bunu bir amerikan gitarist yazmış kimi təəssürat yaradır. son musiqisi "Çölçü"-nün videosu da LA-də çəkilib, videoda bir amerikalı xanım küçələrdə rəqs edir.

(baxma: azərbaycan birləşmiş ştatlar olsaydı olacaqlar):

(youtube: )

absurd hadisələr

(baxma: 21 fevral 2017-ci il tarixli prezident sərəncamının mətni)

"Azərbaycan Respublikası Konstitusiyasının 1031 -ci maddəsinin I hissəsini rəhbər tutaraq qərara alıram:

Mehriban Arif qızı Əliyeva Azərbaycan Respublikasının Birinci vitse-prezidenti təyin edilsin.

ilham Əliyev

Azərbaycan Respublikasının Prezidenti

Bakı şəhəri, 21 fevral 2017-ci il."

gələcəkdə: "Azərbaycan Respublikası Konstitusiyasının.. əşi vabşe qərara alıram: mən Heydər ilham oğlu Əliyev Heydər ilham oğlu əliyevi azərbaycan respublikasının əbədi monarxı təyin edirəm. di gedin"

(baxma: ölkəni bir sərəncam ilə ifadə etmək)

mirzə ələkbər sabir

(bax: fəxr edilən azərbaycanlılar)

altay göyüşov

tez-tez azərbaycandakı mövcud vəziyyəti xeyli dəqiqliklə şərh edən tarixçi və Baku Research Institute yazarı. Son statusundan:

"Azərbaycan cəmiyyəti və dövləti deqradasiya edir. Müharibədən qabaq camaat bunu az-çox hiss edirdi. Hərçənd çarə tapmaqda aciz idi. Ümid bəslədiyi bütün dərmanlar bir-bir fıs çıxır. Əslində dərman var. Amma həmin dərmanın effektivliyini camaat bilmir, inanmır, çatmır. istedadı qarışıb. “Ağıllılar”, “təhsillilər” də hər şey edir ki, camaat o dərmandan uzaq dursun. Yəni deqradasiyaya xidmət üçün yarışa giriblər. Bəziləri bilərəkdən, bəziləri keyliyindən. Müharibədən sonra isə camaat deqradasiyanı heç o yuxarıda dediyim az-çox dərəcədə də hiss etmir. Çünki qələbə morfiy təsiri göstərib. Ağrı zad yoxdur, əksinə kayfdadır, uçur. Xəstəliyin isə deqradasiyası sürətlənib, sürətlə bizi şoka aparır."

qarabağ atı

1956-cı ildə kraliça II Elizabet-ə hədiyyə verilən at. Həmin atı Londona aparan Əli Tağıyevin nəvəsinin dilindən:

"O zaman sovet hökuməti, yəni Xruşov hakimiyyətə gələndə, Avropa ilə yaxınlaşmaq istəyir. Belə qərara gəlirlər ki, ilk olaraq ingiltərə dövləti ilə münasibət qursunlar. ingiltərə kraliçası da atları çox sevirmiş. Xəbər verilib ki, Azərbaycanda qeyri-adi at cinsi var ki, onu kraliça görsə valeh olacaq. Xruşovun təkidi ilə böyük bir briqada, Azərbaycana gəlir və birbaşa Ağdama yollanırlar. Nəhayət ki, oradan Zaman adlı atı seçirlər. 1956-cı ildə babam Əli Tağıyev həmin atla Londona yola düşür və sovet höküməti adından bu at II Yelizavetaya təqdim edilir. Hətta Zamanın Londonda ingilis atı ilə cütləşmədə Jasmin adlı balası doğulur. Kraliça II Yelizaveta at belində şəkil çəkdirərək, babama göndərir".

Ətraflı: link

uzaq məsafəli münasibət

uzaq məsafəli olsa da bəzən yaxın məsafəli münasibətlərdən də qat-qat yaxın olan münasibətdir.
bu barədə yazılan mənfi fikirlər mənim təcrübəmlə uzlaşmır. bəzən elə olur ki, illərlə biryerdə yaşıyan iki insanın düşüncələri arasında milyon işıq illərinə bərabər məsafə yaranır. bəzən isə bunun əksi yaşanır. məsələn bizim üçün fəza bükülür, məsafələri də içinə udurdu.

hər şey 2018-də başlamışdı, bizi ilk dəfə kainat bir elmi kitab təqdimatında üz-üzə gətirmişdi. bundan sonra isə instaqramda paylaşdığımız storilərdən oxşar maraqlarımızı tapmışdıq. və sonra gecə 3-4-ə qədər çəkən tvitter mesajlaşmalarımız var. mövzular isə kinolar, musiqilər, fəlsəfə, həyat və s. idi. "doğru insan" təriflərini heç bəyənmirəm ancaq onun doğru insan olduğunu məhz o günlərdə ilk dəfə anlamışdım. bu mövzuları danışanda tezliklərimizin necə üst-üstə düşdüyünü görürdüm. ikimizdə gecəni gözlüyüb növbəti danışıqlarımız üçün həyəcanlanırdıq.

ilk görüşümüz dağüstü parkda olmuşdu və görüşdən sonra onu yola saldım və içərişəhər metrosuna qayıdanda yolda içimdə qəribə bir sevinc hissi var idi. sadəcə özümə "onu heçvaxt itirmə" dedim. bundan sonra da bir neçə dəfə görüşdük və yavaş-yavaş onun özü haqqında da bilmədiyi şeyləri mən kəşf etməyə başladım. məsələn, dodağının qırağında çıxan o şip-şirin xətlər (qəmzə yox), kofe-qoxulu saçları, badamı gözləri, qəribə şəkildə balaca olan "çeçələ" barmağı və s. bunların hamısı təxminən 2-3 ay ərzində olmuşdu və mən bu ərəfədə illərlə planını çəkdiyim xaricdə təhsilimlə bağlı qərar verməli oldum. həmin zamanlarda dostluqla-sevgililik arasında bir yerdə idik və ona həmin yay gedəcəyimi deyəndə çox sevinsə də bizi nələrin gözlədiyini təxmin edirdik.

mən gedəndə artıq biz sevgili idik. bundan sonra düz iki il çəkən uzaq məsafəli münasibət başladı. həyatımda baş verən bir neçə kəskin dəyişikliyin nəticəsində xaricdə olduğum ilk zamanlarda biraz key kimi idim və təbii ki, o bunu hiss edib "soyuqlaşmaq" sanmışdı. ancaq gələcək aylar göstərdi ki, bu sadəcə keçici bir period idi. təbii ki, münasibətin çətin olacağını ikimiz də yaxşı bilirdik ancaq onu da bilirdik ki, əgər bu iki illik "testi" keçsək həqiqətən nə istədiyimizi daha yaxşı biləciyik. bu iki il ərzində münasibətimiz çox eniş-yoxuş, qırılmalar, qırılmalara güc gələn birləşmələr gördü. fiziki görüşməyimiz mən yayda bakıya qayıdanda olurdu. bir dəfə isə o mənlə görüşmək üçün bir turla bakıdan murmanska (ilk dəfə idi xaricə çıxırdı), ordan isə sankt-peterburqa (avropada olduğum üçün ən uyğun yer bura idi) gəlmişdi. həmin görüş "qatar" görüşü idi. peterburqun qatar platformasında gözləyirdim və gələn qatarın içində bir neçə nanosaniyə ərzində mənə çox doğma olan bir cüt göz gördüm. qısa ancaq duyğulu keçən həmin bir həftə-on günün içinə ayların qucaqlaşmasını sığışdırmaq istəyirdik. sonda isə yenə moskvada bir metro qatarı həmin doğma bir cüt gözü məndən alıb apardı. mən axmaq isə moskvaya bir yerdə getdiyimiz avtobusda qayıtmaq üçün məhz eyni yeri almışdım. yəni, gedəndə yanımda o var idi, qayıdanda isə yol boyu yanımdakı boş yerə baxırdım.

ümumilikdə isə uzaq məsafəli münasibət çox şey öyrədir. netflixdə eyni kinoya eyni vaxtda baxıb, bitən kimi zəngləşib müzakirə etmək, musiqini eyni anda başladıb qulağ asmağa çalışmaq kimi şeyləri ancaq belə münasibət yaşamış insanlar bilir. həm də bu insanlar əl-ələ tutmağın, qucaqlaşmağın, metrodan çıxanda onu görməyin və saçını iyləməyin dəyərini çox yaxşı bilir. normal hallarda adiləşən belə şeylər xüsusiləşir. hər şey nə qədər çətinləşsə də həqiqətən qarşındakı insanın sənin doğman olduğunu düşünəndə bütün bu çətinliklər puç olur. yerini tezliklə biryerdə yaşamağın ümidi doldurur.

yanıma gəlmək üçün keçən il ieltsə hazırlaşmağa başladı. hər "yox edə bilmərəm", "zibil reading bezdirib lap", "heç vaxt yaxşı bal ala bilməyəcəm" yavaş-yavaş yerini "lap az qalıb, biraz da çalış"-a verdi. hər etapı ayrı dramatik roman olan universitetə qəbul prosesi də axır bitdi. və artıq bir neçə ay sonra bir yerdə olacağdıq. ancaq, covid-19 çıxdı və universitet bu il tələbələri qəbul etməyəciyini dedi. bax həmin an mən bir-iki ömür yaşıyıb-öldüm. sözün əsl və riyazi mənasında minbir əziyyətdən sonra yüzlərlə tələbənin içindən məhz onun bura gəlməsinə nail ola bildik (heç bir cığallıq olmadan, sadəcə çox əziyyət çəkib hər yerə müraciət etməklə). avqustun axırı hava limanının o sərnişinlər gələn qapısının qabağında onu gözlüyürdüm. hər qapı açılanda mənim də qəlbim açılır, bağlananda isə bağlanırdı. axır gəldi, görüşdük, öpüşdük və o artıq mənlə yaşayır. indi isə uzanıb telefonla oynurur-musiqiyə qulağ asır. birazdan da bu yazımı oxuyacaq. nə yaxşı ki, yanımdasan və yarım sənsən

umm-də olanlara: bunu sadəcə münasibətiniz üçün ağır bir test kimi görün. nəticə hər iki halda yaxşı olacaq. ya mümkün bir "xətalı münasibət"-dən qurtulmuş olacaqsınız, ya da ki sonda "o" yanınızda uzanıb telefonla oynuyacaq