köhnə sevgili

bugünlərdə yadıma daha çox düşür səbəbini bilmirəm. uzun müddət keçib, dəfələrlə qarşılaşmışıq və heç bir hiss dəqiq qalmayıb. yadıma sadəcə düşür yəni, kaşlar olmadan. qarşıma yeni insanlar çıxdıqca, ya da əksi cinsi bəyənmə kimi bir ehtimalım olduqca yadıma düşür. sadəcə o zamanlar şərtsiz bir-birimizi bəyəndiyimizi xatırlayıram. bir-birimizdən başqa gözləntimiz yox idi. birlikdə yola çıxanda bu insanla münasibət mənə sərf edirmi, planlarımı pozacaq mı, məntiqli hərəkət edirəmmi deyə suallar yox idi beynimizdə. hər şeyin fərqli olmasını heç vaxt istəməmişəm, belə olmağı ən yaxşı versiya idi. o şəxs də yolun kənarı ilə gedən heç tanımadığım biri kimidir hal-hazırda mənə. neytral. bəzən şanslı olduğumuzu düşünürəm. heç də hər kəsə həyatında bir dəfə də olsa bu hisləri yaşamaq nəsib olmur. heç də hər kəs tamamilə uyğun olduğu insanla qarşılaşmır. biz də o zaman üçün elə idik. əgər çox şanslıyamsa bu hadisə ikinci dəfə də başıma gələ bilər.

sözaltı günlük

struggling with life, day 10
ne gündü ama!
səhər yatıb qalmaq azmış kimi çoxdandı qapımı döyməyən bütün günümü alt-üst edən köhnə amma sadiq dostumun gəlişi, bacararam-bacarmaram arasında gedib gəlişim, amma başqa yolun olmaması və özümü hələ də yad olan şəhərin küçələrinə atmağım. kefimə görə hərəkət edə biləcəyim günlər bitdiyi və mənim məsuliyyət almalı olduğum günlərin başladığı üçün bu dəfə çıxış yolu yox idi. dözəcəkdim əgər bir az insanflı olsaydı, azca da olsa güzəştə getsəydi.amma yox, bu dəfə daha acımasız idi. belə anlarda məsuliyyət almalıyamla həyatda qalmalıyam arasında seçim etməyə məcbur oluram. hər şeyin canı cəhənnəmə deyib özümü həmin an ehtiyac duyduğum tək şeyə çatdırmağa çalışıram. bu dəfə də elə etdim. amfinin soyuq oturacaqları, pəncərədən düşən işıqlar, stulların altında olan cızma-qaralar. vəziyyətin nə qədər acınacaqlı bir o qədər də yöndəmsiz olduğunun fərqində idim. ona görə əbədiləşdirmək qərarı aldım. hətta belə deyim. həmişə yöndəmsiz vəziyyətlərə düşmüşəm, amma beləsi görülməmiş bir şey idi. qəribə tərəfi o idi ki, mən heç vəziyyətdən narazı deyildim. sanki alışmış kimi, özümü daha da pis hadisələrə hazırlamağı bacaran bir o qədər də vecsiz ola bilən birisi kimi sanki belə olmalıydı düşünürdüm. və həmin anda kimsə mənə məsuliyyətdən söz açsa özümdən çıxmamağa zəmanət verə bilməzdim. dostumla vidalaşdığımı düşünürdüm, düşündüm soyuq və bir o qədər də narahat, bərk oturacaqlar onun xoşuna gəlməyib və çıxıb getməyi düşünür. o isə müvəqqəti məni tərk edib, sonra yenə tək qalmağa icazə vermədi. hətta indi 3 nəfər idik. mən, köhnə dostum və yeni dostum. bir saat sonra özümü yenə yollarda tapdım. üzü yuxarı, davamlı idman etməyən, passiv deyilə biləcək biri olan üçün cəhənnəm əzabına bərabər olan küçələr. üstünə arxa fonda azan səsi də əlavə oldu. bir anlıq bu sondu deyə düşünmədim deyil. soyuq tər, qaralan gözlər, taxikardiya, tezləşən tənəffüs hərəkətlərim və qaçmaqdan yorulan ayaqlar. və hər şeyə rəğmən bu dəfə də bacardığım üçün məni gözləyən o şirin mükafat. günün ilk yarısı heç vaxt dönüb xatırlamaq istəməyəcəyim tərzdə olsa da axşama doğru ssenari dəyişdi. özümü stolüstü tennis klubunda, sanki səhər olanlar mənim başıma gəlməyibmiş kimi yeni dostumla əylənərkən tapdım. indi isə evdə balqabaq tumunun bu qədər ləzzətli olduğunun ilk dəfə fərqində oluram :d

sözaltı günlük

əziz günlük, sonunda sənə roaming megabyteları ilə entry yazmaq mənə də qismət oldu. bugünlərin xəyalını çoxdandı qururdum, amma qorxu hissi ilə real həyata qayıdırdım. böyük ehtimal tək olacaqdım, oldum da. hər şeyi özüm axtarmaq, araşdırmaq, həll etmək məcburiyyətində qalacaqdım. eynisi oldu və mən bütün bunları qorxu hissi ilə etməyi öyrənmişəm. komfort zonamdan çıxmaq mənim üçün cəhənnəm əzabıdır. amma bir şey var ki, bu əzabın bir qazancı da olacaq. hansı ki, ona çatdıqca yaşadıqlarımın hamısına dəyəcəyinə əminəm. mən stresli, çox fikirləşən biriyəm. çoxları üçün adi görünən şeylər mənim gecə yuxuya gedə bilməmək səbəbim ola bilər. dünya həssas qəlblər üçün cəhənnəm ola bilər amma mən sonunadək belə qalmaq niyyətində deyiləm. kənardan həyatını yoluna qoymaqda çətinlik çəkməyən biri kimi görünsəm də mən hər zaman nəyibsə yolunda getməyinə inanan biriyəm. bunları yazmaqda məqsədim özümə təsəlli etmək deyil. mən başqasından bunu eşitmək istəyərəm. ən adi şeylərdə belə çətinlik yaşayan tək mən olmadığıma bir daha əmin olmaq üçün.

sözaltı günlük

əziz günlük, sonunda sənə roaming megabyteları ilə entry yazmaq mənə də qismət oldu. bugünlərin xəyalını çoxdandı qururdum, amma qorxu hissi ilə real həyata qayıdırdım. böyük ehtimal tək olacaqdım, oldum da. hər şeyi özüm axtarmaq, araşdırmaq, həll etmək məcburiyyətində qalacaqdım. eynisi oldu və mən bütün bunları qorxu hissi ilə etməyi öyrənmişəm. komfort zonamdan çıxmaq mənim üçün cəhənnəm əzabıdır. amma bir şey var ki, bu əzabın bir qazancı da olacaq. hansı ki, ona çatdıqca yaşadıqlarımın hamısına dəyəcəyinə əminəm. mən stresli, çox fikirləşən biriyəm. çoxları üçün adi görünən şeylər mənim gecə yuxuya gedə bilməmək səbəbim ola bilər. dünya həssas qəlblər üçün cəhənnəm ola bilər amma mən sonunadək belə qalmaq niyyətində deyiləm. kənardan həyatını yoluna qoymaqda çətinlik çəkməyən biri kimi görünsəm də mən hər zaman nəyibsə yolunda getməyinə inanan biriyəm. bunları yazmaqda məqsədim özümə təsəlli etmək deyil. mən başqasından bunu eşitmək istəyərəm. ən adi şeylərdə belə çətinlik yaşayan tək mən olmadığıma bir daha əmin olmaq üçün.

sözaltı günlük

bu yaxınlarda son illərdə ən çox istədiyim şeyi bacardım.istədiyim şeyin mənə qısa müddətlik də olsa xoşbəxtlik gətirəcəyinə inanırdım.buna görə də qarşıma çıxan maneələrə təslim olmayıb,məni o məqsəddən uzaqlaşdıran hər şeyi boş verib bütüm gücümlə çalışırdım.hətta ən son qarşıma çıxan,bir qədər həyəcan verən o diqqət maqnitini də boş vermişdim.ya da mənə elə gəlirdi.nəticə olaraq istədiyimi əldə etdim,amma istədiyim xoşbəxtliyi ala bilmədim.bu da deyilmiş düşüncələri yenidən baş qaldırdı.o deyilsə,bu deyilsə bəs nədir.nədir o hər zəman ehtiyacım olan amma tapmadığım şey.bəlkə heç kənarda axtarmağım mənasızdır.ya bəlkə fərqi baxış bucağıdı axtardığım.mövcüddur ,qarşımdadır,çoxdan əldə etmişəm amma görə bilmirəm.bəlkə daha yaxşısını tapmaq ümidi ilə görməzdən gəlirəm.ya da onu axtarmaq həyəcanı xoşuma gəlir.bəlkə onun olmamasının gətirdiyi üzüntüdür mənə xoş gələn.bəlkə də doğru zamanda axtamıram.ya da ən pis halda mövcud deyil,illüziyadır.

Üz baxımı və dəriyə qulluq

normal yuxu, az stres, sağlam qidalanma və bol su. yoxsa istəyir 70 manata üzyuma vasitəsi, 50 manata spf alın, üstünə roaccutane qəbul edin bu dəri düzələn deyil. roaccutane yan təsiri bitmək bilməyən, sizi gözləriniz içinə qədər qurudan bir şeydi. üzdə çıxan 3-5 sızanağa görə və qapıdan girəndə roaccutane atmaq istəyirsən soruşan dermatoloqların fikrinə aldanıb o zibili qəbul etməyin. qidalanmanızı dəyişin tək dəridə deyil hər şeydə faydasını görün. yoxsa roaccutane atıb üstündən cola içəndə o dəri niyə düzəlsin ki. vitamin d qəbul etmək də məsləhətdi. 30 manatınızı ayırın bir dəfə görün əsər-əlamət qalıb d vitaminindən heç. ölçülə biləcək miqdarda var heç olmasa. çoxları kimi defisit çıxacaqsız böyük ehtimal. gedin həkimə, sonra da günlük dozanı damcılarla qəbul edin. mənim kimi günəşdən nifrət edən və gün üzü görməyən (bütün mənalarda) birisizsə, dərhal. çox gözləməyin. sonra da səbirli olun, 5-6 ay içində üzünüz çiçək kimi olmasa gəlib umbaylaya bilərsiz məni.