sözaltı günlük

əziz günlük, bugün planlarımı alt üst elədim. çünki bacara bilməyəcəyimi düşünürəm. etiraf edirəm ki, uğursuzluqdan qorxuram. bir neçə aydır bunun stresi məni çökdürür. axır ki, cəsarət edib bunu ətrafımdakılara da başa saldım. dedim bacara bilmədiyimi, yorulduğumu, mənim də fasiləyə ehtiyacım olduğunu. həmişə özümü çətinliklərə alışdırmışam və elə qəbul etmişəm ki, dözməliyəm. şikayətlənməmişəm heç vaxt başqalarına. ona görə də hamı elə düşünüb ki, mənim üçün işlər su kimi axır. qazandığım ancaq akademik uğur və stres, həyəcan olub. heç vaxt istədiyim kimi xoşbəxt olmamışam.ola bilmirəm. indi tamam çökmüşəm. özümü çox boş, tək hiss edirəm və işlər necə olacaq heç bir fikrim yoxdur...

sözaltı günlük

mental çöküşlərimin pik nöqtəsi olaraq yaşadıqlarıma özümü layiq bildiyim və özümdən nifrət etməyə başladığım günü təyin etmişdim lap əvvəldən. bir gün bu nöqtəyə gələcəyimi təxmin edirdim əlbəttə.bunu həm də insanlara uduzduğum gün olaraq da dəyərləndirirəm.amma reallıqla üzləşməyi və qəbul etməyi hər şeydən yaxşı bacardığım üçün bunu da sakitliklə, özümdən çıxmadan sadəcə qəbul edəcəm. bacarmadım.çətinliklərlə sonuna qədər mübarizə aparan insan modeli sadəcə idealım olaraq qaldı.həyatın məni ümidləndirməsindən nifrət edirəm. həm də gözləntilərim ən dibdə olan vaxtlarda anidən qarşıma fürsətlər atması, amma heç birinin 2-3 gündən artıq çəkməməsi əsəblərimi pozur.heç nəyin yolunda getməyəcəyini qəbul etmək mənim üçün daha asandı.amma ümidlənib sonra yenidən çökmək artıq mənim bütün həvəsimi tükədib.sabah yeni fürsət olsa ümidlənərəm mi,əlbəttə.yəni çox güman.bəlkə də çöküşümün pik nöqtəsini yanlış dəyərləndirişəm.artıq ümidlənmədiyim gün olaraq görməliyəm.qısaca işlər zibil kimi. mən isə yenə sözlükdə depressiv günlük entrysi yazıram.lənət olsun ki, sonra silməməyə də cəsarətim çatmır.səhər ən üzsüz insan kimi bu yazdıqlarımı böyütdüyümü düşünəcəm və dünyanın ən vecsiz,xoşbəxt insanı kimi çıxacam evdən.