adelchist
214 8 0 0
4.nəsil
yazar
reytinq xalı: 782
karma xalı:2580
entry sayı:214
izləyənlər:6
sifariş sayı:6
son yazdıqları| | əl əməyi göz nuru| favori seçdikləri| favori seçilənləri| bütün entryleri| lövhə
gezi hadisələrinə dəstək məqsədilə yazılan mahnını türk dinləyiciləri belə təhlil edir: "musiqi tarixinə düşən dirənişimizin marşıdır. chinawoman dünyanın fərqli yerlərində bu mahnını ifa etdikcə bizim dirənişimizi canlı tutacaq və onu dinləyən insanları da bu dirənişə cəlb edəcək. bu, bizim üçün əhəmiyyətli hədiyyədir".
gezinin həmişə bir az da poetik tərəfi olduğunu - hə də heç nə başladıq yenə revolutionary romance-ə - düşünürdüm, onların mahnıya verdikləri reaksiya ilə də bu təsdiqlənmiş oldu. məqalənin də adı "eşqsiz inqilab olarmı?" idi. bu sualı götürüb 1500 sözlük qəşəng esse yazmaq olar.
bir neçə saat sonra ad günümdür. bəlkə, bunları yazıb bitirənə qədər artıq ad günümə girmiş sayılacam, day bilmirəm onu. uşaqlıqdan bəri ad günlərinin nəsə önəmi olduğunu hiss etməmişəm, çünki ad günlərimin sonunda həmişə sentimentallıq kəllə atıb və günü ağlayaraq bitirmişəm. ağlamaq səbəblərim də atamın uzaqda olması, mənə maraqlı gəlməyən qohumların gəlib səmimiyyətsizcə ad günümə daxil olması idi. amma 2011-də hansı ki, ilk dəfə idi atam aylıq icazəsini mənim ad günümə təsadüf etdirə bilmişdi, onda mamam həmişəki möhtəşəm süfrələrindən birini açmışdı və sözün əsl mənasında ilk dəfə idi ki, ad günümdə bütöv bir ailə kimi süfrə arxasına keçmişdik. o qədər həvəsli idim ki, məktəbdə öyrəndiyim sualları kağıza yazıb atmışdım bir qutunun içinə, o kağızları seçib suallara cavablar tapırdıq, ya nə bilim, şarların içində də kağızlar qoymuşdum ki, oradan yeni oyunlar kəşf edək. və əlbəttə ki, mənim 7 yaşımdan bəri bizimlə olan videokameramız yenə öz işinin başında - masanın ən önəmli yerində dayanmışdı ki, bu gözəl günü tarixə yazsın. çox böyük şey olub, 11 yaşıma keçirəm. pəh.
hə, nə deyirdim. bu ad günüm önəmli idi. özü də illərdir boşanma söhbətlərini ertələyən bir ailə üçün ümid işığı idi, sözün düzü, artıq mən də inanmağa başlayırdım ki, bu günün nəsə xüsusiliyi var. xüsusiliyi olmağına, xüsusiliyi var idi. o da o oldu ki, həmin gün atamla anam ayrılmağa bir dəfəlik qərar verdilər və yenə bir ad günü sonrası yine bana hasret, yine bana hüsran var filan beşmekan. sabahsı gün nənəm gəldi ki, barışdırsın, amma alınmadı, atam 2 gün hələ şəhərdə qalıb işə qayıtmalıydı, amma elə o gün qayıtdı. bir neçə ay sonra da boşandılar, onsuz.
2011-dən sonra da demək olar həyatımız o qədər dibdən daha dibə düşdü ki, ad günüdü, yaş üstünə yaş gəlir, 12 yaş, 13 yaş zibildən daha zibil olmağa başlayırdı. atamla aram pozulurdu, hətta yeni ailə həyatı qurmağa hazırlaşdığı bir dövrdə bunu məndən gizlətməyi və mənim başqa insanlardan öyrənməyim ona qarşı nifrət yaradırdı. bütün ailənin psixologiyası pozulduğu və məndən başqa hamının major depressionla boğuşduğu illərdə ad günüləri ürəkdə yaranan səbəbsiz sıxıntıdan başqa bir şey deyildi, hətta problem kimi görünürdü gözümə. yenə qohumlar gəlirdi, yenə mamam qəşəng süfrələr qururdu, yenə aş ən sevdiyim yeməklər içində ilk 3-ə girirdi, amma oktyabr kimi bir ay məhz o gün nəsə ürəyimə yatmırdı.
illər keçdi, hər şey yaxşılığa doğru irəlilədi və həm ailəm, həm özüm üçün kainat necəsə kömək əli uzatdı. yəni o çuxurdan qalxa bildik biz. major depression artıq həyatımızda yox idi, qardaşımı aparmaqçün onlarla psixoloq axtarmırdıq, mamamın da karyerasında işlər yolunda getməyə başlamışdı.
2018-ə qədər isə ad günüləri mənim üçün önəmsiz bir şey idi, həqiqətən. 2018-də isə mən başa düşdüm ki, daha doğrusu, ətrafımdakı düzgün insanlar mənə başa saldı ki, sən bu gün doğulmusansa, yəqin ki, ən az 2-3 nəfər bu günə minnətdar olacaq, çünki axı biz insanıq, dəyərli hiss etməyimiz, yaxud başqalarının bizi elə görməsi çox normaldır. yəni bundan çəkinməməliyəm, bundan utanmamalıyam - insanlar məni sevə bilər, sevgi gözəl şeydir. ətrafındakı insanların 4-5 gün əvvəldən səni düşünüb hansısa əşyanı görüb sənə yaraşdırması, alması, sənə hədiyyə etməsi önəmli şeylərdir. materialist bullshitləri qoy kənara, onlar hələ bir sənə nəsə arzu edirlər. vao! önəmlidir, önəmli. açığı, bəlkə də, deyil e, dünya səthi bir aləmdir. bəlkə də, deyil. amma düzü, bunu hiss etmək xoşuma gəlir. ilk dəfə bax o gün gözləmədiyim adamların məni düşündüyünü biləndə başa düşdüm ki, fərqində olmasam da, kiminsə həyatında rol oynamışam, kiminsə həyatında butterfly effectinin baş verməsinə mən səbəb olmuşam. ya da olmamışam e, bu da ayrı məsələ. elə bir təvəqqem də yoxdur.
keçən il isə başa düşdüm ki, səhv insanların ətrafındayam. bu il isə heç nəyə fikir vermirəm. səhv insan, düz insan, ciddi insan, qeyri-ciddi insan. nə fərqi var? bir dənə ömürdü, onu da zir-zibillə, aşağı-yuxarı - axır ki, yola veririk də. insan övladı da day belə gəlib, belə də gedəcək, ha ad günün olsun, ha olmasın. sadəcə bu il özümü sevib dəyər verməyimçün atdığım addımlarım təqdirə layiqdi. ən azından, cəhd edirəm. ad günüm mübarək. 4-cü ildir ki, ad günümə in the wake of poseidona qulaq asa-asa girirəm və deyəsən, yaxşı ki, varam.
bax hələ o vaxtlar gün səhər saat 7-dən başlayıedı bizim üçün. əslində, mənim üçün yox, çünki uşaqlığın gətirdiyi kayfullalıqla saat 11-də oyanırdım və dolayı yolla olduğumuz motelin səhər yeməyini qaçırdırdım, mamam mənim üçün sıyıq gətirirdi qaldığımız evə. ondan sonra havaların isti olması və bizim 1 dənə maşın yolu adlayıb (nabrandakı çıraq qalada qalmış olan varsa, biləcək nə deyirəm) dənizə çatmağımız səbəbilə dənizdən başqa əyləncəmiz yox idi. elə bir az yemək yeyən kimi mən və mən yaşda olan digər qohum uşaqları dənizə qaçıb görməmişcəsinə üzürdük və bu səbəbdən də xeyli duzlu dəniz suyu içirdik. saat 4-ə qədər bu görməmişlik davam etdikdən və biz günorta yeməyini qaçırandan sonra növbəti ritual valideynlərimizin başını xarab edib bizə atışdırmalıq nəsə aldırmaq, ya da əlavə yemək bişirtdirmək, ya da özləri bişirsinlər deyə təzyiqlər göstərmək idi.
sonra yanmış çiynimizin ağrısından qıvrılanda sakitcə evin arxa tərəfində oturub valeybol meydançasına baxırdıq. çox vaxt da ya semiçka çırtlayırdıq, ya da vafli yeyirdik. dəniz havasının verdiyi aclıq başımıza vurmuşdu, bir sözlə.
nəysə, bu da kənara, o voleybol meydançasında voleybol oynayan 20-22 yaşlı qızlara, oğlanlara baxırdıq. hərbçi və çox ağır atanın övladı olmağın gətirdiyi "atasının balası" ədasıyla oğlanlarla bu qədər səmimi olan qızları qınayırdım və öz içimdə də paxıllıqla fikirləşirdim ki, bunların dədəsi necə icazə verir bunlara? düşünürdüm ki, mən onların yaşında bu sərbəstliyə (dəhşət sərbəstlikdi axı) sahib ola bilməyəcəm, heç olmazsa, öz içimdə bu hərəkətlərini gözümdən salım.
həmin voleybol meydançasının bir az yanında isə böyük çinar ağacı var idi. altında hər cürə bör-böcək tapmaq olardı. ilk qırxayaq müşahidələrimi orada həyata keçirmişəm. hətta o qədər qırxayaq olurdu ki, onları yığırdıq bir yarpağa və oyuncaqla oynayırmış kimi onları obrazlaşdırıb oyunlarımıza daxil edirdik.
uzun müddət bu nabran macəralarımız belə davam etdi. çıraq qala, qohumlarımız, yarım-yamalaq ailəm, daim mənlə müqayisə olunan yaşıdım qohumum, bizdən böyük qəşəng qızlar və yaraşıqlı qaqaşlar.
bu qəşəng qızlar və yaraşıqlı qaqaşlar üzündən isə hər gecə saat 1-2 radələrində mütləq nəsə maşın qəzası baş verirdi. yuxarıdan gələn yol reski sola doğru dönürdü deyə bir az sürət, bir az alkoqol, bir az da yolu tam tanımamaq nəticəsində gözümüzün qabağında neçə-neçə maşın maşın yolundan çıxıb sahilə tullanırdı. heç bir ölüm-itim hadisəsinə şahid olmadığımız üçün o da bizim alternativ əyləncəmiz idi.
bir neçə il əvvəl yenə yayda nabrana getdik, bu səfər qohumlar olmadan, sadəcə ailəmlə. heç nə eyni deyildi. dənizə çıxan maşın yolu, daşlar, illərdi sahildə qalan o çürükfason ağac kötüyü, qara qumu eyni idi e, amma hissiyat eyni deyildi. kənd əvvəlkitək parıldamırdı, insanlar da day bizim həmişə yaşadığımız yerlərə gəlmirdilər. onların daha bahalı istirahət mərkəzləri var idi, hovuzlu mərkəzləri. utanmırlar da sənöl 2 metr o yana dənizdi, gedib hovuza girirlər.
20 oktyabrda da qadın haqları tərəfdarlarının aksiyası baş tutmuşdu. heç bir oktyabrımız boş keçmir, şükür
ikinci, "your favorite band sucks"dır. sevdiyiniz qrup azca da olsa, tanınırsa, bu iki qaqaşa bəs edər ki, öz podkastlərində o qrupu ağ yuyub, qara sərsinlər. "gorillaz", "led zeppelin", "daft punk", "black sabbath" bölümlərini dinləmişəm sadəcə, amma bunlar da mənə bəs edib də, düzü. həm bəzi açıqlamalarına gülməyin gəlir ciddi-ciddi, amma həm də içində müdafiə etmək istəyən tərəf də oyanır.
üçüncü, "tahminatörler". Cenk Erdem müəllimlərini tanıyırsınızsa, day başqa heç nə demirəm.
"olumlu dünya" standupçı (?) deniz özturhan tərəfindən hazırlanan podkastdır. maraqlı tərəfi odur ki, hər gic şeyin yaxşı tərəfindən danışır, amma şükür yaradana bunu süni formada eləmir. məsələ heç dünyaya pozitiv-zad baxmaq da deyil, sadəcə sallayır da özü üçün. ara-bir şairəliyi tutur söhbətin ortasında, entel tiplər kimi danışmağa başlayır, o, bir az əsəbpozucu ola bilir.
"the two princes" adlı podkasti isə çox şiddətlə tövsiyə edirəm. radio tamaşaları bilirsinizsə, podkast tamaşası, ya podkast filmi deyim sizə. podkast pyesi, dramaturji podkast. bundan artıq necə başa sala bilərəm, bilmirəm. səs aktyorları inanılmaz yaxşı iş çıxarırlar və səs effektləri barədə pis şey demək mümkün deyil. hekayəsi bir-birinə düşmən olan 2 krallığın şəhzadələrinin bir-birinə aşiq olmağından başlayır. hə, lgbtq mövzulu hekayədir, elə əsas bomba tərəfi də budur. qaldı ki, digər məsələyə. şablon mövzusu olduğu doğrudur, amma bunun bir podkast olmağı tamam ayrı hava verir hekayəyə.
bir də özümüzünkülərdən "elə deyil" adlı yeni podkast var. fərqli mövzular olur, hələ 3 bölüm var deyə dəqiq nəsə demək olmur.
chill mahnıların qənimi, neo soul, r and b, hip hop kimi janrlarda yazıb-yaradan, oxuduğu mahnıların əksinə, özünün çox gülməli tipologiyası, xasiyyəti var - bunu müsahibələrinə baxıb təsdiqləyə bilərsiniz.
2019-cu ildə təqdim etdiyi "igor" albomu və xüsusilə də "earfquake" mahnısıyla xeyli səs-səda doğurdu, hal-hazırda vpn açıq deyil deyə youtube-a keçid qoya bilmirəm, amma siz keçid edib bu mahnının klipinə mütləq baxın.
"genius of igor" (səhv etmirəmsə) belə bir videoya daha baxmışdım albom haqqında. albomun bir cütlüyün (igor və tyler) ayrılıq prosesini hekayələşdirdiyi qeyd edilirdi. onu da deyim ki, bu albomdan 8 favoritim var (utanma, hamısını favoritin seç).
tracklist belədir:
"Igor's Theme", "Earfquake", "I Think", "Exactly What You Run from You End Up Chasing", "Running Out of Time", "New Magic Wand", "A Boy Is a Gun", "Puppet", "What's Good", "Gone, Gone / Thank You", "I Don't Love You Anymore", "Are We Still Friends?"
adlarından da görüldüyü üzrə, mahnıların öz hekayələri var. videonun müəllifi bu albomu 2 hissəyə bölür: sezon 1 - 1-ci trekdən 7-ci trekə qədər və sezon 2 - 8-ci trekdən 12-ci trekə qədər. sezon 1 bu iki obrazın bir-birinə olan sevginin yavaş-yavaş ağrıya çevrildiyi perioddur, təəccüblü deyil ki, ikinci sezonda onların ayrılıqlarının və bir-birilərini unutmağa çalışdıqlarının şahidi oluruq.
"i think" trekində "call me by your name"ə referens olunduğu da qeyd olunur.
amma tylerin babat yaradıcılığı bu albomla çoşub deyə bu, hələ o demək deyil ki, elə ən yaxşı albomu budur. 2011-ci ildə çıxardığı "goblin", 2013-cü ildəki "golf" (hansı ki, merchləri indi də satılır), 2015-ci ildə "cherry bomb" və 2017-ci ildəki "flower boy".
bu albomların içində "flower boy" xüsusi sevgimi qazanıb, çünki albomun yarıdan çoxu duetlərdir. bu duetlərin içində frank ocean, rex orange country, kali uchis var, kimlər ki şəxsən mənim həyata olan sevgimi çoxaldır.
bir də son bir şey deyim, asap rocky ilə çox yaxın dost olduqları üçün onları shipləyənlər çoxdur. düzü, mən də bromance yaşadıqlarını düşünürəm. amma belə, həyatsız insanam deyə özümdən uydurmuş da ola bilərəm, entrynin sonluğuna çox fikir verməyin.
hər dəfə onlayn sınaqlar edib 5.5-7.5 aralığında scorelar görürəm listening, readingdən. bir az o adamın başını qarışdırır, bir tərəfdən də writingi hazırlaşdıran müəlliməmin mükəməlliyyətçiliyinin zibilinə keçmişik. band 9-luq hazırlaşdırır, 5.5, 6-lıq yazanda pazlayır-filan beşmekan. ona görə hər dəfə müəllimənin üzündən demotivə olanda gəlirəm buradakı entryləri oxumağa. özümə təlqin edirəm ki, nədir ki, bir dənə imtahandı da, buna görə ömrümü-günümü çürütməyə dəyər?
listening və readingin sadəcə təcrübə ilə möhkəmləşə biləcəyini mən də qeyd etmək istəyərəm. yarım ay ərzində ara-sıra 7.5 göstərməyimdə gün ərzində hərəsindən 3-4 test etməyimin mühüm rolu var. keçən 2 həftə kiçik mental çöküntü yaşayıb testlərin başını buraxmasaydım, mənə elə gəlir, 7-7.5-lərim çoxalardı.
speaking üçün app store və play storeda "IELTS 2020" adında proqram var. həmin proqramda speakingə düşən ənənəvi topicləri görə bilərsiniz. hər topicə uyğun 5-6, bəzən 10-11 şablon sual salınır. hətta ilk 5-6 topicin suallarına cavablar da sizinçün yazılıb. daha çoxuna baxmaq üçün ödəniş tələb edir. speakingə belədir ki, mümkün qədər rahatlıq, loru dil, idiomlar lazımdır. və bir də məntiqi ardıcıllıq: suala ümumi cavab - əsas məğz - ondan çıxarılan nəticə, yəni əsaslandırmaq. budur əsası. cümlələri ardıcıl quranda aralara modal sözlərdən, bağlayıcılardan səpələmək yaxşı bal gətirir. part 1-də mümkün qədər qısa və öz danışmaq lazımdır. yəni opinion suallara (hansı ki, özünüz barəsində suallar verir və uzun cavab istəmir) 15 saniyə (3 cümlə -giriş - əsas məğz - nəticə), ideas suallara isə (yəni cümlədə plural nəsə soruşulur. misalçün how can we fight sleep difficulties?) 30 saniyə ayırın: giriş - 1-ci ideya (təklif) - onun açıqlaması - 2-ci ideya (təklif) - onun açıqlaması. part 2-də heç özüm də bilmirəm əsas tiplər nələrdir, sadəcə yenə məntiqi ardıcıllıq böyük rol oynayır. orada əsas hansı punktlara toxunmaq lazımdır, bizə təqdim olunan kartda yazılır, beləcə nəyə fokuslanmalı olduğumuzu anlayırıq. bundan başqa part 3 haqqında a toba heç bir anlayışım yoxdur (olsa, edit verəcəm).
writing isə hələki task 1 məni demotivə edən əsas şeylərdəndi. öz xüsusi cümlə strukturları, line graphlarının detallılığı, istifadə olunacaq sifətləri və zərfləri, qətiyyən oradakı leksikadan kənara çıxmağa icazə verməməyi ilə birlikdə tam bir başağrı səbəbi. task 2 isə bölündüyü yazı formalarına görə müəyyən qədər asandır. mövzu ortada, səndən nə istəyir, o ortada. qalanı sənin öz fantaziyan. istəyirsən, şekspir kimi bas-bağla, istəyirsən, modal sözləri doldur, istəyirsən, sadə yaz. şübhəsiz, çox uçmamaq lazımdı, sonra 5.5 alıb evdə ağlamayaq deyə.
deyəcəklərim bu qədər, ümid edirəm, dekabr-yanvarda cavabım çıxandan sonra bir də gəlib editləyərəm (əgər aşağı bal alıb gələcək 2 ilimə əlvida deməli olmasam).
bu sentyabr döyüşləri ərəfəsində isə hər brifinqdə iştirak etməsi, xalqın gözünün qarşısında olması ümid verən məqamdır. koronavirusun kuliminasiya dövründə yoxa çıxan səhiyyə nazirindən sonra işini icra edən insanlar görəndə sevinəcək hala gəlmişik də, görürsüz.
cəmiyyət olaraq isə bu insanlara davranış üslubumuzda çox böyük səhvlər var. əvvala, anlamırıq ki, yüz nəfərin 1 insana yazdığı statusa görə təzyiq göstərməsi o insanı qorxutmayacaq. bu üsulla heç kimi özünüzün "düz" zənn etdiyiniz yola çəkə bilməzsiniz. nərmin şahmarzadə əgər axının əksinə üzdüyünü sübut etməyə çalışan balıq idisə, indi təzyiqlərin çoxaldığını görüb və bunlara qarşılıq olaraq daha şiddətli marjinallıqlar dərdindədir. burada şiddət deyəndə məzmunun şiddətindən danışıram.
bəs nərmin şahmarzadəyə əhəmiyyət verilməsəydi, nə olacaqdı? onun deməyi ilə, bəlkə, milli qəhrəmanlardan bu titul alınacaqdı, ya uşaqlar başqa əqidə ilə böyüməyə başlayacaqdı? heç nə olmayacaqdı, ba bu ölsün. olan bu oldu ki, hamı ilə eyni əhəmiyyətə sahib bir insana göstərilən aqressiv diqqət bu gün onun aludəçisi olduğu bir şeydir və bəlkə də, nərmin xanım bundan sonra bir dəfə də olsun insanları əsəbiləşdirməyən şey paylaşmayacaq. və onun da "təcrid olunduğunu" düşünüb ona dəstək olan kütlə də yaranıb. görün indi aqressiyaya qarşı aqressiya nə ilə nəticələnib. hələ həyatında böyük uğuru olmamış insana soz6-da başlıq açıb entry də giririk, ey dünya, ey!
o qədər bəllidir ki, çətinlik, müharibə görməmiş bir nəslin yetişdiyi (97-98-dən sonrasından danışıram). necə davranmalıyıq, bilmirik. ən xırda problemdə belə bir-birimizi boğuruq. bütün dünyada baş verməyibmiş kimi öz taleyindən gileylənənlər var hələ, bəs niyə belə oldu, pandemiya, müharibə dövrünə düşdü gəncliyim. sənin gəncliyinə asqırım, gözlə də iki dəqiqə.
hələ də dəqiq itki sayının açıqlanmaması (biz tərəfdən) dünya miqyasında və müharibə propagandası baxımından yaxşı addımdır, çünki hər insanın məhləsinə uzağı 2-3 şəhid gəlir, digərlərindən xəbərimiz yoxdur, amma media qarşı tərəfin rəsmilərinə istinadən 500-dək yaralı olduğunu deyəndə biz sanki düşünməyəcəyikmi bir 600-ü də bizdə var? deyəsən, düşünməyəcəyik, çünki insanlar şəhid xəbərləri 1-1 gəldikcə orada 15 nəfərin öldüyünü düşünür, həqiqətən də, yüzlərləsinin yox.
bircə şey bilirəm ki, orada həyatını itirən adamların canı hər şeydən üstündür və heyif ki, kimlərinsə kefi belə istəyir, planları belə cızılıb deyə ölənlər onlar oldular.
bununla belə, dünən rusiyadan çıxan yük maşınları iran ərazisi ilə norduzdan ermənistana daxil olur. bir çoxunun güldüyü informasiya müharibəsi məsələsində isə nə qədər geridə qaldığımızı başa salmaq mümkün deyil, çünki bütün rəsmilərin twitter hesablarının reply hissəsində türklərin bizə etdiyi yardımlardan danışılır, rusiya və iranın ermənistana etdiyi yardımdan yox.
bu arada, cənubi azərbaycan adlandırdığımız bölgədə bizim saytlara çıxış məhdudlaşdırılıb. normalda dini əlində bayraq edən bir ölkənin əzəldən xristian olan qonşusuna yardımı gözlərimizi yaşartdı, tolerantlıq burada qazanmalıydı, hə mütləq?
3 ay əvvəl 7 nəfər olaraq başladığımız gözümüzün ağı-qarası layihədə komanda yoldaşlarım yavaş-yavaş vec verməməyə başlayıblar. təxminən 1 ay əvvəl hələ lazım olan material tələb etdim deyə biri komandadan çıxdı. insanın öz xəyallarına çatmaq üçün başqalarının köməyinə ehtiyac duyması nə pis şeydir. və insanların da çiy süd əmmiş olması, idealist olmamaqları, boş yaşamağı üstün tutmaqları.
bir də ki, mən başa düşmürəm, 4 ildir nə əziyyətlər çəkirəm ki, bilim, öyrənim, işimi yaxşı edim, amma görürsən ki, gələcəyini qozlamayan bir insan artıq səndən yaxşı yerdədi. yəni, düzdür, sözaltı günlük kimi sənə ilk dəfədir yazıram, amma əmin ola bilərsən ki, paxıl insan deyiləm. sadəcə bu kimi şeylər xətrimə dəyir. xətrimə dəyir də deyəndə ki, öyrəşmişəm e, amma yenə də dəyir də, niyə belə olmalıdı ki, misalçün, mən də nəyəsə - yaxşı bir şeylərə layiqəm də.
albom coverlərinin hər biri həyatdan nifrət etdirəcək dərəcədə neqativ enerji ötürür, bəlkə də, ona görə bu qədər qəliz gəlirlər mənə. "idol" kimi bir mahnıları var ki, "crimson idol" albomunu gözəlləşdirir, düzü, elə bu qrupa qarşı qəşəng hisslərimin yaranmasının da tək səbəbi idi. hətta bu mahnıya 2 il qulaq asıb sonradan araşdırmağı düşündüm. bir mahnı bu boyda qrupu 2 il fırlatdı da mənim üçün.
"cries in the night", "raging storm", "miss you", "maneater", "the real me", "wild child", "i wanna be somebody", "i don't need no doctor" kimi bir neçə məsləhət verib entryni sonlandırıram.
pitchfork deyir ki, qrupun bəstəkarı, vokalisti, gitaristi - hər şeyi olan robin pecknold 2011-ci ildə "helplessness blues" ilə necə ekzistensialist krizisini əks etdirirdisə, "shore" ilə yenidən doğuluşunu, depressiyanın eyfariyaya çevrilişini təsvir edir.
15 mahnılıq bu albom ilə payız və qış aylarını rahatlıqla keçirmək olar. gözlənilmədən paylaşılan bir albom olmağına baxmayaraq, o qədər həssas və dərindir ki, bunu yalnız dinləməklə başa düşmək olar.
"məni öldürsəniz də, folk-pop dinləmərəm" deyirsinizsə, alboma yaxınlaşmayın belə.
spotify-da 2006-2009-cu illərdə çıxardığı mahnıların kolleksiyasını dinləyə bilərsiniz.
bu animasiya qrupunun yaradıcısı - rəssamı jammie hewlettdir. müsahibələrində qeyd edir ki, albom üçün hansı hekayənin yazılacağını, bu dəfə obrazların başına nə gələcəyini damon, jamie və digər yaradıcı qrup birgə işləyir. və əsasən, "gec olsun, güc olmasın" prinsipi ilə albom çıxarırlar, çünki albomun çəkilişləri uzun çəkən prosesdir.
qrupun 4 obrazı var: 2-D - axmaq, amma şirin obrazdır, digər qrup üzvü olan murdocun onun başına oyunlar açması səbəbilə gözləri yaxşı görmür, ona görədir ki, göz bəbəkləri yoxdur və gözünün altı həmişə qaradır. murdoc, ümumilikdə başı dərdlərdən uzaqlaşmayan, öz bildiyini edən və çılğın obrazdır. noodle qrupun elektro gitaristi kimi (bassist də ola bilər, yadımdan çıxıb) albomdan alboma kiçik qız uşağından nə istədiyini bilən qadına təkamül etmiş obrazdır. russel isə nə qədər yekəpər olsa da, bu məqamda ən ürəyəyaxın obrazımızdır.
2001-ci ildə çıxardıqları "gorillaz" adlı albomları yaxşı hesab oluna bilər, amma "demon days" və "humanz" "ən yaxşı gorillaz albomu" ifadəsini layiqincə öz aralarında bölüşdürə bilər.
2020-nin zibil olması bir qırağa, onlar ilin əvvəlindən bəri "song machine" adlı yeni layihəyə başlayıblar. burada 5-ci epizodda schoolboy Q ilə duet mahnıları "pac-man" dinləməkdən bezmədiyim mahnı olsa da, digər epizodlardan "desole", "momentary bliss", "aries" də əjdaha işlərdir.
fun fact: "desole" mahnısının klipində 2-D, noodle, russel çox xoşbəxt görünsə də, murdocu studiyada ağlayan yerdə görürük. bundan sonra murdoc öz twitter hesabında "i was ACTING (caps lockla)" yazaraq gorillaza daha çox inanmağıma səbəb olmuşdu.
hətta bir az həyatımı yoluna qoya bilsəm, gorillaza fanfic yazacam.
(youtube: 
)
)(youtube: )
.
)