gözəl qızların axmaq olması

"misogyny"nin (Azərbaycan dilində dəqiq qarşılığı yoxdur deyə belə yazmalı oldum) iyisi bura qədər gələn başlıqdır.

6 ildir sözlükdəyəm və hər zaman bu kimi başlıqları görürəm. 6 il əvvəl toy vaxtlarımda baxıb deyirdim ki, düzdü də, niyə gözəl qızlar axmaqdır, 2-3 il sonra dedim ki, axı bütün gözəl qızlar axmaq deyil və indi, nəhayət ki, başa düşürəm ki, bu, sadəcə şüuraltısında özünü həmişə qadınlardan üstün görən və sanki qadınları tənqid etmək buna qalıb kimi düşünən kişi beyninin məhsuludur.

qadın istəyər gözəl olar, gedib akademik, professor olar, xarici ölkələrdə bizi təmsil edər, istəyər ailə qurar, özünü ailə başçısı kimi xoşbəxt hiss edər, və yaxud da istəyər bomba kimi karyera qurar, yaxud da bütün bunların hamısını edər yaxud etməz.

burada qeydiyyatdan keçən 15 yaşlı bir adam idim mən, yaxşı ki, belə başlıqlar oxuya-oxuya sizin dediklərinizə uymamışam. bu kimi stereotipləri yığışdırmağın çoxdan vaxtı gəlib, hətta artıq keçir.

gözəl və axmaq olan qızların çoxuna da elə ailələri bunu əvvəldən belə yeridib deyə gördüyümüz nümunələr belədir. heç kimin kiməsə gözəl olmaq borcu yoxdur. ağıllı olmaq borcu da yoxdur.

amma yaxşı olar ki, hamı qadınları tənqid, təhlil, analiz edib onlar haqqında lazımsız şərh bildirməkdən əl çəksin. indi deyəsi olsaz ki, niyə belə bozarırsan ki? soz6-da kişi istifadəçilərin üstünlük təşkil etdiyini çox yaxşı bilirik. ona görə.

qəfil gələn intihar etmək istəyi

həyat öz axarında getməyi dayandıranda, sən və sənin inandığın hər şey gözünə dost kimi yox, düşmən kimi gəlməyə başlayanda mazqini xarab edən istəkdir.

kimsə yaşadığı hansısa hadisədən sonra kimisi gördüyü rəftardan sonra buna qərar verir, mən isə oturub illərlə ümid bəslədiyim, illərlə inandığım şeylərin yalandan ibarət olduğunu izləyirəm. dəstəklədiyim və istədiyim şeylər mənə heç aid deyilmiş və bəlkə də, öz xəyal dünyamda nələrsə yaratmışam. hansı ki qətiyyən mənə aid deyil, mənim deyil, mənlə bütünləşmir. həyatıma davam etməliyəm, amma necə davam etməliyəm? inandığın ideallar, fikirlər, inancların hamısı birdən-birə yoxa çıxanda insan iradəsi axıb gedən zamana qarşı güclü qala bilmir. özü də heç.

qaçıb getmək bir yol deyil, qalmaq da həmçinin. o qədər fikir burulğanında özümü itirirəm ki, istəyirəm sadəcə yox olum. birdən toza-buluda-zada nəyəsə dönüşüm və yox olum. yox olmağım hansı yolla ola bilər onu da düşünmürəm heç. sadəcə yox olum. bunu yazan adam da illər əvvəl dəfələrlə intihara cəhd etmiş adamdı. o vaxtdı çolpa cəsarətidi, amma heç birini tutdura bilməmişəm. indi etsəm, yəqin ki, bir dəfəlik edərəm, amma ona da cəsarətim yoxdu.

pişik

həyatı gözəlləşdirən şeydi, doğrudan deyirəm.
ən bomba anti-stress varlıqdır. götürürsüz küçədən bir bala. xəstə və bitli, ac, pis gündədirsə, lap yaxşı. götürün, çimizdirin, veterinarına aparın, yedizdirin, həm o balanı qurtarmış olun, həm də özünüzə bala qazanın.
aylıq xərciniz ilk vaxtlar bir az çox ola bilər, çünki qurd dərmanı, bit dərmanı, hətta lap balacadırsa, süd içə bilmirlər deyə daha fərqli şeylər almalı olacaqsınız. bir də ilk 1-2 peyvəndi pul aparacaq, amma ondan sonra hər şey qaydasına düşür.
mənim bu balam ilk balam olduğu üçün və pişiklər haqqında daha əvvəl heç bir fikrim və biliyim olmadığı üçün qorxurdum. həm qorxurdum ki, ona yaxşı həyat təmin edə bilmərəm, həm də qorxurdum ki, infeksiyası daha da ciddiləşər və sairə.
bina blokundan tapdığımız bu balacanı anası atıb getmişdi, həmişə oynadığı bir bacısı gedib gəlməmişdi, qardaşını isə başqa qonşulardan biri götürübmüş.
yəni tək tənha o qaranlıq blokda tanımadığı insanları görə-görə yaşamalı olub bir müddət. sonra qrup yoldaşım onu tapdı və sahibləndirmək istədi, mən də könüllü oldum.
ilk dəfə qrup yoldaşımdan götürüb veterinara aparmaq üçün çantama qoyanda o qədər qorxurdum ki, birdən incidərəm, birdən ağrıdaram deyə, ifadə edə bilmərəm.
sonra veterinara getdik. gördüm ki, gələnlərin hamısı cins pişiklər, cins itlər. sahibləri varlıqlı insanlar, hamısı qəşəng markalı maşınlardan düşüb girirlər içəri. sonra başa düşdüm ki, doğrudan, bu bala ilə bizim çox ortaq nöqtəmiz var.
ikimiz də sadə ailələrdən gəlib sonradan belə yarım-yarımçıq qoyulmuşuq. çox emosional və qeyri-rasional yanaşmadır, bilirəm, amma doğrudan o moment həmin düşüncələrdən az qala oradaca oturub ağlayacaqdım.
nəysə, mənim balacam həm məni 15 dəqiqə idi ki, görürdü, ətrafdakı insanları da qəribə-qəribə izləyirdi, yəqin ki, ağrıları da var idi. çantam kifayət qədər rahat deyil idi, yalnız hava alsın deyə üstünü aça bilirdim.
evdə də onunçün yer düzəltmişdim. biri qumu üçün, biri də özü otursun, yatsın deyə (heç vaxt orada yatmır hələ də).
nəysə, artıq 4 aydır bu balaca mənimlədir. keçən ay pasportunu aldıq, illik peyvəndlərini tamamladıq. 1-2 aydan bir bit dərmanı və qurd dərmanı verməli olacağıq.
özü xasiyyətcə soyuqdu deyə yalnız yatmaq istəyəndə və oyananda yaxınlaşır, özünü sığalladır. bir də mən evdə kompüter başına oturub oyun oynamaq istəyəndə klaviyaturanın yanında oturub oyunuma baxmağı çox sevir.
belə bir varlığın olması sakit, səssiz evdə tək yaşayan adam üçün ilk başlarda çox qəribə gəlir. çünki öyrəşmisən tək əlin, tək başın. öyrəşmisən evdə sakitlik olsun. amma doğrudan da, balaca uşaq kimidi. adam evə getməyə tələsir, qucaqlamağa, öpməyə tələsir.
yemək bişirirsən, gəlir stolun üstündə dayanıb diqqətlə baxır. bişirdiklərini yaxınlaşdırırsan ki iyləsin, iyləyib bəyənməyəndən sonra çıxıb gedir -*
bir sözlə, cins pişiklər gözəldilər, razıyam. amma küçə pişiklərinin üzərində olan naxışlar hətta, bəlkə də, cins pişiklərdən belə gözəl gəlir mənə. anayam, mən obyektiv yanaşa bilmirəm, məni qınamayın.
bir sözlə, pişik sahiblənmək istəsəniz, facebookda, instagramdakı səhifələrdən yardıma möhtac pişikləri götürün, xahiş edirəm. ilk təcrübəsi olan insanlar məsləhət axtarsalar, sevə-sevə bildiyim şeyləri onlarla bölüşə bilərəm.

azərbaycanda jurnalistika

#276314 uşaqlar, məzun oldum.

bu 4 ili sizə necə başa bilərəm ki, allaha da xoş getsin, özümə də, bilmirəm. nə pox kimi günlər idi ala. o nə pasyak, o nə acınası günlər idi.

bu 4 ildə mən 5 internship keçdim. 1-ci kursdan bəri bir çiynimdə kompüter çantam, bir çiynimdə dərs materialları ora-bura qaça-qaça axırı bir pox da olmadı. indi 5 internship-filan dedim, burada tanışlar çıxsa, tanıyan olsa, tanışlıq verməyin, profilimə-zada da keçib oxumayın heç nə sizalla.

nəysə, yaxşı çox aqresiv olmayım ki, kimsə nəsə öyrənmək üçün oxuyursa, kefi pozulmasın.

əvvəlcə, jurnalist olmaq istəyirsinizsə, jurfakda oxumağa ehtiyac yoxdu. orada oxuyan uşaqlar sizdən artıq deyil, əksik də deyil. "jurnalist mütləq bunun təhsilini almalıdır" fikri çox doğrudur, peşə etikası, peşə prinsipləri jurnalistika kimi ictimai fikri formalaşdıran peşə üçün çox önəmlidir. amma bu peşəni siz nə aduda, nə bduda öyrənə bilməyəcəksiniz.

imkan, tanış varsa, universitetdə tamam fərqli ixtisas üzrə oxuduğunuz zaman hansısa tv və ya radioya, sayta praktikaya gedin və özünüzə yer edin sektorda. 4 il sonra siz həm başqa ixtisas üzrə diplom almaq şansınız olsun, həm də 4 illik təcrübəniz.

jurfak sizə əsəb, stres, ədalətsizlik prinsiplərini dərindən təhlil etmək və sairədən başqa heç nə qazandırmır. bəlkə, azərbaycan universitetlərində heç bir fakültə sizə bunlardan başqa bir şey qazandırmayacaq, orası doğrudur, amma ən azından, jurnalist olmaq üçün özünüzə bu zülmü verməyə ehtiyacınız olmadığını indidən sizə deyim.

diplom müdafiəsi nazirliyin qərarı ilə ləğv olundu, amma mən diplom mövzumu özüm təklif etmişdim və doğrudan, innovativ və yeni mövzu olduğu üçün dərindən araşdırıb 50 səhifəyə yaxın diplom işi yazmışdım deyə ərizə yazıb diplomumu könüllü şəkildə müdafiə etmək istədiyimi bildirdim. hə bax nolsun. nə vecinə alan oldu, nə normal qulaq asan. nə innovativ e, istəyirsən, gəl lap jurnalistikada nəsə ixtira elə, bax belə cəhənnəmə ki.

ondan sonra, ən əsas məsələ işdir siz fakültədə oxumaq üçün özünüzü öldürdünüz, ürəyiniz getdi, lap girib oxumağa başladınız. heç bir müəllimin, praktikaya getdiyiniz yerlərdə redaktorların sizi öz tərəfinə çəkməsinə icazə verməyin. media sektoru, doğrudan, çox axmaq adamlarla doludur. axmaq, tərbiyəsiz insanları çox görə bilərsiniz, ayıq, diribaş olun ki, onların ətrafında fırlana-fırlana hansısa iyrənc kruqlara girmiş olmayasınız.

bilmirəm, bundan sonra olacaqmı, amma bdu jurfakına daxil olan hamı bir mənalı olaraq facebookda uzun-uzun statuslarla ona-buna söz atmağa öyrəşib. bu, hələ bizdən 5-6 il əvvəl məzun olanlardan gəlib çıxan ənənədir. ona görə sizdə bu cürə olsa, fikir verməyin, fakültədə özünü göstərmək istəyən, tanımadığınız adamları dostluğunuza qəbul etməyin, başınızı aşağı salın, işinizi görün, sizə nə lazımdı.

intriqalar, fakültə daxili çəkişmələr son 1-2 ildir çox azalıb. fakültə yaxşılaşmalıdır, çünki ora çox bomba dekan müavini gəlib. amma ora daxil olsaz, əlinizi vicdanınıza qoyun, siz də yaxşı tələbə olmağa çalışın. ən əsası haqqınızı müdafiə edin hər zaman. bizim qrupa həyasız kimi baxırdılar, məsələn. amma balımızı kəsməyə, bizə qarşı ədalətsiz addım atmağa cəsarəti çatmırdı həmin ədalətsiz şəxslərin.

ondan başqa, ingilis sektoruna daxil olmaq istəsəniz, gözləntiləriniz çox böyük olmasın, amma siz ieltsə hazırlaşın öz gələcəyiniz üçün. yəni planınız necədirsə, ielts almaq söhbətini də ona uyğun qurun. dərsdə azərbayan dilində danışan müəllimə görəndə onda bu səhvi tutun, material verməyən müəllimənin başını xarab edin və ən əsası, intermediate-dən aşağısınızsa, ingilis dilli fakültəyə ingilis dili öyrənmək üçün verməyin. gələcək qrup yoldaşlarınız sizə görə əziyyət çəkməli deyil. ingilis dilini bilmirsənsə, ingilis dilli bölməni kodlaşdırmada yazma, amma ingilis dilin yaxşıdırsa, o ingilis dilli qrupdan çox şey gözləmə, özünü inkişaf etdirməyə davam elə.

başqa sualı olan olsa, özümə yazsın, uzun-uzun məlumat verərəm, yoruldum yazmaqdan, uşaqlar.

uzaq məsafəli münasibət

heç özü də özünə güvənməyən, nə istədiyini bilməyən və iradəsi zəif olan insanlar üçün yaxşı seçim olmayan, amma qarşısındakı çox önəmsəyən, ona hörmət edən və sevgisini göstərməkdən çəkinməyən insanlar üçün çətin olmayan münasibət növüdür. əlbəttə ki, güvənsiz, eqolu, özünü tam şəffaflığı ilə ortaya qoymayan, başqa-başqa sətiraltı məqsədlər güdən insanlar bu münasibtədə çox gedə bilməz və çox vaxt özlərini tanıyırlar, əvvəlcədən, bu münasibətə başlamırlar.

onsuz da, belə insanlarla eyni evdə yaşasanız da, alınmırsa, alınmır. uzaq məsafəli münasibətlərin üstünə atmayın.

azərbaycanda təhsilin geri qalma səbəbləri

(bax: inamsızlıq )

yenə o şablon və kobud hesablamanı edək: 10 cavan adamdan 8-si, bəlkə də, 9-u indi etiraz edib bəyənmədiyi cəmiyyəti düzəltmək üçün tək nəsə edib buna nail olacağına inanmır. idealizm yorucudur - bəyənmədiyin şeyi bəyəndiyin hala gətirmək üçün effort sərf etmək uzun illər və ağır işlər tələb edir. belə şeylər isə inamsızlıq varsa, mümkün olmur. ona görə təhsilin geri qalması hamı üçün fakt olsa da, onu düzəltmək üçün etiraz edən adamlar əlini daşın altına qoymalıdır.

orta məktəbdə, əsasən, daha çox yuxu yatsınlar, daha az yorulsunlar deyə direktora 800-1000 manat rüşvət vermiş insanlar buna - yəni "əşi guya tək mənlə nə düzələcək" arqumentinə bəraət qazandırırlar, sonra universitetdə yorulmasınlar deyə ayrıca rüşvət verirlər, sonra o bədbəxt universitet 2 faiz təhsil verirsə, onu belə almırlar və nəticədə, əlbəttə ki, iş tapmırlar. yenə dönüb-dolaşıb "fak dı sistem"ə gəlir söhbət, lakin gəlməyi də bir şeyə yaramır e, o ki insanlar bir az özlərinə dönüb baxmadılar, çətin nəsə düzələr.

sistem bərbaddı, universitetlərimizin təhsili, tələb etdikləri şeylər, sözün əsl mənasında, zibildi, amma özümüz də heç nə üçün cəhd etmiriksə, sonradan yenə bütün günahı ətrafdakılara atmaq da "bir az şov bence".