qocalma qorxusu
![]()
əvvəl düşünürdüm ki, əşi onsuz da 50-60 yaşıma kimi heç qalmaram. ona görə qocalmaq qorxusu yox idi, heç bu haqqda özümü yormurdum. amma bu gün dedim, "ya qalarsam?", bəs, onda necə? "ya yaşamaq istəyərsəm?", həmin an dərinlərdə çox pis sızıltı hiss elədim, çünki düşün gəlmişəm 60 yaşıma və bir anlıq keçmiş, xatirələr, cavanlığım, uşaqlığım, ilk sevgim, öpüşüm, tələbəliyim, ailəm, dostlarım, ilk dəfə ölkəni tək edəndə gələn həyəcan və s. yadıma düşür, ancaq mən istəsəm də heç nə edə bilmirəm. saatın vuran hər bir əqrəbi məni daha da qocalığa, yəni ölümə aparır.
indi həyat sürətli olub, necə gəlir-gedir bilmirik. adicə 1 aya artıq 2024 də bitir, elə bil dünən təzə girmişdi. sürətli texnologiya, həyat bizi də öz ağuşuna alıb. necə yaşadığımı çox da hiss edə bilmirəm. düzələcək amma, çalışıram düzəltməyə. qocalıq yadıma düşəndə fərqinə vardım düzəlməli çox şey olduğunu, günü hiss eləməyi, mənasız şeylərin, sabahın, 1 həftə sonranın stressinə düşməkdənsə, bu anı yaşamalı olduğunu. qocalıq gəncliyin qədrini bilməkdir.
açığı, sırf bu qorxuma görə gənc yaşda ölmək istəyirəm. məsələn, 30larımda ölməklə, 70imdə ölmək daha fərqli hiss etdirər.
mövzu ilə bağlı bir sevdiyim bir sitat var kant'dan:
"Gənclikdə günlər qısa, illər uzun, qocalıqda günlər uzun, illər qısa olur."
)