qəribə yuxular

Deməli təxminən altı-yeddi il əvvəl gecə saatlarında, səhər məktəbə getməliyəm deyə yatmışam. Nənəm yaşayan vaxtlarda, "Kristal Abşeron"un yeni istifadəyə verdiyi hələ həyəti tamamlanmamış binaların bir mənzilində qalırdıq. Yuxum elə yatdığım yerdən durmağımla başladı, nənəmin telefonu səslədi bizi, açdım telefonu eşitdim ki xalamdır. Səsi həyacanlı gəlirdi, sanki marafonda qaçmışdı. Dedi ki, bəs dünyanın axırıdır, qaçın şərqə. (Yadımdadır, bir ara düşündüm ki görəsən binanın şərqi hansı tərəfə baxır) Mən nələr olduğjnu sorğulayıram, dayanmadan suallar verirəm, o da dedir ki, "get balkondan bax, başa anlayacaqsan." Girinc-giriftar qalmış halımla qaçdım balkona. Normalda 7-ci mərtəbədə qalırdıq lakin balkondan mənzərə elə görünürdü ki, sanki on dördüncü mərtəbədə filanıq, ikiqat artmışdı. Gördüm zəmin silkələnir, sabit bir arayla zərbə səsləri exolanır elə bu ərəfədə qapının zəngi çalındı. (normalda qapınızın zəngxarab idi, lakin mən hələ də reallıqdan ayıra bilmirəm məsələni) Xalam imiş gələn. Tələm-tələsik məni evdən çıxarmağa çalışdı amma çıxmadım. Mənim otağıma sarı gedəndə, nənəmin yuxulu formada qapıdan çıxdığını gördü. Qadına da dedi ki bəs, "Mama, dünyanın axırıdır, qaçın." Qoca qadın təlaşlandı, (gözəlimin ürəyi də zəif idi) bir təfədən onu sakitləşdirməyə çalışıram digət tərəfdən də balkona biylanıram. Gözüm aya sataşdı, qəribə bir simvolun kölgəsi düşmüşdü üzərinə. Sonra laaap o başqa yekəpər bir görgə gördüm, yaxınlaşdıqca daha da böyüdü. ((baxma: Tinker bell and the legend of the neverbeast)-dəki yaşıl gözlü heyvanın(?) daha nəhəng və qorxunc versiyası idi) Yanında isə onlarla hətta bəlkə də yüzlərlə əcaib məxluq var idi. O anki stressim hələ də yadımdadır. Nəysə, bu qədər idi. Bitdi çünki davamı yadımda deyil lakin yadımda olan bircə şey var o da bu yuxudan bir müddət sonra həqiqi həyatda, səmada həmin mistik simvolun çox bənzərinin əks olunmasıdır. (Əgər şizofren deyiləmsə, əlbəttə ki...) Daha mənalı yuxular görmək diləyilə, həyatda uğurlarr!!!

daşürəkli

Gördüklərimə əsaslanaraq deyə bilərəm ki, daşürəklilik halı ya bir məqsəd uğrunda hər şeyi gözə almış, ya da sözün əsl mənasında heç bir məqsədə sahib olmayan insanlarda daha çox rast gəlinir. Hər şeyin əni kimi hərkəsin əni də insanı bir qədər insanlıqdan uzaqlaşdırır, cəmiyyətə yadlaşdırır. Düşünəndə heç çox spesifiklik axtarmağa da dəyməz vəziyyətiizzah etmək üçün, hamımız bilirik ki, əgər bir şeyi dəlicəsinə etmək istəyiriksə, bu yolda ağlımızı qorumağımız bir qədər qeyri-mümkündür çünki sinir sistemimiz bu cür məsələrdə bizdən öncə alır mikrofonu. Həmçinin əgər heç bir şeyə bağlı deyiliksə, birini önəmsəmirik və həyatımızda, xatirimizdə ona yer vermiriksə onun qəlbi yaxud hiss etdikləri bizim üçün elə də önəm kəsb etmir. Bu ikiliyə misal vermək lazım gələrsə yuxudan oyanmaq istəməyəndə verdiyimiz reaksiyalara baxmaq məncə haradasa ilki üçün kifayətdir. Digər fikri təstiqləmək üçün isə telefonda tanımadığımız insanlara etdiyimiz kiçik zarafatlar nümunə ola bilər, məncə. Bunlar xırda şeylərdir lakin bilməliyik ki hər şeyin artığı dərd verirdiyi kimi bu xırdaları da vecimizə almayanda onlar qəbristanlıqdaki yabanı alaqlar kimi şaxələnərlər. Beləliklər də bizlərin veci xəsisləşər və heç kimsəni, heç bir fikri özünə almaz. Bəziləri üçün bir müddət sonra daşqəlbli ləqəbinə laiq olmaq problem deyil çünki onlar üçün ya etdikləri şeylər çox normallaşıb ya da idealları gözlərini kor edib. Bu səbəblə də gərək çoxluğa qaçmayaq, çox olmağa çalışmayaq. Biz olduğumuz qədər kifayətik, etdiklərimiz də belə olsun ki qəlbimiz daşlaşmasın.

yazarların həyatdan çıxardığı dərslər

Fikrimcə, başqalaşmağa çalışmaq, özgə birinin sahib olduqlarına göz tikmək həyatın bütün fəsillərində demək olar ki hamımızın başına gələn bir şeydir. Həyatımızın bəlkə də yarı faizini elə birbaş bu səbəblə qurur yaxud bununla yön veririk. Sahibi olduğumuz həyatda, haraya addımlamaq istədiyimiz haradan gəldiyimizdən daha çox mənimizi ortaya çıxarır. Qaranlığa addımlamağımız da, həmin yeri qaranlıq adlandırmağımız da elə öz iradəmizlə təfəkkürümüzün sintezilə bağlıdır. Bizi bir yola sövq edən o yolda yaşananlar deyil, o yolda yeriyənlərə olan həsədimizdir. Bu səbəblə nə qədər şablon bir ifadə olsa da, sözün əsl mənasında, özümüz olmağa çalışmalıyıq ki, həsəd bizi yolmuzdan, ideallarımızdan döndərməsin, özümüz, sözümüz ideallarımız bizim düşüncələrimizin və yaşadıqlarımız məhsulu olsun.

iç səslə söhbət

iç səslə söhbət heç vaxt dilə tökdüklərimiz qədər təəccübləndirmir bizi. Zənnimcə, zehnimiz öz fikirlərini səs tellərinə sıçratmayanda daha dərin şeylər danışır, daha azad hiss edir. Təxmin edə bilirik özümüzlə olan dialoqların sonunu. Eşitdiklərimizi danışırıq, gördüklərimizi bir daha xatırladırıq özəyimizə. Hərdən yazılara tökürük bu söhbətləri və həmin yazılar bəzən bir roman olur, bəzən isə bəstə. Mənliyimizin ən uc nöqtəsini axtarırıq içimizdə, imkasızlıqları unudaraq. Gah gözümüzü doldurur, gah dişlərimizi ətrafa nümayiş etdirin bu axtarışın yada saldığı xatirələr. Bəzən yeni yerlər görmək, bəzən də köhnə albomları vərəkləmək kimi hiss etdirir. Vaxt olur yaşadıqlarımız ya da yaşaya bilmə ehtimalımız olan mümkünlükləri nağıl edir bizə və ən əsası, yaşadığımızı xatırladır tez-tez, gülə-ağlaya.