Gördüklərimə əsaslanaraq deyə bilərəm ki, daşürəklilik halı ya bir məqsəd uğrunda hər şeyi gözə almış, ya da sözün əsl mənasında heç bir məqsədə sahib olmayan insanlarda daha çox rast gəlinir. Hər şeyin əni kimi hərkəsin əni də insanı bir qədər insanlıqdan uzaqlaşdırır, cəmiyyətə yadlaşdırır. Düşünəndə heç çox spesifiklik axtarmağa da dəyməz vəziyyətiizzah etmək üçün, hamımız bilirik ki, əgər bir şeyi dəlicəsinə etmək istəyiriksə, bu yolda ağlımızı qorumağımız bir qədər qeyri-mümkündür çünki sinir sistemimiz bu cür məsələrdə bizdən öncə alır mikrofonu. Həmçinin əgər heç bir şeyə bağlı deyiliksə, birini önəmsəmirik və həyatımızda, xatirimizdə ona yer vermiriksə onun qəlbi yaxud hiss etdikləri bizim üçün elə də önəm kəsb etmir. Bu ikiliyə misal vermək lazım gələrsə yuxudan oyanmaq istəməyəndə verdiyimiz reaksiyalara baxmaq məncə haradasa ilki üçün kifayətdir. Digər fikri təstiqləmək üçün isə telefonda tanımadığımız insanlara etdiyimiz kiçik zarafatlar nümunə ola bilər, məncə. Bunlar xırda şeylərdir lakin bilməliyik ki hər şeyin artığı dərd verirdiyi kimi bu xırdaları da vecimizə almayanda onlar qəbristanlıqdaki yabanı alaqlar kimi şaxələnərlər. Beləliklər də bizlərin veci xəsisləşər və heç kimsəni, heç bir fikri özünə almaz. Bəziləri üçün bir müddət sonra daşqəlbli ləqəbinə laiq olmaq problem deyil çünki onlar üçün ya etdikləri şeylər çox normallaşıb ya da idealları gözlərini kor edib. Bu səbəblə də gərək çoxluğa qaçmayaq, çox olmağa çalışmayaq. Biz olduğumuz qədər kifayətik, etdiklərimiz də belə olsun ki qəlbimiz daşlaşmasın.
