atanın ağlaması

dostum ölmüşdü bu il. atasını, ailəsini tanıyırdım. xəbəri eşidən kimi qapılarına qaçdım. atasını gördüm çox sakit, hüznlü dayanmışdı. mən də uzaqdan dayanıb baxırdım. cənazəni gətirəndə də həmin təmkinini saxlaya bilmişdi. mən də o anda ancaq atasına fikir verirdim. dəfnə gedəndə düz məzarın qabağında əllərini arxasında birləşdirib dayanmışdı. gözləri dolmuş, ama üz ifadələriylə gizlətməyə çalışırdı. dəfn işlərinə baxırdı. başa düşmürdümki nəyə görə axı özünü sıxıb saxlamağa çalışır. dəfn işləri qurtarandan sonra atasının birdən arxaya tərəf qaçdığını gördüm. qardaşının çiyninə sarılıb ağlamağa başladı. sonra arxama çönəndə gördümki digər sinif yoldaşım əllərində oğlunun şəklini gətirirmiş.

türkiyələşmək

məncə hələ sırf türkiyələşmə deyilən bir şey yoxdu ortalıqda. sadəcə azərbaycan dilinin zəifliyini və az. dilində informasiyanın qıtlığını nəzərə alsaq yazıq azərbaycanlının başqa çıxış yolu qalmır. bir şey lazım olan kimi üz tutur türklərə. bu da öz təsirini göstərir təbii ki. bugünə qədər kimdən soruşmuşamsa türk milləti haqqında tərif zad deməyiblər əksinə yıxıb sürüyüblər. yəni çoxunun gözündə elə də yüksək mərtəbədə deyil türklər. ama bu gedişlə türk mədəniyyətinin, dilinin içinə daha çox daxil olsalar həmin o türkləşmə də olacaq. bir şey də deyim yazdıqlarımda türkləri bəyənməmək kimi bir şey yoxdu. ümumilikdə özümüzü türklərlə müqayisə etsək çox uduzarıq. sadəcə istəmərəmki gözümün qabağında bu dəyişikliyi görüm, istəmərəmki onlarda olan bir şeyi görüb onu yamsılasınlar.
bu arada rusdillilər bundan yaxşı sığortalanıb.

yarımdünya

hal hazırda azərbaycanda film sənayesinə baxanda gözümdə 2 qrup canlanır. 1cisi azərbaycanfilm, butafilm və s. studiyaların işlədiyi şablon filmlər. şablon sözü əslində yerinə oturmur ama başqa cür deyə bilmirəm. çünki filmə baxdıqda rejissor işi görünmür, elə bil yuxarıda əli cibində olan biri pul yatırır və deyirki yalvarıram sizə əlinizdən nə gəlirsə edin və avropa sinamasına oxşar bir şey çıxarın ortaya. studiyalarda çalışan hamı da elə bil avropada özünü təsdiq eləmiş nə varsa (texnika, ssenari, mövzular və s.) gətirib boşaldırlar filmə. ortaya çox absurd bir şey çıxır. çünki avropanın problemləri və mövzuları bizimkilərlə eyni deyil. izləyici isə fərqində olmasa da öz problemlərini axtaracaq filmdə. problemi tapsa belə başqa bir şey (məsələn aktyorluq) imkan verməyəcək ki, empati qurmağı bacarsın. 2ci qrup filmlərə yarımdünya kimi filmlər aiddir. izləyicilərin 99 faizinin arzuladığı lakin heçvaxt yaşaya bilməyəcəyi hadisələri çəkib göstərən filmlərdi. burdakı izləyicilər də başqa cürdü, qozlarına deyil. heçnə fikirləşmirlər ancaq arzulayırlar ekrandakıları. sevgilisiylə gəlib oturub "kaş məndə də bu anları yaşaya biləcək imkanlar olardı". yanında oturan qız da ekranda gördüyünün kiçildilmiş variantını gözlüyür onnan. filmə baxandan sonra da hər ikisində qarşısındakına narazılıq hissi oyanır. ama çox böyük kütlədi. 1ci qrupla oxşarlığı odu ki burada avropadan yox türkiyədən oğurluq ideyalardı. ideya türklərin deyil təbii ki ama bular oranı bilir oranı tanıyırlar. qarşıdakı ən azı 10 ildə belə filmləri hələ çox görməli olacağıq. çünki pul qazanmağın yolunu təzəcə tapıblar bizimkilər. asan asan əl çəkən deyillər.

oda teatrı

əvvəlcə "teatra bilet alanlara filankəsin filan kitabı hədiyyə" deyib kitabları soxublarsa bugün də belə fotosessiya çox normaldı. sikiş dalıyca sikiş. tamaşalarına baxmadan bir pox olmadığı anlaşılan teatr. halbuki normal iş görsəydilər, sikiş gəlməsəydilər, o "hədiyyə" söhbətini yazmasaydılar 5 manat da yox 2-3 manat verib gedib baxmağ olardıki yaxşıdı ya yox. teatr işiynən məşğulsan (öz də bağımsız) başıvı aşağı sal sənətnən məşğul ol, yaxşı tamaşa qoy gəlib baxaq. ama sən sabinanın, idealın 1+1 kompaniyasınnan eliyib, "incəsənət üçün çəkirik" deyirsənsə, 5 manat verib ora gələcəyimizi gözdüyürsənsə sikdirəcəysən.