sözaltı günlük

bu gün həyatımdakı ən pis günlərdən biridir. təsadüfən aldadıldığımı öyrəndim sözlük. fiziki bir yaxınlaşma olmasa da, yenə də nəsə var. bu da məni çox yaraladı. Ağlamaq istəyirdim bütün günü, amma uşağa görə ağlaya da bilmirəm. indi uşaq yatıb, çox doluyam amma bayaqdan ağlamaq istəyən mən indi bacarmıram. key kimiyəm, qarnım bərk ağrıyır, ürəyim bulanır. Dərdləşəcək heç kim yoxdur, yanımda olmasını istədiyim hamı çox uzaqdadır. Hər şeyin bir neçə dəqiqə içində yerlə bir olması məni yıxdı. Və ən pisi, heç gözləmədiyim bir anda. Bundan sonra nə edim necə yaşayım bilmirəm.

həyatın nə qədər cındır olduğunun anlaşıldığı anlar

Yoldaşımın bir nənəsi var 84 yaşında, baş yaxşı işləyir amma bədən çöküb artıq. Tək yaşayır (1 oğlu və 1 qızı var, arada kömək edirlər). bu gün onu görməyə getmişdik. qapını açdı gördük evdən yanıq qoxusu gəlir. Dedi kartof bişirirdim yadımdan çıxıb qalıb ocaq üstə, yandı. Dedim nə istəyirsənsə de mən bişirim sənə tez. Dedi yox sağ ol elə o yanıq kartofu yedim daha ac deyiləm.
Ən cındır anlardan biri qocaldığını və köməyə möhtac olduğunu anladığın anlardır. Daha cındırı isə, bir zamanlar böyütdüyün övladlarının indi sən köməyə möhtac olduğunda səni tək qoyduğunu görmək və bunu qəbullanmaqdır. Bilmirəm sözlük, ümid edirəm ki heç kim qocalıqda tənha qalmaz.

sənsiz

sözləri Nizami Gəncəvi, musiqisi Üzeyir hacıbəyova aid romans.

Hər gecəm oldu kədər, qüssə, fəlakət sənsiz,
Hər nəfəs çəkdim, hədər getdi o saət sənsiz!
Sənin ol cəlb eləyən vəslinə and içdim, inan,
Hicrinə yandı canım, yox daha taqət sənsiz!
Başqa bir yarı necə axtarım, ey nazlı mələk,
Bilirəm, sən də dedin: “Yox yarə hacət sənsiz!”
Sən mənim qəlbimə hakim, sənə qul oldu könül,
Sən əzizsən, mən ucuz, bir heçəm, afət, sənsiz!
Nə gözüm var – arayım mən səni, bəxtim də ki yox,
Nə də bir qaçmağa var məndə cəsarət, sənsiz!
Sən Nizamidən əgər arxayın olsan da, gülüm,
Gecə-gündüz arayıb, olmadı rahət sənsiz!

Azərbaycan simfonik orkestri tərəfindən möhtəşəm şəkildə ifa edilmişdir, sadəcə musiqisini dinləməyi çox sevirəm.

sözaltı günlük

Əvvəl həmişə yazardım, elə olurdu əl yazısı ilə saatlarla günlük yazardım illər əvvəl. Indi başımı qaşımağa vaxtım olmur. uşaq insanın həyatında elə böyük bir dəyişiklik edir ki, heç bir şey əvvəlki kimi olmur daha. Darıxırammı, bəzən darıxıram köhnə həyat üçün. Amma belə daha yaxşıdı.

Digər tərəfdən, artıq nə yazacağımı da bilmirəm.

danışacaq hər şey bitib artıq. hekayəm qurtarıb. Nədən danışım ki. Gündəlik problemlər, qayğılar heç kimi maraqlandırmır. Onsuz da heç kimi maraqlandırmır bura yazdıqlarımız. Saniyələr içində oxuyub saniyələr içində də unudub gedirlər, digər bütün yazılar kimi.

Bu yuxarıdakılari yazanda ağlıma gəldi, çoxdandır düşündüyüm və ürəyimi olduqca sıxan bir şeydən bəhs edim gəlmişkən.. sevmək. məsələn mən yarpaq dolmasını çox sevirəm. dolmanı sarımsaqlı qatıq ilə yeməyi sevirəm. yağış altında gəzmək, kimisə qucaqlamaq, yatanda üzü üstə yatmaq, limonlu təzə dəmlənmiş çay, bu kimi bir sürü şey. Amma bunları kim önəmsəyir axı? Kimin ağlına mən gəlirəm məsələn, limonlu çay içəndə mənim üçün darıxsın və düşünsün ki, change bunu yaman sevərdi. Bəlkə də ən böyük arzum budur. Kimsə mənim nə sevdiyimi düşünsün, ağlına mən də gəlim. O zaman o insan məni həqiqətən sevən və önəmsəyən insandır.

Analar istisnadır, onlar həmişə düşünür bunu.

Başqa heç kim üçün vacib biri deyilsən. Hətta övladın üçün belə. Bu məni çox yaralayır. Bu haqsızlıqdır. Ölüb gedəndən sonra kimsə sənin nələri sevdiyini yada salmayacaq. Belə bir insan vardı, filan şeyi çox sevərdi deməyəcək.

Bu gün də bu qədər.

evlənməlik kişi ixtisası

(bax: mühəndis)
yuxarıda biri həkim deyib, görünür ki həkimləri heç tanımır. həkim kişilər ilə evlənən demək olar ki hamı xəyanətə məruz qalır. çünki qadınların çox olduğu bir mühitdə işləyirlər, əksəriyyəti növbələrə qalır və nə edəcəklərinin heç bir qarantiyası yoxdur.
oysa mühəndis elədirmi. nə universitetdə nə də iş yerində qadının çox olduğu bir mühit olur. Əksəriyyəti kişilərdir. Növbələrdə iştirak etmirlər, çoxusu sakit yaşayan adamlar olur ətrafdan müşahidə etdiyim qədəri ilə. Yenə də məsləhət sizindir.

sözaltı günlük

Mən gəldim yenə.
Bilmirəm, anlamaq çətindir bu insanları. illərdir ki avropada yaşayıram, amma sosial şəbəkələr vasitəsilə həmişə izləyirəm dost - tanışlarımı. Bir çox qrupa da üzv olmuşam, səyahət qrupları olsun, ixtisasımla bağlı olsun. Qruplarda suallar olanda bilgim daxilində cavab verməyə çalışıram, bu sırada bir çox insanla tanış oluruq, səmimiyyət yaranır ya da mən elə düşünürəm. Həmişə deyirəm yaxınlıqlara gəlsəniz bizə də gəlib qonaq olun, istəyirsiz qalın, ya hardasa görüşək gəzdirərəm buraları, nə lazımdır deyin.. Sonradan görürəm ki, bu insanlar burnumun ucuna kimi gəlib çıxıblar amma mənə deməyiblər. çox pis oluram. ya səmimi qəbul etmirlər, ya manyak filan hesab edirlər.. bilmirəm. halbuki məqsədim yaxşıdır. burda özümü tək hiss etdiyimdən həm mənim üçün xoş olardı, həm onlar pulsuz bələdçi tapmış olar. Düşünürəm ki, mənə belə bir təklif edən olsa çox sevinərək qəbul edərdim.
Getdikcə həssas olmağa başlamışam. Heç dəxli olmasa da, hər şeyi özümə qarşı edilmiş haqsızlıq yaxud hörmətsizlik hesab edirəm son vaxtlar. Düzdü elə əvvəldən məni heç kim sevmirdi məktəb vaxtından, amma onda maraqsız idim axı. Bəs indi niyə belədir. Nə bilim.
Getdikcə dibə vurmağa başlayıram yenə. ayağa qalxmaq da istəmirəm. heç kefim yoxdu sözlük.