həyatın nə qədər ədalətsiz olduğunun anlaşıldığı anlar

çox pisəm, çox məyus. həyata qarşı, insanlara qarşı içimdə bir küskünlük var bugün, kaş hamını qabağıma alıb danışa bilsəydim. səbəbi də nədir? səbəbi bugünki biabırçılıq . və əgər düşünürsüzsə ki, indi millətimizi pisləyəcəm, gileylənəcəm, yox. insanlıqdan danışacam, vicdan hissimizi necə itirdiyimizdən. o qədər ağladım ki bugün, sözün əsl mənasında əlim-ayağım əsirdi. bugün eşitdiklərim və gördüklərim mənə bir siqnal oldu, sanki, cəmiyyəti qavramağım üçün.

həyat ədalətsizdir, bəli, çox həm də. insanoğlu ancaq öz həyatını və ölümünü düşünəcək qədər eqoist imiş, səndemə. razıyam, hamı elə deyil, bu bizə doğulduğumuz anda yüklənən bir xüsusiyyət deyil, amma insanlar ətraflarındakilardan bixəbər, sadəcə həyatları toqquşan insanlardan agahdır. axı biz bu dünyaya eyni məqsədlə gəlmişik, "xoşbəxt olmaq". və əgər hamımız bir yerdə çalışsaq xoşbəxtlik elə də uzaqda deyil. nə vaxt bu qədər çirkinləşdik? nə vaxt bu qədər ürəyimiz daşlaşdı? biz bilirik ki, imkanı sadəcə çörək almağa çatan minlərlə insan var, bir quru çörək üzünə həsrət minlərlə insan. onların haqqına niyə göz dikmişik? bəlkə onlar o tək çörəklə 2-3 gün yaşayacaq, amma biz bircə gün bozbaşa çörək batırıb yeməsək birdən ölərik, hə? apteklərdə insulin iynələri qurtarıb və mən sadəcə şokdayam. imkanı tək-tək almağa çatan biri, bəlkə, bu gün iynəsi qurtarıb deyə sabah şəkər komasına girəcək. amma bizim evlərimiz dolu olmalıdır, axı biz qarantiyaya almalıyıq hər şeyi, kim ölür, ölsün, əsas bizim qarnımız tox olsun, canımız bərk. kiməsə də bir şey olanda pis oluruq, ilk sözümüz də o olur ki, "yazıq, kaş elə olmazdı", amma düşünmürük ki, bunu biz yaradırıq.

həyat ədalətsizdir, biz insanlarsa o ədalətsizliyi yaradanlar. xoşbəxtliyin sevgidən, qarşılıqlı hörmətdən irəli gəldiyini dərk edəcək qədər düzəlmişik, bəlkə. amma o sevgi və hörməti hamıya göstərsək, əslində, onlara da xoşbəxtlik verə biləcəyimizi dərk edəcək qədər yox. kaş bu il bitəndə yenidən doğulsaq hər birimiz, eyni saf duyğularla, mənfəətsiz sevsək bir-birimizi, insanlığı.

qadının xəyanət etməsinin səbəbi

xəyanətin təkcə yatmaqdan ibarət olmadığını düşünənlərdənəm. əgər bir qadın və ya kişi münasibətdə olduğu halda, bir başqası ilə arasında fiziki və ya mənəvi bir şey bölüşürsə bunun adı xəyanətdir. bu o demək deyil ki, o insan sırf həyatında biri ola ola başqası ilə "sevgililik/məşuq(ə)lik" həyatı yaşasın.

o ki qaldı, qadınların xəyanət etmə səbəblərinə, belə deyərdim ki, məncə qadın və kişinin xəyanət səbəbləri biri-birindən azca da olsa fərqlənir. kişilər çox vaxt seksual cəhətdən xəyanət edirlər, qadınlar isə mənəvi. təbii ki, əksi hallar da mövcuddur, amma bəlkə də buna görə qadınlar kişiləri daha asanlıqla bağışlaya bilir. hər halda onu bağışlayan insan, birinci hörmətsizliyi özünə edir. mövzuya gəldikdə isə düşünürəm ki, qadınlar əsasən münasibətdə olduğu adamdan ümidi üzəndə xəyanət edir və bu xəyanət ilk növbədə ona öz kişisindən daha çox dəyər verən birini tapmaqla başlayır və cinsi əlaqəyə kimi davam edir.

hər iki halda xəyanətin bəhanəsi yoxdur, ola bilməz. ona yetməyən biriylə, fərqi yoxdur nə cəhətdən olur olsun, yaşamaq istəməyən qadın sadəcə ayrılmalı və yoluna belə davam etməlidir. bu həmçinin də kişilərə aiddir. heç bir qadın və ya kişi hər hansı bir mövzuda tətmin olmadığı bir münasibəti davam etdirməyə məcbur deyil, amma bunun çıxış yolu xəyanət yox, ayrılıqdır.

sözaltı sözlük

məni hər dəfə təəccübləndirən platforma. təəccüblüyəm, çünki yazmaq istədiklərimi yazmaq üçün bu başlığa girəndə yuxarıda, çox yaxın zaman dilimlərində yazılmış və mənim fikirlərimi aydın izah edən iki entry gördüm və başa düşürəm ki, söhbət burda nə platformadan nə də təcrübəli olub olmamağdan getmir. məsələ orasındadır ki, söz azadlığı deyə bağıran bəziləri sizin fikirləriniz öz fikirləri ilə üst üstə düşmədiyi halda asanlıqla vəzifələrindən sui-istifadə edib entry'nizi silə bilir. əslində söhbət o entry'dən də getmir, bəlkə də bu cəmiyyətimizdə susdurulmağın sadəcə formal bir nümunəsi idi. özgüvənsizlik kompleksidir yoxsa eqo tətmini bilmirəm, amma bir sözlükdə olmaması gərəkən haldır. əgər bu entry'im də silinməzsə, ümidvaram ki, bu mövzuya daha ciddi yanaşılar. silinsə də, silinsin də.

belə də ki, vejmə də döül.

inanclı insanların üstünlükləri

nəyə inanclı? kimə inanclı?
əgər söhbət dindən gedirsə, ki böyük ehtimalla elədir, məncə dildə yox qəlbən dinə inancı olan insanın üstünlüyü çoxdur, hər bir şeydən öncə haqq yeməz, bu da onu günümüz insanlarının çoxundan üstün edir.

amma düşünürəm ki, inanclı olmaq tək dinə yozulmamalıdır. sən ilahi ədalətə, yaxşının pis üstündəki qalibiyyətinə, "boomerang" təbiriylə desək elədiyin yaxşılığın və pisliyin günün birində səni tapacağına qarşı inanclısansa bunlar özü də üstünlüklərin xasını sənə gətirə bilər. söhbət "mən 'yaşıl'a inanıram amma 'sarı'nın da dadına baxsam nolacaq ki" deməyə gəlib çıxmasa, təbii ki.

kitab oxumaqla özünü bir şey zənn etmək

deyəndə evimizdə təkcə mənim otağımda elə bir kitabxana qədər kitab var, heç kim inanmırdı. evimizə gələnlər isə həmişə şok olur ki, kravatımın yanındaki rəflər belə kitab doludur. hamısını oxumuşam? yox, təəssüf ki. anamın cavanlıq illərindən bəri yığdığı kitablardır, çoxu kiril əlifbasıyla və ya rus dilində olduğu üçün əlifbanı öyrənəndən sonra ilk öyrəndiyim iş kiril əlifbasını öyrənmək olmuşdu o kitabları oxuya bilmək üçün. hecalıya-hecalıya oxumağım yadıma gəlir, o qədər zövq verirdi ki. bəlkə oxuduğum əsərlərin mənasını başa düşə bilmirdim o yaşda, amma 20ci illərdən qalmış bir kitaba toxunmaq belə insana çox dəyərli bir hiss bəxş edir. amma bu qədər kitabın içində böyüməyimə baxmayaraq, heç vaxt, başlıqdaki mövzunun uzaq-yaxınından keçməmişəm. həqiqət isə budur ki, türkcə 2-3 eşq romanı oxuyan ya da ümumilikdə toplasan 10 kitab oxumamış şəxslərin yuxardan aşağı baxmaqları filan məni məndən alır. hələ bir də belə deməkləri var "aaa evində o qədər kitab var amma hamısını qutarmamısan, mən olsam çoxdan bitirmişdim." yox, bağışlayın, qutarmamışam.