çoxluq içində təkəm.
bu gün ilk dəfə idi ki, iyuldan özümlə gəzdirdiyim iki (üç) problemin tam həllini tapdım, bunun üçün xoşbəxt hiss edirdim özümü.
indi isə bunlar keçdi, daha ağırları gəldi üstünə..
yorulmadın? bezmədin? 17 yaşım var e, ala. 17. mən hara qədər çiynimdə tabut daşımalıyam? nə qədər ölüm görməliyəm? niyə məhz bu yaş dövrümdə görməliyəm? niyə mən itirirəm axı, niyə? mən sinə gərdim sənə, sən mən sinə gərdikcə mindin məni. beynimdə üsyan etdim özümə bu gün, özüm özümə söz vermişəm deyə içki içmədim, arzulamadım da heç. amma sən məni nə qədər yaxınlarımın, dostlarımın ölümüylə sınayacaqsan? bəlkə, bəsdir? hə? mən bu gün xoşbəxt idim. bayaqdan 3 ağır xəbər eşitmişəm, başım öz yerində deyil artıq. hara qədər axı? mən ölənə qədər? hah, Mənim ölümümü ancaq yuxunda görəcəksən! səninlə elə dalaşacağam ki, ey həyat. elə dalaşacağam ki, mat-məttəl qalacaqsan.. mən usanmadım, sən də usanma. amma mən səni usandırmağı yaxşı bilirəm.
