keçmiş sevgili ilə uzun aradan sonra rastlaşmaq

əslində şəhərə çıxanda qarşılacağımı bilirdim. "bu gün hardasa səni görəcəm". ağlımda bu cümlə qorxa-qorxa gəzirdim şəhəri. nədən qorxduğumu da bilmirdim. o gedəndən sonra başqa qızlarla danışmış, görüşmüş, hətta bəzi anlarda doğrudan da xoşbəxt olmuşdum. amma onun bunu bilməsini, xoşbəxt yaşadığımı fikirləşməsini istəmirdim. ümumiyyətlə problemdir bu. köhnə sevgili ilə qarşılaşanda düzgün reaksiya seçə bilməmək. həm qürurlu davranmaq istəyirsən, həm xoşbəxt olduğunu bilsin istəyirsən, həm dərin kədərdə olduğunu. milyonlarla hiss qarşı-qarşıya gəlir və adətən son nəticədə göz-gözə belə baxa bilmirsən. qəribəsi də budur elə. bir zamanlar həyəcandan, sevgidən baxa bilmədiyin o gözlərə indi qorxudan baxa bilmirsən.
uzaqdan gəldiyini gördüm, sonuncu görüşümüzdə "mənə bütün etdiklərin qarşına çıxacaq" demişdi. eşitdiyim ən ağır sözlərdən idi. məni görüb görmədiyini bilmirəm. məncə gördü, gülməyə başladı rəfiqəsi ilə. gözümü qaçırtdım mən də. madam ki güləcəkdin sonradan görəndə, niyə bu qədər sevirdin? vahabzadə yaxşı deyib, sən mənə zülm eylədin, mənə zülm yaraşır, bir salama dəyməyən eşqə ölüm yaraşır.
ölməyib ki amma. hələ də bəzən bu gün qabağıma çıxacaq deyə düşünürəm. gəzmirəm həmin gün şəhəri, hansısa kafedə oturub axşamın düşməsini gözləyirəm.
bütün etdiklərim qarşıma çıxacaq demişdin, onları boş ver, sən çıx deyə yazmaq istəyirəm. yazammıram.

yazarların başına gələn maraqlı hadisələr

mən də hamı kimiyəm. taksiyə minəndə utanıram qıraqdakılardan, "yox valla, tələsiy idi deyə mindim, yoxsa mən də kasıbam, mən də əhmədli uşağıyam" demək istəyirəm avtobusdakılara. ona görə adətən gecə vaxtı taksiyə minməyi sevirəm, heç kim olmur, həm başqalarının baxışı qorxun olmur, həm də ki bütün yolboyu "avtobusa minsəydim 5 manat qabaq idim" fikri olmur beynində.
elə bir gecələrin birində atam tərəfindən verilmiş tapşırıqla avtovağzala göndərilmişdim. təcili şəkildə rayona sənəd göndərməli idim, qaçış yolum yox idi. 9111-ə zəng etdim, 3.50 azn-ə apararam dedi. (9111 ilk dəfə tanıdığım taksidi. ona görə həmişə ona zəng edirdim, komfortzon-dan çıxa bilmirəm, qorxuram ki başqasına zəng edərəm, məni sayıb gəlməzlər zad. elə buna görə də hələ də catv işlədirik evdə. dəyişdirəmmirəm də. alınmır) gəldik, dedi "səni gözləyim, geri apararam da". utanıram elə olanda, birinə əlavə məsuliyyət verəcəyəm kimi düşünürəm, birdən gec gələrəm, mənə görə müştəri itirər falan deyə düşünürəm, yox dedim. avtovağzalda sənədi bir taksi tapıb verdim, geri qayıtmaq üçün yenidən 9111-ə zəng etdim. 4.80 qəpik dedi. eyni yola. bunu təbii ki qəbul edə bilməzdim, kapitalizmin mənimlə bu qədər mırtdaşmasını niyə də qəbul edim axı. niyə bayaq 3.50 idi deyə sual verdim, izah etdi ki yol filan uzundu qayıdanda, çox məntiqli gəldi izahı, heç bir etiraz edə bilmədim. həmişə belə məqamlarda cavab verə bilmirəm, sonra ağlıma gəlir ki "gərək belə deyərdim".
nəysə, 9933-ə zəng etdim, 4.50-ə gələ bilərik dedi. avtovağzalın yanına dedim, hə dedi. çıxdım yuxarı, gözlədim. düz 40 dəqiqə. gecə saat 3-də heç avtovağzalda olmusunuz? olun bidəfə. saykodu oralar. 2 nəfər avtovağzalda bir-birinə rab battle edə-edə getdi, 2 maşın nəsə çemodanlar falan dəyişirdi, həyat çox qəribədi oralarda. hər an nəyəsə ilişə biləcəyimdən qorxurdum və üşüyə-üşüyə taksimi gözləyirdim..
40 dəqiqədən sonra zəng gəldi, taksi şoferi idi, "qaqa sən azneftdə hardasan" dedi. azneft nədi, avtovağzaldayam dedim, ola bilməz, sən azneftdəsən dedi. gecə saat 3-də tanımadığım adama azneftdə olmadığımı bildirmək üçün allaha and içdim, elə inandı bir təhər. zəng etdim 9933-ə, sifarişi ləğv etdirdim. əlimdə olan 1 saat avtovağzalda gözləməyim, və 9933-ə verdiyim 60 qəpik telefon danışığı idi.
geri avtovağzalın qabağına da qayıda bilmirdim. ordakı taksilər bayaq aparaq deyəndə imtina etmişdim və indi utanırdım onlarla üz-üzə gəlməkdən. "noldu, tapammadın taksi? yenə qaldın bizə?" baxışı atacaqdılar və biabır olacaqdım deyə içim-içimi yeyirdi.
ordan şamaxinkaya qədər gəldim yeriyə-yeriyə. 9111-ə zəng edə bilmərəm, başqa taksi servisinin də başıma 9933-ün oyununu gətirəcəyini qorxuram. ilk taksiyə mindim, soruşmadım qiymət falan, birbaşa adresi dedim. neynim. 8 manat istədi gələndə. verdim, başqa çıxış yolum yox idi, uduzan mən idim.
evə gəldim, sakitcə yatağıma girib günün məğlubiyyətini yaşamağa başladım. 40 dəqiqədən sonra tanımadığım nömrədən zəng gəldi:
- qaqa, mən bayaqdan səni axtarıram, sən axı hardasan bu azneftdə?
9933 hələ də məni azneftdə göstərirdi.. bəlkə də hansısa taksi şoferi hələ də azneftdə məni axtarır..

messidən nifrət etmə səbəbləri

2014-cü ilin dünya kuboku ərəfələri idi, getdiyimiz bir partidə ətrafı yalnız rus və ingilis dilinin sədaları bürümüşdü. vəziyyət elə idi ki, azərbaycan dilini bilən insanlar başqa bir xarici dildə danışırmış kimi hesab olunurdu, parti-nin absurdluğu barədə isə onu deyə bilərəm ki, insanlar rəqs edərkən ekranlarda argentina və iran (!) oyunu göstərilirdi. olduğum ortamda demək olar heç kimi tanımadığımdan yalqız şəkildə qıraqda oturur, gənclərin xarici mahnı ritmlərində bədənləri yelləməsini (baxma: dans etmək) heyranlıqla seyr edirdim. bildiyimiz bahalı diskotekalardan biri idi, tekilanın qiymətinin normal qarşılanması üçün hələ 2-3 dənə tekila içib o sərxoşluğa gəlmən lazım idi yəni. azərbaycanlı ağlı ilə çıxıb super marketdən dostumla tekila almış, başımıza çəkib parti-yə girişmişdik. rus və ingilis dili arasında bəlkə də uğur qazanmağımız üçün son şansımız idi.
oyun da gedirdi. 60-cı dəqiqələri filan idi. uşaqlıqdan ancaq içəndə oynamağı bacarıram, belə sıxılan bir tipim var yoxsa. oynayan da mən deyiləm, o içdiyim tekiladı, məni oynadır. (bundan sonra mətndə özümü tekila adlandıracam.)
nəysə, tekila girir qızların arasına. mahnının səsi yüksək olduğunundan bütün xarici mahnılara ağzını oynadır yalnız, onsuz da heç kim bilmir onun sözləri düz oxuyub oxumadığını. artıq 2-3 qızla oynamağa başlayır, ürəyində heç olmasa bayaq içkiyə mağazada verdiyi pulu çıxardığını düşünən tekila hətta dans kruqunun ortasında rəqs etməyə belə cürət edir. ortamda yavaş-yavaş sevilməyə başlayır.
oyun da gedir orda. 80-ci dəqiqələrdi.
bir qızla hətta ortada yalnız ikisi rəqs edir. tekilanın diqqətini dj çəkir. dj-ə mahnı sifariş vermək də olur. ağlına ideya gəlir o an. bütün azərbaycan təşkilatlarında, kamplarında oxunan o mahnı! tunak tunak tun. tunak etdirəcək, bütün ortamın sevimlisinə çevriləcəkdir.
dj-lə danışır, ancaq ingilis və rus dilli mahnılar qoyuram deyən dj-i bir təhər xahişlə tunak-ı qoymağa razı salır. ingilis dilini çox yaxşı bilən dostuna elan etdirir: dairə düzəldin, mənim etdiyim hərəkətləri mənimlə təkrar edin falan sözləri ingilis dilində səslənilir məkanda.
oyunun 90+ dəqiqələridi. oğlanlar tekilanın uğurundan narahat olaraq futbola baxırlar, qızların fikri tekiladadı.
və tunak tunak başlayır. hamı oynamağa başlayır yavaş-yavaş. gülənlər var. tekila gözlərdə özünə qarşı marağı sezməkdədi... və birdən. messi qol vurur. 90+da. ortalığı qışqırıq səsləri götürür. hamı ekranların qabağına gedir..
tukturuktuk tukturuk tukturuk taktak.. tekila çıxıb gedib, yenə ovchugs olmuşam. ortadayam, dostumla ikimiz tək tunak tunak tun oynayırıq. messi komanda yoldaşları ilə qucaqlaşıb qol sevincini qeyd edir. qızlar da oğlanlarla haşır-nəşirdi.
tukturuktuk.. dj mahnını kəsir. messi bir daha varyoxsuz olduğunu təsdiq edir. dostuma çönüb deyirəm:
- bilirsən də ronaldo fələstinə bir milyon dollar verib.
- hə, mən gedim o qızların yanına.
tək qalıram, ağlıma tekilanın araz marketdə də baha olduğu gəlir, gərək aşağıdakı rahat marketə gedərdim deyə düşünürəm..

güldürən hadisələr

xaricə getmişdim bir dəfə. ağlınıza xaric deyəndə tez mavi daniz, sarı saçlı, qumral bədənli qızlar, diskoteka və s. gələ bilər, elə deyildi də amma ki. kasıbın olanından deyib 70 faiz yol xərcinin geri qaytarıldığı bir youth in action tədbirində moldovaya getmişdik. moldova dediyin bizim gəncəbasar zonası kimi bir yerdi, kişinyovun əsas küçəsi ilə gəzirsən, sağa dönəndə birdən qabağına toyuq saxlayan xala çıxır, gəncədəsən də elə bil ki, sadəcə sanki gəncədə mc açıblar bidənə. nəsə məsələdən uzaqlaşmayım çox, tədbir heç kişinyovda da deyildi, adını indi unutduğum, əvvəl bakıda t nömrəsinə layiq görülən avtobusla gedilən (242t, 247t, 1t və s. tipində marşrutkalar), paytaxtdan 2-3 saatlıq məsafədəydi hardasa. moldovadı, brolar. hamı rus dilində danışır, hava soyuqdu, keçmiş geyimlər falan deyə-deyə özümü sanki ictimai tv-də gedən 1970-ci illərə aid sovet filminin içində hiss edirdim. çox təəssüf ki, bu filmdə baş rol mən idim və mövzumuz da tragikomediya idi. özüm haqqında qısa deyim ki, ingilis dilini bilirəm, yəni ən azından qarşımdakı məni başa düşür danışanda, rus dili isə, əgər olduğum bir ortamda heç kim rus dilini bilmirsə o zaman avtomatik bilirəm deyirəm, belə palit eləməsəm çox şeyi başa düşüb özümü yola verə bilirəm deyək, amma iş nəsə müzakirə etməyə filan gəlsə zibili çıxır. və moldova elə yerdi ki, həmişə iş rus dilində nəsə müzakirə etməyə gəlir. məsələyə keçək. bu moldovanın adını bilmədiyim şəhərində 4 nəfər qaldığımız otaqda otepleniya işləmirdi, bütün tədbirdəkilər gecə rahat-rahat yatır, bir biz gecə yatanda kurtka filan da geyinib yorğanın altına girirdik. soyuq da necə də, yanımda yatan türk namaz qılan zad adam idi, tezdən 6 soyuğunun dərdindən bütün namazları qəzaya saxlayıb gecə qonşuda qılırdı. soyuq bizi dinimizdən çıxarır, əzginləşdirir və mutasiya edirdi. nəysə, bu minvalla günlər davam edərkən bir dəfə başqa tədbir iştirakçısı dedi ki, bəs bizdə də elə idi vəziyyət, otepleniyanı yandırdım, başladı işləməyə. ağlıma batdı, tək başıma otaqda olduğum bir vaxtı otepleniyanı açmağa çalışdım. gel gelelim ki, mənim uşaqlıqdan zəifim var bu mövzuya, qardaş mən bilmirəm ki, krant hansı tərəfə açılır, işıq necə duranda sönülü ya yanılıdı, açar hansı tərəfə burulur. məndə yoxdu da buna qarşı refleks, gərək yoxlayım. otepleniyani da “açdım” da belə. olmadı. işləmədi. o qaqaş mənə demişdi ki, gecələr bizim otaq isti olur deyə qızlarla olmazın oyunlar oynayırıq, dəli kimi əylənirik filan. könlüm bunu qəbul edərdimi? yox! getdim tədbirin əsas təşkilatçısının yanına, danışdım ingiliscə, olmaz belə dedim, donuruq biz, müşteri memnuniyyeti, təriflədiyiniz avropa budurmu zad basıb bağladım, dedi ki, sən azərbaycandan idin də, təsdiqləmiyimlə birgə tez “ti qovorish po russki” sualini verməyi bir oldu. donuram mən biri belə anidən sual verəndə. hə dedim, nə soruşa bilərdi ki. məni göndərdi otel administratorunun yanına. bəlanı başıma almışdım. 3 gün ərzində rus dilindən qaçan mən indi birbaşa rus dilinə doğru irəliləyirdim və məni heç nə qurtara bilməzdi. adminstator qoca arvad idi, danışdı elə rusca, hey nəsə deyirdi, 90-cı illərin uşaqları olaraq rus dilini bütün anlayıb o danışa bilməmək hissini hamımız bilirik də. bu administrator da danışıb-danışıb sonda mənə “ponyatno?” dedi. hə dedim, nə deyə bilərdim ki başqa. anladığım otağa getməm və göndəriləcək ustanı gözləməyim idi. getdim, qoca, 50-li yaşlarında bir kişi gəldi. “shto sluchilos” deyən kimi yarım saat əvvəldən beynimdə hazırladığım cümləni şaqqıldatdım! “otepleniya ne rabotaet”. bu yaxınlaşdı otepleniyaya, və.. dadadadammm. otepleniyanı bayaq qurdalamışdım axı. əvvəlki vəziyyətinə qaytarmaq yadımdan çıxıb. dayday otepleniyanı qurdalayan kimi gördü ki, bağlıdı. açdı və üstümü də qışqırdı ki, bu bağlı imiş də, niyə gətirmisiz məni bura. zibiləqalmış moldovanın ən əsəbi ustasını göndərmişdilər .. mənsə dayını buraxa bilməzdim, gözümün qarşısına mafiya oynadığımız qızlar, namazını qıla bilməyən türk gəlirdi, din də, əyləncə də məndən bunu tələb edirdi.. o otepleniya işləyəcəkdi. rus dilində izah etməyə başladım, yadımdadı qırıldanırdım “ya otkril, ti zatkril” falan, bu sözləri dediyimi xatırlayıram, dayday isə heç nə başa düşmür və əsəbiləşirdi, elə bilirdi ki, mırtdaşıram onla. nəsə pis bir şey edə biləcəyimi düşünürdü bəlkə də. mən artıq müəyyən bir məqamda dayıya “mən rus dilini bilmirəm, gözlə rus dilini bilən adam gətirim” dedim. daha doğrusu demək istədim, nə demişəmsə dayı elə bildi ki, ona deyirəm ki, sən rus dilini bilmirsən, celallendi türkler demiş, qışqırır ki, mən bilirəm rus dilini, sən bilmirsən, nə istəyirsən məndən, ayə səsi götürüb oteli. qaça-qaça çıxdım otaqdan, bütün telefonları, əşyaları, hər şeyi - otağı açıq şəkildə tanımadığım bir rus dayıya qoyub qaça-qaça getdim rus dilini bilən dostumu tapmağa. gəlmişəm ki, buna tez gəl. bu da elə qaçdı ki, elə bildi ermənilərlə davam düşüb nəsə. lan salak, ermənilərlə davam düşsə məni buraxarlar ki, get başqa azərbaycanlıları köməyə gətir? nəysə iki nəfər otağa gəldik, dayı voobshe özünü itirdi ki, döyəcəyik bunu. bir təhər dostum bunu sakitləşdirdi ki, uşaqdı, bilməyib filan. o otepleniya düzəlmədi, lənətli idi nəsə, bizə başqa otaq verdilər, köçdük ora. ipisti otaq idi, amma qızlar yenə yox idi, hər gecə həmişəki kimi o biri otağa gedirdilər, deməli məsələ otepleniyada deyilmiş, otağı başqa cür isidirlərmiş..

türk də yenə yatırdı səhərlər, fetöcü idi nə idi, niyə yoxsa mənə yalandan deyirdi ki namaz qılır? bəlkə də gecə qonşuya gedirəm deyəndə o biri otaqdakı partilərə gedirmiş.. kto znaet?

həyatın nə qədər cındır olduğunun anlaşıldığı anlar

hazırlıq vaxtı bir qız var idi. aygün. çox xoşum gəlirdi, bəlkə də tarix fənnini sevməyimə, qəbulda 24 yazmağıma əsas səbəblərdən biri idi, aygünün gözünə yaxşı görünəcəm deyə oxuyurdum fənni elə, testlərimizi həmişə bir yoxlayırdıq, hazırlıqdan çıxıb facebook-da danışırdıq, lakin utancaq kimliyimdən dolayı heç bir vəchlə aygünə ondan xoşum gəldiyini deyə bilmirdim. yəqin ki, bilirdi o da. gözləyirdi, amma mən bacarıqsız bir ergen idim və bu işi elə hey uzadırdım. universitetə girdik, bütün gözəl qızlar kimi o da dillər universitetinə qəbul olmuşdu, mənim üçün bdu maraqsız idi, aygün idi maraqlı olan, yenə yazırdım bütün gün, könlüm də rahat idi ki, dillərdə oğlan zad elə çox deyil, aygün mənim olaraq qalacaq, indi yazacaqlarım baş verməsə bəlkə də mən hələ də sevgi elanı etməmiş aygünə yazmağa davam edirdim. tez-tez görüşürdük də aygünlə. təzə açılmış park bulvar idi sevimli məkanımız da, ona ali-ninoda kitablardan danışırdım, həmişə də bir kitab verirdim, oxuyub qaytarırdı. bir gün aygünün artıq mənə gec cavab yazmağa başladığını gördüm, özümü sındırmırdım, amma bu həyatda da ən qəbul etmədiyim şeylərdən biri kiminsə mənlə etinasız danışmasıdı, sadəcə mevzü bahis aygün idi deyə bir təhər vicdanımı susdurur, bütün bu laqeydliyə baxmayaraq aygünə yazmağa davam edirdim, və bir gün aygün mənə ümumiyyətlə yazmadı. 2 dəfə yazdım ayrı vaxtlarda, amma cavab gəlmədi. mən isə hər həftə olduğu kimi yenə getdim park bulvara. yox idi aygün, gəlməmişdi, depressiv modlara köklənib aygünü və ona verdiyim kitabı düşünürdüm, kitab mövzusunda dəhşət həssasam. günün müxtəlif vaxtlarında gah aygünə, gah da kitaba görə kədərlənirdim. növbəti həftə yenə getdim park bulvara. birdən onun səsini eşitdim. yadımdadı, mc-da sifariş verirdim nəsə, bütün səs-küy kəsildi park bulvarda, bircə aygün oldu eşidilən. döndüm, baxdım, eyni gözəllikdə idi. bəlkə də daha gözəl. özü də fərqli bir gülümsəmə var idi üzündə. nəsə deyəsən əlavə bir şey var idi ona xoşbəxtlik verən. mənə "gəl mənimlə, sənə sürprizim var" dedi. kitab da əlində idi üstəlik. nə sürprizi ola bilərdi ki. beynimdə min sual var idi, amma əsas aygün yanımda idi. bəlkə də bu 10 gün ərzində yalnız qalıb, ona sətiraltı göndərdiyim sevgi ipucularını tutub filan deyə xəyallar edir, sürprizini də bununla əlaqələndirirdim.
sürprizi nəydi? stolda bir qaqaş oturmuşdu. ibrahim. tarixdən bizimlə bir yerdə hazırlığa gələn ibrahim, mənim kimi avtobusla yox, öz maşını ilə gələn ibrahim. öz maşına ilə. ( qeyd: mətndə məntiqi vurğu bu cümlədədi) aygünlə sevgili olmuşdular. çaşdım birinci, çox xoşbəxt olun filan dedim, ibrahiminsə gözünün içi gülürdü, həmişə hazırlıqda dərsə zəif cavab verəndə o mənim gözümün içində olurdu bu gülümsəmə. ibrahim amma son zərbəni daha pis endirmişdi. aygün onun idi. mən yenə öz 346 nömrəli avtobusuma minib getdim, onlar da yəqin ki mersedeslə gedəcəkdilər.
5 il keçib bu hadisənin üstündən. bayaq evdə həmin kitabı tapdım. vərəqlədim, hələ də aygünün qoxusu qalır vərəqlərdə. ibrahim başqası ilə evlənib. facebook-da görmüşəm bu yaxında. aygün? o vaxtdan xəbərim yoxdur.

əsgərlik xatirələri

yeni əsgər getmişəm, 2-3 gündür ki, xidmət edirəm. getməmişdən qabaq elə qazla doldurulmuşam ki, heç kimin qabağından yeməyəcəm, kim nə dedi sonuna qədər gedəcəm. dərs vaxtıdı, zabitlərdən biri bizə nəsə yazı yazdırır. özü də deyib ki, hamını yoxlayacaq, yazmayanların da ömrünə-gününə girəcək. bu vaxt yanımdakı əsgər mənə qorxa-qorxa yaxınlaşıb dedi ki, onun da yazısını yaza bilərəmmi. gic oldum ki, bu məndən istifadə etmək istəyir. biabır elədim bunu. yazığın ayağı da axsayırdı, səndələyə-səndələyə getdi başqa adamın yanında oturmağa. 10 dəqiqə sonra gördüm ki, başqa adam yazır bunun üçün. əsəbiləşdim ki, bu dedovşina yaradır deyəsən burda. getdim həmin uşağın yanına ki, imkan verməyim yazsın. həmin axsaq əsgər üzümə baxıb dedi:
- nə istəyirsən ki məndən? mən yazmağı bilmirəm. nağarım?
heç nə, böyük bir heç nə. indi mənə bu əclaflığı elətdirən sistemdi günahkar ya mən? hələ də düşünürəm.

alter ego

#164752
məncə sənin doğrudan da problemlərin var, bir dəfə #148191 saylı entry-də yazmışdım sənin barəndə, amma bu gün dediklərin ümumiyyətlə heç bir məntiqə sığışmır. insanların baş vermiş təbii fəlakət haqqında reaksiya verməsi niyə səni belə qıcıqlandırır axı? və ya bütün bunları deyərkən sən milli məclisin qabağına getmişdin ki, bu gün molotov kokteylləri ilə? insanların duyğuları ilə oynama, imkan ver camaat rahat-rahat öz kədərini yaşasın, marjinal zad deyilsən sən, bildiyin yeniyetməsən. bir dəfə demişdin ki, gedirəm soz6-dan, o söz deyib sözünün arxasında dura bilməyən yeniyetmələrdən özü də. get seksdən, bakirəlikdən zad yaz, ciddi mövzulara gələndə özünü itirirsən, bu qədər böyüməmisən çünki. ergen temalarda qalmısan hələ.
p.s. klaviatura arxası pələngə dönənlərdənəm bu arada mən də. heç olmasa klaviatura arxasında belə olsa qorxmuram söz deməkdən və söz deyənlərlə də məzələnmirəm. sənin nümunəndə gördüyümüz kimi bunu bacara bilməyənlər də var.

qarabağ fk

azərbaycanda ən xoşuma gəlməyən komanda. indi siz məni burda vətən, millət xaini, satqın kimi filan qələmə verə bilərsiniz deyə fikrimi bir az izah edim. qarabağ klubunu bəyənməməyimə əsas səbəb bir nömrədə azarkeşlərinin "qarabağ pulu olmadan pullu netfçini udur" kimi absurd iddialarıdır. a kişi, o boyda azersun holding dayanır arxanızda, pulu olmayan adam azərbaycan üçün heç də elə-belə oyunçular hesab edilməyən reynaldo və digər əcnəbiləri necə oynada bilir? bundan əlavə elə demək olar yöndəmli bütün milli oyunçularımız da qarabağda oynayır. hə, sizin heç pulunuz yoxdur axı. bundan əlavə bir də "avropa fatehi" yakıştırması var ki, bu da insanı cin atına mindirən başqa səbəblərdəndir. nə edib fateh oldunuz? avropa liqasında qruplara qalmaq? rozenborqu udmaqla olur fatehlik? bax, mən avropa oyunları dəstəkləyirəm qarabağı, hətta interlə oyuna stadionda baxırdım və qol vurulanda da qucaqlamışdım yanımdakı tanımadığım daydayı. nə də olsa ölkənin adıdır filan, amma qarabağın ondan əvvəlki oyunda əllə topu ram etməsi də var idi də, o qolun verilməsi necə haqsızlıq idisə, inter oyunundakı da eyni söhbətdir.
qarabağ nə vaxt ki, qaçqın temasından çörək yeməyi dayandırıb, kasıbçılıqdan dəm vurmayacaq, o zaman mənim üçün normal komanda halına gələcək. son olaraq futbolu siyasətə qarışdırmayın, agalar. qarabağ futbol komandasıdır, o uefanı qazansa belə bu qarabağı bizə geri verəcəklər demək deyil.

ana

ata ilə mama türkiyəyə getmişdi, qardaşım rayonda, bacım isə yenə türkiyədə, başqa bir şəhərdə idi. bakıda, evdə təkəm yəni. evdəkilərlə normalda zorla söhbət edən mən, mamanın təkidi ilə gündə 2-3 dəfə skype ilə danışıram. bir dəfə yenə skype ilə danışmaq üçün məcbur baxdığım kinonu yarımçıq qoymuşam, özü də dayımgildən zəng edirlər birinci ki, bax skype ilə zəng edəcəyik ha, yəni online olub zəng etmirlər, xəbərdarlıq edirlər zəng etməmişdən əvvəl. hə, ondan sonra mən də əlimdə kompyuter yemək qazanını filan göstərirəm ki, mama dəqiq bilsin ki, yemək yemişəm ya yox. nəysə, zəng elədi, mən də istəyirəm ki, tez danışaq, kinoya davam edim. mama da başladı bacımdan danışmağa ki, o da imtahanını yaxşı verib türkiyədə, whatsapp-da danışmışam. mən də necə oldu bilmirəm, o an boşluğa gəlib dedim ki, bəs mama mənə niyə yazmırsan ki whatsapp-a heç. qayıtdı həvəslə ki, sən nə vaxt whatsapp-a girirsən ki, heç şəkil qoymamısan indiyə qədər, telefona marağın yoxdu ki. bacın yaxşıdı sənə baxanda.
o an mən necə utandım. mamamı whatsapp-da bloka atmağım yadımdan çıxmışdı, garibim də bilmir axı bloka atanda necə olur. yəqin bir-iki dəfə mənə yazmaq istəyib, görüb getmir, şəkil zad da yoxdu, deyib ki, uşaq gedib atasına oxşadı, telefona heç marağı yoxdu.
üstünü vurmadım orda danışanda, dedim ki, bundan sonra tez-tez girəcəm mama yaxşı. blokdan çıxartdım elə həmin gün. sabahısı mənə whatsapp-da mesaj atmışdı ki, əziz oğlum, sabah yeməyini yedinsə günorta əmingilə get, bibin sənə nəsə bişirər. maman. -*
p.s. analarınızı bloka atmayın, gənclər. mən indi guya gecə mənim online olduğumu görməsin deyə atmışdım, amma heç qarışmır ki. arada durğu işarələrini qoya bilmir deyə nöqtəsiz, sualsız cümlələrlə axşam olacaq yeməyi yazır, evə saat neçədə gələcəyimi soruşur. o qədər -*

məşhur qazaxlılar

(bax: səməd vurğun)