sözaltı günlük

Uzun müddətdir bu haqda düşünmürdüm indi təsadüfən şəklini gördüm və xurşudla keçirdiyimiz son günümüzü xatırladım. Son olduğu bilmirdim, sözlük. Son idi...


Xurşud haqqında https://soz6.com/entry/292522 bu entrymdə danışmışdım.

xurşudla allah haqqında danışdıq. Çox istədiyi üçün ona dua etməyi öyrətdim. və ilk etdiyi duası müəssisədə keçirəcəyimiz 8 mart tədbirinin ləğv edilməsi oldu.
bunu ağlaya- ağlaya istəyirdi allahdan.


Bir ay əvvəldən tədbir üçün hazırlıqlar başlamışdı, uşaqlar anaları üçün şeirlər və mahnılar öyrənmişdi. Çox nizamlı uşaq olduğu üçün ana mahnısını xurşud oxuyacaqdı. Anası olmasa da...

Tədbirə xurşudun xalası gələcəkdi. Xurşudu son dəfə tədbirdən iki gün əvvəl gördüm, tədbirə əvvəlki kimi həvəsli deyildi, məşqlərdə ağlayır, daha mahnını oxumaq istəmirdi. Hətta həmin gün günorta yuxudan da ağlaya-ağlaya oyandı. Yemək otağında danışmaq üçün fürsətimiz oldu, niyə belə etdiyini soruşdum. Artıq tədbirin keçirilməsini istəmədiyini dedi. səbəbini soruşdum. ona baxan xalasının bu tədbirə gələ bilməyəcəyini dedi. "xalamın öz qızının tədbiri var ora gedəcək. bura gəlmək istəmirəm, buradakı uşaqları görmək istəmirəm, hamının anası gələcək mən tək qalmaq istəmirəm. bu tədbir olmasın heçkimin anası gəlməsin. Axı allah hər şeyi edə bilər demişdiniz. Mən dua edəcəm, tədbir olmasın deyə" deyib ağlayırdı. çox pis olmuşdum. ona başa saldım ki, çox zəhmət çəkib hazırlaşıblar bu tədbirə, tədbirdə xurşud baş roldadır; aparıcıdır. hərşey maraqlı olacacaq, hamı onu izləyəcəkdi, həm də mən orda olacağam. Yenə də razılaşmırdı.

tədbir 4 mart günü üçün planlanmışdı və xurşud bu duanı 2 martda edirdi. Tədbir üçün dekor şirkəti ilə danışılmış, böyük zalda dekorlar qurulmuşdu, rutin olaraq canlı musiqi ilə məşqlər edilirdi. Analar üçün kağızdan güllər belə hazır idi. Tədbir çox önəmliydi, çox.
Xurşud ilk duasında bunu istəməməliydi. ilk duasının qəbul olması ona kömək olacaqdı, güc verəcəkdi. Yalnız olmadığını düşünəcəkdi. Hər zaman sığınacağı, qəlbən inandığı allahı onu yanıltmayacaqdı.

evə gəldim çox pis olmuşdum içdən-içə xurşudun ilk duasının qəbul olması üçün yalvarırdım. və düşünürdüm bəlkə xalası ilə danışım gəlsin tədbirə. çünki tədbir ləğv olunmayacaq və onun duası qəbul olmayacaqdı. bir neçə saat sonra virus səbəbi ilə təhsil müəssisələrinin işinə ara verildi. düşünürəm ki, bu xəbərə içdən-içə eyni səbəbdən sevinən iki nəfər idik- xurşud və mən. Dualarımız qəbul olmuşdu amma bu bizi həm birləşdirən, həm də əbədi ayıran dua olacaqdı...

O gündən sonra bir də görmədim onu, bir də görməyəcəm. Amma içimdə ona və qırıq qanadlarına olab sevgimi həmişə saxlayacam.


Xurşud, bir gün qarşılaşmağımız üçün dua edəcəm, əgər sən də etsən qarşılaşacağıq. Mən indi buna qəlbən inanıram...

vətən üçün ölməyi istəyəcək qədər axmaq olmaq

Yenə əvvəlcə başlığın adını görüb əsəbləşdim. Çünki bizim millət bax elə budur. Öz inamına, öz əqidəsinə əks bir əqidə gördükdə onu "axmaq" adlandırır, qınayır və o insanı təhqir etmək üçün çoxlu arqumentlər irəli sürməyə başlayır. Gəlin belə danışaq. Gözünüzün önündə ananız yaxud atanız, bəziləriniz üçün sevgiliniz öləcək olsa və siz öz canınız bahasına o ölümü, zülmü dayandırmalı olsanız nə edərsiniz? Öz canınızdan əziz deyilsə hər halda onun uğrunda ölərdiniz, onu qoruyardınız. Yaxşı bəs eyni şey vətən üçün olanda necə? Bəzi insanlar buna bir qarış torpaq uğrunda "qəhrəmanlıq" kimi baxır. Elə deyil. Müharibə yalnız o bir qarış torpağı almaq üçün deyil ki. Düşmən bizim sərhəddimizə hücum edir, əzizlərimizin, bizim canımızı almaq, qanımızı içmək, xocalıdakı kimi soyumuzu kəsmək istəyir. Və mülkü əhali arasında yalnız kişilər deyil, uşaqlar, qadınlar, yaşlılarımız var. Bunları söz olsun deyə yazmıram, həqiqətən bir qadın özünü necə qoruya bilər əli silahli düşməndən? Hansı kişi özünə sığışdırar onun anası düşmənin əlinə keçsin, təcavüzə uğrasın, belinə samovar bağlansın? Bunların qarşısını almaq üçün, soyumuzu qurutmaq istəyən, vandalların arzusunu gözündə qoymaq üçün hərbçilərimiz öz canları bahasına mübarizə aparır. Bəli, mən də istəmirəm müharibə olsun. Ancaq əgər düşmən hücuma keçirsə, mülkü əhalini-bizi hədəf alırsa əlbəttə ki, bu başlıqda özünü yırtan bəziləri kimi oturub gözləmək lazım deyildi.
Bizim millət buna görə acizdi- vaxtilə qanına qarışan erməni qanındanmı irəli gəlir ya nədi bilmirəm, amma bax bu içimizdəki düşmənlər, bir-birimizdən belə diksinəcək həddə gəlməyimiz bizim ən böyük acizliyimizdir. Çünki biz vahid amal uğrunda birləşə bilmirik. Çünki biz xocalıda "ayaqlarım donub" deyən qız uşağını, Qazıyevin baxımsız, pis vəziyyətdə qalan yazıq əsgərlərini, tanksız, topsuz düşmənlə mübarizə aparan, bugünkü gündə başında qəlpə ilə gəzən elə mənim dayımı tez unuduruq. Çünki biz 2017 ci ildə ölən balaca zəhramızı tez unuduruq.


Vətən üçün ölməyi istəmək- deyildir onun doğrusu. Vətəni canı bahasına qorumaqdır. Müharibə bu dünyada ən son istəyəcəyim şeydir. Emin piri "sərhədləri itirilmiş məmləkətin küncündəyəm" deyir. Bax elə mən tam ordayam, həmişə ən qaynar təmas nöqtəsi olan bir yerdə yaşayıram. uşaqlıqdan həmişə cəbhədən gələn atəş səslərinə oyanan və artıq buna alışmış olan biriyəm. Ən son istəyəcəyim şey şəhidimizin olması, döyüşün başlamasıdır. iyirmi bir ildir mən müharibəyə alışmışam, arxa cəbhədə bu gözlər nələr görüb. danışmağa ən çox mənim haqqım var. Və vətən uğrunda ölənlərə- bizi qoruyanlara "axmaq'' deyən bu acizləri susdurmağa da. Hə sən ölməzsən bildik. Amma mənim əzizlərimə də axmaq deyə bilməzsən!

sözaltı günlük

"Uşaqlıq və ahıllıq çağları bir-birinə bənzəyir. Hər iki yaş dövründə fərqli səbəblərlə insan olduqca müdafiəsiz olur. Bədənimizin çevrəsində görünməz bir zirehin yaranması yeniyetməlik dövründə başlayır. Bu zireh uzun bir müddətdə yaranır və gənclik dövründə qalınlaşır. inkişafı bir az da incininkinə bənzəyir, yara nə qədər böyük və dərindirsə ətrafında yaranan zireh də o qədər güclü olur. Amma sonra, uzun zaman geyilən bir geyim kimi ən çox istifadə olunan yerlərindən köhnəlir, tikişləri sökülür və ani bir hərəkətdən yırtılır. Əvvəl heç bir şey hiss etməzsən zirehinin hələ də səni möhkəm sardığını zənn edərsən, amma bir gün birdən- birə səfeh bir şey qarşısında uşaq kimi ağlamağa başlayarsan."



iki yaş arasındakı fərq gözlə görünmür bəzən.
Ancaq daxilən mütləq nələrsə dəyişmişdir. Hər yeni yaş bir əvvəlkindən bir ağrı daha artıqdır, və bir ümid daha əskik... (bəzən əksinə ola bilir)


Bugün diz çöküb baxçadakı gülün ləçəyinə toxunanda anladım ki, günlərdir mən hərgün bunu təkrarlayıram...

Yaz aylarında mən bu çiçəyi qoparıb, uzun-uzun baxdıqdan sonra güldanda suya qoyardım. Amma günlərdir mən o çiçəyə toxunduqca məni dayandıran bir hiss var. Daha mən onu qopara bilmirəm. Çünki indi dərk edirəm ki, mən onun qoxusunu sevdiyim və güldanda otağıma çox yaraşdığını düşündüyüm üçün onu qırmaq haqqına sahib deyiləm. Yəni əslində bunu edə bilərəm, amma bu sevgi deyil. Bu mənim o gülü sevdiyimi göstərməz. Bu özünü sevməkdir. Sevgi- həmin varlığı öz mövcudluğu ilə, öz yerinə və olduğu kimi qəbullanmaqdır. Andre Moura isə məndən daha artığını deyərək sevgiyə belə tərif verir "sevgi - onu olduğu kimi qəbullanmaq deyil, həm də elə olmasını arzulamaqdır."




insanlar bir şeyi sevmək üçün həmin şeyin özlərinə nə qatdığını hesablayır. insan ən çox özünü sevir. Və özündən verdikcə sanki deyir "al, mənim parçalarımı, onlar səndə durduqca mənim ən sevdiyim həm də sən olacaqsan". insan ən çox sevdiyindən(özündən) verdikcə (fədakarlıq etdikcə) gerçəkdən sevdiyi aşkar edilir. Çünki sevgi, almaq deyil. Sevgi özündən verməkdir. Və sevgi əslində düstur, qanun, hökm tanımır. Sevginin ölçü vahidi yoxdur. Sevgi azaddır. Heçkəs sevməyi qadağan edə bilməz. Çünki sevgi ən zərərsiz olandır. Çünki ən yaxşı müəllimlər öyrətməyi sevənlərdir, ən yaxşı həkimlər işini sevənlərdir, ən yaxşı sevgili səni sevəndir, bitkilər ən çox torpaqlarını sevdikləri zaman qol budaq atır, qələm ən çox yazmağı sevənin əlinə yaraşır...




Bu dəfə lap qəribə, qarışıq işlər, sözlük. Yenə çox pərən, pərən...



Birkarantingünündən 2020.04.18

sözaltı günlük

Bugünlərdə hamımızın düşünmək üçün bol zamanımız var. Elə bu da əslində bizi gerçəkliklə üzləşdirmək üçün yaxşı bir şansdır. Amma hər kəsin belə düşünmədiyi dəqiqdir. Fikirlər subyektivdir və insanlar izolyasiya müddətini necə "dəyərləndirəcəyinə" özləri qərar verir.

Mənə dəhşətli gəlir dünyanın başına gələnlər. Amma yenə də qəlbən sarsılmıram, başımıza gələ biləcək ehtimallar da məni çox qorxutmur. Məsələnin ciddiliyinin fərqindəyəm, sadəcə vecimə deyil.)

Mən əvvəlcə bugünləri oxuyaraq keçirməyi planlayırdım. indi də oxuyuram sadəcə heç nədən zövq almadığımı hiss edirəm. Nədənini sorğuladıqca gəldiyim nəticəni bölüşmək istədim;

Bertrant Russel'dən gələcək nəsillərə nə məsləhət edəcəyini soruşduqda 2 məsləhəti olduğunu bildirir. Biri intellektual, digəri əxlaqi:

1. Hər hansı bir mövzunu incələrkən, yaxud bir fəlsəfi fikri dəyərləndirərkən sadəcə gerçəklərin apardığı doğrulara baxın. Əsla diqqətinizin inanmaq istədiyiniz və inanmağınızın ictimai cəhətdən sizə daha yararlı olacağını düşündüyünüz fikirlərlə yayınmasına icazə verməyin. Sadəcə və sadəcə əlinizdəki gerçəklərə baxın.


2. Əxlaqi məsləhət isə çox sadədir; sevgi müdriklik, nifrət isə axmaqlıqdır.
Hər keçən gün daha çox əlaqələrin artdığı dünyamızda tolerant olmalı və bəzi insanların bizim xoşumuza gəlməyəcək şeylər söyləyə biləcəyini anlamalıyıq. Ancaq bu şəkildə birlikdə yaşaya bilərik. Əgər birlikdə ölmək yerinə birlikdə yaşamaq istəyiriksə bu planetdəki insan irqinin davamlılığı üçün qeyd-şərtsiz lazım olan tolerant olmağımızdır.


Mən də onun məsləhətinin birincisini nəzərə alaraq çalışıram gerçəkliyə gözlərimi açım, baxım. Çətindir, həm də ki, incidir... Nəysə başımıza gələnlər, gələcək olanlar deyil, daha çox bu yaşananların planlarımızı necə alt- üst etməsinə təəccüblənirəm. Bir ay, ay yarım əvvəl oturub həyat planları qururdum, qururduq) planlarımın hamısı olduğu kimi uçub getdi). Qəribəsi isə odur ki, dünya normala dönsə belə o planların heç birini gerçəkləşdirmək olmayacaq. Və tamamilə yeni planlar qurub ona uyğun davranmalı olacağam. Həyatımı kərpic- kərpic qurmağa başlamışdım, və düşünün ki, ilk kərpici qoyanda əlimin üstünə, yox elə lap başımın ortasına bir daş düşdü) və ayılıb, özümə gəlib ayağa qalxanda kərpiclərimi də götürüb başqa bir yerdə yenidən qurmağa başlamalıyam...

Bu yaşadıqlarımızı; həyatın müvəqqəti olaraq dondurulması, don açılanda sağ qalanlardan olsaq davam edəcək olmamız; bunları düşündükcə Paulo Coelhonun "Kimyagər" də yazdığı bir hissəni xatırladım. Baş qəhrəman uzun müddət qoyun sürüsü almaq üçün yaşlı bir adamın yanında çalışıb pul toplayır. Yaşlı adamın isə Məkkəyə getmək kimi bir xəyalı olur. Oğlan istədiyindən də artıq pulu çalışıb topladıqdan sonra yaşlı kişi ilə vidalaşır. Və öz kəndinə gedib qoyunlarını almağın vaxtı gəldiyini deyir. Yaşlı kişi isə cavabən deyir ki, "get yolun açıq olsun amma bil ki, nə sən qoyunları almayacaqsan, nə də mən məkkəyə getməyəcəm". Həqiqətən də belə olur. Heç bir şey oğlanın planladığı kimi getmir, həyatı tamamilə dəyişir.

indi düşünürəm ki, ilin əvvəlində oturub birlikdə xəyallar qurduğumuz adamlarla bilmirdik ki, həyat bizə gülürmüş : "sən saydığını say, gör fələk nə sayır"... o vaxtlar kimsə mənə çıxıb desəydi ki, nə sən qoyun almayacaqsan, nə də o məkkəyə getməyəcək inanmazdım).


Belə qəribə, qarışıq işlər, sözlük... yenə çox pərən-pərən yazıram.



Birkarantingecəsindən.2020.03.30

yazarların paylaşmaq istədikləri şeirlər

Vaqif Səmədoğlu

Nəyin istisindən yananlar arzulayacaq kölgəmi?
Hansı rənglə çəkəcəklər xəritələrdə ölkəmi?
Şeirlərimi sevəcəklərmi divarlar arxasında?
Nə parlayıb sönəcək son günümün yaxasında?
Bazarda ətin qiyməti düşəcək,yoxsa meşə cəngəlliyinin qoyduğu qiymətdə qalacaq?
Öpüşəcək,öldürəcək,düşünəcəklərmi yenə qaranlıqda?
insan xoşbəxt olacaqmı məhəbbətin doğduğu bir anlıqda?
Qatarlarda axşamüstü çay paylayacaqlarmı içməyə?
Pasport, viza gərək olacaqmı sərhədlərdən keçməyə?
Andersenin nağıllarını oxuyacaqlarmı?
Əlifba biləcəkmi hamı?
Kür daşacaq,yoxsa bəndlər ovcundan töküləcək Xəzərə?
insan bir ömrü boyu öləcək neçə kərə?
Yol azacaqlarmı?
Məzar qazacaqlarmı?
Məsciddə yuyacaqlarmı meyidləri?
Kim sulayacaq bulvardakı söyüdləri?...
( 1963)

sözaltı günlük

"Qəlbi qırıq insanların gözləri hər zaman nəmli olar" deyir anam həmişə. Bəs "qəlbi qırıq" kim imiş?
Bilmirdim. Anam deyəndə də anlamırmışam əsl mənasını. Bunu mənə balaca bir qız öyrətdi. Beş yaşı var. Qısa müddətdir təcrübə keçdiyim müəssisədə tanımışam onu. Ana atasını xəstəlikdən itirib. Xalası ilə yaşayır. Adı Xurşuddur. Həyatım boyunca unutmayacağım Xurşud...
Xurşudun gözlərindəki dərinlik, yaşına yaraşmayan təmkini, baş qarışan kimi gözlərindən yaşların süzülməsi ilk gündən diqqətimi çəkirdi. Günlər keçdikcə, Xurşudu tanıdıqca bu dərinliyin məni məhv edəcəyi ağlıma da gəlməzdi...
Xurşud haqqında danışacam ancaq onu deyim ki, buradakı uşaqların hamısı evdə dayə, qulluqçu, şoferlərdən başqa heçkəsdən nəvaziş görməyən sevgiyə ac uşaqlardı. Mən ən son kimsəsiz uşaqlar evində olarkən rastlaşmışdım bu mənzərə ilə. Cəmiyyətin fərqli bir təbəqəsində, belə bir mühitdə hərşeyi olan amma kimsəsiz olan bu uşaqları görəcəyimi ummazdım heç vaxt...
Gələk Xurşuda...
Xurşud qısa bir müddətdə mənə öyrəşdi. Hər sabah qollarını açıb boynumu qucaqlayır, saçlarına sığal çəkməyimi, dərslərinə kömək etməyimi, yuxu saatında o yatana qədər yanında gözləməyimi istəyir... hə bir də məni hər öpəndə saçlarıma sığal çəkir...
Dünən yanında uzanıb onun yatmasını gözləyirdim.
- Müəllimə, Allah babaya dua edərsiniz mənim üçün?
- Xurşud, sən dua etməyi kimdən öyrənmisən?
-Mən dua edə bilmirəm, müəllimə. Duaları böyüklər edə bilər. Uşaqlar dua etmir. Mənim bacım dua edir həmişə anam üçün... (xalası qızını nəzərdə tutur)
(Məni öldürür... söhbəti dəyişməyə çalışıram)
-Xurşud, bağçadan xoşun gəlir?
- Bağçada ancaq mən olsaydım hə. Bütün müəllimələr mənə baxsaydı... bir dəə, bir də ki, yatmaq olmasaydı. Müəllimə, yatmaqdan Allah baba qədər xoşum gəlmir. (Nifrətinin böyüklüyünü bildiyi ən böyük varlıqla ifadə etməyə çalışır. Allahın böyüklüyü qədər böyük nifrət edirəm demək istəyir. Ölçü vahidi kimi istifadə edir bu sözü)
- Xurşud- deyirəm- elə demək olmaz. Allahla heçnəyi ölçə bilmərik.
- Yaxşııı, müəllimə, onda göylər qədər zəhləm gedir. Bilirsiniz, mən yatmıram həmişə divara baxıb gözlərimi sıxıram. Mən yatmaq yox həmişə anamı gözləmək istəyirəm...

Yox, həqiqətən dözmədim artıq onu öpüb, üstünü örtüb qalxdım... bəli, beş yaşında uşağın dərdi, yalnızlığı, çiynindəki yükün ağırlığını mənim çiyinlərim daşıya bilmir...
Bütün bunlara rəğmən həyata etiraz etmək, aqressiya göstərmək yerinə Xurşud sakit, sözəbaxan və dərslərində çox uğurlu biri olmağı seçir. Təəccüblənirəm...

Bugün ilk dəfə gerçək müəllimələrindən bağımsız bir dərsdə özümü yoxlamaq istədim. Uşaqları sonda qiymətləndirmək üçün qırmızı ürəklər hazırlamışdım. Uşaqlar evə aparmaq üçün icazə istədilər. Verdim. Hərşeyi çox uğurlu alınırdı; taa ki, uşaqlardan biri gözləmədiyim anda Xurşuda "Ürəkləri ancaq anası olanlar aparacaq, sən yox!" deyənə qədər...
Məsələni toparlamağı bacardım. Ancaq nə mən, nə də Xurşud bugün o sözü uda bilmədik. Gözlərimə baxmağa belə cəsarət etmirdi. Bəlkə o da hiss edir dərindən-dərinə; müəlliməsinin onu qucaqlayıb ağlamamaq üçün özünü zorla saxladığını, məni kimin yerinə qoyduğunu anladığımı, mənə kim gözü ilə baxdığını bildiyimi...
Sözlük, öyrətməyə getdiyimi düşünürlər; əslində o balaca qəlblərdən nələr öyrəndiyimi mən bilirəm...

sözaltı günlük

Olduğum yerlərdə həmişə sevilən biri idim. Ətrafımdakılara mümkün qədər mənfi enerji verməməyə çalışdığım üçün daim ətrafıma toplanan insanlar olurdu.

Bir çox səbəblərdən bu başlığa nə vaxtsa belə entry yazacağıma inanmazdım.

Amma bugün nə qədər tənha olduğumu anladım. Düşün, bugün əməliyyata tək girmişəm. O qədər təhlükəli idi ki, həkim başımda dualar edə-edə, qorxu içində tamamladı əməliyyatı.
Çox qorxurdum, günlük...

Uşaq vaxtı diş çəkdirəndə anam əllərimdən tutardı. Onun əllərini sıxıb güc tapardım.
Bugün öz əllərimi sıxdım...
Bugün mənə vurulan hər iynədə gözümdən yaş axdı... ağrıdan deyil, tənhalıqdan...
əllərimi sıxdıqca acıyırdım özümə...
Ətrafımdakılar da acıyırdı mənə, qalxıb sağ salamat evə qayıda bilim deyə dualar edirdilər...
indi də yaram ağrımır, ürəyim sancısından yaramınkını hiss etmirəm belə...
Ailədən uzaqda yaşamaq, özünə ailə olmağa çalışmaq çox qəliz məsələdir...

boş mesaj qutusunu yoxlamaq

Boş olduğunu bildiyin halda təkrar-təkrar baxırsan.
-Nə məsələdi?
Əslində kimdən mesaj gözlədiyini də bilmirsən. Nə yazmasını, nə oxumaq istədiyini də bilmirsən. Amma tez- tez baxırsan o qutuya.
Qəmli bir mahnı dinləyərkən, ürəyinə gedən hər damardakı qanı soyudan bir musiqi duyarkən, səhər- səhər pəncərəndəki quşların səsinə oyanarkən kimi düşünəcəyini, kimin varlığına sevinəcəyini, ya da o notların səni hansı günlərə apardığını bilmirsən...
Çox çətindi; kimisə sevmək qədər, heçkimi sevməmək, sevməmiş olmaq da çox çətindi...
Nə uğruna yaşadığını, nə uğruna çalışacağını bilməmək...
Baxma artıq o mesaj qutusuna. Boşdur, onsuzda... boş qalacaqdır... ya da orada görünən hər hansı mesaj titrətməyəcəkdir qəlbinin simlərini... bəlkə səbəb sənsən, bəlkə səbəb yoxdur...

sözaltı günlük

Salam, günlük.
Uşaqlıqdan həmişə günlük yazan olmuşam. Böyüdükcə bunları bir- bir yandırıb qurtulacaqdım güya. Amma alınmır oxuyuram o ana, o günə dönürəm. Özümü, travmalarımı, xoşbəxtliyimi və s. Xatırlayıram. artıq Psixoloq olduğum üçün bunların şüuraltıma təsirlərini daha aydın anlayıram. Özümü tanıyıram.

Sözaltı günlük isə fərqlidi. Çünki bura yazdıqlarımı sizlər oxuyacaqsınız.
Bilirsinizmi, insan həyatında məncə ən pis şey istəmədiyin insanlarla yaşamaqdı. Əsasən tələbəlikdə başımıza gəlir. Kənardan adi, keçici görünsə də daxilən əzab verir. "Dəyməz" -deyirsən, onsuzda sevmədiyin unidə, sevmədiyin ixtisası oxuyursan. Dəyməz bu qədər əsəbə, problemə. Sonra biraz keçir deyirsən - başım xarab olub. Diplomu bir qəpiyə dəyməyən bu ölkədə diplomsuz sürünmək istəmirəm.bəli hamımız bilirik, burada oxumaq da, inkişaf da, savadlanmaq da dildə olan, cəmiyyətin az qismi tərəfindən icra edilən şeydir. Yəni oxumağım da bir zibilə dəymir. Amma gəl, gör ki, sevirəm! Oxumağı, öyrənməyi, yaşamağı, nəfəs almağı- sevirəm! Bu ölkə belə ala bilmir bu yaşama istəyimi əlimdən.
Çox əlaqəsiz, pərən-pərən yazıram, günlük. Çünki beynim də belə qarışıqdı. Həm sən anlayarsan məni, mən kim üçünsə psixoloqamsa sən də mənim üçün terapiya üsulu olarsan, sənin də mənə faydan bu cızma- qara yazılarımı sevmək; ya sevmiş kimi göstərmək, beynimdəkiləri tökmək üçün məndə həvəs yaratmaq olar.
Sevilirsən sözlük, duyğusal gecədi...

tək cümləlik hekayələr

ilk dəfə Ernest Hemingway tərəfindən yazılmışdır. Onun qabliyyətini sınamaq istəyən birisi 10 sözdən ibarət təsirli hekayə yazmasını istəyir. Hemingway isə 6 söz ilə belə bunu bacaracağını göstərir:
"For sale:

Baby shoes. Never worn. "


Daha sonra da başqaları tərəfindən yazılan və bəyəndiklərimi sizlərlə bölüşürəm:

-mən evə qızılgül gətirmişdim, amma açarlarım uyğun gəlmədi...

-Bağışla, əsgər, biz çəkmələri cüt satırıq.


-yataq otağımızdan iki nəfərin səsi gəlir, mən qapını döyürəm...


-bu bizim qızıl toyumuzdur, amma süfrə tək nəfərlikdir...

-mən aşağı atıldım, sonra fikrimi dəyişdim.


-o arvadının qatilinə butulka ilə süd verirdi.


-mən doğma qəlb gördüm, o isə məni görmədi...

avtobusda kiminsə yerinə kart basmaq

Kartıma adətən aylıq balans vururam ki, hər gün kart doldurmalı olmayım. Buna görə də avtobusa hər dəfə minəndə düşənə qədər kimin karta ehtiyacı olsa verməli olduğumu düşünür, həvəslə kiminsə balansında məbləğ olmamasını gözləyirəm. Kim üçünsə bir növ xəstəlik kimi düşünülə bilər. Ancaq mən həqiqətən kart basmağı sonra arxamca kiminsə qaçıb qəpiyi cibimə basmaq istəməsini, pulu almayacağımı anlayıb səmimiyyətlə təşəkkür etməsini sevirəm.sanki ən adi bir yolla heç tanımadığım bir insanla kiçicik bir bağ yaratmağı bacarıram bu səmimi təşəkkür və gülümsəmə ilə. Adətən "tələbəsən bala ehtiyacın olar" deyən insanlara "bir gün mənim də kartımda bitərsə kimsə basar" deyib gülümsəyirəm. Və məlum məsələdi mənə qəribə baxan gözlər düşünür " axı sən mənim üçün kart basdın başqa biri üçün basmadın ki, əvəzində gəlib basacağını düşünürsən" amma yəqin o anda ağıllarına da gəlmir- biz kainata nə veririksə onu da alırıq, qəribə bir düzəni olan bu dünya ədaləti qəribə şəkildə tarazlayır...