148. Bugünlərdə hamımızın düşünmək üçün bol zamanımız var. Elə bu da əslində bizi gerçəkliklə üzləşdirmək üçün yaxşı bir şansdır. Amma hər kəsin belə düşünmədiyi dəqiqdir. Fikirlər subyektivdir və insanlar izolyasiya müddətini necə "dəyərləndirəcəyinə" özləri qərar verir.

Mənə dəhşətli gəlir dünyanın başına gələnlər. Amma yenə də qəlbən sarsılmıram, başımıza gələ biləcək ehtimallar da məni çox qorxutmur. Məsələnin ciddiliyinin fərqindəyəm, sadəcə vecimə deyil.)

Mən əvvəlcə bugünləri oxuyaraq keçirməyi planlayırdım. indi də oxuyuram sadəcə heç nədən zövq almadığımı hiss edirəm. Nədənini sorğuladıqca gəldiyim nəticəni bölüşmək istədim;

Bertrant Russel'dən gələcək nəsillərə nə məsləhət edəcəyini soruşduqda 2 məsləhəti olduğunu bildirir. Biri intellektual, digəri əxlaqi:

1. Hər hansı bir mövzunu incələrkən, yaxud bir fəlsəfi fikri dəyərləndirərkən sadəcə gerçəklərin apardığı doğrulara baxın. Əsla diqqətinizin inanmaq istədiyiniz və inanmağınızın ictimai cəhətdən sizə daha yararlı olacağını düşündüyünüz fikirlərlə yayınmasına icazə verməyin. Sadəcə və sadəcə əlinizdəki gerçəklərə baxın.


2. Əxlaqi məsləhət isə çox sadədir; sevgi müdriklik, nifrət isə axmaqlıqdır.
Hər keçən gün daha çox əlaqələrin artdığı dünyamızda tolerant olmalı və bəzi insanların bizim xoşumuza gəlməyəcək şeylər söyləyə biləcəyini anlamalıyıq. Ancaq bu şəkildə birlikdə yaşaya bilərik. Əgər birlikdə ölmək yerinə birlikdə yaşamaq istəyiriksə bu planetdəki insan irqinin davamlılığı üçün qeyd-şərtsiz lazım olan tolerant olmağımızdır.


Mən də onun məsləhətinin birincisini nəzərə alaraq çalışıram gerçəkliyə gözlərimi açım, baxım. Çətindir, həm də ki, incidir... Nəysə başımıza gələnlər, gələcək olanlar deyil, daha çox bu yaşananların planlarımızı necə alt- üst etməsinə təəccüblənirəm. Bir ay, ay yarım əvvəl oturub həyat planları qururdum, qururduq) planlarımın hamısı olduğu kimi uçub getdi). Qəribəsi isə odur ki, dünya normala dönsə belə o planların heç birini gerçəkləşdirmək olmayacaq. Və tamamilə yeni planlar qurub ona uyğun davranmalı olacağam. Həyatımı kərpic- kərpic qurmağa başlamışdım, və düşünün ki, ilk kərpici qoyanda əlimin üstünə, yox elə lap başımın ortasına bir daş düşdü) və ayılıb, özümə gəlib ayağa qalxanda kərpiclərimi də götürüb başqa bir yerdə yenidən qurmağa başlamalıyam...

Bu yaşadıqlarımızı; həyatın müvəqqəti olaraq dondurulması, don açılanda sağ qalanlardan olsaq davam edəcək olmamız; bunları düşündükcə Paulo Coelhonun "Kimyagər" də yazdığı bir hissəni xatırladım. Baş qəhrəman uzun müddət qoyun sürüsü almaq üçün yaşlı bir adamın yanında çalışıb pul toplayır. Yaşlı adamın isə Məkkəyə getmək kimi bir xəyalı olur. Oğlan istədiyindən də artıq pulu çalışıb topladıqdan sonra yaşlı kişi ilə vidalaşır. Və öz kəndinə gedib qoyunlarını almağın vaxtı gəldiyini deyir. Yaşlı kişi isə cavabən deyir ki, "get yolun açıq olsun amma bil ki, nə sən qoyunları almayacaqsan, nə də mən məkkəyə getməyəcəm". Həqiqətən də belə olur. Heç bir şey oğlanın planladığı kimi getmir, həyatı tamamilə dəyişir.

indi düşünürəm ki, ilin əvvəlində oturub birlikdə xəyallar qurduğumuz adamlarla bilmirdik ki, həyat bizə gülürmüş : "sən saydığını say, gör fələk nə sayır"... o vaxtlar kimsə mənə çıxıb desəydi ki, nə sən qoyun almayacaqsan, nə də o məkkəyə getməyəcək inanmazdım).


Belə qəribə, qarışıq işlər, sözlük... yenə çox pərən-pərən yazıram.



Birkarantingecəsindən.2020.03.30