yazarların ən pis pərt olduğu an

məsləhətxanada açılan evdəkilərə surpriz başlığı pərt/ peşman olduğum anı yadıma saldı.
il yarım evdə olmamışam, dedim xəbər verməyim, gedim surpriz olsun * deməz olaydım . saatlarla uçuş, sonra iki saat avtobus, axşam gəldim çatdım evə. indi mən yolda beynimdə nə səhnələr qurmuşam, nələr xəyal etmişəm... sevinən həyəcanlı ailə, tez bazar təşkil olunan dadlı yemək * acından da qırılıram . bir tələsik, bir ürək döyüntüsü ilə qapını döyürəm. qardaşım açdı.
qardaşım: ...... burda nə işin var? sən gələn həftə gələsi deyildin?
mən: hə... tez gəldim.
qardaşım: mamagil evdə yoxdur, toya gediblər.
bu ara hiss etdiklərimi ifadə etməyə söz bəs etmir. özü də hələ də qapıdayam.
mən: mamagil yoxdur deyənə mən içəri girməməliyəm?
qardaşım: əlaqəsi yoxdur, elə-belə dedim, məlumat olaraq yəni...
girdim içəri, yeməyə hazır yemək yox, bir ildir yediyim yeməyi yedim, qayqanaq. əsəbdən getdim yatım. dedim bəlkə sabah başqa cür olacaq.
səhər tozsoranın səsinə oyandım, mamam da gəldi bir öpdü, bir qucaqladı, üstünə məni danladı ki, niyə xəbər verməmişəm insan belə şey etməz, yemək bişirib qoyardı mənə. yəni il yarım sonra mən gəlim, bunlar yenə toya gedəcəkdilər. toy da nənənin bacısının qızının oğlunun nəvəsinin toyu. o anda özünə məndən çox nifrət edən ikinci insan yox idi yer üzündə.
papanın reaksiyası da desən heç danışılası/anılası deyil.

tattoo etdirəcək adama məsləhətlər

sevgilinizin adını heç vaxt etdirməyin, heç evlendiyiniz adamın adını da. çin, yapon bu kimi dillərdə nəsə yazı yazdırmaq istəsəniz, mütləq tərcüməsini, düzgün yazılış formasını araşdırın. bu dillərdə balaca bir dəyişiklik bütün söz, məna dəyişdirir. google translate vasitə deyil -*.
nəzərə alın ki, tattoo etdirəndən sonra günəşlə bir az düşmənçilik halında olacaqsınız. etdirdiyiniz tattoo günəş görən yerdədirsə, ilk bir aya qədər vaxt günəşə ümumiyyətlə olmaz. sonradan da hər dəfə qoruma kremləri sürtməlisiniz, günəş rəngini soldurur. tattoonun ən zəhlə tökən nöqtəsi də məncə elə budur.

boşanmaların səbəbi

iki ayrı nəzər nöqtəsindən baxdığımda iki ayrı səbəb görürəm.
ilk nəzər nöqtəsi boşanmış ailələrdə böyüyən uşaqların psixoloqunun nəzər nöqtəsidir.işim ancaq uşaqlarnan olsa da istəməsəm də həm ata, həm ana məni də bu boşanma dövrünə qatırlar. demək olar ki, 90% boşanmaların səbəbi maddi vəziyyətdir. ya kişi işdən çıxardılır, ya uşaq doğulur, xərc artır və borca düşürlər, ya kredit borclarıdır, ya da ki, qadın birdən oyanır ki, bıııy bu kasıb imiş ki. maddı vəziyyət yaxşı olanda heç bir tərəf qarşı tərəfin pis cəhətlərinə baxmır, pul çox eybi örtür -*
cinsi ehtiyac boş şeydir, heç 2% bunun üstündə boşanmır.

indi isə öz şəxsi nəzər nöqtəmi yazım. məncə isə boşanmalara səbəb evliliyin özüdür. 2015-ci ildə iki insandan ömürlük bir yerdə olmaq, sadiq qalmaq, qıraqda axtarmamaq məsuliyyətini tələb etmək səhvdir. hər şeyin bolluğu dövründə yaşayırıq. qadınlar əvvəlki yazıq, aciz, əlacsız qadınlar deyillər. çox qadının maddi aslılığı yoxdur. işləyirlər, evdən çıxırlar və normal olaraq çöldə dolanan yüzlərlə başqa kişiləri görürlər.
kişilər də eyniylə. əvvəlki başıaşağı işə gedib gələn kişilər deyillər. daha baxımlıdırlar, 40 yaşında 60 kimi görsənmirlər daha. onlar da çöldə yüzlərlə qadın görürlər.
insanlar kollektiv düşüncəsindən fərd düşüncəsinə keçiblər. indi daha çox "mənə uyğun", "mənə yaxşı olan", " mən" sözlərini işlədirlər. insan günü gündən inkişaf edir, dəyişilir. 20 yaşında ona uyğun olan, ona yaxşı olan, onu xoşbəxt edən amillər 35 yaşında ona uyğun deyil daha, onu xoşbəxt etmir. əvvəllər insanlar monotonluğa öyrəşmişdilər, indi hamı yeni həyacan axtarır.
bunlar normal şeylərdir, bu demək deyil ki, hamı boşanmalıdır və ya boşanır, insanlar müxtəlifdir. "no news is good news" prinsipi ilə yaşayan adamlar da var, yaşamayanlar da.

cırıq ayaqqabı və ya paltar geyinmək

camaatın uşağı birləşməsini eşitməyimə tək səbəb.
millətə dərs, qiymət, bacarıq üçün yad edilən camaat uşaqı məndə cırıq jeans ya rəngi getmiş köynək səbəbiylə "camaatın uşağına baxıram ürəyim açılır, bir də sənə baxıram ...." versiyasında səslənir.
15 yaşımda israilə köçmə ilə ailəmə qarşı baykot kimi başlayıb sonradan geyim tərzim olub. qışda səhər gecə yatdığım paltarın üstündən palto geyinib dərsə gedirdim. ərgən ağlımla bu ölkəyə nifrətimi belə göstərirdim. guya kiminsə vecinə idi, onsuzda görünməz idim. 10 saat məktəbdə olurdum, özümü nəfəs alan bir insan hiss etdirəcək bir əlamət olmazdı. nəysə, bu başqa mövzudur. amma, yadıma gəlir bir dəfə məktəb psixoloqu yanına çağırıb ürək ağradan səs ilə köçmən ailə olaraq maddi çətinliyimiz varsa, məktəb məni geyim ilə təmin edə biləcəyini demişdi -*.
papam ayda ildə bir dəfə mənimlə harasa getsə, və mən adi "vətəndaş" geyimimdəyəmsə, məndən iki metrə aralı dayanar,belə geyimdə kimsəyə məni təqdim etdiyini isə xatırlamıram. əslində çox ürəkbulandıran vəziyyətdir, insanın geyimi niyə bu qədər ətrafa təsir etməlidir? ləkəli, çirkli köynəyi anlaya bilərəm, amma rəngi getmiş ya çırığı olan bir paltar niyə insanları utandırır? yəqin hər insanda kasıbçılıqdan qaçmaq, kasıbçılıqdan diksinmək, kasıbçılıqdan qorxmaq yatır. elə bil yoluxan xəstəlikdir, yaxın dursalar, bunlara da keçər.
daha iyrənc səhnə idman zallarında olur, adidas, nike paltardəyişmə kabinlərinə oxşayır. deyirsən məşq edirəm, nə fərqi var əynimdəki nədir, di gəl ki səni adam yerinə qoymuyacaqlar. hələ dostların? "bir gün bizi də sənə görə zala buraxmıyacaqlar" "sənallah bu cırıq əskilərdə özünə baxma güzgüdə" deyib hırıldıyırlar* çox gülməlidir . gülməli olan adıdas-ın bir deşikli əskisinə 100 dollardan çox pul verməkdir. dilənçi zad görəndə deyirlər, imkan verin papirus danışsın, dilənçini o yaxşı anlayar. vecimə deyil, təsiri yoxdur, aldığım hər paltara bağlanıram asanlıqla heç nə ata bilmirəm. mənə sadəcə maraqlı gələn odur ki, millət mənim yerimə niyə utanır?
normal olaraq iş paltarları ayrıdır.

sevgiliylə eyni evdə yaşamaq

bir-iki aydan sonra sevgilini sevgisiz edən zad.
ilk ay həqiqətən insan cənnətə düşmüş kimi olur, evi düzətmək, qarşı cinsin adətlərini öyrənmək, bir yerdə yemək, bir yerdə filmə baxmaq. qısacası bütün günü canım, cicim olursan.
o bir ay ki keçdi, həyatın fırlanır 180 dərəcə. o filmlərdə iki sevgili qovuşub bir yerdə yaşayandan sonra xoşbəxt son verirləraa bax, o filmin davamını deyim. işdən gəlib hərə soyuducudan nə tapdı yeyir, bir yerdə filmə bəlkə ayda bir dəfə baxırsan ya yox. hərə ayrı-ayrı divanda notebooku ilə qulaqcıqla istədiyinə baxır. əvvəllər bütün günü tək qalmaq istədiyin, bar-kafe tək gəzdiyin insan o insan olmur artıq. bir yerə çıxmaq üçün dostlarını axtarırsan, əgər onlar gəlməsə, siz də evdə qalırsınız. səhər tez durmasını gözləyirsən, o duran kimi çarpayıya çarpaz yayılıb ömrünün ən şirin yuxusunu yatırsan. idman zalında işin qurtarsa də, qalıb yarım saat da başını qatırsan, çünki bilirsən ki, yarım saat sonra o harasa getməlidir, ev boş olacaq. o boş evə girməyin yerini nəsə vermir.
bir də o sehirli cümlə var, "mən gedim yatım daha" cümləsi. o cümlə deyiləndən sonra gedib yatmadığı hər dəqiqə ömründən ömür alır sanki. "sən gedib yatmırdın? get yat, sonra yorğun olursan" deyə yola salırsan. əvvəl harasa dostlarıyla/rəfiqələriylə çıxmaq istəyəndə qısqandığından özün də qoşulub getdiyin adama indi "əlbəttə get, mən yorğunam evdə qalacam " deyirsən.
hələ hər ikiniz tələbəsinizsə və imtahanlar varsa, qatil ola bilərsiniz.

dövlət yol polisi

işdə boş oturmuşam, yadıma düşdü yazım.
bir dəfə azərbaycana gəlmişəm. bakıda gəzirəm, yaxşı pul aparmışdım özümlə dedim bəlkə gedim iki günlük bir maşın götürüm, rahat gəzim. gəldim girdim içəri maşın seçdim, kağızlar doldurdum, prava istədilər. indi mən də sumkada eşələnirəm, tapa bilmirəm. oğlan dedi, lazım deyil, pravasız olmazsan ki. gülümsədik bir yerdə, maşınla çıxdım.
ağlımda saxladım ki, hotelə gələndə mütləq tapım birdən polis saxlayar. elə 20 dəqiqə keşməmişdi çox hörmətli iki zad səbəbsiz saxladılar, salam verdilər, sənədlər istədilər. mən də özümü dili bilmirəm kimi göstərirəm. polislərdən biri dokument, dokument qışqırır. mənim də üstümdə tək sənəd xarıcı pasport, və sumkanın bir küncündə tələbə kartım. düşündüm, onsuz da bəlaya batmışam, daha nə itirəcəm deyib tələbə kartını bunlara uzatdım. kartın üstündə şəklim və ingilis dilində tək kəlmə israel var, qalan hamısı ivrit dilində. o üz bu üz baxdılar. aralarındakı söhbət:
- ə israildəndir bu?
- hə elə yazılıb.
-burax, burax getsin. bu cuvuda oxşamır, allah bilir nə iti azıb burda.
- (güldü). üst başına bax bunun, sürdüyü maşına bax.
-ver pravasını getsin, buna nə deyəcəksən, sənə qayda qanun öyrədəcək yolun ortasında.
mən də guya heç zad anlamıram. verdilər "paravamı", qaçdım ordan.

qeyd: halaldır azərbaycanda maşın sürənlərə, yolun qıranğındakı işarələr gözəllik üçündür, tıxacda gözləmək istəməyənlər əks istiqamətdə sürürlər, piyadalara həyat gözəldir, istədikləri yer keçiddir.

azərbaycanda turizmin inkişaf etməməsinin səbəbləri

azərbaycanda doğulub bir yaşa qədər böyüsəm də azərbaycana gələndə turist statusunda oluram. qalacaq yerim, gedəcək qohumum yoxdur orda. ona görə mənim gözümdə ən əsas səbəb hotellərin qiymətləridir. bundan əlavə nəqliyyat, nəqliyyat vasitələrinin aydın xəritəsi yoxdur, küçələrin adları, şəhərin xəritəsi problemli məsələdir. mən hələ dil bilirəm əziyyət çəkirəm, dil bilməyən yetim ilişib qalır bakıda. bakıda da görəcək gəzəcək nə var ki. deyirsən durub quba, şəki, qazax tərəfə uzanım, min probləm oyanır.
millət də turist qəbul edəcək səviyyədə deyil, durub biriylə gələcəksən, bir balaca romantikliyə keçəndə biri çıxıb deyəcək "people have mother sister" * glş həyatına nifrət edəcəksən.
ən böyük səhv azərbaycanın bakını reklam eləməsidir, o boyda qafqaz dağları qala-qala. şəhər həyatı olaraq yarı yarımçıqdır, gecə həyatı yoxdur niyə kimsə məhz bakıya gəlsin, ver turistə qafqaz dağları, traktorlar, adrenalin gelsin.
belə baxanda çox adam azərbaycanı tanımır, deyirsən "iran, türkiyə, gürcüstan var ha bax onların yanında."