attack on titan

4il aradan sonra bitirdiyim dəhşət bir şey. hekayəsi, təsviri, obrazların xarakterlərinin işlənməsi, fəlsəfəsi bütün incəlikləriylə möhtəşəm idi. ilk animem olduğundan başqa anime izləyib xoşlama şansımı da əlimdən aldı, amma dəyər. ən çox diqqətimi cəlb edən, adətən serial izlədikdə əsas rollar nə qədər inanılmaz şeylər yaşasa da düşünürsən "əh, bunu öldürməzlər", "indi ölməz.. baş roldu" amma aotun ssenarisi qan üstündə yazılmışdı, yəni bir müddət sonra gözünün qarşısında böyüyüb dəyişən obrazların işkəncə çəkərək ölməsinə nə qədər yansan da təəcüblənə bilmirsən. elə bir manyak psixologiyaya salır izləyicini, düşündürür. xüsusilə 3 sezondan sonra kimin haqlı-səhv olduğunu seçmək olmur, eren demiş yazar izləyiciyə "azadlıq" verir, epmatiya hisslərini oyadır.

4 sezonluq serialda o qədər az romantik deyə biləcəyim səhnə var ki, uşaqlara acıyırsan. o qədər vur, dağıt, savaş bircə bölüm də sevişəydi bu cavanlar. heç olmasa, isayame, mikasayla erene bir əl ataydın. yenə də gözəl bir final idi
bəzi suallar aydınlansa idi daha da gözəl olardı.

27 saylı poliklinika

nəsimi st. 6-cı mikrarayonda yerləşən tərk edilmiş poliklinika. 2018-dən bəri fəaliyyəti dayandırılıb və bu illər ərzində heç bir təmir, yenidənqurma işləri aparılmayıb.
üfunət qoxulu məkan. heç bir iyrənc görüntü və s.-dan iyrdirməz məni, amma burası qoxu travmanıza səbəb ola biləcək məkan.



yadigar -*


fəaliyyətini dayandırma səbəbi: yanğına yararsız olması

abituriyent

11 illik təhsil həyatımda 8 aydır yaşadığım mərhələ. nə qədər yorucu olsa da, bu yoruculuğdan həzz aldığım vaxtlar az olmurdu. abituriyent həyatı mərhələli olur, ən azından mənə görə eləydi. buraxılış imtahanına qədərki vaxt əsl abituriyenlik dönəmidi - dərslərin ən çox yükləndiyi, 5 fəndən hazıraşmalı olduğun ağır zamanlar, bir gündə həm məktəb dərslərinə, həm hazırlıq fənlərinə girdiyim dönəmlər ən zəhmətli ama ləzzətli günlər olurdu. günün sonunda son dərsdə bəzən dəqiqə saymağım, bəzən hiss eləmədən keçən vaxt və ayağımı çölə atanda qaranlıq havada yalnız boş küçələrdə evə getməyim. bəzən isə getməməyim. özümlə tək qalıb yeni yerləri kəşf etmək, azmaq, itmək yolu tapmaq ya da tapa bilməmək. son yarımsaata saxladığım test tapşırıqları onları çatdırmaq, çatdıra bilməyəndə bir yolla aradan çıxmaq. bəzən müəllimlərin tərifi, bəzən adicə xırda bir tənqidini gün boyu overthinking eləmək və bu zamanlarda yaşadığın emosional dəyişikliklər, xarakterinin oturduğunu hiss eləmək, yeniyetməlikdən qopub həyata atıldığını dərk eləmək. gənclik illərində addım atmaq yeniliklərlə tanışlıq, indi olmasa da yeniliklərə yaxınlaşdığını hiss eləmək. sonra buraxılışdam sonrakı abituriyent həyatı gəlir. burası çöküş həvəssizlik, hissizlik, bezmək və oxumaqdan iyrənmək əgər söhbət məndən gedirsə tam olaraq belədi. ən pisi vecinə olmaması nə imtahanın nə də başqa heç bir şeyin. çünki artıq imtahan təcrübəm olur və bunun gözündə bi qədər böyüdüləcək bir şey olmadığını görürsən, hər zaman ədalətli olmadığını görürsən və maraqsızlaşır. acısıyla şiriniylə davam edən mərhələ və ən əsası evdən çıxma bəhanəm:
(baxma: abituriyenteme mən )

sözaltı günlük

sözlükk, bu gün dərsdən çıxıb yenə divar yazısı oxuyurdum. sonra başım nəyi var fırlandı, bir an elə bildim yıxılıb qalacam orda. qırağa keçdim, işdir birdən üstümə palçıq bulaşmasın. sonra başımı qaldırıb baxdım;
(baxma: 32 mərkəz, Bakı şəhərin gəz )
girdiyim ucuz qruzdan çıxıb ürəyimdə dedim "Bakını gəz". düz deyir mk Bakını gəzmək lazımdı. əlimdəkini söndürüb özümə pizza aldım. bu arada belə havaları çox sevirəm yorğanı çək üstünə, yat
bundan gözəli yoxdur