atasız böyümək

atasızlıq, yolda balaca uşaqların atalarının əlindən tutub getdiyim görəndə, üzündə acı təbəssüm yaranmağıdı mənə görə. var olduğu halda mənə birşey qatmayan insanın, evdə yad kimi yaşamağıdı. sevgilim yanımda olanda yolda atasıyla söhbət edən/əylənən qız/oğlan uşağı görəndə, mənim həsrətlə baxdığımın həmişə fərqinə varır məsələn. ən pis yanı da, onun da mənim kimi olmasıdı. O pis olduğun çox da bildirməsə də, mənim içimdəki qız uşağına dayaq olmağa çalışır həmişə. Atamdan qardaşımnan görmədiyim dəstəyi, başqalarında axtarmaqdı mənə görə atasızlıq. Uşaq vaxtımdan bəri sözdə "dəstək olan" kişi varlıqlarının yoxluğunu o qədər hiss etdirib ki mənə bu atasızlıq, dostlarımın yarsından çoxsu oğlan idi. Atasızlıq yaxşı şey deyil, uşaqlarıyla yaxşı olanlar ama ölən atalar var bi də, Allah rəhmət eləsin. Ama varlığında yoxluq çəkdirən atalar, bizim ruhumuzu öldürür. Allah da onların bəlasını versin

yazarların həyatdan çıxardığı dərslər

sevdiyin qədər sevilmirsən. verdiyin dəyəri geri ala bilmədiyin zamanlar olur. insanların səndən istifadə etdiklərini bilə bilə görməzdən də gələ bilirsən, ya da çox sevdiyin birilərini itirməmək üçün mallıq da edib susa bilirsən. Bəzən çox sevdiyin insanlar qəlbini qırsa da susursan. uşaq vaxtı yaşadığın hərşey, bütün həyatına yayılır, hər yerdə qabağına çıxır, ayağına dolanır, özün özünə çuxur qazırmış kimi olursan. Bəzən də öz içində sevgi axtarmağa çalışırsan, başqalarına duyduğun o sevgi hissinin birazını da özünə duymaq istəyirsən, özünü sevməyən başqasını sevə bilməz deyə bir söz eşitmişdim, məncə yanlışdı. insan özünü sevmədiyindən daha çox başqasını sevər, özünün görmədiyi sevgini başqasına yaşadar. mən yaşamadım, o yaşasın. mən dadmadım, o dadsın. mən geymədim, o geysin. dostlar, sevgililər, lap elə ana/ata, bacı/qardaş. baxır hansı sənə yaxşı davranır, hansı pis. hansını daha çox sevirsənsə özünün əldə edə bilmədiklərini istəyirsən onlar əldə etsin. ama əsasda özünü sevməkdi. insan özünü, öz ruhunu sevdikdə, heçnəyə, heç kimə ehtiyyacı qalmır. kiminsə tərəfindən qayğıya, sevgiyə də ehtiyyac duymur. mənasız insanlarla ünsiyyətdə də qalmır. Valideynlərinin yaratdığı boşluğu da özü doldurur. belə də danışıram burda, güa mən özümü sevirəm? yox təbii ki, mən hələ valideynimin yaratdığı yaranı bağlamaq səviyyəsinə gücnən gəlib çatmışam. hər gecə biraz biraz sağalmağa çalışıram. əsas onu bilin ki, nə qədər ağrıyırsa içiniz, o içinizdə boşluq hissiniz sizi nə qədər dərin yaralayırsa, bir o qədər sağalmağa yaxınsınız. Gecəniz xeyrə

sözaltı günlük

yorulmuşam həddən artıq. verdiyim dəyərin bir qramını belə ala bilmədiyimi hiss eləyirəm. yaşantımın daha yaxşı olmasını istəyirəm ama düzəldmək üçün belə səbrim qalmayıb. evimi, şəhərimi ya ölkəmi dəyişməyi çox istəyərəm ama bunun üçün də çabalamağa həvəsim yoxdur. Atamla bağlı problemlər bir yandan, keçmişimlə bağlı olan travmalarım bir yandan vurur elə bil. Keçmişə takılı qalan bir insan deyiləm ama yaşadıqlarımın izi məni dərindən sarsdığına görə xatırlamadığım mövzuların ağrısı hələ də içimdə yer alır. Hər gün enerjimi yüksəldməyə çalışıram ama depresif moddan çıxa bilmirəm çox vaxt. Yaxşı olmaq istəyirəm. Gəncliyimi yaşamaq, istədiklərimə sahib ola bilmək, səyahət etmək istəyirəm. Ağlımı yeyib bitirən, beynimi yoran məsələlərdən qurtulmaq istəyirəm. Dostlarımla, sevdiyim insanla xoş xatirələr qazanmaq istəyirəm. Normal yaşamaq istəyirəm.