məmməd süleymanov

bayaq m.süleymanovun kamyu "qiyamın əhilləşdirilməsi" yazısını oxudum. adamın kamyu ilə dərdi odur ki, axı bu sartr niyə nobeldən imtina edir, kamyu isə yox. sartrın nobel mükafatından imtina etməsi çox maraqlı və romantik görünsə də, əslidə bunun altında gizlənən elə kamyu ilə olan "konflikti"ni gözdən qaçırmaq olmaz. bu iki insan bir-birinə rəqib idi. sartr radikal idisə, kamyu bütün sol təfəkkürünə şübhə ilə baxırdı. burada kamyunun ekzistensiyası daha qabarıqdır, sartrda isə əksinə, şüurlu idarəetmə daha önəmlidir. ona görə kamyunun nobel mükafatı alması kişini bu qədər düşündürüb və bu cür boş məqalə yazmağa vadar edib. heyf ki, skeptik insanlar bəzən öz düşüncələrinə qarşı skeptik olmağa çəkinirlər.

on the road

jack kerouac-dan oxuduğum yeganə əsərdir. şedevr bir şey deyil, amma hitchhike edən, yolculuğa çıxmaq istəyən, içkini, jazzı sevən hər bir kəs oxumalıdır. sanki bir dostunla yolculuğa çıxırsan və bu kitab boyu beləcə davam edir. ən sevdiyim yer burroughs-un yanına gəldikləri hissədir. bu zaman deyirsən ki, necə insanlar var dünyada, min cür p*x içindən çıxıb sanki min həyat yaşayıblar.
filminə baxmamışam. o beat film ki, orada kristen stewart oynayır, o filmə ancaq hipster mipster adı vermək olar. beat filmində gərək axırıncı fahişə oynasın, südəmər uşaq yox. (bax: zəmanənin üzü qara olsun)

arctic monkeys

hər yeni albomu ilə mükəmməlləşən qrup. yaşları çoxaldıqca mahnıları da uyğun olaraq dəyişib. sözsüz ki, uşaqlığını beatles qrupuna və rep mahnılara dinləməklə keçirən alex turner bu cür dəyişiklikləri etməli idi. son albomu daha çox beat və səs effektləri ilə yadda qaldı. sonda isə bu videoya baxın (baxma: poxa keçdik)

(youtube: )