1. bir gün etmək istəyəcəyim və bunun üçün hal-hazırda konkret addımlar atdığım hadisə.

* edit

uşaq vaxtım yadıma gəlir. azad idim, dərdim yoxuydu. ən azından qısa, çox qısa bir müddət. həyatda var olan yeganə dərdim müəllimin verdiyi tapşırıqları yerinə yetirib, aşağı qiymət almamaqdan ibarət idi. o vaxt belə, həyatın nə qədər çətin olduğunu düşünürdüm. hələ bilmirdim nələr yaşanacaq, nələr dəyişəcək həyatımda.

ilk dəfə oxumağı öyrənəndə daha da çox, daha da çox oxumaq istədim. nağıl kitabları aldım, daha doğrusu aldırdım, 2-ci sinifdə oxuyanda kiril əlifbasını öyrəndim, evdə olan kiril əlifbasında olan kitabları (çoxu nağıl kitabı idi) oxumağa başladım. ilk dəfə əlimə ciddi bir əsər keçdiyi anı xatırlayıram. hələ 5-ci sinifdəydim. cəlil məmmədquluzadənin poçt qutusu hekayəsini oxumuşdum. əvvəlcə mənim üçün sadə olan bu hekayə illər sonra tamam başqa bir xatirə ilə qaldı. sonra kitabxanadan "cəlil məmmədquluzadənin hekayələri" (səhv yadımda da qala bilər) adlı kitabını götürdüm. sadə hekayələrdən başladım oxumağa. ilk danabaş kəndinin hekayəsini (məktəbi) oxumuşdum. çünki, yadımdadır, təirfləmişdilər, doğurdan da gözəl bir əsər idi mənim üçün. bu gün də soruşanda ən sevdiyim hekayələrdə ilk yerdə gəlir danabaş kəndinin əhvalatları.

o dövrdə hekayədən həmişəki kimi çox elə bir şey başa düşməmişdim. məsələn, insanlar uşaqlarını niyə məktəbə getməyə qoymurdular? müəllimlə niyə mübarizə içində idi kəndlilər? şəhərdən gələn "ağalardan", "naçalnikdən" niyə qorxurdular? niyə rus dilində danışırdı şəhərdən gələnlər? və s. bu suallarının hamısının cavabını sonrakı illərdə öyrəndim.

azərbaycanın əsarət altında qalmasını, azərbaycanda yetişmiş ziyalı-oxuyan nəsilin əvvəl 1920, daha sonra 1937-ci ildə öldürüldüyünü. "əsl" düşmanları. və belə bir qərara gəldim. əsl düşmən elə özümüz idik. bəli, belə düşünmüşdüm onda. "bəs indi?" deyə soruşsaz, yəqin ki, indi o qədər cəld cavab verəmmərəm.

insan öyrəndikcə bilmədiyi şeylərin artması necə də ironikdir* glş . daha sonra bir şeyin fərqinə vardım və mənim üçün çox şeyin başlanğıcı elə o anda başladı. 9-cu sinifdə, uşaqlığın qaynayan vaxtlarında ciddi bir şəkildə şəhadətnamə imtahanıma hazırlaşanda, ətrafımdakıların bir çoxu, əsasən oğlanlar, "oxumaq" yerinə "oğru aləmi", "söhbətlər"ə, "vorvı zakoniyeyə"(ki, hələ də mənası ilə maraqlanmamışam. mənim üçün olmasa da, olar) maraq göstərməyə başladı. mən adamdan kimyada bir element soruşanda qabağımdakı söhbət vaxdı qarşındakını necə sındırdığını danışırdı. hamı isə maraqla qulaq asırdı. dəhşətə düşmüşdüm. necə yəni? yəni niyə? niyə bu qədər maraq göstərər insan davaya? digər bir tərəfdən həftədə 3-4 dəfə "söhbət eləməyə" gedən oğlanların həyatlarındakı məqsəd nədən ibarətdir?

o anda onlardan daha böyük düşüncələrimin olduğunu fərq elədim. daha fərqli. o dövrdə 3-4 nəfər yaxın dost o vaxt ki uşaq ağlımızla universiteti bitirər-bitirməz sinqapura gedib, orda işləməyə söz vermişdik. o vaxt tez-tez sinqapurdan söhbət gedirdi türkiyə-azərbaycan kanallarında. belə inkişaf eliyir, elə inkişaf eliyir. dərsdə də müəllimə o barədə sual verəndə, bildiyi qədər danışıb, bizdə maraq oyatmışdı. bir yerdə işləyəcəkdik. indi isə həmin dostlarımdan biri türkiyədə oxuyur, biri başqa universitetdə, digəri isə "rusetə" getdi. ildə bir dəfə bir-birimizi görürük ya yox.

mənim daha başqa xəyallarım var idi. xaricdə yaşamaq. gəzmək, əylənmək. lakin həyatın o qədər də asan olmadığını qısa müddətdə öyrəndim. hazırlıqlara gedirdim. mənim üçün, hələlik, ilk dayanacaq bakı idi. bakıda nəfəsimi dərəcək və bir addım daha atacaqdım, sonra bir addım daha, sonra bir addım da. ya zirvəyə çatana, ya da ölümün məni haqlıyacağı yerə qədər. ilk dəfə sevgi duyğusu ilə tanış oldum hazırlaşdığım illərdə. aşiq olmuşdum. hər şey mənim üçün dəyişmişdi. nə əcəbsə, artıq xəyallarımda azərbaycanı svdiyim qızla birlikdə tərk etmək var idi. onunla birlikdə dünyanı gəzmək. qısqanclığı, fədakarlıq etməyi öyrəndim. sevməmək istədim, bacarmadım. demək istədim, deyə bilmədim. içim-içimi yedi. ancaq xəyallarımın qıraq bir nöqtəsində azərbaycanı tərk etmək duyğusu oldu.

bu gün o qızı düşündüm. mənə sevgi hissini öyrədən qızı. görmədim onu. görəmmədim. amma sevdim. əngəl olammadım sevgimə. güc-bəla ilə bakıya daxil oldum. bakı dövlət universitetinə. məktəbdən, "yaxçı oğlan", "tərbiyəli qız" söhbətlərindən bezmişdim. mənim üçün həyatımın dönüm nöqtəsi olacaqdı bu hadisə. lakin heç də gözlədiyim kimi olmadı bu hadisə. necə deyərlər, xəyallarımın suya düşməsini anbaan izlədim həmin vaxt.

(bax: bakı dövlət universiteti) http://soz6.com/sds-entrymin.php?id=154881

facebook-dan ilk dəfə aktiv olaraq istifadə etməyə başladım. facebook profilimi illər əvvəl açmışdım. ancaq, dediyim kimi, o qədər də sevmirdim o texnologiyanı. üz-üzə görüşmək var ikən, niyə facebook-da danışmalıydım axı? nə isə, universitet və yeni əhatə dairəmlə bağlı olan şeyləri orda təqib etməyə başladım. başladığıma da peşman oldum.

(bax: facebook) http://soz6.com/entry/155179

çıxdım küçəyə, gəzdim. hündür binalara baxdım. insanlara baxdım. xammerdə gedən oğlanları gördüm. kor uşağı ilə dilənçilik edən qadını gördüm. sıxıldım. daha çoxunu görmək istəmədim. getmək istədim. ilk dəfə getmək istəyirdim. sıxılırdım bu şəhərdən. bakıdan. mənim üçün bir günlər məqsəd olan bu şəhərdən. bezdim camaat nə deyər? söhbətindən, qızları küçədə yeriyərkən gözləri ilə yeyən "oğlancıqlardan", "bir az yavaş sür" deyəndə söyməyə başlayan avtobus şoferlərindən, azərbaycanın aztv-də göstərdiyi davamlı və sürətli inkişafdan.

azərbaycandan, insanlarından ilk dəfə nifrət etdiyimi hiss elədim. təbii ki, olan nifrətim yuxarıda yazdığım cahil və hər kəsin həyatına qarışmağı özünə borc bilən insanlardan ibarətdir.

(bax: azərbaycandan nifrət etmə səbəbləri) http://soz6.com/sds-entrymin.php?id=154545

həyatımdan razı deyiləm. naşükür olduğumu deyirlər. ancaq mən, ailəm daha yaxşısına layiq olduğunu düşünürəm. amerika birləşmiş ştatlarını istədim. ordakı azadlığı oxudum. türklər sağ olsun. çox məlumatlandırdılar məni. bloglarında orada necə yaşadıqları haqqında xeyli məlumat topladım. ingiltərəni araşdırdım. necə qəbul ola biləcəyimi. yenə də türklər sağ olsun. oxudum onlardan. onlarınki kimi bir dövlət, bir cəmiyyətin olmasını istədim. savadlı, müasir.

hal-hazırda ən böyük məqsədim azərbaycandan rədd olub getməkdir. daha müasir bir cəmiyyətə, daha müasir bir ölkəyə. azad yaşaya biləcəyim. küçədə yeriyərkən azadlığı dibinə qədər hiss edə biləcəyim.

qarşıma bir məqsəd qoydum. "gedəcəm" dedim. və gedəcəyəm. allahın köməkliyi və özümün əziyyəti sayəsində. depressiyaya düşdüm. çünki, yuxarıda yazdıqlarımdan çox uzaqda idim. gerçəkləşdirmək üçün daha çox bir şeyə ehtiyacım var idi. var. araşdırmağa başladım universitetləri. dövlət xətti ilə gedə biləcəyim yerləri. çox, çox çətin idi. primitiv bir hesablama ilə ingilis dilini öyrənmək, ielts testi vermək üçün 2000 manatdan çox pul lazımdır. yəni əgər düzgün bal yığa bilməsəm, 2000 manatdan çox pul yaxşıcana monte olacaq mənə.

ancaq bir gün, inşallah, alınacaq. gedəcəyəm. qarşıma bir məqsəd qoydum. "gedəcəm" dedim. və gedəcəyəm. allahın köməkliyi və özümün əziyyəti sayəsində.

bu arada, yazım bir az qarışıq və əlaqəsiz görünə bilər. gecə vaxtı yuxulu halda yazdığım üçün də ola bilər. nəzərdən keçirdəcəm yenə.