13. 5ci sinifdə məktəbə gedərkən,məktəbdən qayıdanda yolumuz parkdan düşürdü.amma park və payız aylarında tamamilə boş olduğu üçün atraksiyonlar işləmir,parka da sadəcə sevgililər və bizim kimi bir iki uşaq muşaq gəlirdi.3 dost gəzirdik həmişə və ritualımız idi amma indidə həm utandığım həm də yadıma salanda güldüyüm ritual: küncdə bucaqda biraz daha yaxın yaxına oturub hətta öpüşməyə çalışan sevgililərə hər gün birimiz "kömək lazım?" deyib qaçmaq.çox utanc vericidi yada salanda ama 9-10 yaşımız var idi.yenə bu ritualımızı təkrar edirdik tam arxadan öpüşən cütlüyə bərkdən üçümüz birdən "kömək lazıııaağğam ahaha" deyib qaçdıq ama bu dəfə fərqli sonlandı.oğlan digər qurbanlarımızdan fərqli olaraq möhkəm qaçırdı və hərəmiz bir tərəfə qaçarkən oğlan məni hədəf seçərək dalımca qaçırdı.sanki ispanyada yaralı bir öküzdən qaçan matador kimi qaçıb işləməyən bir atraksiyona dırmanmışdım atraksiyon aşağıdan yuxarı doğru dairəvi orbit cızaraq qalxan bir atraksiyon idi üstü açıq idi və balaca bir oğlan uşağı rahatlıqla dırmana dırmana ən üstdəki oturacağına qədər dırmaşa bilərdi və dırmaşdım da.ancaq hesaba qatmadığım bir şey var idi: ordan necə düşəcəkdim? nəticə? 4 saat orda qalmağım və qışqırmağıma camaatın yığılması ilə atraksiyon sahibinin və valideynlərimin çağrılması daha sonra evdə it kimi çırpılmaq səhəri gün məktəbdə hamının bir ağızdan gülməsi.o yüksəkliyə necə çıxmağım isə züt qorxusunun nələrə qadir olmasını bir daha sübut etdi mənə.bir daha sevgililərə yaxın durmadım parkdaki