+49 əjdaha
3. altı yaşim var idi və dayəm moskvaya təzəliklə köçmüşdü,yəni bundan sonra mənim tərbiyəmlə anam məşğul olacaqdı.anam çox da arıq bədənə sahib olmayan,çəhrayı çalarları olan qəhvəyi gözlərə,düm ağ dəriyə və açıq -qəhvəyi saçlara malik olan orta yaşlı qadın idi.gecələr iki-üç saat yatdiğindan gözlərinin ətrafında iri şişlər əmələ gəlmişdi.anam nevroloji xəstəlikdən əziyyət çəkirdi.o vaxtı imkan olmadiqindan,maddi cəhətdən çox da sıxlıq çəkmirdik,sadəcə anam bir oğlan və bir cüt qiz anası olduqundan özünə vaxt ayırıb müntəzəm müalicə ala bilmirdi.bu xəstəlik onu tanınmaz hala salmışdı,hərçənd ki,mən onu həmişə belə xatırlayıram.mən məktəbdən evə qayıdanda, qurddan-soxulcandan axtaran qarğalar kimi mətbəxə sürətlə uçub eşələnəndə,anam iri damarların basdığı əllərindəki qabları yumağı dayandırıb,pırtlaşmış saçları ilə, qadın təbiətinə aid olmayan səs tonu ilə mənə qəzəblənib çımxırırdı.adi bir xoşa gəlməz vəziyyətdə özündən çıxıb,əlinə keçən hər evdə tapilan alətlərlə küçənin ortasinda sahibsiz cürüyən meyit görmüş quzğun kimi bədənimi deşik-deşik edərdi. küçələrdə gecəyə kimi oynamaqdan doymayan,analarin yun çubuquyla qoyun sürüsünü qovan kimi eve qovulan uşaqlıq vaxtlarında mən,bacim və rəfiqələrimiz bəzən isə digər məhəllədə yaşayan qızlarla skamyalara ya da səkilərə doluşub,futbol oynayan məhəllə oğlanlarının hansılar ki,aralarında artıq qardaşım yox idi və o da bizim kimi qıraqdan onlara tamaşa edib,diqqətlə izləyib,arada hakimlik edirdi.saat artıq on tamam idi və biz saat ondan gec evə gəlməməli idik çünki, erkən yatıb,sabah isə dərsə getməli idik.biz bacımla otaqımızın tör-töküntüsünü yığışdırarkən qapı döyüldü,qapının arxasında isə qardaşım idi və anam qapını açıb,yenə qadına xas olmayan səs tonu ilə qışqıraraq onu ağrıdan sözlər deyirdi.sonra anam qapını qardaşımın üzünə çırparaq ona get indi görüm başını soxmaqa koma tapırsanmı dedi.yarım saat ərzində qardaşım qapının arxasında sakitcə dayanmışdı və mən dözməyib onu içəri buraxdım.anam qəzəblənərək elə hey bizdən onu içəri kimin buraxdığını soruşurdu,deyirdi ki,onsuzda üçünüzdən biriniz it balası kimi döyüləcəksiniz.mənim qardaşıma həmişə ürəyim yanırdı çünki, qardaşımın ayaqlarında problem var idi.futbolla məşğul olduğu üçün bir dəfə ağır zərbə almışdı.taxta kimi uzun arıq ayaqları dəvəquşunun ayaqlarına bənzəyirdi və yeriyərkən bəzən tısbağanı xatırladardı.daxmasına hücum çəkilən,ailəsi üçün əlləşib-vuruşan,lakin yalnız bir parç pivə ilə bir parça çörək pulu qazanan, günahsız və silahsız ailəsini qorumaq üçün özünü qabağa verən bir kişi kimi,məni nəyin gözlədiyini bilərək qapını açdıqımı boynuma aldım.anam məni var gücü ilə götürüb küncə tulladı, paltarlarımı cıraraq məni soyundurub alt paltarları ilə saxladı və atamın qayışı ilə quduzlaşmış it kimi məni o ki var parçaladı.heç kəs qorxusundan mənə yaxın qalmadı o gecə. elə divara qısıldığım yerdən bir təhər qalxıb gecə anamin yataq otağına girib ona oğrun-oğrun baxmaqa başladım.anam zahirən o qədər saf,mərhəmətli və məlahətli görünürdü ki,elə bil mələkər onu öz simasına bürümüşdü.unudulmaz uşaqlıq xatirələri
əjdaha lazımdı
izlə
dostlar
mən
googlla
vişnə - uşaqlıqda aliminium mis və butulka satmaq - məktəb tualetində sıçmaq - sadə qız
başlıqdakı ən bəyənilən yazılar:
+15 əjdaha
19. dayımın toy günü idi və mənim 3 yaşım vardı. gəlin otağında bacımla ikimiz tək qalmışdıq. birdən dayımın ətirlərini görüb ən yekəsini götürdüm. mənə görə olduqca ağır idi və fikirləşdim ki, bundan yaxşı qılınc çıxar. başladım havada bunu o yan-bu yana fırladıb oynamağa. bacıma dedim birin də sən götür, oynayaq. dedi yox. mən yenə təklif elədim, gəl dedim, amma gəlmədi. oynamaq istəyirdimsə, mütləq oynamalı idim və özüm bacıma yaxınlaşdım, özü də əlimdə qılıncımı fırlada-fırlada. yaxınlaşan kimi qılıncım zərbəylə bacımın burnuna dəydi və naporla vurulan su kimi burnundan qan açıldı. hələ də yadımdan çıxmır, elə bil krantı açmısan və gur al qırmızı su gəlir, o dərəcə. yerlər bütün qana bulanan anda nənəm qapıdan içəri girdi. palatka toyu olacaqdı deyə hər iki əlində çörəklə dolu yekə sellofan bizi görən kimi əlindən yerə düşdü, hay-həşir saldı. sonrası yadımda deyil, ancaq sevinirdim ki, nənəmgildəyəm və toy günüdü, başları qarışıqdı deyə döyülmədim, yoxsa anamın əlindən sağ çıxmağım müşkül məsələ idi. bu bəladan belə canımız qurtuldu və 6 yaşlı bacımı apardılar həkimə, burnunu tikdirib gətirdilər. toyu burnunda nə bilim nələrsə ilə keçirdi. əsas məsələ isə, hamı bacımın burnuna nə olduğunu soruşur və məsələni biləndən sonra uşaqlarını, nəvələrini mənim yanıma gəlməyə qoymurdular. qadağa etmişdilər ki, o balaca çəhrayı paltarlı keçəl qızın yanına getmə, amandı..bütün toy boyu ortalıqda tək oynaya-oynaya qaldım. düzü, təkliyim mənə heç də pis təsir etmirdi, əksinə, ona-buna sataşa-sataşa əyləncəli bir gecə keçirmişdim. həm də yanıma heç bir uşaq yaxınlaşmırdı deyə yerə şabaş atılanda hamısını özüm tələsmədən, rahat-rahat götürürdüm və əsas məsələ də bu idi.-*
+12 əjdaha
26. Bir dəfə kravatımın altında yatmışdım aq.Uşaqlığımın özəti
+12 əjdaha
4. 5 yaşım var idi. xəstəliyimlə əlaqədar olaraq moskvaya getmişdik. daha doğrusu o vaxtlar oralarda qalan dayım müalicəmin orda alınacağını deyib bizi dəvət eləmişdi. dayımnan başqa orda qalan və dayımla gediş-gəlişi yaxşı olan bir qohum vardı. çox xoşxasiyyət bir kişi idi.əməliyyat olunmalı oldum.
əməliyyatı yaşamış olanlar bilir ki,əməliyyatın ilk gecəsi bir az çətin olur.əl əl xüsus da ki,yaş az olanda.bir neçə gün orda qalmalı idim. ağrıdan və darıxmağdan yata da bilmirdim. sabaha kimi "yoqurt,mən yoqurt istiyirəm"deyə ağladım. 5 yaşında bir uşağın arzusu,istəyi nə ola bilərdi ki? məni zülümlə toxtadıb yatırtmışdılar.
həmin dediyim bu qohum hardan eşitmişdisə bilmirəm amma sabahı gün düz bir yeşik yoqurt almışdı mənə. uşaq sevincinin nə olduğunu bilərsiz. bax o cür sevinmişdim. belə götürəndə o adam mənim anamın xalası yeznəsi idi amma o qədər istiqanlı insan idi ki, hətta bacıma 8 martda qəşəng bahalı kofta da almışdı.
təəssüf ki,ona normal insan ağlı ilə təşəkkür etmək mənə nəsib olmadı. o mədə xərçənginnən cavan yaşda vəfat elədi. ağlamağçün isə inanın ki ağlın tam kəsməsi lazım deyildi. mənim 6 yaşım olardı. nəvaziş gördüyün insanın itkisinə kiçik yaşda belə böyük insan kimi ağlayarsan.
+11 əjdaha
24. Uşaqlığın ən unudulmaz xatirələri mənim üçün velosiped sürməyi öyrəndikdən sonra başlayır. Əvvəl qaldığımız məhəlləmizdə uşaqlar saat 5dən sonra küçəyə axışardı. Velosiped sürən kim, qulağında qulaqcıq samakat sürən kim. Ən çox yadda qalanı velosiped yarışlarımız olub. Bir dəfə saat çox gec idi və mən atamla bərabər küçədəydim. Atam loto oyanırdı, mənsə uşaqlarla velosiped sürürdüm. Və həmin gün bir uşaq məni kənara çəkib demişdi ki, "əgər səni incidən olsa, mən burdayam, onların dərsini verərəm". O gündən sonra başlayır hər şey. Hər gün bir qızılgül verirdi. Bir dəfə mənə demişdi ki, səbəbini bilirsən niyə sənə gül verdiyimin. "Bilmirəm, bilmək də istəmirəm" demişdim qürurlu qız ədası ilə. Ondan sonrakı gün mən küçəyə çıxa bilmirəm, velosipedin təkərində problem var idi. O, bunu öyrəndi və sabahkı gün təmir etdi ki, məni görə bilsin. Hələ heç vaxt yadımdan çıxmaz, həyətin hasarına çıxardı günortalar. Mənlə ordan söhbət edərdi. Axşamüstü olanda da, birlikdə velosiped sürərdik. Anamın onu hasarda görüb üstünə qışqırması heç yadımdan çıxmır ) , uşaq qorxudan arxa arxaya düşmək istəyəndə yıxılmışdı. Tək məqsədi sevgi idi. Bilirdim..Biz həmin məhəllədən köçənə yaxın, o, məni danışdırmırdı. Hüzünlü idi, bu, gözlərinin içindən hiss olunurdu. O vaxt o hüznü dərk etmirdim, böyüdükcə o baxışların mənasını dərk etməyə başladım. Mənə yaxın olmaq üçün hər cür şeyi edərdi. Bir dəfəsində də, sırf əlimi tutmaq üçün təzə bir oyun kəşf etmişdi. Bir sep var idi, o sepə bir nəfər əlində saxlayacaqdi. Sonra da bu uşaq əlimizə toxunaraq sepi kimin tutduğunu tapırdı. Onu necə edirdi bilmirəm, amma digər uşaqların əlindən əlini tez çəkəndə, məndə əlimi buraxmaq istəmirdi. Uşaq idik, məndən dörd yaş böyük idi. Bütün məhəllə bizdən danışırdı. Hamiya demişdi ki, bu qıza söz deyən olsa qarşısında məni tapacaq. O günləri çox axtarıram. Mənə əsl dəyərin necə olduğunu öyrətmişdi. Voleybol oynamağı bilmirdim. Məhəllə uşaqları haçan oynasalar, məndən narazılıq edib, oyundan uzaqlaşdırardılar. O da belə bir şeyə qərar verdi ki, gəl, mən sənə voleybol oynamağı öyrədim. Öyrətmişdi də.. Mükəmməl biri idi. Romantik, əyləncəli, zarafatcıl. Roman kitablarından çıxmış kimi idi mənə görə. Atamla da yaxınlıq edirdi, ona həmişə kömək edirdi. Məhəllə qızlarının məndən zəhləsi gedirdi, saftirik uşaq idim, onlar kimi deyildim və həmin uşağın mənlə əsl yaxınlığının səbəbi də bu idi. Saf olmağım. Bu xatirələr dünən kimi yadımdadır. 9 il bundan qabağın xatirələridir hər bir yazılan.+11 əjdaha
10. çox istəmək adıyla qonşunun arvadını qucaqlamağım və döşlərini əlləşdirməyim.+9 əjdaha
1. illәr keçsә dә, hәr yada düşәndә kaşki bu dәqiqә orda olaydım dedirtәn hadisәlәrdir. ardınca music player açılıb akif islamzadədәn, ötən günlərimi qaytaraydılar mahnısı dinlәnilir.demәli mәhlәdә bir xәstәfason rus kişi var idi. kasıb adam idi, hamballıq eliyirdi. nә vaxt baxsan araba ilә nәsә daşıyırdı. hәmişә dә, dodağı ilә qәribә hәrәkәtlәr eliyir, arabanı sürәndә vınn vınn deyә sәslәr çıxarırdı. nә hikmәt idisә, adama maradona deyәn kimi lapatkanı götürüb cumurdu dalımızca. bizim dә adrenalin qaynağımız o idi. harda görsәk maradona deyib qaçırdıq. söhbәtin poxu çıxanda qaçıb qarajların üstünә çıxır, ordan da stadiona tullanıb qamışlıqda yox olurduq. daha tәhlükәsiz variantı üçünsә, evә qaçırdıq. ya da, 9 mәrtәbәnin damına çıxırdıq. hәlә adam haqqında әfsanәlәr gәzirdi. guya bunun atasının adı olub maradona. bunu döyüb bu günә salıb. * әqli çatışmazlığı vardı bu da lapatkaynan öldürüb kişini -*
bu yaxınlarda dedemin insanlarına baxırdım. orda uşaq bir dәli dilәnçidәn qorxurdu. ordan yadıma düşdü. deyәsәn hәr mәhlәdә uşaqların qorxduğu bir dәli obrazı olur. sanki mәhlәnin aksesuarıymış kimi. bizimki dә maradona mәllim idi -*
+10 əjdaha
31. Uşaqlıqda mənim üçün ən maraqlı şey uzun yola çıxmaq idi. Fəsildən asılı olmayaraq, tez-tez nənəmgilə rayona gedərdik. Yolda digərləri bir müddət sonra yatsa da, mən yatmazdım. Adətən gecə yola çıxardıq. Çox danışmağı sevən uşaq idim və maşın sürəndə atam sıxılmasın deyə yol boyu danışardım. "Bu kişi nə qədər mənasız şeylərə qulaq asır" deyə üsyan eləsəm də, başqa seçimimiz yox idi. Pereval (yazılışı yanlış ola bilər) deyilən hissədə həmişə dayanardıq. Bunlar yenidən eyni şəkildə yaşanıla bilməyən xatirələr olaraq qalır, nənəm və digər yaşlılar öldükdən, uşaqlığımı keçirdiyim ev satıldıqdan sonra artıq ora əvvəlki qədər getmirik+12 əjdaha
8. fikirləşən kimi ağlıma ilk gələn xatirədir. yaşadığımız binanın yanından hər dəfə gedib həyətində gəzdiyimiz məktəbimin həyətinə gedirdik. yanımda qonşu qızı da var idi. tam evin yanından keçəndə bu əyildi yerdən şar götürdü, başladı onu doldurdu, sonra anası onu görüb döydü onu. heç başa düşmədim onda. bu söhbətin üstündən 10 il keçənnən sonra başa düşdüm ki, qızın yerdən götürdüyü şar yox prezervativ idi. -*+9 əjdaha
18. Hər qurban bayramında uşaq evinə gedirdi valideynlərim. Bir dəfəsində bacımla mənidə aparmışdılar. Sözdə bildiyim kimsəsizliyi o gün çoxluq içində tək qalanlarda görmüşdüm.Aş bişirmişdi mamam mətbəxlərində. Yeməklərini uşaqlae yeyib bitirdikdən sonra qabda birdənədə düyü qoymamışdılar. Heçbiri.. yeyərkən bəziləri mənə baxırdı birneçəsi gəl səndə ye demişdi başqa zaman olsa aş olanda mütləq yeyirdim o gündə ağlımda idi yeyəcəkdim amma uşaqların aşı həqiqətən sevərək yemələri məni çox təsirləndirmişdi. O qədər özüdə təvazökar idilərki, 2ci dəfə çəkim demişdi mama yox xala qalsın deyirdilər.. bəlkədə axşam yenə yeyərləe deyə elə deyirmişlər. O gün mənim üçün çox təsirli idi, yeniyetmə belə deyildim amma o gün həyatın bu tərəfinidə görnüşdüm. Sevmədiyim yemək olsada hər zaman o uşaqları dostlarımı xatırlayıb axıra qədər yeyirəm.
inşAllah hər biri artıq xoşbəxtdi yalnız deyillər.. kim bilir bəlkə elə o uşaqlardan biridə buradadı nəsə yazır yada oxuyur.
Əgər bunu oxuyan o uşaqlardan biridisə mənə yazsın, hörmətlə..
Mərdəkən uşaq evinə gələn 10 yaşında mavi köynəkli ,köynəyin üstündə də bantikli qız şəkli olan mavi sırğalı balaca qız..
+8 əjdaha
32. https://www.instagram.com/reel/CzovYHcsXZb/?igshid=N2ViNmM2MDRjNw==bayaq video qabağıma çıxdı, zəng eləyib mama ilə də dəqiqləşdirdim. həmin yeni ildi, dəqiq xatırlayıram. birincisi 2004-5 yeni ili olmaqla, internat yataqxanasında qaldığım o illərdə ikinci dəfə idi ailəm ilə birlikdə çölə çıxmışdım. Balaca dayım qarayevdə qalırdı, sabunçudan ora "peşkom" getmişdik. Hava eynilə videodakı kimi tutqun idi, astadan qaralmağa doğru gedirdi. "böyüyəndə də geyinər" adı ilə aldıqları, 4-5 il geyindiyim kurtkam, türklərin "ottoman kumaş" dediyi xət-xətt qalın qış şalvarım əynimdəydi. Necə sevinirdim ala, elə yerlər vardı ki, qar dizimdən idi. Bacardığım qədər qabaqda gedib qarda yol açmağa çalışırdım. Atam da hey deyirdi ki, gəlim onlarla birgə bizdən əvvəl keçənlərin ayaq izləri ilə gedim. Mən də həmişəki kimi tərsliyimə salıb öz bildiyimi edirdim, çox keçməmiş də təngnəfəs qalırdım ortada, qayıdırdım yanlarına. Yorğunluğum keçən kimi də təzədən yenə eyni şeyi edirdim.
Dəqiq yeri yadımda deyil, küçələrin birində heç bir ayaq izi olmayan geniş bir hissə vardı. Yataqxanadakı köhnə, arxası yekə jvc televizorda multifilm izləyəndə görmüşdüm, ordan yadımda qalmışdı. Ona görə də tez mamadan icazə alıb qaçdım ora, çatan kimi arxası üstə uzandım, başladım yerdə öz izimlə mələk eləməyə. Bacımı da yanıma çağıranda atam gördü, acıqlandı ki, durum ayağa. Mama da onu acılamışdı ki, "uşaqdırlar, ildə bir dəfə qar görürlər, qoy əylənsinlər". Bunu deyəndən sonra bacım da gəldi uzandı orda.
O vaxtı "point and shoot" deyilən lentli olympus kameramız vardı. Mama başa salmışdı, onların şəklini çəkmişdim. Onlar da mənim o yerdə uzanmağımı, qabaqda yol aça-aça getməyimi çəkmişdilər. Müəyyən səbəblərdən dolayı, 18 yaşımdan əvvələ aid heç bir şəklimi nə dijital, nə də fiziki olaraq saxlamamışam. Amma indi köhnə albomları eşələdim, o yerdə uzandığım şəkil qalır. Bəzi şəkillərdə bacım da düşür deyə ona hörmətsizlik olmasın deyə dəyməmişdim, yalnızca tək düşdüklərimi götürmüşdüm.
Rəsmi olaraq fotoaparatla çəkdiyim ilk şəkil:
Bu da həmin kamera. Balca vaxtı Lentsiz halıyla falsh'ını yandırıb öz aləmimdə guya şəkil çəkirmişəm deyə oynadırdım, axırda xarab elədim.
Üzərindəki stikerləri uşaqlıqda yapışdırmışdım, hardasa 19-20 yaşları var. Bunun bir də uzun, boyundan asmaq üçün asqısı vardı. Dedim heç olmasa o bir işə yarasın, bir sözlük yazarına balaca bir kamerayla birgə hədiyyə elədim getdi. Ümid edirəm dolu-dolu xatirələr yaratmağı bacarar.
+8 əjdaha
15. uşaqlıq şəkillərimə baxıb gəldim sənlə danışmağa, sözlük.məndən 4 yaş böyük və həmişə yaşıdı olan bacımı döyüb ağladan bibimqızı mən doğulandan sonra bacıma qarşı ağıllanmağa başlayıbmış. səbəb? səbəb məndən qorxmağı imiş. üzümdən o qədər cinlik tökülürmüş və səsim o qədər ciy-ciy imiş ki, mənim yanımda bacıma nəsə edə bilmirmiş. məndən uzaq olanda da bacım mənlə hədələyirmiş onu. çox gülməlidi, kaş uşaqlığımı canlı görə biləydim. nəysə, dünyaya bacımın qəhrəmanı olaraq gəlmişəm, halal olsun. bu uşağın yaşı artdıqca, dəcəlliyi də həndəsi silsilə ilə artırdı. hər il daha daha çox dəcəlləşirdim və evin balacasıyam deyə mənə heç nə demirdilər. təbii ki, anam gəşəngcə döyürdü, amma ondan qaçmağın da yolu var idi. nənə! deməli,
məndən ~4 yaş böyük bacım məktəbə başlayanda 2 yaşlı məni də başlarından eləmək üçün göndərdilər baxçaya. səbəb isə həddən artıq dəcəl olmağım, bacımın kitab-dəftərlərini cırıb dərs oxumağa qoymamağım idi. bu dəcəl qızın qorxduğu tək adam dayısı və baxça müəllimləri idi. onların qorxusundan az qala altıma batırırdım və istədiyim hoqqaları bəziyə bilmirdim. təbii ki bu da məni çox sıxırdı və 1 il sonra artıq bezdim. özlüyümdə başa düşürdüm ki, bu cəhənnəmdən qaçmağın bir yolu olmalıdı. baxçaya elə 12 ay gedirdik, daha doğrusu gedirdilər. plan qurmuşdum ki, hər may ayı gələndə özümü ağlıyıb öldürəcəm baxçaya getməmək üçün. o qədər bezdirdim, axırda anam razılaşdı, müəllimlə danışdı ki, yayda gələ bilməyəcək baxçaya. evdə də məni 1 həftə saxladılar, sonra göndərdilər kəndə. kənd də ki, kənd deyirəm e sizə. kənd deyil, cəhənnəm traileridi. aran zonasında olanlar bilər. şəhərdən qaçmaq mənim üçün şouşenkden qaçmaq kimi bir şey idi, çünki şəhər adamı deyildim, deyiləm. may ayı başlayanda mən kənddə olurdum, ta ki sentyabra qədər. uzuun və çoooox qısa 4 ay. həmin 4 ayda o qədər qaralırdım ki, izah edə bilmərəm. konkret olurdum zənci və kənddə də, şəhərdə də qaralığıma lağ eliyirdilər. heç birini vecimə almırdım, çünki qara olmağı sevirdim. o qədər qara olurdum ki, dayım mənə "gəl üzünü maşının təkərlərinə sürtüm, təkər qaralsın", ya da "get üzünü göy sabunla yu ağar" deyib lağ edirdi. özü elə də ağ deyildi və "get özünə bax e" deyib qaçırdım nənəmin yanına ki, dayı mənə heç nə deyə bilməsin. canım nənəm. nəysə, dayımdan, çox uzun idi və onu nağıllardakı uzun qorxulu canavarlara oxşatdığım üçün qorxurdum.
heyvanlara qarşı çox həssasam və həddən çox da vurğunam. hitler demiş, insanları tanıdıqca da heyvanları daha çox sevirəm. bu sevgim elə lap uşaqlıqdan gəlir. toyuğumun təzə cücələri olmuşdu və onlara az yem verirdilər, çox yeyib ölməsin deyə. mən bunu başa düşmürdüm, elə bilirdim cücələrin düşmənidilər, onları acından öldürmək, işgəncə vermək istəyirlər. dayım evdə ola-ola bu işə bir əncam çəkə bilməzdim, odur ki, dayımın hər gün çimdiyini fikirləşib, onun hamama getməsini gözlədim. o da gecəyarısı getdi bəxtimdən. yatmadım, dayım hamama gedən kimi mən də tualetə gedirəm adıyla düşdüm həyətə. girdim cücələrin damına. özüm boyda yem qazanı var idi və mən cücələri bu cənnət qazanına atacaqdım. qırt toyuqlar adama qartal kimi çox pis şığıyırlar, mən də şir ürəyi yeyib toyuğu tutub bağladım. yoxsa qoymayacaqdı balalarını götürməyə. beləliklə, 30-40 cücəni tutub atdım yem qazanının içinə, ağzını da yaxşıca kip bağladım ki, birdən mamaları çağırar, düşüb gedərlər, ya da səsləri gələr, evdəkilər gəlib çıxardar qazanın içindən. işimi tamamlamışdım və cücələrə cənnəti yaşatdığım üçün, doyunca yemək yeyəcəkləri üçün çox amma çoox xoşbəxt idim. bu etapdan xatasız-balasız qurtuldum getdim yatmağa. səhər də səs-küyə oyandım. cücələrin hamısı ölmüşdü. məni dəhşətin dəhşəti çox danladılar. ağlayırdım, danlaqlara görə yox, cücələrimi, doyunca yeyib tez böyüsünlər fikriylə qazana tıxdığım və daha tez öldüklərinə görə... r.i.p........
+7 əjdaha
25. Film, serial qoşulmuş otaqda oyun oynamaq. Şevkat tepe, masumiyet, aşk-ı memnu, küçük ağa, arka sokaklar kimi xd Bir çox film və seriallar gedəndə mən mahjong, angry birds, hay day kimi oyunlar oynayırdım. Və heç yadımdan çıxmırlar. O vaxtkı kimi həmin hislərlə oturub mahjong oynamaq istəyirəm amma eynisinin yerini vermir.Mahjong deyəndə masumiyetdəki qızın üzü yadıma düşür (baxma: kurtlar vadisi elif)
+5 əjdaha
20. məktəbdə şəxsiyyət adında bir tarix müəllimimiz var idi. hər dəfə sovetin 1956-cı il hadisələri haqqında soruşanda deyirdi ki;- "ə maa pərəstiş havax ləğv olunuf?"
- "1956-cı ildə, məllim".
(bax: şəxsiyyətə pərəstiş)
(baxma: sovet ittifaqı kommunist partiyasının 20-ci qurultayı)
+4 əjdaha
11. uşaq deməzdim, yeniyetməlik dövrüm, 15 yaşım. sinif yoldaşlarım gəlmişdi ad günümə. tam süfrə qurulub əyləncə başlayacaqdı ki, hava bulandı, yağış yağacaqdı. uşaqlar hamısı qalxdı. getdilər, mən də 15 yaşımı ağlayaraq keçirdim. onlardan sonra gələn qonaqlar da, "görün neçə belə ad günü keçirəsən" deyə təbrik etdilər bir-bir.+5 əjdaha
17. Mənim atam mülayim adamdır. Uşaqlarla oynamağı da sevirdi. Adamın başına nə oyun açırdım. Saç zakolkalarının bəzilərini saçına taxırdım, bəzilərini isə qulağına. Qulağına taxdıqlarımı isə sırğa kimi düşünürdüm. Səsini də çıxarmırdı. indi bir yandan pis oluram ki, incidirmiş, demirmiş amma. Mənim məndən 4 yaş balaca qardaşım var. Mənə və qardaşıma əllərini uzadardı, hərəmiz də bir əlindən tutardıq. "Görək kim kimi birinci tutacaq" deyib, bizi qaçırdardı. Biz də dəli kimi, var gücümüzlə qaçardıq. O fırlanardı. Biz də onunla bir fırlanardıq. Axırda ya mən qardaşımı, ya da o məni birinci tutardı. Dayananda da bayaqdan dairəvi fırlandığımızdan başımız fırlanardı. Nu poqodidə gəmi səhnəsi var. Gəmi yelləndikcə içindəkilər də yellənirdi. Özümü orada, gəmidə hiss edərdim. Üstündən az qala 15 il keçib. Amma mən hələ də özümü ora, o zamana aid hiss edirəm. Ha desəniz ki, heç pis xatirən yoxdur? N qədərdir. Hətta yaxşıdan çox pisi var bəlkə. Amma yenə də bu oyunumuz yadıma düşəndə içim isinir.+5 əjdaha
13. 5ci sinifdə məktəbə gedərkən,məktəbdən qayıdanda yolumuz parkdan düşürdü.amma park və payız aylarında tamamilə boş olduğu üçün atraksiyonlar işləmir,parka da sadəcə sevgililər və bizim kimi bir iki uşaq muşaq gəlirdi.3 dost gəzirdik həmişə və ritualımız idi amma indidə həm utandığım həm də yadıma salanda güldüyüm ritual: küncdə bucaqda biraz daha yaxın yaxına oturub hətta öpüşməyə çalışan sevgililərə hər gün birimiz "kömək lazım?" deyib qaçmaq.çox utanc vericidi yada salanda ama 9-10 yaşımız var idi.yenə bu ritualımızı təkrar edirdik tam arxadan öpüşən cütlüyə bərkdən üçümüz birdən "kömək lazıııaağğam ahaha" deyib qaçdıq ama bu dəfə fərqli sonlandı.oğlan digər qurbanlarımızdan fərqli olaraq möhkəm qaçırdı və hərəmiz bir tərəfə qaçarkən oğlan məni hədəf seçərək dalımca qaçırdı.sanki ispanyada yaralı bir öküzdən qaçan matador kimi qaçıb işləməyən bir atraksiyona dırmanmışdım atraksiyon aşağıdan yuxarı doğru dairəvi orbit cızaraq qalxan bir atraksiyon idi üstü açıq idi və balaca bir oğlan uşağı rahatlıqla dırmana dırmana ən üstdəki oturacağına qədər dırmaşa bilərdi və dırmaşdım da.ancaq hesaba qatmadığım bir şey var idi: ordan necə düşəcəkdim? nəticə? 4 saat orda qalmağım və qışqırmağıma camaatın yığılması ilə atraksiyon sahibinin və valideynlərimin çağrılması daha sonra evdə it kimi çırpılmaq səhəri gün məktəbdə hamının bir ağızdan gülməsi.o yüksəkliyə necə çıxmağım isə züt qorxusunun nələrə qadir olmasını bir daha sübut etdi mənə.bir daha sevgililərə yaxın durmadım parkdaki+5 əjdaha
14. Aztv dublajı ilə yapon animesi izləmək hər nəsilə qismət olmur. Biz şanslı nəsil idik.+4 əjdaha
29. bir dəfə məhlədə oturmuşduq qonşu məhlədən uşaq gəldi. Dedi ki bir dayı parkda nəsə basdırıb getdi. Mən də onu inandırdım ki bəs dəyərli bir şey olmaz zad. Sonra ağlıma gəldi ki dəyərli olar hər ehtimal gedək baxaq. Bu gedən kimi yığdım uşaqları (mənimlə birlikdə 5 nəfər) dedim ki getdik. Qonşunun lapatkasını da əkdik üz tutduq tərif olunan yerə. Çatanda hərə əlinə bir taxta, çubuq və ya budaq aldı Başladıq oraları ələk vələk eləməyə. Birdən uşağın taxtası kloka dəydi. Qazdıq çıxardıq. Kloka bükülü portmanat idi. içində 50 manat. Ala necə sevinmişik. Qaçdıq məhləyə, həmin 50 manatı böldüm. 4 nəfərin hərəsinə 5 manat verdim, özümə isə 30 manat götürdüm. Belə böyük pul deyil, amma 9 yaşında mən özümü ceff bezos kimi hiss edirdim. O 30 manatla kef eləmişdim, nə qədər kola, çips, şokolad zad almışdım.+3 əjdaha
28. 5-ci sinifə təzə keçmişdim, artıq informatika kitabımda praktiki çalışmalar var idi. ibtidai sinifdəkilərdən tamam fərqlənirdi. başladım artistlik etməyə ki, kompüter olmasa dərs oxuya bilməyəcəm. o biri fənlərdən araşdırma filan verirlər hamısı üçün kompüter şərtdi. həm də uşaqlıq həvəsi, içimdə kompüterdə oyun oynamaq eşqi məni əməlli-başlı yandırırdı. dəftərlərin üz qabığından özümə noutbuk düzəltmişdim. klaviaturası da milli klaviatura idi. qwerty yox, abcçd sıralaması ilə gedirdi. əsl klaviatura görməmişdim işte, napcaz. belə-belə özümə 10-a yaxın noutbuk düzəldib xəyali oyunlarımı oynayırdım özüm üçün. anam da axır dözmədi işə düzəldiyi gün gedib noutbuk aldı sağ olsun. hətta bizə noutbuk almaq üçün işə girdi də deyə bilərəm. keçən dəfələrdə bibim deyirdi ki, ömrümdə pis olduğum tək-tük an varsa, biri də səni "noutbuk"la oynadığını gördüyüm an idi falan filan.biz də noutbuku ancaq dərs etmək üçün aça bilirdik. məktəbdə evə çoxlu araşdırma verirdilər, demək olar vikipediyada yatırdım. bir gün özümə hesab açdım, oxuduğum hər vikipediya məqaləsini silib yerinə "dərs oxumayın, gedin oyun oynayın" yazdım. buna da bir müddət davam elədim bilmem kaç məqaləni elə pozmuşdum. özü də əməlli geniş yazılar idi, azərbaycan bayrağı, hacı zeynalabdin tağıyev və s. kimi. oyun oynamaq necə içimdə qalıbmışsa artıq, mən oynaya bilmirəm, qoy camaatı yolundan saptırım onlar oynasın fikirləşirmişəm. məqalələri düzəldənlər tərəfindən də nəyi var söyülmüşəmdir kesin.
+3 əjdaha
22. Orta məktəbdə fizika dərsində müəllim deformasiya mövzusuna gələndə (və sonrakı dərslərdə yenə bu mövzuya toxunduqda) nümunə olaraq göstərdiyi şeydə "wtf" vəziyyətinə düşürdüm. Gətirdiyi nümunə isə stulda oturmağı idi. Bu zaman ağlıma ilk gələn şey hər dəfə müəllimin oturacaq hissəsi (yəni orqan olaraq - götü) olurdu. Amma son anda müəllim söhbəti fırladıb stulun taxtasına gətirirdi sonunu. Məni o anda tər basırdı ki, görəsən müəllim mənim nəzərdə tutduğumumu deyəcək. Türklər demiş, içim fesat+2 əjdaha
6. (baxma: ağ daş qara daş mən sənnən yoldaş)+2 əjdaha
27. Deməli mənim anamın bir saatı var idi, hansı ki vaxtilə babamın olub. Babam da bu saatı anama verib və deyib ki, bəs hydra böyüyəndə ona verərsən məndə xatirə. Vaxt vədə yetişdi, saat mənim oldu. Mən də xiyar bu saatı elə gündəcə, dərsdə qırdım. Dərsdən çıxan kimi qonşudakı saat ustasının yanına getdim. Qoca kişi idi. Mən də temanı danışdım zad kişi dedi ki, sənin saatını pulsuz düzəldərəm. Nəysə düzəltdi filan. Evə gələndə soruşdular ki bəs hardaydın, dedim uşaqlarla parka getmişdim. Bir partiya buna görə pazlandım amma saat məsələsini bilmədilər. Belə sadə hadisədi amma o vaxt 10 yaşında olan mənim üçün bu çox aksiyonlu filan hadisə idi.+1 əjdaha
21. 2000-lərin ortalarında ad günlərində evdə qohumlarla yığışıb playstation 1 oynamaq.+2 əjdaha
9. (baxma: unudulmaz xatirələri olmayan yazar)indi də olduğu kimi, uşaqlığımı da standart keçirmişəm. elə bir xatirəm yoxdur bura yazaraq öyünüm ki, bəs mən də uşaqlıqda maraqlı birşeylər yaşamışam. yoxdu. bu da ümumilikdə həyatımın çox maraqsız və darıxdırıcı keçdiyinin göstəricisidir. hətta bu entryni yazanda da fikirləşirəm ki, görəsən nələri buraxmışam ? nələr yadımdan çıxıb ? nə yaza bilərəm ? amma xeyri yoxdur, yadıma heç nə düşmür. iki ehtimal var:
1. olub amma onu unudulmaz edəcək maraqlı olmayıb deyə yadda qalmayıb.
2. ikincini fikirləşməyə belə ehtimalım yoxdur hətta.
+1 əjdaha
12. https://i.imgur.com/BOEgFX7.png
hamısını göstər