15. uşaqlıq şəkillərimə baxıb gəldim sənlə danışmağa, sözlük.
məndən 4 yaş böyük və həmişə yaşıdı olan bacımı döyüb ağladan bibimqızı mən doğulandan sonra bacıma qarşı ağıllanmağa başlayıbmış. səbəb? səbəb məndən qorxmağı imiş. üzümdən o qədər cinlik tökülürmüş və səsim o qədər ciy-ciy imiş ki, mənim yanımda bacıma nəsə edə bilmirmiş. məndən uzaq olanda da bacım mənlə hədələyirmiş onu. çox gülməlidi, kaş uşaqlığımı canlı görə biləydim. nəysə, dünyaya bacımın qəhrəmanı olaraq gəlmişəm, halal olsun. bu uşağın yaşı artdıqca, dəcəlliyi də həndəsi silsilə ilə artırdı. hər il daha daha çox dəcəlləşirdim və evin balacasıyam deyə mənə heç nə demirdilər. təbii ki, anam gəşəngcə döyürdü, amma ondan qaçmağın da yolu var idi. nənə! deməli,
məndən ~4 yaş böyük bacım məktəbə başlayanda 2 yaşlı məni də başlarından eləmək üçün göndərdilər baxçaya. səbəb isə həddən artıq dəcəl olmağım, bacımın kitab-dəftərlərini cırıb dərs oxumağa qoymamağım idi. bu dəcəl qızın qorxduğu tək adam dayısı və baxça müəllimləri idi. onların qorxusundan az qala altıma batırırdım və istədiyim hoqqaları bəziyə bilmirdim. təbii ki bu da məni çox sıxırdı və 1 il sonra artıq bezdim. özlüyümdə başa düşürdüm ki, bu cəhənnəmdən qaçmağın bir yolu olmalıdı. baxçaya elə 12 ay gedirdik, daha doğrusu gedirdilər. plan qurmuşdum ki, hər may ayı gələndə özümü ağlıyıb öldürəcəm baxçaya getməmək üçün. o qədər bezdirdim, axırda anam razılaşdı, müəllimlə danışdı ki, yayda gələ bilməyəcək baxçaya. evdə də məni 1 həftə saxladılar, sonra göndərdilər kəndə. kənd də ki, kənd deyirəm e sizə. kənd deyil, cəhənnəm traileridi. aran zonasında olanlar bilər. şəhərdən qaçmaq mənim üçün şouşenkden qaçmaq kimi bir şey idi, çünki şəhər adamı deyildim, deyiləm. may ayı başlayanda mən kənddə olurdum, ta ki sentyabra qədər. uzuun və çoooox qısa 4 ay. həmin 4 ayda o qədər qaralırdım ki, izah edə bilmərəm. konkret olurdum zənci və kənddə də, şəhərdə də qaralığıma lağ eliyirdilər. heç birini vecimə almırdım, çünki qara olmağı sevirdim. o qədər qara olurdum ki, dayım mənə "gəl üzünü maşının təkərlərinə sürtüm, təkər qaralsın", ya da "get üzünü göy sabunla yu ağar" deyib lağ edirdi. özü elə də ağ deyildi və "get özünə bax e" deyib qaçırdım nənəmin yanına ki, dayı mənə heç nə deyə bilməsin. canım nənəm. nəysə, dayımdan, çox uzun idi və onu nağıllardakı uzun qorxulu canavarlara oxşatdığım üçün qorxurdum.
heyvanlara qarşı çox həssasam və həddən çox da vurğunam. hitler demiş, insanları tanıdıqca da heyvanları daha çox sevirəm. bu sevgim elə lap uşaqlıqdan gəlir. toyuğumun təzə cücələri olmuşdu və onlara az yem verirdilər, çox yeyib ölməsin deyə. mən bunu başa düşmürdüm, elə bilirdim cücələrin düşmənidilər, onları acından öldürmək, işgəncə vermək istəyirlər. dayım evdə ola-ola bu işə bir əncam çəkə bilməzdim, odur ki, dayımın hər gün çimdiyini fikirləşib, onun hamama getməsini gözlədim. o da gecəyarısı getdi bəxtimdən. yatmadım, dayım hamama gedən kimi mən də tualetə gedirəm adıyla düşdüm həyətə. girdim cücələrin damına. özüm boyda yem qazanı var idi və mən cücələri bu cənnət qazanına atacaqdım. qırt toyuqlar adama qartal kimi çox pis şığıyırlar, mən də şir ürəyi yeyib toyuğu tutub bağladım. yoxsa qoymayacaqdı balalarını götürməyə. beləliklə, 30-40 cücəni tutub atdım yem qazanının içinə, ağzını da yaxşıca kip bağladım ki, birdən mamaları çağırar, düşüb gedərlər, ya da səsləri gələr, evdəkilər gəlib çıxardar qazanın içindən. işimi tamamlamışdım və cücələrə cənnəti yaşatdığım üçün, doyunca yemək yeyəcəkləri üçün çox amma çoox xoşbəxt idim. bu etapdan xatasız-balasız qurtuldum getdim yatmağa. səhər də səs-küyə oyandım. cücələrin hamısı ölmüşdü. məni dəhşətin dəhşəti çox danladılar. ağlayırdım, danlaqlara görə yox, cücələrimi, doyunca yeyib tez böyüsünlər fikriylə qazana tıxdığım və daha tez öldüklərinə görə... r.i.p........