4. uşaqlığım çox qəribə keçib mənim. atam hərbçi olub deyə ilk dəfə atamı tam net olaraq gördüyüm anları 5-6 yaşım olaraq xatırlayıram, ondan öncə isə 6 ayda bir, ya da ildə bir dəfə evə gəlirdi, anam tərəfimdən böyüdülmüşəm demək olar.

uşaqlıqdan yadımda çox net qalan xatirəm atamla bağlıdı. birinci sinfə getməyimə bir gün qalmışdı, səhər dərsə gedəcəkdim, içim-içimə sığmırdı sevincdən. məktəbdən dərsliklərimiz paylanmışdı, mən də bütün gün ana dili dərsliyinə baxırdım. 3 yaşımda hərfləri bilirdim deyə dedim ki, ala bu necə maraqsız dərslikdi? nə isə. atam məni yanına çağırdı. riyaziyyat kitabından suallar verdi, cavab verdim. ingilis dilindən falan, çoxlu suallar verdi. mənə qayıtdı dedi ki, sən böyük adam olacaqsan. o gün bu gündür böyük adam olmaq üçün çalışıram.

bir də babamı çox sevirdim. uşaqlıqda məni həmişə sovetskiyə, gənclik illərini keçirdiyi məhləyə, bulvara, içərişəhərə aparırdı. bəlkə də bakını uşaqlıqdan sevmək səbəbim babamdı. mənlə həmişə maraqlı söhbətlər edirdi. bəlkə də həyatımda tək insan idi ki, yanında özümü çox xoşbəxt və rahat hiss edirdim. hər dəfə şəhərə çıxanda babamı xatırlayıram. qəribə oluram, üzülmürəm, daha da xatirələri xatırladıqca üzümdə gülümsəmə oyanır.

4 yaşımda yarımıncı sinif məşğələsinə qoydular məni, babam apardı. getmək istəmirdim, ağlayırdım. dedi ki, sənə hekayə kitabı alacam, çox net xatırlayıram. elə yaxşı ki də, o gün getdim ora.