əjdaha lazımdı
izlə
dostlar
mən
googlla
dozanqurdu
başlıqdakı ən bəyənilən yazılar:
+22 əjdaha
3. 4-5 yaşım olan vaxtlar valideynlərim işə, bacım məktəbə gedirdi deyə evdə tək qalırdım. ona görə ana nənəmgildə dururdum, anam məktəbdən gələndə götürürdü məni.
mənim də daimi yerim masanın altı idi, ora girib nənəmgilin gombul pişiyi ilə oynayırdım. ancaq yemək yeməyə çıxırdım ordan. -*
bir dəfə qonaq gəlmişdi, babam iş yoldaşı ilə oturub danışırdı, mən də masanın altında öz aləmimdə idim. ordan sarı qələm tapdım, açıb içindəki zapazı çıxardım. babam siqareti aşağı tutmuşdu, götürüb qələmin diyircəyini siqaretin içinə batırdım. necə bacardımsa siqareti söndürdüm aq. babam gözucu mənə baxıb güldü, mən də gülüb öz yerimə qayıtdım.
niyəsə bu xatirəmi çox aydın xatırlayıram.
babamla olan digər aydın xatirəm isə onu sonuncu dəfə öpməyimdir. boğazında xərçəng var idi, əməliyyat olmuşdu. amma son saatları idi, yuxarıda uzanmışdı. xalam göndərdi ki, get babanı öp. əvvəlcə buraxmadılar məni içəri, 5 yaşım var idi. anam oradan gördüb dedi qoyun gəlsin. divana yaxınlaşdım, uzanmışdı babam. gözləri yumulu, ağzı açıq idi. nəfəsi quru olmasın deyə ağzına yaş bint qoymuşdular. yavaşca yanağından öpüb "səni çox istəyirəm" dedim, düşdüm aşağı. uşaq vaxtı çox sakit idim, ona görə babamın sevimli nəvəsi idim, "qızımı heç incitmir" deyirdi. nəvələr arasında onu sonuncu görən mən oldum. babamı ən son o vəziyyətdə gördüm, amma yaddaşımda siqaretini söndürərkən gözümə baxıb güldüyü kimi qalıb.
not: bu entryni bir neçə ay əvvəl ana nənəmgildə olanda yazıb saxlamışam. görünür, orada duyğusallığıma düşüb. artıq yaddaşım zəifləyib, haçansa unutsam yenidən girib oxuyum deyə göndərirəm indi.
+15 əjdaha
1. Təxminən, 3-4 yaşım olanda Qəbələnin Duruca kəndinə atam və əmimgillə istirahahətə getmişdik... Yadımdadır ki, xeyli uzaqda olan, ancaq bizim düşərgə saldığımız yerdən görünən bir evdən azyaşlı "göy göz, sarı saç" bir ləzgi uşağı bizim "düşərgə" saldığımız yerə "qonaq" gəlmişdi... Atamgilin "jiquli"sinin "baqaj"ında bir xeyli hoppanıb-düşdükdəm sonra, yuxulamağa başladı... -* anası aparmağa gələndə, atamgil bişirdiyimiz kababdan anasına pay verdilər -* Sonra anası hörmət əlaməti olaraq bizə gəlib, "qoyun dərisi"ndə hazırlanan çox dadlı motal pendiri gətirdi bizə...
+12 əjdaha
7. mobil telefonların azərbaycana təzə ayaq açan vaxtlarında səhv eləmirəmsə motorola telefonu vardı evdə. bir gün anamla idim deyəsən kəndə gedirdik. taksidə yaddan çıxartmışdım. zira getdik nənəmgilə orada da xalam başladı ki fərsizsən kimi sözlər dedi telefonu taksidə qoyduğumu eşidəndə. mən də bu sözlərdən sonra orada qala bilmədim birbaşa yollandım taksi sürücüsünün evinə. sürücü də elə həmin kənd məktəbində dərs deyirdi deyə dedim onun evin tapmaq asan olar. o da nənəmgilin yaşadığı kəndə çox da yaxın deyildi. piyada düşdüm yola. ha soruşa-soruşa axır gəldim tapdım müəllimin evi. bu ərəfədə də kəndə məni axtarırlar. hardasa 2-3 saatdır ki yoxam. heç yeri tanımayan mən üçün narahatdırlar. müəllimin adı alim idi indiyə qədər xatırlayıram. özü də bildi niyə gəldiyimi. oturduq maşına getdik kəndə tərəf. gördüm nənəmgilin qapısında qohumlar yığılıb. bizi gördülər başa düşdülər vəziyyəti. o vaxt özüm üçün bunu qəhrəmanlıq kimi görürdüm. müəllimi telefon əhvalatından sonra hər görəndə yadıma salırdı onlara getdiyim günü.
+10 əjdaha
2. 2007-2010 arasında bir zaman.
o zamana qədər atamın etdiyi işlərin çox-çox böyük hissəsi uğurlu alınmışdı, hətta “bu qədər də olmaz” deyiləcək qədər uğurlu. son 1 ildə isə başladığı işlər anidən çökür, “böyük ehtimalla heç bir problem yaşanmaz” deyəcəyiniz bir işdə belə uğursuz olurdu. atam, babam və digər yaxınlarımıza görə tək bir cavab var idi “həyatdı, ola bilər belə şeylər.”. amma bu işlərə maraq duyan bir yaxınımızın mövzuyla əlaqəli cavabı isə özündən çox əmin bir şəkildə bu idi “onun(atam) üçün cadu-sehr-büyü(artıq adı hər nədirsə) edilib.”
uzun sözün qısası, bəzi axtarışlar sonrası gedib “the best cadu pozan -bundan sonra cp- in the world” *
:D
tərzində bir şey tapdılar atamgil. az yaşıma baxmayaraq, mən də daxil olmaqla 4 nəfər birlikdə maşına minib yola düşdük. uzun yol və sairə gəlib çatdıq. mən tək qaldım maşında, atam və 2 yaxınımız birlikdə evə doğru getdilər. o zamanlar nə düşündüyümü tam bilmirəm amma ilk seansın nə qədər də qısa sürdüyünü fikirləşdiyimi xatırlayıram. atamgil maşından ayrılmış, 6-7 dəqiqə içində də qayıtmışdılar. səbəb də bu imiş “əziz cp, 'dostlarının' bunu heç bir şəkildə istəmədiyini, çünki evin, ailənin ən böyüyündən icazə almadığımızı deyib və gedib babamdan icazə almağımızı və geri qayıtmağımızı istəyib.”. biz də elə gəldiyimiz kimi o qədər yolu geri qayıtdıq. ikinci seansa keçmədən öncə babamdan danışım.
babam bu mövzuda görüb görə biləcəyiniz ən qatı insanlardan biri idi. filmlərdə biri tanrıdan, şeytandan və s. bəhs edəndə “hey dostum, bilim aşkına böyle saçmalıklardan bahsetme” deyən o materialist qoca var, xatırladınız o qocanı. bax babam tam olaraq o qocadır. heç bir şəkildə razı olmasa da axırda böyük əzab əziyyətdən sonra babamdan icazə alındı və bu səfər mən olmadan atamgil ikinci seans üçün getdilər və bir neçə saat sonra evə qayıtdılar, cp ilə birlikdə. indi içində iki evimizin və bir sürü ıvır zıvırımızın olduğu çox böyük bir sahə xəyal edin. bu cp qadın maşından endi, yaşadığımız bu böyük sahədə tək bir nöqtədə sabit dayandı və yavaşca öz ətrafında fırlanmağa başladı. bu xatırladığım qədərilə 10 dəqiqədən biraz uzun çəkdi. sonra dayandı, tək bir nöqtəyə yönəldi və ora doğru yeriməyə başladı. bu böyük sahənin bir nöqtəsində dayandı və kiçik bir hissəni göstərərək buranı qazın dedi. qazdıqdan sonra bir neçə metrlik dərinlikdən içində (tam xatırlamıram amma) saç, dəri, dırnaq, piy və bənzər şeylərin olduğu bir “paket” tapdıq. hansı ki bunlar onun dediyinə görə cadu etmək üçün istifadə edilmiş şeylər idi. sonrasında atamla bəzi xatırlamadığım söhbətlər etdilər və xatirə mənim üçün burada bitti. mənim üçün “mən nə yaşadım?” dediyim bir neçə gün və unuda bilməyəcəyim maraqlı bir xatirə idi.
cadu, sehr və bənzəri mövzularla əlaqəli bilgim o zamanlar nə qədər idisə indi də təxminən o qədərdir. mövzu üzərinə dərin araşdırmalar edəcək vaxtı, həvəsi heç vaxt görməmişəm özümdə. amma nə zaman bütün həyat fəlsəfəmi saf materialist bir təməl üzərində qurmağa çalışsam bu hadisə gəlib gözümün önündə dayanır və beynimdə arxa planda bir yerlərdə cavab gözləyir. və hər nə qədər xatirə mənim üçün bitti desəm də, bu hadisənin təsirləri elə fikirləşirəm ki, mən fərqində olmasam da davam edir. mənim, içində elmlə yanaşı bilinməyən, açıqlanması çətin olan qavramlardan bəhs edən rupert sheldrake, carl gustav jung və bənzər insanların fikirlərinə yaxınlıq duymağımın səbəbi də çox böyük ehtimalla bəhs etdiyim bu və buna bənzər bir neçə xatirədir.
+6 əjdaha
5. heç vaxt yadımdan çıxmayan bir hadisə olub uşaqlığımda.
təxmini 6-7 yaşım var idi, 1-ci sinifə gedirdim. deyəsən azərbaycan dili dərsindən hansısa mətni çap etməli idim. anama işə zəng vurdum, dedi atanla get. mən də, istəmirdim, çünki atam içmişdi; qorxurdum getməyə. nəysə, birtəhər getdik. flashcardı verdim, oturub gözləyirəm ki çap olunsun. bir də görürəm ki, atam çap mərkəzinin şkaflarını açıb bağlayır. mən də ürəyimdə "papa, nolar nəsə eləmə, sakit çıxaq gedək" deyirəm. bir də gördüm fotoaparatı götürdü qoydu kurtkasının içinə. məni də tər basıb həyəcandan. bir arvad gördü, işçiyə dediki bu kişi sizdə işləyir? dedilər yox. dedi ki, fotoaparatınızı götürdü. nəysə, mən içərdə qaldım, atamı apardılar. 5-10 dəqiqə sonra atam çöldən məni çağırıb dedi ki, gəl gedək. məni evə apardı, özü də avtobusa minib harasa getdi.
+5 əjdaha
6. 2-3 yaşım olardı. Bir gün anamla atam qardaşımı götürüb sonealar sinif yoldaşım olacaq olan anamın iş yoldaşının qızının ad gününə getdilər. Klassik mental gəlin-qaynana-baldız temaları ucbatından bibimgil biz baxarıq deyib məni saxladılar evdə. Xəyal-məyal yadıma gəlir ki divanda yatmışdım, ayıldım ani olaraq yıxıldım yerə. Hansısa bibim gəlib məni götüdüb qoydu divana çıxdı getdi eləcə. Bu səbəbdən toppuş uşaq olan mən başladım arıqlamağa, gözlərim əyildi, o qədər ki göz almaları qaçırmış, ağ görünürmüş. 5 yaşımda Paşa Qəlbinur əməliyyat edib düzəltdi əyriliyi. Ancaq gözün birində təmbəllik qaldı. O biri də 50-70% arası görür. onsuz sikilmiş göt boyda otaqda neft sobası yandırır, yemək bişirilir və yuyulan paltarlar qurudulamüçün asılırdı deyə həm qardaşım, həm məndə bronxit və astma yaranmışdı. Məndə həkim fikirli olub peredoz iynə yazıb və iki üç gün komadan sonra ayılmışam, eləcə çıxıb gedib xəatəlik. Ancaq qardaşımda uzun məsələdi, hələ də qalır izləri. Uzun sözün qısas uşaq vaxtı da gün görməmişəm, cavanlıqda da görmürəm, nə də gələcəkdə görməyimçün heç bir addım atılmayıb, əlim-qolum da bağlıdı.
+4 əjdaha
4. uşaqlığım çox qəribə keçib mənim. atam hərbçi olub deyə ilk dəfə atamı tam net olaraq gördüyüm anları 5-6 yaşım olaraq xatırlayıram, ondan öncə isə 6 ayda bir, ya da ildə bir dəfə evə gəlirdi, anam tərəfimdən böyüdülmüşəm demək olar.
uşaqlıqdan yadımda çox net qalan xatirəm atamla bağlıdı. birinci sinfə getməyimə bir gün qalmışdı, səhər dərsə gedəcəkdim, içim-içimə sığmırdı sevincdən. məktəbdən dərsliklərimiz paylanmışdı, mən də bütün gün ana dili dərsliyinə baxırdım. 3 yaşımda hərfləri bilirdim deyə dedim ki, ala bu necə maraqsız dərslikdi? nə isə. atam məni yanına çağırdı. riyaziyyat kitabından suallar verdi, cavab verdim. ingilis dilindən falan, çoxlu suallar verdi. mənə qayıtdı dedi ki, sən böyük adam olacaqsan. o gün bu gündür böyük adam olmaq üçün çalışıram.
bir də babamı çox sevirdim. uşaqlıqda məni həmişə sovetskiyə, gənclik illərini keçirdiyi məhləyə, bulvara, içərişəhərə aparırdı. bəlkə də bakını uşaqlıqdan sevmək səbəbim babamdı. mənlə həmişə maraqlı söhbətlər edirdi. bəlkə də həyatımda tək insan idi ki, yanında özümü çox xoşbəxt və rahat hiss edirdim. hər dəfə şəhərə çıxanda babamı xatırlayıram. qəribə oluram, üzülmürəm, daha da xatirələri xatırladıqca üzümdə gülümsəmə oyanır.
4 yaşımda yarımıncı sinif məşğələsinə qoydular məni, babam apardı. getmək istəmirdim, ağlayırdım. dedi ki, sənə hekayə kitabı alacam, çox net xatırlayıram. elə yaxşı ki də, o gün getdim ora.
hamısını göstər
