28. 4 ilin ardından başıma gəlmiş amma yenə alındıra bilmədiyim bir şey.

Uzun zaman öncə bir qızla tanış olmuşdum. Əslində insanlara həmən aşiq olan, bağlanan bir şəxs deyiləm. Tək səhvində silə biləcəyim və sildiyim çox insan olub. Buna ailə üzvləri də daxildir. Amma bilirsiz mən birinə həqiqətən aşiq oldum. Uzun zaman sonra birini çox sevdim, o qədər sevdim ki, onun üçün ən şərqdən ən qərbə qədər yol qəth etməyi belə gözə aldım. Bilirsiz insanın sevdiyi biri ilə zaman keçirməsi necə möhtəşəm bir hissdi? Hər sabah oyanıb, gözlərini ovuşduraraq yanına gəlməsi, sənə gülümsəməsi, sənə yemək hazırlaması, səninlə birlikdə gəzməsi, sənə heç bilmədiyin yerləri sanki özü də ilk dəfə görürmüş kimi həyacanla anlatması amma ən əsası sənə dəyər verdiyini hiss etdirməsi. Bunlar bir insanın həyatında ən azı bir dəfə yaşaması gərəkən hisslərdi. Bu hissi mənim də yaşamağıma səbəb olan o şəxsə təşəkkür edirəm. Artıq bərabər olmasaq da, bir-birimizi bir daha görməyəcək olsaq da, artıq o hissləri bir də yaşayacaq olmasaq belə yenə də təşəkkür edirəm. Təbii ki, bu hissləri yaşayıb bir anda təzədən heç yaşanmamış kimi başa dönmək insanı müəyyən bir boşluğa salır və insan bu boşluqdan qurtulmaq üçün bir şeyləri fəda etməyi çox sadə görür. Mən boşluğumdan qurtulmaq üçün sevdiklərimdən və hər kəsin kəsdikdən sonra mənə axmaqmış kimi gördüyü saçlarımdan keçdim. Doğrumu-yanlışmı, kömək oldumu-olmadımı deyə bilmərəm amma tək bildiyim onun geri dönmədiyi və artıq əvvəlki kimi nəfəs aldıqda nəfəsi hiss etmədiyimdi.