heç kimə güvənmirəm.

sizcə bu psixoloji problemdir yoxsa normaldi. biriylə çox gözəl gün kecirə bilərəm ən yaxin dost ola bilərəm hətta o adamin gözündə "ən yaxin dostum qardaşim" belə ola bilərəm. amma ona hecvaxt güvənmərəm. nə anama nə atama nə ailəmə nə də başqa insanlara. mənə elə gəlirki yixilsam hami məni əzər və heckimin mənə yazigi gəlməz. insanin eqoist varliq oldugu gözümün qabağina gələr. bir insana nə qədər yaxin olsam belə birgün qanumu qazmaqda hecvaxt tərəddut etməz deyə düşünürəm.
və bəzəndə belə olmağimin xəstəlik olduğunu düşünürəmki təxminən 2 ildi güvənəbilmirəm heckimə dostca saxta gülüşümün arxasinda həmişə "o insan mənim varliğima təhditdi" fikri daşiyir sanki. diqqət edin. cəsarətsizlik utancaqliq və s. demədim. ona görə güvənnirəm ki yaşadiqlarimi birdə yaşamaq istəmir insan. ən yaxin dostumun yalannan zəng edib köməyin lazimdi deyib tələyə salmasi polisə düşməyim. döyülməyim telefonumun və pulumun zorla alinmasi, təhqir edilməm... bəzən haqli olduğunu düşünürəm...