sözaltı günlük
| sözaltı1,475,539 | 1210 | 6440
əjdahalar googlla
timidus
rveasd
timidus
timidus
Yalnız deyilsən!
Bu duyğuların müvəqqəti olduğunu və kömək mövcud olduğunu bilmək vacibdir. Dostlarınıza, ailənizə, profesionallara müraciət etməyiniz vacibdir. Sizi dinləmək və lazım olan dəstəyi təmin etmək istəyən insanlar var. Sözlük yazarları olaraq səni hər zaman dinləyə bilərik.
Əgər yalnız hiss edirsənsə, 860 qaynar xəttinə müraciət etməyini tövsiyə edirik.
Yalnız deyilsən!
Bu duyğuların müvəqqəti olduğunu və kömək mövcud olduğunu bilmək vacibdir. Dostlarınıza, ailənizə, profesionallara müraciət etməyiniz vacibdir. Sizi dinləmək və lazım olan dəstəyi təmin etmək istəyən insanlar var. Sözlük yazarları olaraq səni hər zaman dinləyə bilərik.
Əgər yalnız hiss edirsənsə, 860 qaynar xəttinə müraciət etməyini tövsiyə edirik.
Yalnız deyilsən!
Bu duyğuların müvəqqəti olduğunu və kömək mövcud olduğunu bilmək vacibdir. Dostlarınıza, ailənizə, profesionallara müraciət etməyiniz vacibdir. Sizi dinləmək və lazım olan dəstəyi təmin etmək istəyən insanlar var. Sözlük yazarları olaraq səni hər zaman dinləyə bilərik.
Əgər yalnız hiss edirsənsə, 860 qaynar xəttinə müraciət etməyini tövsiyə edirik.
Özümün hansı ağılda olmağımdan, hansı yaşda hiss etməyimdən asılı olmayaraq, böyümüşəm, sözlük. Kənardan elə görünür yəni. Və bu yaşım üçün yetərincə məsuliyyət götürüb, yetərincə səhv eləmişəm. Qabaqda daha böyükləri gözləyir yəqin.
Buralar məni sıxır. Ən yaxınım olan insanların ayda-ildə bir dəfə gördükləri, ya görmədikləri insanların düşüncələrini önəmliymiş kimi dilə gətirməsi məsələn. Nə qədər vacib ola bilər ki hansısa uzaq qohumun küsüb inciməsi?
Məsuliyyətlər deyirdim. Mən bacararam, həqiqətən. Motivasiya barədə problemlərim var. Bilmirəm.
Arxa-arxaya imtahanlarım var. Keçərəm. Eləməli olduğum hər şeyi layiqiylə eləyərəm.
Amma içimdə bir qorxu var. Sanki hər şey bərbad olacaq. Bir gün bütün ölkənin taleyi dəyişəcək və heç nə əvvəlki kimi olmayacaqmış, o vaxta qədər edilən heç nəyin bir əhəmiyyəti qalmayacaqmış kimi gəlir. Biri çıxıb desə ki, filan günü dünyanın sonudu, inanacam.
Və bu düşüncələrlə hər gün 4-5 dəfə marşruta minirəm, harasa tez gedirəm, başqa bir yerə gecikirəm, elə hey harasa çatmağa, nələrisə çatdırmağa çalışıram. Beynimdə tək suala - " necə olacaq bu işlərin axırı?" - cavab axtara-axtara fəlakət ssenariləri qururam, qorxub yarıda saxlayıram. Vallah, adam yaşamağa qorxur, sözlük. Müharibədən, xəstəlikdən. Ölməkdən yox, ölüm görməkdən. Adam kimi yaşaya bilməməkdən, aclıq həddində yaşamağı normallaşdırmaqdan.
Başımda bu qədər fikir ola-ola hər mühitin ən çox zarafat eləyəni, ən çox deyib güləni də mənəm. Sabah ölsəm gülə bilməyəcəm ki, təki mehribançılıq olsun deyirəm. Burda insanlara bu da dərd olur. "Garfield uşaq kimidi", "Garfield çox gülür".
Getmək istəyirəm, sözlük. Getmək istədikcə, buralara özümü bağlayacaq qərarlar alıram, daha çox sıxılıram. Əsas odu ki, Garfield çox gülür, sıxılan adam da bu qədər deyib gülər? -*
Saat 12-ə işləyib, hələ indi başa düşürəm ki, depressiv hala qayıtmaq üzrəyəm. Səhv yoldayam, yenə nəyisə izah edəcəm deyə hər şeyi pis günə qoydum. Cəhənnəm olsun. Özümü, hislərimi kiməsə incəliyinə kimi izah eləməkdənsə, təklikdən ölsəm yaxşıdı.
Yalnız deyilsən!
Bu duyğuların müvəqqəti olduğunu və kömək mövcud olduğunu bilmək vacibdir. Dostlarınıza, ailənizə, profesionallara müraciət etməyiniz vacibdir. Sizi dinləmək və lazım olan dəstəyi təmin etmək istəyən insanlar var. Sözlük yazarları olaraq səni hər zaman dinləyə bilərik.
Əgər yalnız hiss edirsənsə, 860 qaynar xəttinə müraciət etməyini tövsiyə edirik.
Əslində yazacaq ,gəlib üsyan edəcək, sevinc anlarımı bölüşəcək çox məqamlar oldu amma o zamanlar istəmədim. indi isə sadəcə oturmuşdum və niyə də olmasın dedim. Qrammatik səhvlərim öz yerindədi , birdə üstünə türkçənində qrammatikası gəlib. Tam işgəncə entrysi də ola bilər.
Darıxdımmı bura üçün?deyə kimsə soruşmasa da özüm yenə böyük adammışam kimi soruşulub deyə düşünüb yazım. Yox ,darıxmadım. Niyə təzədən yazıram bəs? Bilmirəm.
Hərşey qırağa əlimi atdığım hərşey daha da çətinləşir, böyümək bu idisə mamamın qarnına dönməyi daha üstün tuturam.
Birdə hə küfürbaz olmuşam, o əvvəlki etik,mədəni sincab gedib artıq küfürbaz sincab gəlib.
Nəysə son olaraq da imtahanların ebesini fofenkliyim.
Ümid edirəm bu entry sonrası bütün entrylərim sadəcə bilik qazandırıcı olar. Xoş gördük.
Yalnız deyilsən!
Bu duyğuların müvəqqəti olduğunu və kömək mövcud olduğunu bilmək vacibdir. Dostlarınıza, ailənizə, profesionallara müraciət etməyiniz vacibdir. Sizi dinləmək və lazım olan dəstəyi təmin etmək istəyən insanlar var. Sözlük yazarları olaraq səni hər zaman dinləyə bilərik.
Əgər yalnız hiss edirsənsə, 860 qaynar xəttinə müraciət etməyini tövsiyə edirik.
Və s. Bu mahnının sözlərini, daha doğrusu nəqarər hissəsini anlamıram. Çünki thu'um-la yazılıb. Thu'um bilmirəm. Kaş bilərdim amma lol
Durduq yerdə vampirlərə qarşı bir simpatiya hiss etdim bu oyundan sonra. Tanımadığım dərviş demiş, rüyanda görsen, inanma.
Məsələ vampir olub hamının qanını içmək deyil. Onların iyerarxiyası, nə bilim özlərini insanüstü varlıq olaraq görməsi məni özünə çox çəkir. Bir sual var, kimi çəkmir ki?
Nə bilim meh. Güclü olmaq istəyərdim, bir də 500 il yaşamaq falan. Ən yaxın dostumla arama məsafə girməsin istəməzdim, kimisə tərk etmək, kimdənsə mədət ummaq filan. Heç biri fə olmayıb amk. Olmasını istəmirəm. Ayh yenə entrini bitirə bilməyəcəyəm deyəsən.
Araq, pivə, viski, çaxır, ya da şərab hangisini istersen, ordan keçdik tequila. Bundan sonrası salt bekarçılıq. işdən qovulmaq istəyirəm, çünki bir xeyri yoxdur. Ortada bir pox yoxdur amınakoyim. Hər şey spontan gelişir. Sevirəm bunu
Həyatı kayfavat eləmək, bildiyini görməmək, bilmədiyini görməməyə çalışmak, soxuşdurmaq bir yerlərə.
Bir də bir cümlə çox xoşuma gəlmişdi, yenə harda oxudum bilmirəm, əsas məsələ ölmək olunca, özümü həyata bağlayacaq bir şeylər axtardım.
Və sən məni əfv edəcəksənmi? Etmə deyə istəyirəm, bu mənasız cümlələrin içində bir əfv gerekçesi yoxdur. Yazdıqlarımdan mən sorumlu deyiləm.
Bir güblük doldurub bunu sonrakı nəslə bir əcdad olaraq ötürməkndlclskflpskd. Saçmalama olum
Ya da saçmala blət. Düz qoş sox getsin. Lap gəlsin mənfisi, müsbəti, nəticədə hər kəsin bir butonu var, basanda sönür.
Sən sönmədin, addeventlistener filan. Click elə blət, oy blə necə işləyib ömrümə. Güzelizzzz
iyiyizzz
Güçlüyüzzz
Zzz...
Yalnız deyilsən!
Bu duyğuların müvəqqəti olduğunu və kömək mövcud olduğunu bilmək vacibdir. Dostlarınıza, ailənizə, profesionallara müraciət etməyiniz vacibdir. Sizi dinləmək və lazım olan dəstəyi təmin etmək istəyən insanlar var. Sözlük yazarları olaraq səni hər zaman dinləyə bilərik.
Əgər yalnız hiss edirsənsə, 860 qaynar xəttinə müraciət etməyini tövsiyə edirik.
istədiyim hər şeyi edə bilərəm kimi hiss edirəm bəzən. dostlarımı da ona görə seçirəm. savaşçı ruhlu.
həyatın dəxlisiz künclərə atdığı potensiallı insanları sevirəm. verilənlər bazası (daha doğrusu verilməyənlər) ilə nələr edə biləcəklərini göstərirlər. münasib şəraitdə doğulmaq yerinə, qeyri münasib şəraitdə həyata meydan oxuya bilirlər. orta əsrlərdə yaşasaydı haranınsa xanı olacaq insanlar. ya da səyyah.
çirkin ya əskikliklərlə doğulmuş zəki insanları sevirəm. fərqli yollar düşünürlər zəfərə aparan. yaxşı mənada hiyləgər olurlar.
özlərindən fərqli insanlara nifrət etmək əvəzinə onlarla yola getməyə çalışan insanları sevirəm. daha geniş düşünürlər. crazy bastard theory.
başqalarını qısqanmaq əvəzinə öz üstündə işləyən insanları sevirəm. özlərindən daha yaxşı insanlardan nümunə götürən insanları sevirəm. əksini edən insanlardan iyrənirəm, kiçik insanlar. listen little man, yaxşı mənada hiyləgər olmaq pis mənada qısqanc olmaqdan yaxşıdır. o qədər insan tanımışam ki ilk baxışdan bir çox insanı oxuya bilirəm. oxuya bilmədiklərimi sevirəm. insanlara özümü başqa cür, daha axmaq ya daha aşağı səviyyəli göstərməyi sevirəm. qazandıqlarını düşünmələrini sevirəm. keçmişdə yaşasam Ivar the Bonelessin dostu olardım. kral arthur filmində son savaşdan əvvəl azadlıqlarını qazandıqdan sonra arthuru tək qoyub gedən legioner dostlarının geri döndükləri səhnəni sevirəm.
* yarımçıq qalan saxlanılmış entrylər. oktyabr 2020.
sountrack
(bax: savaşa gedərkən dinləniləcək musiqilər)
Yalnız deyilsən!
Bu duyğuların müvəqqəti olduğunu və kömək mövcud olduğunu bilmək vacibdir. Dostlarınıza, ailənizə, profesionallara müraciət etməyiniz vacibdir. Sizi dinləmək və lazım olan dəstəyi təmin etmək istəyən insanlar var. Sözlük yazarları olaraq səni hər zaman dinləyə bilərik.
Əgər yalnız hiss edirsənsə, 860 qaynar xəttinə müraciət etməyini tövsiyə edirik.
hər şey elə sürətlə dəyişir ki. gözlənilmədən üzünə çırpılan və açılan qapılar. son 2 ay ərzində sanki neçə yaş böyümüşəm kimi hiss edirəm. əslində bu hiss hər gün olur, amma son 2 aydı adını qoya bilmədiyim böyümüşlük hissi yaşayıram. özümü biraz çox yükləyirəm, bunun fərqindəyəm. amma yenə də, başqa cür olmur.
hər şeyə rəğmən içimdə həyat, yaşam enerjisi var. yaşayıb nələrsə etmək istəyirəm, məqsədlərimə çatıb "you did it bitch" demək istəyirəm güzgüdə özümə. 6 ay sonra bu entrini editləyib (ya referans verib) bunu etdiyimi yazaram i hope.
özümü qabıq dəyişən ilan kimi hiss edirəm. hər dəfə böyüyüb qəşəngləşirsən, amma ağrıları da olur yanısıra. olsun, keçəcək. öhdəsindən gələcəyəm kimi hiss edirəm. edəcəyim çox şey var hələ. yorğunluq, çöküş, maneələrə rəğmən davam edəcək enerjim də var. mənbəyini bilmədiyim.
çox qəşəng mahnı tapmışam, dinləyərək davam edim addımlamağa.
(youtube: 
)
)Yalnız deyilsən!
Bu duyğuların müvəqqəti olduğunu və kömək mövcud olduğunu bilmək vacibdir. Dostlarınıza, ailənizə, profesionallara müraciət etməyiniz vacibdir. Sizi dinləmək və lazım olan dəstəyi təmin etmək istəyən insanlar var. Sözlük yazarları olaraq səni hər zaman dinləyə bilərik.
Əgər yalnız hiss edirsənsə, 860 qaynar xəttinə müraciət etməyini tövsiyə edirik.
27 aprel, 2020. imtahana hazırlaşmalıyam. saat 21:49. elə qəribə hiss edirəm ki. 2 mart 2020dən bəri evdəyik, təxminən 2 aydı. coronavirus, ev karantini, maskalar, əlcəklər. həyat tərzim çox da dəyişmədi. əksinə, nə qədər yalnız olduğumu dərk etdim biraz.
nəysə. saat 8 radələri idi. x-lə yazışır, bir tərəfdən də kurs işininin son halını səliqəyə salırdım. pəncərə açıq idi. içəri daxil olan hava adamı üşüdürdü, amma soyuq deyildi. apreldə nə qədər soyuq ola bilər ki onsuz. pərdələr çəkilməmişdi, pəncərənin qabağında idi. amma yenə də axşamın o iç sıxan göy rəngə büründüyünü hiss edirdim. get gedə tündləşən səmanın rəngi. əvvəl açıq göy olur, sonra daha da tündləşir. içəri daxil olan havadan hiss etmək olurdu bunu. elə pis hiss edirdim ki. “elə pis hiss etdim ki birdən” demirəm ha. pis hiss edirdim. sanki bugünkü o iç qaraldan hava sadəcə mənim hislərimlə ahəng yaratsın deyə yaranmışdı. hava nəyinsə səbəbi deyildi, nəticəsiydi sanki. təbii ki, önəmsiz varlığım və hava şəraiti arasında xüsusi bir qanunauyğunluq ya da səbəb-nəticə əlaqəsi yox idi. hadisələr sadəcə baş verir, ya da baş vermirdi. insanlarsa nələrsə düşünür, hiss edirdi. paralel, eyni vaxtda, amma bir-birinə toxunmadan.
dediyim kimi, pis hiss edirdim. uzun müddətdi. bunları yazarkən düşündüm nə qədər müddət olduğunu. elə bilirdim ki, 2-3 gündü. 2-3 ilmiş sən demə. çünki, bu hiss tanış hisdi. pis hiss etmək yox ha. hər hissin çoxlu çaları var. məhz bu xüsusi çalar. 2-3 ildən də çoxdu bəlkə də. pis hiss etsəm də, o qədər rahat idim ki. narahatlığa səbəb olan bir pislik deyildi. narahat etmirdi, amma yenə də xoş deyildi. hətta bir qədər doğma hiss etdirirdi. o adamın ən sevdiyi koftası olur ha, yağış yağanda geyinirsən. həm yumuşaq, həm isti, həm də rahatdı. ama yağış yağır, par-palçıq götürüb hər yeri. var ümumiyyətlə belə söz? “par-palçıq” yəni. hər nə isə. elə hiss idi. sırf bundan bildim bu hissin köhnə hiss olduğunu. tanış və yaxın idi çünki.
yuxarıda təxmini bir neçə ilə bərabər olan rəqəmlərlə ifadə etdiyim, amma əslində nə vaxt başladığını bilmədiyim, xatırlamadığım bir hisdi bu hiss. olur e, çox yaxşı etdiyin nəsə var. kimsə maraqlanır soruşur görsün nə vaxt, harda, kimdən öyrənmisən. sonra sən də cavab vermək üçün ilk dəfə bu haqda düşünürsən. amma çaşbaş qalırsan. nə vaxt və necə öyrənildiyi bilinməyən, yəqin ki, yaddaşdan silinən, amma özünü biləndən bəri bacardığın hansısa bir şey. edəndə xüsusi nəsə düşünmədiyin, su kimimi deyim, yağ kimimi, bax eləcə etdiyin nəysə bir şey. sən demə o “şey”lərə “müəyyən bir şəkildə hiss etmək” də daxil imiş. * to feel in a certain way
dediyim kimi, bu hissin nə zaman başladığını heç vaxt bilməmişəm. nə vaxt gəldi? ya ümumiyyətlə hardansa gəldimi? ya elə həmişə orda idi və sadəcə kəşf olundu? bilmirəm. amma heç önəmi də yoxdu yəqin bu sualların cavabının. ümid edirəm ki, yoxdu.
sanki mən özümdən ayrılıram, heç yerə getmədən, sadəcə yanımda duraraq varlığımı görür və sezirəm. ordayam, həmişə etdiyim şeyləri edirəm, nəfəs alıb insan olmağın gətirdiyi vərdişləri, hərəkətləri icra edirəm. amma eyni anda bütün bunları edən şüurdan azad başqa bir şüur da mövcud olur orda. və bu hissi o şüurun dilindən gələn düşüncələr formalaşdırır. şüurun dili – nə qəribə ifadə oldu belə. nəysə, özüm-özümdən çəkinir, utanır və sanki özümə qarşı günah işləmiş kimi hiss edirəm. çaşbaş qalmış, kədərli, yaralı, bəzən isə sadəcə pis olaraq adlandıra biləcəyimiz insanların özünü incitmələri illər boyu baş vermiş adi bir haldı. düzü sonuncu kateqoriyaya aid olanlar çox vaxt başqalarını incitməyə üstünlük verirlər. nəysə, mövzudan uzaqlaşmayaq. bunun fərqinə varan və özünə qarşı az da olsa mərhəməti olan bu kəslər özlərinə qarşı günahkar da hiss edirlər hərdən. amma mənim hiss etdiyim bundan çox uzaq bir hisdi. mənim hiss etdiyim insanın özünə qarşı yönəlmiş bir duyğu deyil. başqasına pislik etmiş yaxşı bir insanın keçirdiyi günahkarlıq hissidi. demişdim axı, iki ayrı şüur eyni anda mövcud olur. bax o işləri daha da maraqlılaşdırır, bu hissi adi bir günahkarlıq hissi olmaqdan uzağa aparır.
yazdıqca düşünür, düşündükcə görürəm ki, bu hiss mənim fərqində olmadığım vaxtlarda belə mövcud olub və hərəkətlərimə nə qədər təsir edibmiş. sən demə, iç sıxan havalar olmayanda da, günəş çıxanda da orda imiş.
özüm öz yanımda durur (təbii ki, sözün həqiqi mənasında yox) və günahkar hiss edirəm. elə bir günahkarlıq ki... necə izah edim? bir uşaq... ya da yox, içində hələ də uşaq saflığı qalmış bir böyük digər bir böyüyün nəyinəsə zərər yetirir. və qarşı tərəf də bunu bilir, amma pis və ya yaxşı heç nə etmir, belə bir şey yoxmuş kimi davranır. uşaq saflığı qalmış bu böyük də qarşı tərəfin bunun fərqində olduğunu bildiyi üçün (onun) günahkarlığına mənasız bir çəkingənlik və ağırlıq də əlavə olunur ha. bax elə. qarşı tərəfin susması altında əzilirsən ha. ondan. həə, əslində bu qədər uzadılmasına ehtiyac olmadan da izah edilə bilən bir hisdi. uzatdım, çünki içimdən uzun uzadı danışmaq, təsvir etmək gəldi. özüm üçün maraqlı idi. uzun sözün qısası, şüurum məni çox incidir. yaxşı, bir qədər şişirtdim. çox yox, sadəcə incidir. şüurum məni incidir... bir insanın özünün özündən çəkinməsi və utanması, özünə etdiyi günah qarşısında özünün əzilməsi, buna susduğu üçün də bu əzici hissin ağırlığı altında qalması gülüncdü bəlkə də. amma heç xoş deyil. heç yaxşı hiss deyil. iç sıxan tünd göy səma kimidi elə. qaranlıq, çirkin daxili küçələri var e bakının. ya da hər hansı bir şəhərin. o küçələrdən birinə çəkilmiş, amma işıqlandırmağa gücü çatmayan çirkin sarı işıq kimi hisdi e. niyə buna bənzədirəm bilmirəm. çünki belə havalarda elə küçələrdə gəzəndə də özümü pis hiss edirəm. bəlkə də oxşatmaq istəyərkən pis hissləri qarışdırdım. eybiyoxdur. nə önəmi var ki guya? ahahah sanki hislərin izahlı lüğətini yazıram. lazımından artıq ciddiyə aldım yəqin ki yenə.
dediyim kimi, bu hislə o qədər birləşmişəm ki. təəssüf ki. illər boyu bu hissin nə demək istədiyini başa düşmürdüm. 4-5 cümlə əvvəl etdiyim uğursuz bənzətməyə qayıdası olsaq, bu hissin aydınlatmağa çalışdığı küçədə nələr var bilmirdim. bir dəfə niyəsini başa düşdüm. instagramda vaxt öldürürdüm. həmin an necə hiss edirdim yadımda deyil. heç belə baxanda mövzuya o qədər əhəmiyyət də qatmayacaqdı yadımda olsa da. nəysə. “ laurance anyways” filmindən paylaşılan bir sitatı oxuyanda o dediyim küçədən ön işıqları yanan maşın keçmiş qədər oldu. maşının ağ işıqları sayəsində hər yer göründü də konkret. deyirdi ki:
“ - özümdən iyrənirəm. 35 ildir mən belə yaşayıram. bu cinayətdir. mən əclafam. çünki, bu insanın həyatını oğurlamışam.
- hansı insanın?
- olmalı olduğum insanın!”
Yalnız deyilsən!
Bu duyğuların müvəqqəti olduğunu və kömək mövcud olduğunu bilmək vacibdir. Dostlarınıza, ailənizə, profesionallara müraciət etməyiniz vacibdir. Sizi dinləmək və lazım olan dəstəyi təmin etmək istəyən insanlar var. Sözlük yazarları olaraq səni hər zaman dinləyə bilərik.
Əgər yalnız hiss edirsənsə, 860 qaynar xəttinə müraciət etməyini tövsiyə edirik.
edit: böyüməmişəmmiş.
Yalnız deyilsən!
Bu duyğuların müvəqqəti olduğunu və kömək mövcud olduğunu bilmək vacibdir. Dostlarınıza, ailənizə, profesionallara müraciət etməyiniz vacibdir. Sizi dinləmək və lazım olan dəstəyi təmin etmək istəyən insanlar var. Sözlük yazarları olaraq səni hər zaman dinləyə bilərik.
Əgər yalnız hiss edirsənsə, 860 qaynar xəttinə müraciət etməyini tövsiyə edirik.
Heç bir şey yəqin ki, bu saatdan sonra, bu gündən sonra geri qaytara bilməyəcək, geri dönüşü olmayan bir yola tərəf getməyi planladım. Ağrılar, üzüntü içində, mahzun bir görkəmdə hiss etdim. Acizliyimin fərqindəyəm, günlük, məni qınama.
Hər dəfə onauz da, belə edəcəm, elə edəcəm deyə bitirdiyim hər cümlə, istədiyim formada həyata keçmir. Bunun da keçməməsini umuram, çünki mən yaşamaq istəyirəm, dözmək istəmirəm...
Ağrıyıram, heç bir dərman sakitləşdirə bilmir, üzüntü içərisində qıvrılıram gecələr, bu gecəki kimi. Yaxşıya doğru dəyişən şeyləri davam etdirməyə heyim qalmayıb. Bu qaçışı nəyə borcluyam bilmirəm, amma bir müddətlik də olsa çox gözəl hiss etdirmişdi.
Məqsədim yoxdur, sadəcə dünəndən daha yaxşı olmağa çalışırdım. Dünən öyrəndiklərimin üstünə bir az daha qoyum. Bu idi, bug tapmışdım bəlkə də, çünki heyrətamiz dərəcədə rahatlaşdırırdı. Bunları gördükcə də gələcək üçün ümid görürdüm, deyəsən amma vaxtından əvvəl sönəcək bu ümid.
Ümid deyiləndə, yaxşı tanıdığım bir dərvişin, pandora haqda danışdığı hekayə ağlıma gəlir;
Prometey işgəncəyə göndəriləndə, mələklərə pandora adlı qutunu verib, açmamalarını, o gələnə qədər saxlamalarını istəyir. Qutunun içində nə olduğunu bilmək istəyən mələklərə sonda maraq qalib gəlir, və qutunu açırlar.
Qutunun içərisində yaxşılıqlar və pisliklər olur, hansı ki, qutu açılanda ilk öncə pisliklər havaya uçub, bütün dünyaya yayılmağa başlayır. Yaxşılıqlar uçmağa başlayanda isə, mələklər qutunu bağlayır və həmin yaxşılıqlardan qutudan çıxan yeganə şey ümid olur. Deyilənə görə, ümid o vaxtdan insanoğluna yeganə yaxşılıq olaraq qalıb.
Bəs ümid yaxşı şey idisə, nəyə görə insanı qocaldır? Nəyə görə süründürür, işgəncələri uzadır? Sonda gözəl bir şey olacağını bilmək insanı sona yaxınlaşdırarkən, bu günündən də qoparır. Bax mən də bu günümdən qopmuş şəkildə yaşayırdım, elə qabağa atılmağa çalışırdım, bacarmıram, büdrəyirəm artıq.
Ümid edirəm bir gün bir işi fərqində olaraq son dəfə görəcəyim bir imkan düşər əlimə, necə ki son kursda imtahan biletinə gta: vice city haqda yazmışdım. Mən bacarmadım.
üzv ol